Περί φλυτζανιών......

Η γνωστή και μη εξαιρετέα Πέτρα, μας προέτρεψε να γράψουμε για φλυτζάνια....μου θύμισε τα ξεσεταρισμένα παράταιρα φλυτζάνια που χρησιμοποιούσαμε καθημερινά στο πατρικό μου, το κλασικό άσπρο με το χοντρό χερούλι που έπινε ο πατέρας μου τον μέτριο ελληνικό του, το πορσελάνινο με τα ωραία σχέδια και το ασορτί πιατάκι, της γιαγιάς, μοναδικό απομεινάρι της προίκας της, εκεί έπινε το "βραστικό" της, τσάι ή φασκόμηλο  με μέλι, ή  μάνα μου  πάλι προτιμούσε ένα λευκό με χρυσό χείλος, εγώ αμφιταλαντευόμουνα ανάμεσα στο γιαπωνέζικο με τις γκέισες και το γαλαζωπό με τα ωραία μοτίβα, η αδελφή μου πάλι είχε σαφή προτίμηση στο ροζέ ενώ για τους επισκέπτες μας υπήρχε στον καρυδένιο μπουφέ πλήρες "καλό" σερβίτσιο καφέ και τσαγιού μαζί με τον απαραίτητο δίσκο σερβιρίσματος και το ανάλογο δαντελένιο πετσετάκι....
Εκτός της αναδρομής στο παρελθόν, ήρθε στο νού μου και το κείμενο που είχα γράψει παλαιότερα, προκειμένου να λάβω μέρος στο παιχνίδι με τις λέξεις της Φλώρας, το ανέσυρα , το ξεσκόνισα και σας το παρουσιάζω  ανανεωμένο . Πρωταγωνιστεί ένα κεραμίδι βέβαια, αλλά και τα πορσελάνινα φλυτζάνια έχουνε τη θέση τους...


ΤΟ ΚΕΡΑΜΙΔΙ

 

 

Είμαι ένα κομμάτι σπασμένο, ταλαιπωρημένο κεραμίδι ριγμένο σ΄έναν απαίσιο σκουπιδότοπο ανάμεσα σε σωρούς από άχρηστα

υλικά, μπάζα, ξύλα, σκουριασμένους σωλήνες, χαρτόκουτα, κουρέλια και ότι κατά καιρούς προστίθεται σ΄αυτή τη φρικτή χωματερή.

Εχω το προνόμιο βέβαια να βρίσκομαι στην κορυφή ενός λόφου σχηματισμένου από κομμάτια τσιμέντου και σπασμένα πλακάκια, έτσι μπορώ να εποπτεύω με άνεση όλη την περιοχή, να ενημερώνομαι άμεσα για τις νέες αφίξεις και να παρατηρώ ανενόχλητα αυτούς που τριγυρίζουν καθημερινά εδώ αναζητώντας κάτι χρήσιμο…

Ειδικά τώρα τελευταία, έχουν γίνει πολλοί, αυτοί οι εξερευνητές με τις σακούλες και τα τρίκυκλά τους που περιδιαβαίνουν σκαλίζοντας τους σωρούς ,κρατώντας μεταλλικά ραβδιά και γάντζους …

Ευτυχώς για μένα, το ενδιαφέρον τους είναι στραμμένο στους θερμοσίφωνες, τα σώματα καλοριφέρ, τα καλώδια, τα κουτιά των αναψυκτικών  και κάποτε-κάποτε στα χαρτόκουτα , τα ξύλα και τα γυάλινα μπουκάλια.

Εχω ξεχάσει πιά πόσον καιρό βρίσκομαι εδώ, θυμάμαι όμως πολύ καλά που βρισκόμουνα παλιά και αυτή η ανάμνηση με κάνει να χαμογελώ θλιμμένα….γιατί για πολλά-πολλά χρόνια ήμουνα στη στέγη ενός  νεοκλασσικού διόροφου σπιτιού, στην Αθήνα….οδός Γαληνού και Πινότση γωνία.

Εκεί ψηλά στο κέντρο της πρόσοψης στήριζα και συντρόφευα ένα υπέροχο ακροκέραμο και από εκεί είχα την ευχέρεια να παρατηρώ τα γύρω σπίτια, το δρόμο, τα μπαλκόνια με τα μαρμάρινα φουρούσια και τα περίτεχνα κιγκλιδώματα, τις στολισμένες γύψινες οροφές των ψηλοτάβανων δωματίων , τους ενοίκους, τα χελιδόνια που έχτιζαν τις φωλιές τους … τα σύννεφα που ταξίδευαν στον ουρανό, τα πάντα….

Τι υπέροχα χρόνια !!! Αξέχαστα πραγματικά….έχω χιλιάδες όμορφες αναμνήσεις από βεγγέρες με κόσμο χαρούμενο, καλοντυμένο , να διασκεδάζει στις ολόφωτες σάλες, να χορεύει ….και η μουσική…τι εξαίσιο πράγμα η μουσική που ξεχύνεται από τα ανοικτά παράθυρα…..

Μετά…ακολούθησαν  θλιβερά γεγονότα, οι παππούδες έφυγαν, τα παιδιά μεγάλωσαν και τράβηξαν το δρόμο τους, οι ενήλικες έγιναν υπερήλικες και με τη σειρά τους χάθηκαν κι αυτοί, το σπίτι ερήμωσε και για χρόνια έμεινε άδειο κι άρχισε να ρημάζει….ώσπου ήρθε η φωτιά να αποτελειώσει ότι απέμεινε….και τα αποκαίδια μαζί με ένα σωρό από πέτρες, χώματα και κεραμίδια καταλήξαμε ένα βράδυ εδώ……

Κάποια ακροκέραμα που γλίτωσαν άκουσα ότι τα μάζεψαν κάποιοι άνθρωποι και κάποιος μάλιστα είπε, ότι  τα μαρμάρινα σκαλιστά  φουρούσια, το μαρμάρινο τζάκι και το κιγκλίδωμα του μπαλκονιού με τους αντικριστούς γρύπες , πουλήθηκαν σε παλιατζήδες….

Προ ημερών  ήρθαν κι εδώ, γύρω στα μεσάνυχτα κάποιοι, μάλλον παλιατζήδες θα ήταν και πέταξαν εδώ δίπλα κάμποσες σπασμένες κορνίζες, ένα παλιό σκουριασμένο ρολόι, δυό τρείς σπασμένες καρέκλες, ένα τραπέζι που του λείπουν δύο πόδια, έναν θρυψαλιασμένο καθρέφτη, μια κούτα με παλιά βιβλία και σκόρπιες σελίδες, μερικά τσακισμένα κολωνάτα ποτήρια, ένα σπασμένο κρυστάλλινο ανθοδοχείο και μερικά πορσελάνινα πιατελάκια και μισοσπασμένα φλυτζάνια ……Την προσοχή μου τράβηξε ένα με ζωγραφισμένα ροζ και κίτρινα τριαντάφυλλα…κι ένα άλλο βαθύ μπλέ με χρυσά σχέδια και το ασορτί πιατελάκι του κομματιασμένο τριγύρω…εκεί που κείτονταν κάποια με παραστάσεις ανατολίτικες , γκέισες και τοπία γιαπωνέζικα κι ένα πανέμορφο ολόχρυσο, πλαγιασμένο άτσαλα πάνω στο σωρό, με σπασμένο χερούλι……
 

Όταν ξημέρωσε, είδα καθαρά τα πεταμένα έπιπλα και συγκινήθηκα γιατί έμοιαζαν ακριβώς με αυτά που στόλιζαν τα παλιά νεοκλασικά αρχοντικά …

Οι χρυσωμένες κορνίζες με τα περίτεχνα σκαλίσματα στις γωνιές, σπασμένες και ριγμένες στο σκουπιδότοπο, κάποτε στόλιζαν τους τοίχους στις σάλες και τα δωμάτια, θυμήθηκα μάλιστα δυό πίνακες, που έβλεπα στο απέναντι σπίτι, στον τοίχο αντίκρυ στην μεγάλη δίφυλλη μπαλκονόπορτα, ο ένας παρίστανε ένα πανέμορφο αρσενικό ζαρκάδι με τα χαρακτηριστικά του κέρατα και τα αμυγδαλωτά μάτια με φόντο το καταπράσινο δάσος και ο άλλος ο μεγαλύτερος τη θάλασσα, φουρτουνιασμένη κι αγριοκυματούσα…

Κάτω από το πεταμένο παλιό τραπέζι με τα δύο πόδια, βρήκε καταφύγιο μια γάτα, ετοιμόγεννη, και χθες το βράδυ αντιλήφθηκα πως έγινε το θαύμα…..έχω τη βεβαιότητα ότι γεννήθηκαν τα μικρά, αλλά θα πρέπει να περιμένω για να τα δώ…

Ανυπομονώ για τη στιγμή που θα ανοίξουν τα μάτια τους και θα σπάσουν την ησυχία με τα νιαουρίσματά τους, θα μπορώ να τα παρατηρώ να μεγαλώνουν κάθε μέρα, να θηλάζουν το γάλα της μάνας τους, να παίζουν , να εκπαιδεύονται ……

Γίνονται και θαύματα σε τούτο τον απαίσιο τόπο, συνηθέστερα όμως γίνονται καυγάδες και μάχες όπως τις προάλλες, που κατέφθασε εδώ μία αγέλη από πέντε σκυλιά ,ταλαιπωρημένα και πεινασμένα είναι η αλήθεια ,που έδωσαν σκληρή μάχη μεταξύ τους, για να γλείψουν κάτι κουτιά ζαχαροπλαστείου πασαλειμμένα με λίγη κρέμα και γλάσο και να εξασφαλίσουν ένα κομμάτι ξεραμένη πίτσα….

Τι να πώ…..το μόνο που μπορώ να κάνω όσο βρίσκομαι εδώ, είναι να παρατηρώ και να ελπίζω….τίποτα άλλο…

Και στο μόνο που ελπίζω είναι μια μπόρα, μια μεγάλη μπόρα που θα με παρασύρει από αυτό το φρικτό μέρος και θα με αποθέσει σε μια ακρογιαλιά… πάνω στη βρεγμένη άμμο , να με φιλούν τα κύματα της θάλασσας και να με χαιδεύει ο θαλασσινός αέρας…..αυτό είναι το όνειρό μου και η μοναδική μου  επιθυμία !

Θα πραγματοποιηθεί άραγε ;;;;