Κυριακή 26 Αυγούστου 2018

Καλό Παράδεισο πολυαγαπημένη μου μανούλα.




Καλό Παράδεισο πολυαγαπημένη μου μανούλα.....αναπαύσου στην αγκαλιά των αγγέλων"

Γεννημένη στις 9.11.1927, μας έφυγες στις 26.8.2018. Στον ύπνο σου ήρεμα, γλυκά και αγαπημένα, όπως έζησες. Το προηγούμενο βράδυ σου κρατούσα το χέρι και ένιωθα τη ζωή να φεύγει σιγά σιγά, έβλεπα τις μελανιές από τις βελόνες των ορών και τις μικρές γαλάζιες φλέβες να πάλλονται απαλά και ήξερα πως σε λίγο δε θα είχα ούτε αυτό από σένα.Χαμογελούσες βλέποντας και ξαναβλέποντας τις φωτό των δισέγγονών σου και μου ζητούσες να σου δείχνω συνέχεια το βίντεο του μικρότερου ...Το λουκουμαδάκι μας, μου έλεγες και ξεχείλιζες γλύκα....
Δε θα κρατήσω ξανά το χέρι σου, δε θα με χαϊδέψεις, δε θα με πεις "αγάπη μου, παιδί μου ". Δε θα είμαι ποτέ πια το παιδί κανενός. Κανείς δε θα με θυμάται παιδί και δε θα έχω κάποιον να μοιραστώ μαζί του τις δικές μας, τις πολύ δικές μας αναμνήσεις, τις αναμνήσεις που δένουν τη μάνα με την κόρη. Δε θα ακούσω ξανά τις ίδιες χλιιοειπωμένες και χιλιοαγαπημένες ιστορίες. Πήρες μαζί σου τις μαγικές στιγμές της παιδικής μου ηλικίας. Δε θα σε ακούσω ποτέ ξανά να μου λες τη γνώμη σου με κρίση ορθή και δίκαιη. Και όμως δε θα σε χάσω, θα σε κουβαλάω μέσα μου, δυνατή, τρυφερή,γεμάτη αγάπη και καλωσύνη για όλους ...και θαρραλέα.
Προσπαθώ να σε φέρω κοντά μου μέσα από τις εικόνες της μνήμης. Πως σε θυμάμαι;Ποια είναι η πρώτη μου ανάμνηση, πως σε θυμάμαι για πρώτη φορά;. Μια εικόνα θολή, σαν παλιά κινηματογραφική ταινία. Δεν είμαι εγώ, δεν είσαι εσύ, αλλά και πάλι το ξέρω πως είμαστε εσύ και εγώ στο Ελληνικό, στην αυλή του σπιτιού της Αγράφων στο Κουκάκι, στην πολυκατοικία της Βεϊκου. Μια άλλη εικόνα…έρχεται να χαλάσει την πρώτη. Αυτή δεν είναι χαρούμενη. Ενα αίσθημα απελπισίας να με πνίγει και να με συντρίβει.
Η διάγνωση της οφθαλμιάτρου....και μετά η μεγάλη δοκιμασία, η πρώτη επέμβαση που σου στέρησε το φως από το ένα μάτι. Πόση δυνατή φάνηκες, με πόση στωϊκότητα αποδέχτηκες την κατάσταση....και στη συνέχεια το ατύχημα με το αυτοκίνητο, που κατάφερες με θαυμαστή υπομονή να το ξεπεράσεις, για να δώσεις νέα δείγματα δύναμης και κουράγιου στο χειρουργείο γιά το ισχίο σου μόλις 3 μήνες αργότερα. Στάθηκες και πάλι όρθια με βοηθό το μπαστουνάκι σου , δεν θέλησες να γίνεις βάρος κανενός. Μόνη σου επέμενες να αυτοεξυπηρετείσαι....να μη δώσεις βάρος στα παιδιά σου....Νέο σοβαρό χειρουργείο τον Μάρτιο.....άντεξες και δόξασες τον Θεό....όμως αν και η ψυχική σου δύναμη παρέμενε ακμαία, η φυσική είχε υποστεί σοβαρό κλονισμό....
Τι να πρωτοθυμηθώ και τι να γράψω. Την αξιοπρέπειά σου, την εντιμότητα, την καλοσύνη, την προσφορά.... Πως μεγάλωσες τα εγγόνια σου , καλύτερα από εμάς. Σίγουρα καλύτερα από μένα, εσύ ήσουν ήρεμη και σοφή, είχες λύση γιά όλα τα μικρά και μεγάλα προβλήματα. Γι αυτό και σε αγαπούσαν τόσο..Να γράψω για τις θυσίες σου; Για τα στερημένα χρόνια.. Ποτέ "εγώ", ποτέ " θέλω". Πάντα οι άλλοι, πάντα οι επιθυμίες των άλλων, μέχρι το τέλος. Αντεχες και είχες αποθέματα αντοχής για να παρηγορείς όλους γύρω σου.....Νοιαζόσουνα μέχρι το τέλος γιά όλους, δεν έχασες ποτέ το νοιάξιμο γιά εμάς, τα εγγόνια σου, την Ειρήνη, τον Λίνο, την Κάτια το Λεττάκι.... τους φίλους, τους συγγενείς, τους δικούς μας φίλους, τους γείτονες.... Σε στενοχώρησε η πρόσφατη απώλεια των δύο γνώριμων και αγαπητών σου συγκατοίκων, αν και υπέφερες από τη δύσπνοια που σε ταλαιπωρούσε τους τελευταίους 2 μήνες, ήθελες να μαθαίνεις τα νέα των γνωστών και της γειτονιάς....
Το μόνο που μπορώ είναι να σου πω, "Σ΄αγαπώ μανούλα Καλό Παράδεισο να έχεις, αναπαύσου στην αγκαλιά των αγγέλων"






Δευτέρα 20 Αυγούστου 2018

15 Σεπτεμβρίου 2018 ADAMO-ΛΕΚΚΑΣ στη ΗΡΩΔΕΙΟ !!!!



Υπέροχα νέα !!!!

Δύο λατρεμένοι μου καλλιτέχνες στις 15 Σεπτεμβρίου στο ΗΡΩΔΕΙΟ γιά καλό σκοπό !!!

ADAMO - ΛΕΚΚΑΣ
15 Σεπτεμβρίου
Ωδείο Ηρώδου Αττικού

Περιγραφή Media Παραγωγή
INTERNATIONAL FOUNDATION FOR GREECE
ΕΥΡΩΠΑΙΚΟ ΕΤΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ

ADAMO
ΒΑΣΙΛΗΣ ΛΕΚΚΑΣ

Μια δυνατή μουσική σύμπραξη
Δύο μοναδικές φωνές με φόντο την Ακρόπολη
και με σκοπό την ανέγερση του νέου αρχαιολογικού μουσείου της Δήλου
Στην πιο μαγευτική συναυλία της χρονιάς

ΗΡΩΔΕΙΟ
Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου 2018

Ο σούπερ σταρ των 100 εκκατομυρίων δίσκων και ο μοναδικός Έλληνας ερμηνευτής, ενώνουν τις δυνάμεις τους για την ανέγερση του νέου μουσείου της Δήλου.
Η προπώληση ξεκίνησε !!!

Η «βελούδινη φωνή», ο «ερωτικότερος ερμηνευτής του κόσμου», ο πολυβραβευμένος δημιουργός, ο διάσημος τραγουδιστής των 100.000.000 δίσκων, ο μοναδικός Adamo έρχεται στην Αθήνα, να μας ταξιδέψει ονειρικά κάτω από το βράχο της Ακρόπολης.

Στην πρώτη του εμφάνιση στο Ηρώδειο, ο «μελωδός της αγάπης» μας υπόσχεται μια μαγική διαδρομή στον κόσμο των αισθήσεων, με όχημα το αξεπέραστο ηχόχρωμά του και εφόδια τις μουσικές αποσκευές του με όλες τις αξέχαστες μεγάλες επιτυχίες του.

Μαζί του, ένας μεγάλος Έλληνας ερμηνευτής, ο Βασίλης Λέκκας. Στην πιο μαγευτική νύχτα του καλοκαιριού, που δεν πρέπει να χάσει κανείς.

Από τη μία, ένας πολυβραβευμένος και διάσημος super star, συγγραφέας, ποιητής, συνθέτης μα πάνω από όλα μία από τις πιο ερωτικές φωνές στον κόσμο. Ένας λατρεμένος τραγουδιστής, που χάραξε ανεξίτηλα με το μαγευτικό του ήχο ολόκληρες γενιές, σε όλες τις χώρες, ερμηνεύοντας εκπληκτικά σε πολλές γλώσσες.

Από την άλλη, ένας από τους δικούς μας εθνικούς τραγουδιστές. Ο ιδανικός ερμηνευτής του Μάνου Χατζιδάκι, ο καλλιτέχνης που ταυτίστηκε με το πάθος στο ελληνικό τραγούδι, που με την θεατρική υπέροχη φωνή του- μια φωνή που ματώνει όταν αφηγείται- σημάδεψε με τη σειρά του τη σύγχρονη δημιουργία στην πατρίδα μας. Ίσως, ο κορυφαίος Έλληνας «λυρικός» τραγουδιστής.

Ποιο είναι το κοινό στοιχείο; Μα η τόσο προκλητική ταύτιση, η φανερή εκλεκτική συγγένεια ανάμεσα στις μεγάλες και αξέχαστες επιτυχίες τους, στο «Inch Allah», στο «Mon cinema (Je t’aime)», το «Tombe la neige» και το «La nuit» από τη μία και στην «Μπαλάντα των αισθήσεων», στο «Έλα σε μένα», στον «Κεμάλ» από την άλλη.

Μια ταύτιση στο ύφος της ερμηνείας τους, αλλά και στο προσωπικό τους ήθος που σημάδεψε τις επιλογές τους και όλη τη στάση και την καριέρα τους. Σε δυο παράλληλες πορείες που νομοτελειακά έπρεπε να συγκλίνουν και να συναντηθούν.

Σε μια μοναδική σκηνική συνύπαρξη κάτω από το βράχο της Ακρόπολης, σε μια συγκλονιστική συναυλία-σταθμό, στην πιο μαγευτική βραδιά του φετινού μας καλοκαιριού.

Κάτω από το φως του φεγγαριού, οι δύο κορυφαίοι ερμηνευτές υπόσχονται να μας ταξιδέψουν στο σύμπαν των αισθήσεων, να μας συνεπάρουν και να μας γοητεύσουν, να μας χαρίσουν μια πρωτόγνωρη βιωματική εμπειρία.


Υπηρετώντας ταυτόχρονα κι έναν ευγενικό σκοπό, αυτόν που ενώνει τον Adamo - Πρέσβη της Unicef και Επιτίμου Προέδρου του International Foundation for Greece και τον Βασίλη Λέκκα - Πρέσβη Καλής Θελήσεως του International Foundation for Greece, την υλοποίηση ανέγερσης του νέου αρχαιολογικού μουσείου της Δήλου μιας και τα έσοδα της συναυλίας θα διατεθούν στην ανέγερση του νέου αρχαιολογικού μουσείου της Δήλου. Σε έναν ιερό τόπο, απόλυτα ταυτισμένο με τις έννοιες «δημιουργία», «αισθητική», «πολιτισμός».






Η εκδήλωση εντάσσεται στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Έτους Πολιτιστικής Κληρονομιάς.

Το International Foundation for Greece (IFG) - Aspasia Leventis (www.if-gr.org) ιδρύθηκε στο Λονδίνο με στόχο την προβολή του Ελληνικού πολιτισμού στο εξωτερικό σε συνεργασία με διεθνείς προσωπικότητες των τεχνών και των επιστημών.

Salvatore Adamo

Το πάθος του για τη μουσική και η χαρακτηριστική βαθιά αισθαντική του φωνή έχουν κάνει τον Ανταμό έναν από τους πιο διάσημους ερμηνευτές στην Ευρώπη και τον κόσμο.

Από το πρώτο του άλμπουμ που κυκλοφόρησε το 1963 με τον τίτλο «Adamo 63/64» και το τραγούδι «Sans toi, ma mie» το οποίο του χάρισε διεθνή καταξίωση, έχει πουλήσει σε όλο τον πλανήτη πάνω από 100 εκατομμύρια αντίτυπα των δίσκων του.

Ο Ανταμό, ο οποίος θεωρείται επίσης και ως ο πλέον διάσημος Ιταλός μετανάστης στο Βέλγιο, μετακόμισε εκεί με τους γονείς του όταν ήταν τριών ετών.

Το γεγονός ότι ήταν ένας ιδιαίτερα λαμπρός μαθητής του έδωσε την ευκαιρία να γλυτώσει από τα ανθρακωρυχεία, τα οποία αποτελούσαν σχεδόν κοινή μοίρα για τους περισσότερους Ιταλούς μετανάστες και να επικεντρωθεί στις εγκύκλιες και τις μουσικές σπουδές του.

Οι πρώτες επιδράσεις του Ανταμό υπήρξαν η ποίηση του Βίκτωρος Ουγκώ και του Ζακ Πρεβέρ, η μουσική των Γάλλων τραγουδοποιών και η ιταλική καντσονέττα. Είχε αρχίσει να τραγουδά και να συνθέτει δικά του τραγούδια από νεαρή ηλικία. Πρωτοεμφανίσθηκε σε έναν διαγωνισμό του Radio Luxembourg, όπου συμμετείχε ως ερμηνευτής και συνθέτης του τραγουδιού «Si j'osais» κερδίζοντας στον τελικό, που έγινε στο Παρίσι το Φεβρουάριο του 1960.






Στα μέσα της δεκαετίας του ‘60 έφτασε στο καλλιτεχνικό του απόγειο καθώς τα τραγούδια του έγιναν διεθνείς επιτυχίες κατακτώντας την κορυφή των τσαρτς πολλών ευρωπαϊκών χωρών.

Τραγούδησε και ηχογράφησε σε πολλές γλώσσες. Εκτός από το Βέλγιο και τη Γαλλία, σημείωσε ιδιαίτερη επιτυχία στην Ιταλία, στην Ολλανδία, στη Γερμανία, στην Ισπανία, στην Πορτογαλία, στην Τουρκία, αλλά και στην Ιαπωνία, όπου έχει περιοδεύσει επανειλημμένα. Περιοδείες έχει κάνει και στη Λατινική Αμερική, όπως και στη Μέση Ανατολή.

Στις δεκαετίες του ‘60 και του ‘70 δημιούργησε πολλά συναυλιακά άλμπουμ και πάμπολλες συνθέσεις.

Ο Ανταμό ανακηρύχθηκε επίτιμος πρέσβης της UNICEF πραγματοποιώντας πολλά ταξίδια ανά τον κόσμο σε περιοχές που βίωναν τη φρίκη του πολέμου.

Σαν αποτέλεσμα αυτής της εμπειρίας, το άλμπουμ Regards το οποίο το 1998 σηματοδότησε την επιστροφή του στο μουσικό προσκήνιο περιείχε έντονες κοινωνικοπολιτικές αναφορές απέναντι στο ρατσισμό και στον εμφύλιο που μαίνονταν τότε στη Γιουγκοσλαβία.

Η νοσταλγική αναζήτηση παλαιότερων ακουσμάτων από ένα συνεχώς διευρυνόμενο κοινό στο κατώφλι της νέας χιλιετίας, τον εκτόξευσε και πάλι στα ίδια υψηλά επίπεδα δημοφιλίας με εκείνα που είχε γνωρίσει στις αρχές της καριέρας του.

Το 2001 ο Βασιλιάς Αλβέρτος ο Β’ του Βελγίου τον έχρισε ιππότη για την προσφορά του στη μουσική βιομηχανία της χώρας.

Στα επόμενα χρόνια ο Ανταμό ηχογράφησε αρκετά άλμπουμ τα οποία σημείωσαν επιτυχία και το 2008 παρουσίασε το «Le Bal des Gens Bien» το οποίο περιέχει τις διαχρονικά μεγαλύτερές του επιτυχίες με τη συμμετοχή νέων ταλαντούχων ερμηνευτών.

Η πορεία του μεγάλου αυτού καλλιτέχνη συνεχίζεται αδιάλειπτα μέχρι σήμερα. Το πιο πρόσφατο άλμπουμ του με τον τίτλο ‘Si vous saviez’ κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο του 2018.





Βασίλης Λέκκας

Στις 2 Απριλίου του 1980 ο Βασίλης Λέκκας τραγουδάει υπό τη διεύθυνση του Μάνου Χατζιδάκι, στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά, σε απευθείας μετάδοση από το Τρίτο Πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας και το ταξίδι από νότα σε νότα αρχίζει...

Με αυτό το ταξίδι στη μουσική συνάντησε και συναντήθηκε με όλο τον κόσμο. Η ελληνική του μουσική δεν χρειάστηκε μετάφραση σε κανένα μέρος του πλανήτη. «...Ήσουν μια χώρα που την έκανα πατρίδα μου...» Τον Απόλλωνα και τον Διόνυσο μεταφέρει σε όλο τον κόσμο, με λυρικό και επαναστατικό τρόπο μέσα από την εκρηκτική του ερμηνεία.

«Νεότερο Ζορμπά» τον αποκάλεσε ο Μίκης Θεοδωράκης.

Πάντα όρθιος με στόχο την μετάδοση για τον οικουμενικό ρόλο του λόγου και της ελληνικής μουσικής, όπως τον διδάχτηκε μέσα από τις κορυφαίες συνεργασίες του με συνθέτες και ποιητές που πλάθουν την νεότερη μυθολογία του τόπου μας.

Όλα αυτά καθορίζουν τις επιλογές του, και από πολύ νωρίς στο ξεκίνημα της πορείας του ο Βασίλης Λέκκας σηματοδοτεί με την παρουσία του ένα καλλιτεχνικό κάδρο άλλου ήθους και ύφους.






Γεννημένος στο Άνω Μητρούσι Σερρών στις 13 Οκτωβρίου του 1960, από την ηλικία των 13 ετών αρχίζει να ασχολείται με το τραγούδι. Στη Θεσσαλονίκη συνεργάζεται με το Γιώργο Ζαμπέτα ώσπου φεύγει για την Αθήνα το 1978 και ένα χρόνο αργότερα γίνεται η καθοριστική επαφή με το Μάνο Χατζιδάκι.

Για περίπου σαράντα χρόνια ταξιδεύει στον κόσμο με ένα ρεπερτόριο που συνδέθηκε άρρηκτα με το όνομα του και αναδεικνύει τη σχέση του με ένα μυημένο κοινό που το τροφοδοτεί με συγκλονιστικές ερμηνείες, βγαλμένες μέσα από την αναζήτησή του για την αποκάλυψη της αστείρευτης ελληνικής μουσικής, με απώτερο στόχο να τη μεταβιβάσει στις επόμενες γενεές.

Στη μεγάλη μουσική οικογένεια συμπράττει με τους Μάνο Χατζιδάκι, Νίκο Γκάτσο, Μίκη Θεοδωράκη, Γιάννη Μαρκόπουλο, Γιάννη Σπάθα, Γιώργο Τρανταλίδη, Μιχάλη Γκανά, Λίνα Νικολακοπούλου, Ευγένιο Αρανίτση, Άρη Δαβαράκη, Μάνο Ελευθερίου, Ιάκωβο Καμπανέλλη, Μιχάλη Μπουρμπούλη, Χρήστο Νικολόπουλο, Μανώλη Ρασούλη, Γιάννη Σπυρόπουλο Μπαχ, Τάσο Σαμαρτζή, Μαρία Παπαδάκη, Γεράσιμο Νεόφυτο, Ζωή Παναγιωτοπούλου, Μανώλη Πρατικάκη, Ηλία Κατσούλη, Γιώργο Καζαντζή, Γιώργο Χρονά, Αντώνη Φωστιέρη, Βιτσέντζου Κορνάρου, Νίκου Ξυλούρη, Κώστα Καρυωτάκη, Τάκη Σινόπουλου, Νίκου Καββαδία, Γιώργου Σεφέρη, Νίκου Εγγονόπουλου, Γιάννη Ρίτσου, Οδυσσέα Ελύτη. Χαρακτηριστική είναι η ερμηνεία του σε έργα αρχαίων Ελλήνων ποιητών όπως: Σαπφώ, Ανακρέων, Κριτίας, Ίων ο Χίος, Αλκαίος, Πρατίνας.





Ο Βασίλης Λέκκας χαρακτηρίζεται για την θεατρική του παρουσία που τον τοποθετεί στην ευρύτερη έννοια του καλλιτέχνη, με μοναδικό ψυχικό και σωματικό αποτύπωμα. Οι εκπληκτικές φωνητικές του δυνατότητες, του επέτρεψαν μαζί με την γνώση του και την τεχνική του κατάρτιση, να διευρύνει τα ερμηνευτικά όρια και αυτό να το αποκαλύπτει τραγουδώντας χαρισματικά σε ένα ποικίλο μουσικό τοπίο, που περιλαμβάνει, το Ελληνικό σύγχρονο, λαϊκό, δημοτικό καθώς και το ρεμπέτικο τραγούδι. Η δισκογραφία του είναι ένα γεγονός που δημιουργήθηκε κάτω από το πρίσμα αναζητήσεων ποικίλων ήχων, ρυθμών και μουσικών ιδιωμάτων, με στόχο την ανάδειξη ενός βαθιά κοινωνικού τραγουδιού, με συνειδησιακή φόρτιση, ενώνοντας γενεές μέσα από την εκφορά του.

Salvatore ADAMO : "Si vous saviez..."

Πέμπτη 9 Αυγούστου 2018

Ανέβα,Ανέβα.....!!!




Ανέβα,Ανέβα



Πάντα ανέβαινε ακόμη πιο ψηλά..
Στη κορφή σε περιμένει η αγάπη
μ’ ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα..

Ανέβα όλο μπρος όλο ψηλά..
Κι αν δε βρεις δρόμο φτιάξε..
Στην αγάπη
δεν υπάρχουν δρόμοι έτοιμοι,
τους φτιάχνεις εσύ..

Ανέβα έστω κι αν δεις
πως τα λουλούδια είναι ψεύτικα
κι η αγάπη -η ολόφλογη αγάπη-
ένας καπνός,εσύ ανέβα..


Ανέβα έστω κι αν στην κορφή
αντίς για τριαντάφυλλα
σε περιμένει ένα μπουκέτο μαχαίρια,
εσύ ανέβα..

Ανέβα και πες “ευχαριστώ”
όχι στα τριαντάφυλλα, όχι στα μαχαίρια..
Πες ευχαριστώ στη δύναμη,
που σ’ έκανε ν’ ανέβεις…

~ Μενέλαος Λουντέμης







 Ο Μενέλαος Λουντέμης πολυγραφότατος και πολυδιαβασμένος λογοτέχνης, ο επονομαζόμενος και Μαξίμ Γκόργκι της Ελλάδας. Η «πένα» του έχει αμεσότητα, λυρισμό, δύναμη και ρεαλισμό. Έργα του, όπως τα μυθιστορήματα «Συννεφιάζει», «Οι κερασιές θα ανθίσουν φέτος» και το μπεστ-σέλερ «Ένα παιδί μετράει τ' άστρα» διαβάστηκαν πολύ από τη νεολαία τις δεκαετίες του '50, του '60 και του '70.Γεννήθηκε το 1906 ή κατ' άλλους το 1912 στο χωριό Αγία Κυριακή της Μικράς Ασίας και το πραγματικό του όνομα ήταν Δημήτριος Μπαλάσογλου ή Βαλασιάδης. Μετά τη μικρασιατική καταστροφή, η οικογένειά του περιπλανήθηκε αρκετά, μέχρι να εγκατασταθεί το 1923 στο χωριό Εξαπλάτανος της Έδεσσας.

Η οικογένειά του ήταν εύπορη, αλλά έχασε τα πάντα στον Μεγάλο Ξεριζωμό. Έτσι, ο νεαρός Δημήτρης αναγκάστηκε από τα νεανικά του χρόνια να εργαστεί σκληρά ως λαντζέρης, λούστρος, ψάλτης, δάσκαλος και επιστάτης στα έργα του Γαλλικού Ποταμού (Λουδίας). Από τον ποταμό Λουδία εμπνεύστηκε το φιλολογικό του ψευδώνυμο Λουντέμης. Η στράτευσή του στην Αριστερά και η πολιτική δράση μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ του στοίχισε την αποβολή του απ' όλα τα γυμνάσια της χώρας.

Στα ελληνικά γράμματα εμφανίσθηκε πολύ νωρίς, το 1927, με δημοσιεύσεις ποιημάτων του σε εφημερίδες της Έδεσσας. Το 1930 ποιήματα και διηγήματά του δημοσιεύτηκαν στο λογοτεχνικό περιοδικό «Νέα Εστία», ενώ το 1934 υπογράφει για πρώτη φορά ως Μενέλαος Λουντέμης στο διήγημά του «Μια νύχτα με πολλά φώτα κάτω από μια πόλη με πολλά αστέρια».

Έπειτα από μια οδύσσεια μετακινήσεων, ο Λουντέμης θα έλθει στην Αθήνα και θα γνωριστεί με αριστερούς διανοούμενους, οι οποίοι σύχναζαν στη λέσχη «αν Σουσί» της οδού Πατησίων. Καθοριστική ήταν η γνωριμία του με τους διακεκριμένους ομοτέχνους του Κώστα Βάρναλη, Άγγελο Σικελιανό και Μιλτιάδη Μαλακάση. Ο τελευταίος θα τον βοηθήσει να βρει δουλειά ως βιβλιοθηκάριος στην «Αθηναϊκή Λέσχη» και να ανασάνει οικονομικά.

Την ίδια εποχή αναπτύσσει στενή φιλία με τον καθηγητή της Φιλοσοφικής Δημήτρη Βέη, ο οποίος θα τον δεχθεί ως ακροατή στις παραδόσεις του, αφού ο Λουντέμης δεν μπορούσε να εγγραφεί στη Φιλοσοφική, καθώς δεν είχε τελειώσει το γυμνάσιο, λόγω των πολιτικών του περιπετειών και της οικονομικής του ανέχειας. Το 1938 ήταν ήδη φτασμένος συγγραφέας και τιμήθηκε με το Μέγα Κρατικό Βραβείο Πεζογραφίας για τη συλλογή διηγημάτων του «Τα πλοία δεν άραξαν».

Στην κατοχή οργανώθηκε στο ΕΑΜ και διετέλεσε γραμματέας της οργάνωσης διανοουμένων. Κατά τον εμφύλιο συλλαμβάνεται για τα αριστερά του φρονήματα, δικάζεται για εσχάτη προδοσία και καταδικάζεται σε θάνατο, ποινή που δεν εκτελέστηκε ποτέ. Αντ' αυτού, εξορίζεται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Μακρόνησο και στον Άη Στράτη, μαζί με το Θεοδωράκη και τον Ρίτσο.

Το 1956 τον μετέφεραν στην Αθήνα από τον τόπο εξορίας του για να δικαστεί, επειδή, σύμφωνα με το κατηγορητήριο, στο βιβλίο του «Βουρκωμένες μέρες» αναφέρονται «….προπαρασκευαστικές πράξεις εσχάτης προδοσίας….». Στη δίκη που έγινε με τον εμφυλιοπολεμικό νόμο 509/47, οι μάρτυρες υποστήριξαν ότι το βιβλίο του «προπαγανδίζει τας πολιτικάς του ιδέας, θίγει την έννοια του κράτους, κλονίζει την εμπιστοσύνη του λαού στη Δικαιοσύνη, καλλιεργεί το μίσος».

Επιφανείς πνευματικές προσωπικότητες έσπευσαν να τον υπερασπιστούν (Άγις Θέρος, Γιώργος Θεοτοκάς, Κώστας Βάρναλης, Στράτης Δούκας, Ασημάκης Πανσέληνος, Κώστας Κοτζιάς), υποστηρίζοντας ότι το βιβλίο του «είναι ένα εξαιρετικό έργο, γεμάτο αγάπη για τον άνθρωπο και πίστη στην πορεία του προς το μέλλον». Απολογούμενος, ο Λουντέμης δέχτηκε παρέμβαση του προέδρου, ο οποίος του είπε πως «αν πράγματι νιώθεις στοργή για το παιδί και τη γυναίκα σου, θα 'πρεπε να 'χεις κάνει δήλωση αποκήρυξης του ΚΚΕ». Και η απάντηση του Λουντέμη: «Χρειάστηκαν εκατομμύρια χρόνια για να γίνουν τα τέσσερα πόδια δύο. Δεν θα τα κάνω πάλι τέσσερα εγώ».

Μετά τη δίκη και την απαγόρευση κυκλοφορίας των βιβλίων του, το κλίμα είναι βαρύ για τον Λουντέμη. Εκπατρίζεται στο Βουκουρέστι και χάνει την ελληνική ιθαγένεια από τη δικτατορία του Παπαδόπουλου. Στη Ρουμανία συνεχίζει το συγγραφικό του έργο, αλλά νοσταλγεί πάντα την πατρίδα, «ένα ελληνικό καφεδάκι...μιά ρετσίαν..», έγραφε σ' ένα φίλο του. Μετά την μεταπολίτευση ανακτά την ελληνική ιθαγένεια και επιστρέφει στην Ελλάδα το 1976. Δεν πρόλαβε να χαρεί για την επάνοδό του και στις 22 Ιανουαρίου1977 πεθαίνει από καρδιακή προσβολή και ενταφιάζεται στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών.

Ο Μενέλαος Λουντέμης ανήκει στους έλληνες λογοτέχνες του μεσοπολέμου που στράφηκαν προς τον κοινωνικό ρεαλισμό. Η ιδιοτυπία του έργου του έγκειται στον «ερασιτεχνικό» τρόπο γραφής, τον οποίο υπηρέτησε εν πλήρει συνειδήσει, καθώς ο ίδιος υποστήριζε πως δε τον ενδιαφέρει η Τέχνη, αλλά η καταγραφή της πραγματικότητας και η κατάδειξη της κοινωνικής ανισότητας. Το έργο του εντάσσεται στο ρεύμα του σοσιαλιστικού ρεαλισμού (Κνουτ Χάμσουν, Μαξίμ Γκόργκι, Παναΐτ Ιστράτι κ.ά.): ρεαλιστική απεικόνιση τοπίων και προσώπων με έντονη αισθηματολογία, που αγγίζει κάποτε το μελοδραματισμό, βιωματική γραφή, ηθογραφικά και συμβολικά στοιχεία.

Στη λογοτεχνία του Λουντέμη δεσπόζει η τάση του να στρέφεται εξ' ολοκλήρου γύρω από ένα κεντρικό πρόσωπο - αφηγητή, που ανήκει στους περιθωριακούς τύπους των καταπιεσμένων κοινωνικά στρωμάτων και το οποίο μας δίνει την προσωπική του οπτική της μοναξιάς, του ανεκπλήρωτου του έρωτα και της δυστυχίας του κόσμου. Μέρος της κριτικής (Ζήρας) του καταλογίζει τεχνικές και εκφραστικές ατέλειες, στρατευμένο ύφος που αποβαίνει σε βάρος της οικονομίας της, αφήγησης, αλλά αναγνωρίζει τον λυρικό του οίστρο. Κάποιοι άλλοι θεωρούν το έργο του απολύτως ξεπερασμένο σήμερα, καθώς αναφέρεται σ' ένα κόσμο που δεν υπάρχει πια.

Ποιήματα του Λουντέμη μελοποίησαν οι αδερφοί Κατσιμίχα («Ερωτικό Κάλεσμα») και ο συνθέτης Σπύρος Σαμοίλης («Οι κερασιές θ' ανθίσουνε και φέτος») με ερμηνευτή τον Αντώνη Καλογιάννη.



Παρασκευή 3 Αυγούστου 2018

Αν θέλουμε, όχι μόνο να λεγόμαστε, αλλά και να είμαστε Άνθρωποι, μόνη λύση μας η αλληλεγγύη και η προσφορά








Σε μια εποχή σαν τη δική μας, που επικρατεί η άποψη ότι όλα πωλούνται κι αγοράζονται: αντικείμενα, άνθρωποι, αγώνες, αισθήματα, συνειδήσεις, υπολήψεις, αξιοπρέπεια, που όλα θυσιάζονται στο βωμό του χρήματος και του συμφέροντος, των ψευδεπίγραφων διακρίσεων και των αξιωμάτων. Σε αυτή την εποχή, επικρατεί ο παραλογισμός και η παράνοια.

Τα κτηνώδη ένστικτα, συχνά, κυριαρχούν στην ψυχή, όχι όλων ευτυχώς, αρκετών όμως, με αποτέλεσμα να συντελούνται πράξεις που προσβάλουν την ανθρώπινη ύπαρξη και συνθλίβουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια: βασανισμοί, κακοποιήσεις, απαγωγές, βιασμοί, εμπρησμοί, εγκλήματα, φόνοι, θάνατος. Το τίμημα της αποκτήνωσης; Η απόγνωση μπροστά στην αναλγησία, «η οδύνη που προκαλούν οι αποτρόπαιες πράξεις», ο θρήνος και ο σπαραγμός που συνοδεύει την απώλεια και το θάνατο.

Πώς να αντέξει τόσο πόνο η ανθρώπινη ψυχή; Από πού να αντλήσει δύναμη, για να καταφέρει να συνεχίσει να αγωνίζεται; Πού οδηγείται η κοινωνία μας; Και πού μπορεί να αναζητήσει ηθικά ερείσματα κι αξίες, προκειμένου να εξυγιανθεί; Σαν θεατές αρχαίας τραγωδίας, στεκόμαστε με δέος μπροστά στο θέατρο αυτό του παραλόγου και παρακολουθούμε αμήχανοι τα τεκταινόμενα, που προκαλούν στην ψυχή μας τον Έλεο και το Φόβο.

Συμπάσχουμε, θρηνούμε κι εμείς για όλα αυτά, στα οποία γινόμαστε μάρτυρες, αλλά και για όλα εκείνα που μας πονάνε και ταλανίζουν την ψυχή μας, αναμένοντας την πολυπόθητη Κάθαρση. Στις οδυνηρές μνήμες του καθενός από μας, που μας ξεπερνούν και υπερβαίνουν τις δυνάμεις μας, έρχονται να προστεθούν και τα «σημεία και τέρατα» των ημερών μας.

Μόνη λύση για τον εξαγνισμό της δικής ψυχής μας αλλά και της κοινωνίας ολόκληρης αποτελεί η αλληλεγγύη και η ανιδιοτελής προσφορά. Η παροχή υλικής βοήθειας σε όσους πάσχουν και τη χρειάζονται, χωρίς όμως να τους κάνουμε να αισθάνονται κατώτεροί μας. Το σκούπισμα των δακρύων που αυλακώνουν τα πρόσωπα όσων πονούν. Η κουβέντα και η πρόθεσή μας να ακούσουμε, όποιον έχει την ανάγκη να μας ανοίξει την καρδιά του, χωρίς να τον κρίνουμε.

Η διάθεση του ώμου μας για εκείνον που θέλει να ακουμπήσει κάπου και να κλάψει. Μια ζεστή αγκαλιά σε όποιον υποφέρει και νιώθει την ψυχή του να αιμορραγεί. Το άπλωμα του χεριού μας σε όσους είναι πεσμένοι και αδυνατούν να σηκωθούν. Η κατανόηση, η συμπαράσταση, ο σεβασμός στα συναισθήματα και τις επιθυμίες όλων.

Καθένας κουβαλάει το Σταυρό του και παλεύει να τον σηκώσει, άλλος βαρύτερο άλλος λιγότερο βαρύ. Κι όλοι μαζί πασχίζουμε να ανέβουμε στο Γολγοθά της ζωής. Μοιρασμένο βάρος, είναι υποφερτό βάρος. Μοιρασμένος πόνος, είναι λιγότερο αιχμηρός πόνος. Ας τα μοιραστούμε, λοιπόν, κι ας στηρίξουμε ο ένας τον άλλον κι όλοι μαζί τους πιο αδύναμους. Αν θέλουμε, όχι μόνο να λεγόμαστε, αλλά και να είμαστε Άνθρωποι





Συγγραφέας Ιωάννα Λένη

Απόφοιτος του τμήματος Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Εργάζομαι στην ιδιωτική εκπαίδευση κι έχω την πολυτέλεια να μοιράζομαι, με τους μαθητές που προετοιμάζω, την αγωνία τους για τις Πανελλήνιες εξετάσεις. Σταθμοί της ζωής μου, ο γάμος μου με έναν καταπληκτικό άνθρωπο, από τον οποίο έμαθα τι σημαίνει να αγωνίζεται κάποιος, για να κρατηθεί στη ζωή, η γέννηση των γιων μου, που δίνουν νόημα στη ζωή μου και η κοινή «μοίρα», που με έφερε σε επαφή με επίγειους «φύλακες αγγέλους». Βασική μου αρχή, ο αγώνας για το καλύτερο!