Μουσικές επιλογές και άλλες ουσιαστικές λεπτομέρειες......

 

 

 

Αυτή η Πέτρα, ανεκδιήγητη, απρόοπτη, ανατρεπτική, διαόλου κάλτσα θα τη χαρακτήριζε ο μακαρίτης ο παππούς μου και θα έκανε διάνα….., το τι ιδέες κατεβάζει, είναι ασύλληπτο !!! Εντελώς αβασάνιστατα, τολμήσανε κάποιοι να τη χαρακτηρίσουνε τρελοκομείο γιατί…..μας έβαλε στη διαδικασία επιλογής συνοδευτικού άσματος στην κηδεία μας και λοιπόν;;; Συνειδητοποίησα ότι η ιδέα της, που πολλοί έσπευσαν να χαρακτηρίσουν μακάβρια, είναι άκρως ρεαλιστική και επιβεβλημένη,  προσφέρει αφιλοκερδώς μάλιστα, κοινωνική υπηρεσία, χρησιμότατη και μη αποφευκτέα.

 

"Σε πότισα ροδόσταμο" Τραγουδάει η μεσόφωνος Αγνή Μπάλτσα

Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Ενορχήστρωση & διεύθυνση ορχήστρας: Σταύρος Ξαρχάκος

Να ΄σαι καλά βρε Πέτρα που  ήρθες να με αφυπνίσεις και να με βάλεις να ασχοληθώ με αυτό το  εξαιρετικής σπουδαιότητας ζήτημα, που μέχρι τώρα, ποτέ δεν με είχε απασχολήσει ούτε ακροθιγώς , όχι ότι έχω σκεφτεί όλα τα υπόλοιπα, αλλά λέμε τώρα, ποτέ δεν υπήρξα   οργανωτικό και τελειομανές άτομο που «τακτοποιεί» τα πάσης φύσεως θέματά του….το αντίθετο μάλιστα…πνίγομαι στις εκκρεμότητες χωρίς να τα καταλάβω, καταφέρνω να επιβιώνω στο χάος με αναβολές, ασάφειες, υπομονή και χιούμορ, αυτό το τελευταίο με σώζει πιστεύω… Τέλος πάντων, άρχισα να επεξεργάζομαι το θέμα και να με ψέγω, γιατί δεν με έχει απασχολήσει μέχρι σήμερα…και να πώ ότι δεν βίωσα και βιώνω τις απώλειες γύρω μου……στενοί συγγενείς, μέλη οικογένειας, φίλοι , γείτονες….  «απουσιάζουν», «εκδημούν» , «πεθαίνουν» και  μπορεί να έχουνε φροντίσει τα περιουσιακά τους με διαθήκες, συμβολαιογράφους κλπ, τα τιμαλφή, τα κινητά και ακίνητα αλλά  για τις  λεπτομέρειες της τελετής πχ. ενδυματολογικές επιλογές, μουσική, στολισμός και λοιπά έχουνε άραγε μεριμνήσει οι ίδιοι ή επαφίενται στους κοντινούς τους ανθρώπους ή στη χειρότερη περίπτωση στους «επαγγελματίες»των Γραφείων Τελετών;

Ένα σύγκρυο με περιέλουσε, έχω και πρόσφατες μνήμες από την κηδεία της συναδέλφου μου της Λευκοθέας που κηδεύτηκε ερήμην συγγενών και φίλων ,  εφτά οκτώ άτομα στην εξόδιο ακολουθία, άσχετοι και άγνωστοι όλοι μεταξύ τους και πίσω μου η μοναδική μακρινή εξαδέλφη της, μονολογούσε : «Δεν της άξιζε της Λευκοθέας αυτή η εγκατάλειψη, μοίρασε στις ανηψιές τα πάντα και εισέπραξε την αδιαφορία και την αχαριστία τους, ούτε ρούχα κι εσώρουχα δεν της αφήσανε, με τη ρόμπα του Νοσοκομείου, τη θάψανε τη δόλια….εγώ κι ο πρώην άντρας της βαφτισιμιάς της,  πληρώσαμε για να την κηδέψουμε……δεν της άξιζε….»

 

 

Λοιπόν, ξεκινάω άμεσα τον κατάλογο των τελευταίων επιθυμιών, όχι για ταλαιπωρήσω, αλλά αντίθετα για να βγάλω από μπελάδες αυτούς που θα επιφορτισθούν με τα σχετικά του ενταφιασμού μου…και ξεκαθαρίζω  ότι σε καμία περίπτωση δεν θα ανεχτώ να πάω στον ΄Αγιο Πέτρο…..ξεβράκωτη, τι αγοράζω τα βρακιά με τις δωδεκάδες εδώ και χρόνια και η μάνα μου με περιγελάει με τη γνωστή επωδό : «Πάλι βρακιά πήρες καλέ; Η θειά μου η Αμιρσούδα, τρία βρακιά φορεί, μέχρι να βγάλει το ΄να, τα δυό τα κατουρεί…!!!» και τι βρακιά, βαμβακερά παρακαλώ, ενάμισι στρέμμα το καθένα , κάτι ήξερε η γιαγιά μου που μας είχε κάνει πλύση εγκεφάλου : «Η γυναίκα είναι ευαίσθητο πλάσμα, να φυλάτε τα γοφιά σας, τη μέση σας, την κοιλιά σας και τ΄αποκατινά σας» σοφές συμβουλές, που τηρώ ευλαβικά ομολογώ και δεν το έχω μετανιώσει. Τέλος πάντων, ξεστήθωτη,  χωρίς σουτιέν,  μπορεί να το δεχθώ ,εξ άλλου ανάσκελα ξαπλωμένη στο κουτί, το στήθος θα είναι σε ένα υψηλό επίπεδο φαντάζομαι, δεν θα κρέμεται μέχρι τον αφαλό, οπότε ενδίδω αδιαμαρτύρητα.

 

Επιλέγω για ένδυμα, εκείνο το ταγιεράκι (τύπου Σανέλ) που είχα αγοράσει στο Παρίσι από κάτι καλάθια στις εκπτώσεις, το ροδομποντοκανελλοκόκκινο με τη μαύρη τρέσσα, που δεν το ευχαριστήθηκα γιατί ήτανε δυό νούμερα μικρότερο (το είχα πάρει με την προοπτική να αδυνατίσω, κάτι που δε έγινε ποτέ), αλλά τώρα που θα γίνω σκελετός, θα είναι ότι πρέπει και γόβες, ψηλοτάκουνες μαύρες γόβες που είναι το απωθημένο μου, δεν μπόρεσα να τις φορέσω εν ζωή , όλο μοκασίνια και χαμηλοτάκουνα φορούσα, ας τις φορέσω επί τέλους όταν θα είμαι ξάπλα και  δεν θα με πονάνε οι κάλοι και το κότσι…

 

Σημαντική λεπτομέρεια, οι κάλτσες. Δεν θέλω κάλτσες! Ας πάω ξεκάλτσωτη, μα με φροντισμένα άκρα εννοείται, με το ταγιεράκι το τύπου Σανέλ και τις μαύρες γόβες. Από τότε που ξεθάψαμε τη θεία Φανουρία και είδα τα κόκκαλα μέσα στις μαύρες νάϋλον κάλτσες και τις ζαρτιέρες, τι να πώ, ξενέρωσα τελείως…αυτός ο εφιάλτης με κατατρέχει διαρκώς…

Με απασχολεί επίσης και το κουτί, δηλαδή το μέγεθος, ιδιαίτερα το φάρδος, το θέλω ευρύχωρο, πολύ ευρύχωρο για να με χωρέσει άνετα πρώτα από όλα, δεν μπορώ τα στενάχωρα πράγματα (κορσέδες, στενά ρούχα, παπούτσια, ανθρώπους κλπ) ζητώ λοιπόν να μη γίνουνε τσιγκουνιές στο μέγεθος, η ποιότητα μου είναι αδιάφορη,

επιπλέον θέλω να χωρέσει τα κτερίσματα, γιατί μπορεί ποτέ να μην υπήρξα απαιτητική ή πλεονέκτρα, αλλά μαζώχτρα υπήρξα στον υπερθετικό βαθμό, θα ήθελα λοιπόν να με συνοδεύσουν: όλα τα μισοτελειωμένα  κεντήματα μου, εννοείται ότι θα χρειαστώ και τις βελόνες, τις κλωστές και το ψαλιδάκι του κεντήματος, εκείνο το χρυσό που έχει σχήμα πουλιού, μη στραβομουτσουνιάζετε, καμιά τριανταριά τα υπολογίζω προς το παρόν,

           πάμε παρακάτω,

τα εργαλεία του ντεκουπάζ (πινέλα, κόλες, βερνίκια, ριζόχαρτα κλπ), τα εργαλεία της χαρακτικής, απωθημένη και η χαρακτική, μιάς και δε μπόρεσα να ασχοληθώ σ΄αυτή τη ζωή, μπορεί να μου δοθεί η ευκαιρία στη μεταθανάτια, τόσους κορυφαίους θα συναντήσω εκεί επάνω, μπορεί να δέχονται μαθητές….άντε βάλτε και τα εργαλεία του κοσμήματος, μυτοτσίμπιδα, σύρματα, πέτρες, μην ξεχάσετε το κολλητήρι και το καλάϊ…..χρόνο θα έχω άφθονο εκεί πάνω , να μην πλήξω η γυναίκα…….και προ παντός, παραλίγο να ξεχάσω το σπουδαιότερο !!! Τα γυαλιά μου !!! Προς θεού μου είναι απαραίτητα και τα τρία ζευγάρια!!!

 

Aντε αν έμεινε λίγος χώρος, βάλτε μου μία ποδιά της κουζίνας, που ξέρεις εκεί πάνω μπορεί να υπάρχει καμία κουζίνα, καμιά γκαζιέρα, καμιά φουφού και οπωσδήποτε μερικά σαπουνάκια με άρωμα πασχαλιάς, εκείνα ντε τα υπέροχα, που μου έστειλε η αγαπημένη μου η Αριστέα….στο πάνω συρτάρι του κομοδίνου μου τα φυλάω, τυλιγμένα σε μεταξωτό μαντήλι και δεμένα με φούξια μεταξωτή κορδέλα μαζί με το βιβλιάριο της τράπεζας που έχω φροντίσει να είναι φυλαγμένα τα θαφτικά μου, μη με βαρυγκωμήσετε ότι δεν φρόντισα…

Κανονίστε οι μεταφορείς να είναι μπρατσωμένοι, μην κουβαλάνε το κουτί με μένα μέσα και τα συμπράγκαλά μου και με σκατοψυχάνε γιατί τους πέσανε τα νεφρά, δεν θα το επιτρέψω αυτό ……

΄Εφθασα αισίως και στη μουσική…..λοιπόν δε θα σας κουράσω με καμία ατέλειωτη λίστα, θα το μπορούσα βέβαια πολύ εύκολα, αλλά ποτέ δεν ήθελα να ταλαιπωρώ τους άλλους ….γι΄αυτό φροντίζω ήδη να δωρίζω πράγματα, αυτά  που οι κόρες μου  έχουν δηλώσει ότι  τα απεχθάνονται….. (θα σας ενημερώσω λεπτομερώς σε προσεχή ανάρτηση).

Κατ΄αρχάς θα ήθελα  έναν ύμνο……Το θρυλικό  IMAGINE είναι πολυαγαπημένο μου τραγούδι (στίχοι και μουσική), με συγκίνησε από την πρώτη φορά που το άκουσα, δόνησε στην κυριολεξία την ύπαρξή μου και όσο μεγαλώνω, περίεργο δεν είναι;  Με συγκινεί όλο και περισσότερο…

 

στη συνέχεια, παρακαλώ  ένα τραγούδι, από τα πολλά και λατρεμένα μου (αν και όχι πολύ γνωστό) του αγαπημένου μου καλλιτέχνη, Salvatore Adamo, το La chance de t΄ aimer, που το αφιερώνω σε όλους όσους αγάπησα.....

κρίμα να μην απολαύσω κι ένα της PIAFF,  το θρυλικό  je ne regrette rien, νομίζω ότι ταιριάζει και στην περίσταση,

τώρα αν βρέχει,  πολύ θα ήθελα το  Le parapluie  του Georges Brassens, αυτό το τραγούδι πάντα μου φτιάχνει τη διάθεση,

 

θα ήταν υπερβολή να ζητήσω να  ακούσω και τους τρείς τενόρους στο αγαπημένο μου Parlami d'amore Mariù; κάντε μου κι αυτή τη χάρη,

άντε αν δεν κουραστήκατε και πριν αρχίστε τη μουρμούρα και τα σιχτήρια, για να κλείσουμε και ν΄αποχαιρετιστούμε, βάλτε μου και -το Time To Say Goodbye (Con Te Partiro) (με τη Sarah Brightman duet with Andrea Bocelli)

 

 

 

* Ελπίζω να επιτρέπονται οι αλλαγές, γιατί μέχρι την ώρα της εκδημίας μου, μπορεί να έχει προκύψει κανένα απίθανο σουξέ το οποίο να θελήσω να συμπεριλάβω, μην μείνω με τα παλαιολιθικά και ντεμοντέ…

Εννοείται πως θέλω να ακολουθήσει τραπέζι αξιοπρεπές και χαρούμενο, με γαριδομακαρονάδες, κουτσομούρες τηγανητές,  καλαμαράκια, άντε και κανένα ψαρονέφρι, λουκάνικα, τυροκαυτερές, ούζα, μπύρες, κρασιά αναψυκτικά  και με καλεσμένους, όλους όσους έρθουνε να με συνοδέψουνε στο τελευταίο φτερούγισμα, ντυμένους οπωσδήποτε πολύχρωμα και προ πάντων χαμογελαστούς !!!!

Εσείς οι νεότεροι της μπλοκοπαρέας, κρατήστε σημειώσεις παρακαλώ , γιατί τα παιδιά μου ποτέ δε με πήρανε στα σοβαρά, (φευγάτο ψάρι γαρ) και πολύ φοβάμαι ότι ούτε αυτές τις τελευταίες λεπτομέρειες θα αντιμετωπίσουν με τη δέουσα σοβαρότητα, οπότε κανονίστε….

 

 

 

 

 

H επίκληση στις Μούσες.....

Η επίκληση στις Μούσες……

 

Ότι η Αριστέα οργανώνει συχνά-πυκνά Συμπόσια Ποίησης, οι περισσότεροι φίλοι και φίλες, μάλλον το γνωρίζετε, ότι οι συμμετοχές είναι αξιόλογες και κάθε φορά ο πήχης ανεβαίνει, είναι γεγονός που διαπιστώνεται κάθε φορά, ότι στο πρόσφατο 5ο Συμπόσιο, το στιχούργημά μου, κέρδισε τις περισσότερες ψήφους του κοινού, δεν οφείλεται στο γεγονός ότι ήτανε το καλλίτερο, γιατί όλες οι συμμετοχές ήτανε υπέροχες και εξαιρετικά υψηλού επιπέδου, απλά οι αναγνώστες επιβράβευσαν το χιούμορ και την ανάλαφρη διάθεση που απέπνεε…..

Το παραθέτω λοιπόν για όσους δεν το έχουνε ήδη διαβάσει

και δίνω κάποιες λεπτομέρειες παρακάτω για το παρασκήνιο της συγγραφής αυτού του ποιήματος…..

 

Στις μούσες αποφάσισα, να κάνω το τραπέζι,

το κάλεσμά μου  δέχτηκαν, και τώρα με πιέζει

ο χρόνος, μα και ο κορσές που πάλι με στενεύει

και να μ΄ αφήσει άπνοη, ο άτιμος κοντεύει.

Ευθύς ανασκουμπώθηκα, ψώνισα τα υλικά,

να ετοιμάσω στρώθηκα, μεζέδες και γλυκά.

Ανοιξα τον Τσελεμεντέ, της Βέφας τα βιβλία,

και του Παρλιάρου βίντεο, μελέτησα είκοσι τρία,

όταν κατέληξα λοιπόν, κι έφτιαξα το μενού,

φόρεσα την ποδίτσα μου κι έβαλα κατά νού,

τις «θείες» καλεσμένες μου, πως να εντυπωσιάσω,

με τούτο το τραπέζωμα, για να τις καλοπιάσω,

γιατί κακά τα ψέματα, τι είναι ο ποιητής;

Χωρίς οίστρο και έμπνευση,  σκέτος ουτοπιστής,

ένα ασήμαντο, μικρό κι ανόητο ανθρωπάκι,

ένας γραφιάς, που προσπαθεί, να γράψει ένα στιχάκι.

Επικαλέσθηκα λοιπόν, την Καλλιόπη πρώτα,

κι εκείνη μου είπε ευγενικά, την Ουρανία ρώτα,

η Ουρανία στράφηκε μετά στην Ερατώ,

μα η ιδέα φάνηκε καλή και   στην Κλειώ,

έπειτα ενημερώθηκαν Θάλεια και Τερψιχόρη

κι η Ευτέρπη μ΄ένα νεύμα της, μου έγνεψε : «προχώρει»!

και στην Πολύμνια στάθηκα εμπρός με συστολή,

μήπως θα΄ταν καλλίτερα να στείλω επιστολή;

Απ΄ την Ευτέρπη τελικά έλαβα το ΟΚΕΥ

και άρχισα το ψήσιμο, μιας και ο φούρνος καίει.

Τραπέζι στρώνω άψογο με τα καλά σερβίτσια,

για να τιμήσω, comme il faut, τα μυθικά κορίτσια,

κρασί θα πιούνε γαλλικό, σε ακριβά ποτήρια

και κάποια ευκαιρία θα βρώ για αίτηση σωτήρια:

«Ω! Μούσες χαριτόβρυτες και χιλιοπαινεμένες

την έμπνευση χαρίστε μου Ω! χιλιοδοξασμένες!

Την ποίηση επιθυμώ, θερμά να υπηρετήσω,

των μέτρων και των συλλαβών το κλέος να τιμήσω,

να εμφυσώ νοήματα, στις λέξεις , τα στιχάκια

και όσα γράψω ποιήματα….να είναι διαμαντάκια!

Λέξεις να βάζω στο χαρτί, να γίνω…. Λογοπλάστης,

όπως κουλούρια στο ταψί στρώνει ο ζαχαροπλάστης !!!»

Αυτές χαμογελάσανε χωρίς να πούνε λέξη,

μ΄ αφήσανε να εννοηθεί, κάτι καλό θα παίξει,

εκπέμπω τελευταίο SOS, για να το καταλάβουν,

δεν έχω περιθώρια, ίσα που θα προλάβουν!

Η Αριστέα οργάνωσε Συμπόσιο και πάλι….

κι εγώ τρελά αγχώθηκα , μου ήρθε και μια  ζάλη,

«Ω Μούσες!!! Σας παρακαλώ, το αίτημα επείγει !

Στείλτε μου λίγη έμπνευση, η προθεσμία λήγει !!!»

 

Μετά από πολύ προβληματισμό και σκέψη, το τόλμησα, τι είχα να χάσω άλλωστε; Μήπως θα ήμουνα η πρώτη που θα κατέφευγα στην επίκληση των Μουσών , η η μοναδική που με ένα τραπέζωμα θα επεδίωκα την ευνοϊκή διευθέτηση ενός αιτήματος;

Να μην σας τα πολυλογώ, ξεπέρασα όλες τις αναστολές μου, προχώρησα στην πρόσκληση  και μπήκα στη βάσανο της σύνθεσης του μενού:

 

Τι να μαγειρέψω; Κάτι που θα τους άρεσε, κάτι που δεν θα ήτανε μακριά από τις διατροφικές τους συνήθειες, κάτι που δεν θα τις βαρυστομάχιαζε, κάτι ιδιαίτερο, κάτι νόστιμο και υγιεινό, κάτι πρωτότυπο και εμπνευσμένο….

Τέλος πάντων, απέρριψα τα σαλιγκάρια και τα κυνήγια, γιατί φαντάστηκα ότι θα τα έχουνε μπουχτίσει και πήγα σε πιό απλές επιλογές:

Ανάμεσα στην Κολοκυθοτυρόπιττα με χειροποίητο φύλλο και το Ανοιξιάτικο παστίτσιο με λαζάνια, προτίμησα το δεύτερο, για ορεκτικό επέλεξα Πιπεριές ψητές γεμισμένες με τυριά, Ρολλά μελιτζάνας με μπουκιές μοσχαρίσιου κρέατος, και κεφτεδάκια, τζάμπα έκανα διατριβή στους κεφτέδες στην προηγούμενη ανάρτηση; ΄Ημουνα σίγουρη ότι θα μου φανεί χρήσιμη η εξειδίκευση και μάλιστα σύντομα. Για κυρίως, μου φάνηκε καλή ιδέα το Κοτόπουλο κρασάτο με μανιτάρια και πατάτες και τα χοιρινά κότσια ψητά συνοδευόμενα με ανάμεικτη σαλάτα με ρόδι και φλούδες παρμεζάνας. Το μόνο που δεν με προβλημάτισε ήτανε το κρασί : Κρασί γαλλικό (κόκκινο), ευτυχώς είχε μία προσφορά το Lidl και επωφελήθηκα, σερβιρισμένο στα κολωνάτα κρυστάλλινα ποτήρια (που από 12 έχουνε απομείνει 10, το ένα το έσπασα εγώ από αστοχία στο πλύσιμο, το δεύτερο το πέταξε η κουμπάρα μου  στο κεφάλι του κουμπάρου, μια Πρωτοχρονιά, γιατί βρήκε κάτι ύποπτα μηνύματα στο κινητό του….) δώρο στο γάμο μου από τη θεία Κερασίτσα, ο θεός να την αναπαύσει, ήτανε χάρμα οφθαλμών!!!
Στο γλυκό, μπερδεύτηκα είναι η αλήθεια με τα βίντεο του Παρλιάρου, πολύ σοκολάτα χρησιμοποιεί ο patissier και δεν ήθελα να διακινδυνεύσω να τις πιάσει κανένα τσιρλιό τις καλεσμένες και να έχουμε ευτράπελα…., έτσι κατέφυγα στις δοκιμασμένες παραδοσιακές λιχουδιές.

 

Ζήτησα από τη μάνα μου να μου φτιάξει έναν σιμιγδαλένιο

Χαλβά με κουκουνάρια και κανέλλα (τον κάνει τέλειο!), έφτιαξα μία πλούσια φρουτοσαλάτα σερβιρισμένη σε ποτήρια σαμπάνιας και τέλος μία μελόπιτα με θυμαρίσιο μέλι και ανθότυρο με συνταγή του αείμνηστου Ν. Τσελεμεντέ.

 

Εκεί που τα βρήκα σκούρα, ήτανε η μουσική….πως θα περνούσε η βραδιά, στα μουγκά; Δεν είχα προνοήσει να καλέσω και τον Απόλλωνα με τη λύρα……ευτυχώς με καλύψανε οι κρητικοί λυράρηδες, ας είναι καλά και επιστράτευσα όσα CD είχα και προς μεγάλη μου έκπληξη, οι Μούσες ενθουσιαστήκανε, η Τερψιχόρη μάλιστα, αν και καθισμένη, χόρευε και οι υπόλοιπες κάνανε πολύ κολακευτικά σχόλια ….!!!
 

Όταν αποχωρήσανε, η σοβαρή και επιβλητική Καλλιόπη, μου χάρισε ένα εγκάρδιο βλέμμα, η Κλειώ μου έκλεισε το μάτι, από την  Ευτέρπη και την Ερατώ εισέπραξα έναν σύντομο εναγκαλισμό, η Τερψιχόρη ήτανε πιο διαχυτική, μου ζήτησε μάλιστα λίγο χαλβά ακόμη, να τον πάρει μαζί της, αίτημα που ικανοποίησα πάραυτα, η Μελπομένη και η Ουρανία μου έκαναν θερμή χειραψία μειδιώντας , η Θάλεια με φίλησε φευγαλέα στο μέτωπο και η Πολύμνια μου ζήτησε τη συνταγή της μελόπιτας !!!

 

Τώρα αν αυτή η πρωτοβουλία μου θεωρηθεί αθέμιτος συναγωνισμός, το αφήνω στην κρίση σας, ……τι να πώ…..δεν έτυχε, πέτυχε !!!

Οι σεβάσμιες Μούσες, όχι μόνον ανταποκριθήκανε στο αίτημά μου, αλλά υπήρξανε και εξαιρετικά γενναιόδωρες μαζί μου γιατί στείλανε έμπνευση σε συσκευασία extra large με αποτέλεσμα όλοι οι συμμετέχοντες στο 5ο  Συμπόσιο της Αριστέας να γράψουνε εξαιρετικά εμπνευσμένα ποιήματα και εγώ, να μην περιοριστώ στο ένα, αλλά να γράψω και δεύτερο ποίημα το οποίο σας παραθέτω :

 

Ο ΄Ερωτας και η ποίηση

 

Ο έρωτας κι η ποίηση πιασμένοι χέρι-χέρι

σ΄ένα σεργιάνι αέναο σε πείσμα των καιρών,

από αιώνες γνώριμοι, στου κόσμου όλου τα μέρη,

πάνω σε στίχους και ρυθμούς των ίδιων τραγουδιών…

Και κάθε νότα και γραφή πασχίζει να εκφράσει,

όσα το νού μαγεύουνε και την καρδιά πονούνε

κι όσα μονάχα μια ματιά, μπορεί να διαπεράσει

και χίλιες φλόγες στη στιγμή μεμιάς να αναφτούνε.

Η ποίηση εκέντησε του έρωτα στρωσίδια

κι η μουσική συντρόφεψε κάθε αναστεναγμό

και των ανθρώπων οι ψυχές βιώσανε τα ίδια,

ερωτικά σκιρτήματα ,  του πάθους το λυγμό !!!

Οσα μέσα στα ποιήματα γραφτήκανε σε στίχους

κι όσα τραγουδηθήκανε από χιλιάδες χείλη,

αιώνια θα αντανακλούν πάντα τους ίδιους ήχους,   

την ίδια τη φεγγοβολιά στου κόσμου το καντήλι.

 

 

 

Ευχαριστώ σας Μούσες μου, για τη βοήθειά σας,

για πάντα θα ΄μια υπόχρεη , μόνιμη ικέτισσά σας !

Ευχαριστώ Αριστέα μου, για τη φιλοξενία,

σε σένα οφείλω άλλωστε κάθε μου παρουσία !!!
(Στα υπέροχα Συμπόσιά σου !)

 

 

Σημειώματα στον εαυτό μου, που μοιράζομαι με φίλους....!!!

Σημειώματα στον εαυτό μου

 

Η χαρά είναι σαν την υγεία. Αγαθό.
Και τα αγαθά για να αποκτηθούν, το γνωρίζουμε καλά, θέλουν κόπο. Ή όχι; Μήπως θέλουν απλά τρόπο;

Η χαρά φίλοι μου είναι επιλογή!

Ρώτησα τον χαρούμενο άνθρωπο πως το καταφέρνει να είναι πάντα χαρούμενος...

Μου απάντησε πως είναι θέμα συνήθειας...

Θα ξυπνήσω το πρωί και πριν σηκωθώ από το κρεβάτι θα πω Ευχαριστώ για όλα όσα με κάνουν να χαμογελώ.

Κατά την διάρκεια της ημέρας δεν ξεγελιέμαι.

Ξέρω πως το μυαλό μου είναι ο κήπος μου.

Τον φροντίζω επιλέγοντας αυτά που θα επιτρέψω να μπουν μέσα.

Όχι σκουπίδια από την τηλεόραση και το ίντερνετ.Όχι συναισθηματικά αγριόχορτα από παραιτημένους ανθρώπους.

Η προσοχή μου πηγαίνει μόνο εκεί που αξίζει. Εκεί που οι αρχές μου, οι αξίες μου, η ψυχολογική μου ανάταση βρίσκουν κοινό σημείο.

Η καταγωγή της ύπαρξης μου περιέχει το Θείο για αυτό πρέπει να επιλέγω που χρησιμοποιώ την ενέργεια μου.

Θα επισκεφθώ sites που θα με κάνουν να γελάσω, να ανακαλύψω τρόπους να γίνω καλύτερος από αυτό που είμαι σήμερα. 

Που γεμίζουν την ανάγκη μου να ξεδιψάσω την καθημερινότητα με πράγματα που αξίζουν.

Ψάχνω να ανακαλύψω τι με κάνει χαρούμενο και το κάνω όσο πιο συχνά γίνεται:

Μια βόλτα στο βουνό ή στην θάλασσα, βόλτα με φίλους που βρίσκονται σε παρόμοιο ή και ανώτερο επίπεδο συνειδητότητας.

Ένα χόμπι, διάβασμα ή γράψιμο.

Ονειροπόληση, προγραμματισμός ενός μελλοντικού ταξιδιού ή μιας αγοράς.

Ξεκούραση του νου με προσευχή ή διαλογισμό.

Καθημερινά μοιράζομαι λέξεις και συναισθήματα με άλλους ανθρώπους.

Φροντίζω να επιλέγω με προσοχή τις σκέψεις μου ώστε φεύγοντας να μένει μόνο ενέργεια χαράς.

Σήμερα πραγματικά αξίζω το καλύτερο και μόνο το καλύτερο για τον εαυτό μου. 

Διαλέγω τις λέξεις που φωτίζουν τις στιγμές μου...

Πρόσεχε τις σκέψεις σου, γίνονται λόγια,
Πρόσεχε τα λόγια σου, γίνονται πράξεις,
Πρόσεχε τις πράξεις σου, γίνονται συνήθειες,
Πρόσεχε τις συνήθειες σου, γίνονται ο χαρακτήρας σου,
Πρόσεχε τον χαρακτήρα σου, γίνεται η μοίρα σου.

Χαλίλ Γκιμπράν.

Χαμογέλασε και η ζωή θα σου χαμογελάσει και αυτή!!!