Η Συμμετοχή μου στην Φωτο-Συγγραφική Σκυτάλη 4 που οργανώνει η MARYPERTAX https://ghinimatia.blogspot.com/search/label/%CE%A6%CE%A9%CE%A4%CE%9F-%CE%A3%CE%A5%CE%93%CE%93%CE%A1%CE%91%CE%A6%CE%99%CE%9A%CE%97%20%CE%A3%CE%9A%CE%A5%CE%A4%CE%91%CE%9B%CE%97
Η φωτό που επέλεξε γιά εμένα η Στέλλα μαζί με την λέξη "ΓΟΝΕΙΣ"
Δωρεά
Πρώτα βγαίνει η ψυχή στον άνθρωπο κι ύστερα το
χούϊ….μ΄αυτή τη σκέψη η Ζαχά, σημείωνε
στο σημειωματάριό της το πρόγραμμα της ημέρας πίνοντας τον καφέ της….Οργανωτική,
λεπτομερής, από τότε που θυμόταν τον
εαυτό της, η βαπτισμένη Ζαχαρούλα , μοναχοκόρη του Ιάσονα και της Ζηνοβίας,
τρόμαξε να αποτινάξει το χαϊδευτικό «Ρούλα» και να επιβάλλει στα 12 περίπου το
Ζαχά….
Γονείς παραδοσιακοί ο Ιάσων και η Ζηνοβία,
φρόντισαν να παραχαϊδέψουν τη μοναχοκόρη τους, προσφέροντάς της ότι καλύτερο
κατά τα κρατούντα της εποχής, σε
μόρφωση, ταξίδια, διασκεδάσεις , λούσα….παραδόξως η νεαρή, αντί να γίνει ένα κακομαθημένο μοναχοπαίδι ,
έγινε μια γυναίκα με πολύ συγκροτημένη προσωπικότητα,
που πάτησε πόδι στην επιθυμία του πατέρα της να γίνει δικηγόρος όπως εκείνος,
επέλεξε την Σχολή Καλών Τεχνών όπου σπούδασε Γλυπτική και προς μεγάλη
απογοήτευση της μητέρας της , γιατί τα
ενδιαφέροντά της, δεν περιλάμβαναν
εβδομαδιαίες επισκέψεις σε κομμωτήρια, ράφτρες, καταστήματα με ρούχα, αξεσουάρ
και καλλυντικά….είχε υιοθετήσει έναν
εντελώς δικό της τύπο εμφάνισης πολύ καλόγουστο, αλλά απλό και
ανεπιτήδευτο. Η μάνα της, πανέξυπνη και καταφερτζού, κατάφερε να συγκαλύψει την επαρχιώτικη
νοοτροπία της και ως σύζυγος Δικηγόρου, να ανέλθει στην κοινωνική βαθμίδα της
πόλης τους και να επιδοθεί, συγκρατημένα, στα συνήθη καθήκοντα με τακτική
παρουσία στα σημαντικά κοινωνικά γεγονότα. Ο πατέρας της πάλι, αφοσιωμένος στο
επάγγελμά του, το πρωϊ στα Δικαστήρια, το απόγευμα στο γραφείο του και τις ώρες
που βρισκότανε στο σπίτι, πάντα χωμένος στα βιβλία του, αθόρυβος και στοχαστικός,
κάπως απόμακρος…Τον πατέρα της τον εκτίμησε απεριόριστα μετά τον θάνατό του,
όταν στην κηδεία του εμφανίστηκε ένα πλήθος άγνωστων ατόμων που κατέθεσαν τα
ειλικρινή τους συλλυπητήρια αποκαλύπτοντας τις ευεργεσίες που είχαν λάβει από
εκείνον….Τι άνθρωπος, δεν είχαν καν υποψιαστεί ότι είχε βοηθήσει περισσότερα
από 10 παιδιά να σπουδάσουν, είχε αποτρέψει πλήθος διαζυγίων, είχε σώσει
περιουσίες από πλειστηριασμούς, κληρονομιές από κακοδιαχείριση , είχε βοηθήσει
σε υποθέσεις υπέρ δεκάδων παιδιών, είχε υπερασπιστεί σε δίκες αμισθί πλήθος
αδυνάμων….
Η γνωριμία της
με τον Τιμόθεο, μετά από σχέση διόμισυ ετών, είχε ως κατάληξη τον γάμο ,
με μία τελετή απλή και απέριττη, όπως την
επέλεξαν οι ίδιοι, που υπήρξε ευτυχής και τους χάρισε δυό δίδυμα αγόρια …..τον Μενέλαο και τον Φίλιππο
και λίγο αργότερα την μικρή Μαργαρίτα. Εγιναν συνειδητοποιημένοι γονείς και
χάρηκαν το μεγάλωμα των παιδιών τους μέρα με την ημέρα…..ήταν παρόντες χωρίς να
τα πνίγουν ή να τα υπερπροστατεύουν ….
Ο Τιμόθεος , τρίτο παιδί μιάς πενταμελούς
οικογένειας, είχε κρατήσει και επεκτείνει το οικογενειακό Βιβλιοχαρτωλείο με
είδη Σχεδίου , χρώματα και υλικά καλλιτεχνίας , όταν ο πατέρας του έπαθε
ανακοπή σε ηλικία μόλις 54 ετών. Η μεγάλη αδελφή του ήταν παντρεμένη και ζούσε
στη Θεσσαλονίκη, ο μεγαλύτερος αδελφός του είχε γίνει στρατιωτικός και
υπηρετούσε στον Ναύσταθμο, η μικρότερη αδελφή του ήταν πρωτοετής στη Σχολή
Μαιών….Πολύ δεμένη οικογένεια, οι γονείς πάλαιψαν να στήσουν από το μηδέν την
μικρή τους επιχείρηση και να αναστήσουν τα παιδιά τους με αγάπη και αξίες…Η
Ζαχά τους αγάπησε όλους , περισσότερο μάλιστα τον πεθερό της, που δεν πρόλαβε να γνωρίσει και εισέπραξε αγάπη
και ζεστασιά πρωτόγνωρη από όλους . Την κέρδισε από την πρώτη στιγμή η πεθερά
της, με την απλότητα, την αξιοπρέπεια και την ανεπιτήδευτη συμπεριφορά….παιδί
προσφύγων από την Ανατολική Θράκη, βρέθηκε παντρεμένη με προξενιό στα 16 της,
με τον Μαρίνο Καλούδη που την περνούσε 16 χρόνια, αλλά ήταν άνθρωπος μάλαμα ,
καλός όνομα και πράγμα….εργατικός, μειλίχιος, τρυφερός…..
Ο Μαρίνος Καλούδης
βρέθηκε στα 11 του χρόνια, κυριολεκτικά μόνος, μαζί με την μικρότερη
αδελφή του την Ρόδω, όταν πέθανε η μάνα τους μετά από πολύμηνη ασθένεια , μόλις
28 ετών….Ο πατέρας τους , φρόντισε άμεσα να αντικαταστήσει την απωλεσθείσα
συμβία με την Αρχοντία Σιγούρου, μια ξιπασμένη μεγαλοκοπέλα, αρτσούμπαλη, που
όλοι στον τόπο τους γνώριζαν, για τις ιδιορυθμίες και τον κακό της χαρακτήρα….Η
Αρχοντία εκτός του κακού χαρακτήρα και της κακής συμπεριφοράς, διέθετε μία
τρανταχτή προίκα , γεγονός που πολύ μέτρησε στην απόφαση του Νεοκλή Καλούδη να
την προσεγγίσει και να της προτείνει γάμο….Ο Νεοκλής είχε λογαριάσει πολύ
προσεκτικά τις κινήσεις του, υπολογιστής και συμφεροντολόγος, με το που αρρώστησε η γυναίκα του και οι γιατροί δεν
έδωσαν ελπίδες, έπαψε να ασχολείται μαζί της, αδιαφόρησε και για τα παιδιά του,
όχι ότι ασχολήθηκε ιδιαίτερα και στο παρελθόν μαζί τους, μόνο στην Κυριακάτικη
βόλτα με το ιδιόκτητο αμάξι του, καμάρωνε για την πανέμορφη γυναίκα του και τα καλοντυμένα
και καλοαναθρεμένα παιδιά του….και φούσκωνε από υπερηφάνεια για τα γεμάτα
θαυμασμό βλέμματα των συντοπιτών του… Δεν έχασε χρόνο, έτσι έκανε και στις
δουλειές του, άρπαζε τις ευκαιρίες χωρίς δισταγμό, έπαιρνε ρίσκα , γι΄αυτό από
απλός καραγωγέας είχε καταφέρει , σχετικά σύντομα, να αποκτήσει δικό του αμάξι
και 2 Φορτηγά Μεταφορών … Μπορεί να ήταν αμόρφωτος, αλλά ήταν ομορφάντρας,
ψηλός, επιβλητικός με κατσαρά καστανόξανθα μαλλιά, μουστάκι και γενάκι πάντα περιποιημένα, προσεγμένη εμφάνιση που
κάλυπτε τους τραχείς του τρόπους, φρόντιζε ιδιαίτερα γι΄αυτό , όπως φρόντισε άμεσα και έστρεψε όλο το ενδιαφέρον
του στην Αρχοντία….
Η Αρχοντία έγινε κυρία Καλούδη με δόξα και τιμή
μόλις έξι μήνες μετά τον θάνατο της άτυχης
Ελισσώς και φυσικά απαίτησε , έθεσε απαράβατο όρο, πριν γίνει ο γάμος,
τα παιδιά να απομακρυνθούν….Ο Νεοκλής δεν είχε αντίρρηση….θα το τακτοποιούσε το
ζήτημα, αλλοίμονο αν δεν κατάφερνε να ικανοποιήσει αυτή την απαίτηση της νέας
συζύγου…..που σημειωτέον, θα συνεισέφερε
με 2.500 λίρες χρυσές και 2 ακίνητα στο βαλάντιο της νέας του
οικογένειας…
Ο 11χρονος Μαρίνος και η 8χρονη Ρόδω βρέθηκαν με
ένα μπογαλάκι το καθένα, στο κατώϊ της θειάς Κατίγκως σ΄ένα καμαράκι κάτω από
τη σκάλα…..
Η θειά Κατίγκω, χήρα, με έξι δικά της παιδιά, που είχαν πάρει τον
δρόμο τους πιά, είχε μια ανοιχτή αγκαλιά και περίσσευμα αγάπης και κατά καιρούς
αναλάμβανε και μεγάλωνε ξένα παιδιά,
ορφανά κυρίως …..Ο Μαρίνος και η Ρόδω,
κούρνιαξαν σαν τρομαγμένα πουλάκια στο μικρό , φτωχικό καμαράκι και
βρήκαν παρηγοριά στην ζεστή αγκαλιά της θειάς Κατίγκως που προσπαθούσε φιλότιμα
με τον απλοϊκό της τρόπο, να τους προσφέρει αγάπη, ασφάλεια και προστασία.
Ο Μαρίνος πήρε τον ρόλο του γονιού για την αδελφή
του, την κρατούσε από χέρι όταν τις νύχτες ξυπνούσε έντρομη φωνάζοντας «
Μαμά…Μανούλα….», την συμβούλευε να προσέχει στο δρόμο, στο σχολείο…την πρόσεχε
σε κάθε βήμα και της επαναλάμβανε διαρκώς : «Να προσέχεις την τιμή σου….»
Εκείνη δεν καταλάβαινε, μάλιστα την πρώτη φορά που της το είπε, τον ρώτησε απορημένη:
«Γιατί θα με πουλήσουν ;» κι έβαλε τα κλάματα….Τρόμαξε να την καθησυχάσει και
να της εξηγήσει… Ο ιδιος άφησε με καημό το σχολείο, μόλις τέλειωσε το Δημοτικό,
όμως για την αδελφή του ήταν κατηγορηματικός: « εγώ θα δουλέψω, εσύ θα πάς και
στο Γυμνάσιο….» Στο μεταξύ πέθανε κι ο πατέρας τους, σε ατύχημα, τράκαρε άσχημα
και πέθανε ακαριαία, ήταν κοινό μυστικό ότι στο αμάξι μαζί του ήταν
και μια γυναίκα που τραυματίστηκε βαρειά ….το νέο κυκλοφόρησε αμέσως, όμως τα παιδιά το μάθανε 3 μήνες μετά . Η χήρα δεν
έκανε τον κόπο να ενημερώσει , κανέναν δεν ήθελε στην κηδεία , φρόντισε μάλιστα
και πούλησε μέσα σε μια νύχτα, όσο όσο τα φορτηγά….
Ο μόλις 12
χρονών Μαρίνος, δούλεψε φιλότιμα και ευσυνείδητα, στις αποθήκες στο λιμάνι κι όπου εύρισκε τίμιο μεροκάματο, μέχρι που βρέθηκε ο μπάρμπα Αναστάσης στο δρόμο του, εκτίμησε την
εργατικότητα και τον καλό του χαρακτήρα και τον πήρε στη δούλεψή του.
Χονδρεμπόριο χάρτου , έμαθε καλά τη δουλειά κι ο μπάρμπα Αναστάσης έγινε
γι΄αυτόν και την Ρόδω , ο πατέρας που δεν είχαν ποτέ… ΄Ηρθαν δύσκολοι καιροί,
ο μπάρμπα Αναστάσης αρρώστησε και πέθανε, ο Μαρίνος και η Ρόδω , μαζί του κλείσανε τα μάτια, τον κλάψανε, τον
αγαπήσανε σαν πραγματικό πατέρα κι εκείνος , τ΄αγάπησε τα ορφανά σαν πραγματικά
παιδιά του….Η Ρόδω έγινε δασκάλα, αυτό ήταν τ ΄ονειρό της …. ο Μαρίνος καμάρωνε
και αισθανόταν πανευτυχής… δάκρυζε κρυφά στη σκέψη ότι κατάφερε να κάνει τ΄ όνειρό
της πραγματικότητα η αδελφή του…..σύντομα ήρθε και ο διορισμός της, σε τόπο
μακρινό και άγνωστο, σ΄ένα αιγαιοπελαγίτικο νησί… Την συνόδεψε και την βοήθησε να εγκατασταθεί με έναν κόμπο στο
λαιμό και βουρκωμένα μάτια. Πρώτη φορά θα χώριζαν τ’ αδέλφια , ανάμεικτα τα συναισθήματα, χαρά και προσμονή
για τη νέα ζωή, απελπισία και μαρασμός για τον αποχωρισμό…..Τότε η μοίρα, έφερε στον δρόμο του Μαρίνου την
Δόμνα….αγαπήθηκαν με την πρώτη ματιά, δεν χρειάστηκε περισσότερο για να
καταλάβουν ότι ήταν αδελφές ψυχές……..
Δυό χρόνια αργότερα γνώρισε και η Ρόδω τον άνδρα
της ζωής της, συνάδελφος…..τότε ακριβώς
έλαβαν και τα δύο άδέλφια μήνυμα από το παρελθόν….ένας Συμβολαιογράφος τους
καλούσε εκ μέρους της Αρχοντίας….
Η Ρόδω ήταν εντελώς αρνητική, εκείνη την περίοδο της
ζωής της την είχε θάψει βαθειά και καμία διάθεση δεν είχε να την ανασκαλέψει, ο
Μαρίνος πάλι, με τον μειλίχιο και γλυκό του τρόπο , κατάφερε να την μεταπείσει
«Πρέπει να δώσουμε συγχώρεση της είπε…» και αυτό έκαναν….στάθηκαν δίπλα στο
κρεββάτι της ετοιμοθάνατης Αρχοντίας, κρατημένοι από το χέρι όπως τότε που ήταν
παιδιά και άκουσαν την απολογία της μέσα σε μπερδεμένα λόγια κι αναφυλλητά… Προσπαθούσε
εναγώνια να συρθεί από το κρεββάτι να πέσει στα γόνατά τους, προσπαθούσε να
τους φιλήσει τα χέρια, η κοφτή αδύναμη ανάσα της εμπόδιζε τη φωνή της, όμως ολοένα έβρισκε τη δύναμη και με
γουρλωμένα μάτια γεμάτα ένταση,
επαναλάμβανε : « σ…χώρεση….σ…χώρεση….»
Η Ρόδω αισθανόταν παγωμένη την ψυχή , το μυαλό και
τα μέλη της…..η πιο άβολη στιγμή της ζωής της, κάποια στιγμή της φάνηκε ότι
μπροστά της είδε τη μάνα της ξαπλωμένη στο λευκό μαξιλάρι με τα μάτια κλειστά
και τα ξανθά μαλλιά της ολόγυρα σαν φωτοστέφανο….έκανε ασυναίσθητα μια κίνηση να σκύψει μπροστά , ο
Μαρίνος της έσφιξε το χέρι, έσκυψε κι εκείνος, « Συχωρεμένη» είπε με σταθερή
φωνή, «Συχωρεμένη» ψιθύρισε κι εκείνη ασυναίσθητα.
Ενας τρομερός ρόγχος βγήκε από το στόμα της
Αρχοντίας, σάλεψε τα κοκκαλιάρικα χέρια της στον αέρα κι ύστερα απόμεινε
ακίνητη, με τα μάτια ορθάνοιχτα καρφωμένα στο ταβάνι……»Εξέπνευσε» είπε ο
Συμβολαιογράφος που στεκόταν παράμερα….πλησίασε και τράβηξε το σεντόνι
σκεπάζοντας το μπλαβί της πρόσωπο......ύστερα τους έδωσε τα έγγραφα της
κληρονομιάς, ακίνητα, αποθήκες, καταστήματα, η συχωρεμένη είχε κληρονομήσει και
μια άκληρη θειά της, στα χέρια της Ρόδης απόθεσε ένα κουτί γεμάτο
κοσμήματα , της Αρχοντίας τα περισσότερα, φανταχτερά και μεγάλης αξίας, αλλά
μέσα ήτανε και τα χρυσά μανικετόκουμπα του πατέρα τους, η χρυσή καδένα και το
ρολόϊ του, η αγκράφα της γραβάτας του,
οι 2 χρυσοί βαπτιστικοί σταυροί
τους, ο σταυρός της μάνας τους, οι βέργες τα βραχιόλια της, το μαργαριταρένιο
της κολλιέ , το χρυσό της περιδέραιο, η βέρα της και δύο ακόμη δακτυλίδια…
Γιατί κατακλύστηκε από όλες αυτές τις μνήμες το
ήξερε καλά η Ζαχά, στο μεσαίο της δάκτυλο, μαζί με τη βέρα της φορούσε ένα δακτυλίδι της Ελισσώς…..κάθε τόσο
το χάϊδευε ασυναίσθητα, μήνες τώρα
δούλευε το γλυπτό της και μόλις χθές
είχε τελειώσει το πρόπλασμα….Ο Τίμος είχε συγκινηθεί τόσο πολύ…..γνώριζε ότι
είχε εμπνευστεί αυτό το έργο από την ιστορία ζωής του πατέρα του και την είχε
υποστηρίξει με ενθουσιασμό σε κάθε
βήμα…. Συνέχισε να σημειώνει σχολαστικά τα ραντεβού της ημέρας, το έργο έπρεπε
τώρα να χυτευθεί…… ένα ορειχάλκινο
σύμπλεγμα, Ανδρας, γυναίκα και
παιδί …..Γονείς, Οικογένεια… η δωρεά της
στην πόλη της !!!
Σημείωση:
Η ιστορία μου, είναι καταγραφή αληθινών ιστοριών
ανθρώπων που έτυχε οι δρόμοι της ζωής μας να συναντηθούν κάποια στιγμή και με
στιγμάτισαν βαθειά….
Η φωτό που επιλέγω γιά την Ρένα Χριστοδούλου , είναι το γλυπτό του Γιώργου Χουλιάρα με τίτλο "Το γλυπτό του ΄Ελληνα Μετάνάστη" και η λέξη : ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ https://www.huffingtonpost.gr/entry/-12182_gr_17242288
