Οι φωτό σου πηγή έμπνευσης γιά όλους μας και γιά εμένα ....πρόκληση , που ποτέ πριν δεν είχα τολμήσει να σκεφθώ.....οπότε μετά την λήξη του όμορφου δρώμενου κάνω μία αποχαιρετιστήρια ανάρτηση περιλαβαίνοντας 4 φωτό ....και σας εφιστώ την προσοχή γιατί όπως διαπιστώσατε....
κι ασύστολα ριχτήκαμε στις ρίμες τις ωραίες...
στο μέλλον να προσέξετε να μην μας προκαλείτε....
γιατί ελοχεύει ο κίνδυνος, να σκυλοβαρεθείτε....
Ομολογουμένως το διασκεδάζουμε τρελά...Ελπίζουμε τα αυτά και δι υμάς...πριν βαρυστομαχιάσετε...
στο μέλλον να προσέξετε να μην μας προκαλείτε....
γιατί ελοχεύει ο κίνδυνος, να σκυλοβαρεθείτε....
Ομολογουμένως το διασκεδάζουμε τρελά...Ελπίζουμε τα αυτά και δι υμάς...πριν βαρυστομαχιάσετε...
.
Πασχίζεις να το κόψεις το ρημάδι….
μα η θέληση λυγίζει ως το βράδι…
και ο καφές…… είναι παρηγοριά
απόλαυση και μόνο η μυρωδιά…
δεν έχουν μείνει και πολλά για να χαρούμε
σχεδόν αδιόρατα νομίζουμε πως ζούμε
στη μεγαλούπολη που απλώνεται αχανής
μικρά γρανάζια μίας τεράστιας μηχανής….
Το ΄χεις αποφασισμένο και σχεδόν δεν απορείς
είναι δρομολογημένο και δεν νοιάζεται κανείς….
Κάποια ψήγματα χαράς, και κοιμάσαι και ξυπνάς
με τη σκέψη στο καλάθι….αυτό της νοικοκυράς…
Μ΄ένα βάρος στην ψυχή, για την τόση κοροϊδία
εξοργίζεσαι βαθειά και αισθάνεσαι αηδία….
Απαξίωση μεγάλη και ζωή συμβατική,
στροβιλίζεσαι σε δίνη ύπουλη κι αρπακτική
.Θα ΄θελες πολεμήσεις, πρέπει να αντισταθείς,
μα σου λείπουν τα κουράγια, παραμένεις απαθής….
και ο καφές……είναι παρηγοριά,
η πικρή γεύση… κι η μυρωδιά…
μικρή απόλαυση που αποζητάς,
σου λείπουν τόσα που δεν μετράς…
Πασχίζεις να το κόψεις το ρημάδι….
μα η απόφαση ξεφτίζει ως το βράδι….
και γύρω σου απλώνεται σκοτάδι…
Κλαυδία Νοέμβριος 2022
.jpg)
Ω !!! Πόσο το αγάπησε το ξύλινο τραπέζι
ώρες καθότανε εκεί, να φτιάχνει και να παίζει…
τις παιδικές της ζωγραφιές, τρίλιζα και φιδάκι,
να κόβει ασύστολα χαρτιά, με ένα ψαλιδάκι…
πινέλα χρώματα, μπογιές, κλωστές, κουμπιά, βελόνες…
και στο ανθογυάλι το παλιό, άγριες ανεμώνες….
Ο παππούς έπινε καφέ με το χοντρό φλυτζάνι,
πάντα μετά το πότισμα στο μικρό του μποστάνι,
πασίχαρος καμάρωνε τ΄ολόγιομο καλάθι,
ευγνώμων για την μάνα γή όπως της είχε μάθει…
και η γιαγιά με την ποδιά , και τα μικρά γυαλάκια,
πότε παστρεύει μύγδαλα και πότε φασολάκια…
Χαίρονται όλοι σαν έρχεται το γράμμα από τα ξένα,
ειδήσεις από τα παιδιά που ΄ναι ξενιτεμένα…
Το λιόγερμα σιγά-σιγά, μαζεύονται οι γειτόνοι,
κι αποσπερίζουνε μαζί , συνήθεια που λυτρώνει…
λένε τις ιστορίες τους και τα παθήματά τους,
μοιράζονται τις λύπες τους, σκορπάνε τη χαρά τους….
Καλούδια φέρνουνε μαζί και τα μοιράζονται όλοι,
στραγάλια, κυδωνόπαστο, φρούτα απ΄το περιβόλι….
Όλες οι αναμνήσεις της, των παιδικών της χρόνων,
χίλιες εικόνες κι ευωδιές και ιστορίες γειτόνων…
Αυτή η βεράντα έρχεται συχνά στα όνειρά της
είναι το αποκούμπι της και η παρηγοριά της….
τα΄αρχέγονά τους ένστικτα , σοφά τα ορμηνεύουν!!!
Γι αυτό το θαύμα της ζωής προνόησε ο Πλάστης,
μα ο άνθρωπος το ξέχασε και έγινε δυνάστης,
καταστροφέας κι αλόγιστος πολέμιος της φύσης
και μάλλον είναι πιά αργά για να τον σταματήσεις….
Πλάσματα που επιβίωσαν στον κόσμο μας αιώνες,
διώκονται κι αφανίζονται , θα μείνουν μόνο εικόνες…
γιατί στις παραλίες τους , στους τόπους γέννησής τους,
οι άφρονες οι άνθρωποι , με θέληση δική τους,
στήνουν μπαράκια , μια πλαζ, ξαπλώστρες και ομπρελώνες…
τουριστική εκμετάλλευση , κι ας λείψουν οι χελώνες…..
Τι κι αν φτωχύνει ο κόσμος μας , μία θα ΄ναι η αιτία :
του ανθρώπου η τρομακτική κι ακόρεστη απληστία….
ώρες καθότανε εκεί, να φτιάχνει και να παίζει…
τις παιδικές της ζωγραφιές, τρίλιζα και φιδάκι,
να κόβει ασύστολα χαρτιά, με ένα ψαλιδάκι…
πινέλα χρώματα, μπογιές, κλωστές, κουμπιά, βελόνες…
και στο ανθογυάλι το παλιό, άγριες ανεμώνες….
Ο παππούς έπινε καφέ με το χοντρό φλυτζάνι,
πάντα μετά το πότισμα στο μικρό του μποστάνι,
πασίχαρος καμάρωνε τ΄ολόγιομο καλάθι,
ευγνώμων για την μάνα γή όπως της είχε μάθει…
και η γιαγιά με την ποδιά , και τα μικρά γυαλάκια,
πότε παστρεύει μύγδαλα και πότε φασολάκια…
Χαίρονται όλοι σαν έρχεται το γράμμα από τα ξένα,
ειδήσεις από τα παιδιά που ΄ναι ξενιτεμένα…
Το λιόγερμα σιγά-σιγά, μαζεύονται οι γειτόνοι,
κι αποσπερίζουνε μαζί , συνήθεια που λυτρώνει…
λένε τις ιστορίες τους και τα παθήματά τους,
μοιράζονται τις λύπες τους, σκορπάνε τη χαρά τους….
Καλούδια φέρνουνε μαζί και τα μοιράζονται όλοι,
στραγάλια, κυδωνόπαστο, φρούτα απ΄το περιβόλι….
Όλες οι αναμνήσεις της, των παιδικών της χρόνων,
χίλιες εικόνες κι ευωδιές και ιστορίες γειτόνων…
Αυτή η βεράντα έρχεται συχνά στα όνειρά της
είναι το αποκούμπι της και η παρηγοριά της….
ΓΕΝΝΗΣΗ
Νεογέννητα , απαλόκορμα , στην θάλασσα οδεύουντα΄αρχέγονά τους ένστικτα , σοφά τα ορμηνεύουν!!!
Γι αυτό το θαύμα της ζωής προνόησε ο Πλάστης,
μα ο άνθρωπος το ξέχασε και έγινε δυνάστης,
καταστροφέας κι αλόγιστος πολέμιος της φύσης
και μάλλον είναι πιά αργά για να τον σταματήσεις….
Πλάσματα που επιβίωσαν στον κόσμο μας αιώνες,
διώκονται κι αφανίζονται , θα μείνουν μόνο εικόνες…
γιατί στις παραλίες τους , στους τόπους γέννησής τους,
οι άφρονες οι άνθρωποι , με θέληση δική τους,
στήνουν μπαράκια , μια πλαζ, ξαπλώστρες και ομπρελώνες…
τουριστική εκμετάλλευση , κι ας λείψουν οι χελώνες…..
Τι κι αν φτωχύνει ο κόσμος μας , μία θα ΄ναι η αιτία :
του ανθρώπου η τρομακτική κι ακόρεστη απληστία….
Η ΟΜΙΧΛΗ
Τώρα αυτό της έλλειπε….να γκρεμοτσακιστεί…
κι αυτή η θολούρα γύρω της γίνεται πιο πηχτή…
Τι τάθελε τα τσίπουρα, αφού δεν το αντέχει
ένα ποτήρι, βία δυό,… και έρχεται στο κέφι,
στο τρίτο ή το τέταρτο, τα πράγματα σκουραίνουν
και όσοι ξέρουν απ΄ αυτά, θα το καταλαβαίνουν…
Παραπατάει , ζαλίζεται , φοράει και τακούνια….
Βρε άμυαλη κι αστόχαστη, ποιά σε κούναγε κούνια ;;;
Σε κάλεσαν οι φίλοι σου να πιείς ένα ποτήρι
και δέχτηκες την πρόσκληση , έκανες το χατήρι…
και τώρα δες το χάλι σου, που το ΄παιξες γενναία
όλα καλά τους έλεγες , «Εβίβα στην παρέα» !!!
Και να ΄σου τα κεράσματα, και να ΄σου οι προπόσεις
Το έπαιζες και άνετη, μην τύχει και κολώσεις
Με δυσκολία προχωράς, δεν βλέπεις και μπροστά σου
ψάχνεις βρε αθεόφοβη να βρείς και τα κλειδιά σου…
Πως θα οδηγήσεις άμυαλη, τώρα σ΄αυτό το χάλι;;;
Στάλα μυαλό δεν σού΄μεινε πιά μέσα το κεφάλι;;;
Κι εκεί που απελπίζεσαι, ψάχνεις να κρατηθείς…
το καλντερίμι γλιστερό….τρέμεις μην σωριαστείς,
ένα χέρι απλώνεται, σε πιάνει από την μέση,
το πήρε κάποιος είδηση πως έχεις γίνει φέσι…
προσφέρεται ο ευγενής σωτήρας, να σε σώσει,
κι απ ΄όλα τα χειρότερα, σαφώς να σε γλιτώσει,
παρ΄όλη τη βλακεία σου, το σύμπαν σε συντρέχει…
κάποιος εκει πάνω ψηλά, φαίνεται σε προσέχει…
Ισχύει αυτό που λέγεται, και είναι γεγονός
το κάθε τι που γίνεται ….είναι σαν οιωνός…
Η ομίχλη και τα τσίπουρα σου βγήκαν σε καλό
γιατί σου ΄γινε μάθημα και έβαλες μυαλό,
και γνώρισες τον παίδαρο, τον κούκλο τον σωστό,
και έρωτας προέκυψε μετά απ΄ όλο αυτό….
Τυχερούλα…..
Αντε γειά , με το καλό στο επόμενο κάλεσμα.....άνευ προκλήσεων όμως....Σας φιλώ ολους !
