Καλό Παράδεισο πολυαγαπημένη μου μανούλα.

Καλό Παράδεισο πολυαγαπημένη μου μανούλα.....αναπαύσου στην αγκαλιά των αγγέλων"

Γεννημένη στις 9.11.1927, μας έφυγες στις 26.8.2018. Στον ύπνο σου ήρεμα, γλυκά και αγαπημένα, όπως έζησες. Το προηγούμενο βράδυ σου κρατούσα το χέρι και ένιωθα τη ζωή να φεύγει σιγά σιγά, έβλεπα τις μελανιές από τις βελόνες των ορών και τις μικρές γαλάζιες φλέβες να πάλλονται απαλά και ήξερα πως σε λίγο δε θα είχα ούτε αυτό από σένα.Χαμογελούσες βλέποντας και ξαναβλέποντας τις φωτό των δισέγγονών σου και μου ζητούσες να σου δείχνω συνέχεια το βίντεο του μικρότερου ...Το λουκουμαδάκι μας, μου έλεγες και ξεχείλιζες γλύκα....
Δε θα κρατήσω ξανά το χέρι σου, δε θα με χαϊδέψεις, δε θα με πεις "αγάπη μου, παιδί μου ". Δε θα είμαι ποτέ πια το παιδί κανενός. Κανείς δε θα με θυμάται παιδί και δε θα έχω κάποιον να μοιραστώ μαζί του τις δικές μας, τις πολύ δικές μας αναμνήσεις, τις αναμνήσεις που δένουν τη μάνα με την κόρη. Δε θα ακούσω ξανά τις ίδιες χλιιοειπωμένες και χιλιοαγαπημένες ιστορίες. Πήρες μαζί σου τις μαγικές στιγμές της παιδικής μου ηλικίας. Δε θα σε ακούσω ποτέ ξανά να μου λες τη γνώμη σου με κρίση ορθή και δίκαιη. Και όμως δε θα σε χάσω, θα σε κουβαλάω μέσα μου, δυνατή, τρυφερή,γεμάτη αγάπη και καλωσύνη για όλους ...και θαρραλέα.
Προσπαθώ να σε φέρω κοντά μου μέσα από τις εικόνες της μνήμης. Πως σε θυμάμαι;Ποια είναι η πρώτη μου ανάμνηση, πως σε θυμάμαι για πρώτη φορά;. Μια εικόνα θολή, σαν παλιά κινηματογραφική ταινία. Δεν είμαι εγώ, δεν είσαι εσύ, αλλά και πάλι το ξέρω πως είμαστε εσύ και εγώ στο Ελληνικό, στην αυλή του σπιτιού της Αγράφων στο Κουκάκι, στην πολυκατοικία της Βεϊκου. Μια άλλη εικόνα…έρχεται να χαλάσει την πρώτη. Αυτή δεν είναι χαρούμενη. Ενα αίσθημα απελπισίας να με πνίγει και να με συντρίβει.
Η διάγνωση της οφθαλμιάτρου....και μετά η μεγάλη δοκιμασία, η πρώτη επέμβαση που σου στέρησε το φως από το ένα μάτι. Πόση δυνατή φάνηκες, με πόση στωϊκότητα αποδέχτηκες την κατάσταση....και στη συνέχεια το ατύχημα με το αυτοκίνητο, που κατάφερες με θαυμαστή υπομονή να το ξεπεράσεις, για να δώσεις νέα δείγματα δύναμης και κουράγιου στο χειρουργείο γιά το ισχίο σου μόλις 3 μήνες αργότερα. Στάθηκες και πάλι όρθια με βοηθό το μπαστουνάκι σου , δεν θέλησες να γίνεις βάρος κανενός. Μόνη σου επέμενες να αυτοεξυπηρετείσαι....να μη δώσεις βάρος στα παιδιά σου....Νέο σοβαρό χειρουργείο τον Μάρτιο.....άντεξες και δόξασες τον Θεό....όμως αν και η ψυχική σου δύναμη παρέμενε ακμαία, η φυσική είχε υποστεί σοβαρό κλονισμό....
Τι να πρωτοθυμηθώ και τι να γράψω. Την αξιοπρέπειά σου, την εντιμότητα, την καλοσύνη, την προσφορά.... Πως μεγάλωσες τα εγγόνια σου , καλύτερα από εμάς. Σίγουρα καλύτερα από μένα, εσύ ήσουν ήρεμη και σοφή, είχες λύση γιά όλα τα μικρά και μεγάλα προβλήματα. Γι αυτό και σε αγαπούσαν τόσο..Να γράψω για τις θυσίες σου; Για τα στερημένα χρόνια.. Ποτέ "εγώ", ποτέ " θέλω". Πάντα οι άλλοι, πάντα οι επιθυμίες των άλλων, μέχρι το τέλος. Αντεχες και είχες αποθέματα αντοχής για να παρηγορείς όλους γύρω σου.....Νοιαζόσουνα μέχρι το τέλος γιά όλους, δεν έχασες ποτέ το νοιάξιμο γιά εμάς, τα εγγόνια σου, την Ειρήνη, τον Λίνο, την Κάτια το Λεττάκι.... τους φίλους, τους συγγενείς, τους δικούς μας φίλους, τους γείτονες.... Σε στενοχώρησε η πρόσφατη απώλεια των δύο γνώριμων και αγαπητών σου συγκατοίκων, αν και υπέφερες από τη δύσπνοια που σε ταλαιπωρούσε τους τελευταίους 2 μήνες, ήθελες να μαθαίνεις τα νέα των γνωστών και της γειτονιάς....
Το μόνο που μπορώ είναι να σου πω, "Σ΄αγαπώ μανούλα Καλό Παράδεισο να έχεις, αναπαύσου στην αγκαλιά των αγγέλων"