Πρωτομαγιά και.....Ιστορίες της νύχτας....

Πρωτομαγιά σήμερα, εύχομαι σε όλους και όλες, Καλό μήνα ! Ανθισμένο, μυρωμένο, χαρούμενο και ανέμελο !!!

Επειδή όμως επιθυμώ  να σας παρουσιάσω, τη δική μου, δική μας για την ακρίβεια,  "Ιστορία της νύχτας" (κατόπιν προτροπής της Αριστέας μας , βεβαίως βεβαίως) αλλά και με την έγνοια, να μη  σας λείψει το χαμόγελο  ολόκληρο το Μάη, θα συνοδεύσω τις ευχές της πρωτομηνιάς, με το στιχούργημα, που σκαρώσαμε παρέα με την αγαπημένη φίλη και ταλαντούχα στιχοπλόκο Φιλία (λατρεύω το σπιρτόζικο πνεύμα της, μία βόλτα στο μπλόκ της είναι επιβεβλημένη ) την οποία ευχαριστώ  απέραντα, για τη χαρά που μου έδωσε η άμεση ανταπόκρισή της στην πρόσκλησή μου, να γράψουμε παρέα τη δική μας σατιρική εκδοχή και φυσικά για την θαυμάσια εμπειρία αυτής της συνεργασίας.

Φιλία και Κλαυδία, ( όταν πρωτογνωριστήκαμε σε ένα Μπάλ Μασκέ)

Είναι απίστευτο το πόσο το διασκεδάσαμε οι δυό μας,  συντονιστήκαμε χωρίς την παραμικρή προσπάθεια με κέφι και περίσσεια περιπαικτική διάθεση και προέκυψε....το επίκαιρο  στιχούργημά μας :  Η ΝΥΧΤΑ ΦΕΡΝΕΙ....  Η αλήθεια είναι ότι πολλά και διάφορα μπορεί να φέρει η νύχτα, αλλά σ΄εμάς ειδικά, έφερε  νοσταλγία για την εποχή που γράφαμε συλλογικά μαζί με άλλα ταλαντούχα άτομα, το θρυλικό ΚΩΜΕΙΔΥΛΛΙΟΝ , έφερε συνειρμούς δημιουργικής έξαρσης, απίστευτου γέλιου,  κωμικοτραγικών βιωμάτων μας και την επιθυμία μας να  τα περιγράψουμε με μπόλικη δόση χιούμορ.... 
Τελικά ένα είναι σίγουρο,  ευελπιστώ διαβάζοντας, ν΄ ανθίσει και το δικό σας χαμόγελο.....και η Φιλία να μην το μετανιώσει και να συνεχίσει να μας συντροφεύει με το μαργιόλικο σπινθηροβόλο πνεύμα της....  



H νύχτα φέρνει….

Η νύχτα φέρνει έρωτα και βράδια αξημέρωτα...
οι νιόπαντροι στον τέταρτο , θηρία ανημέρωτα…
κι είναι παλιά, ανάθεμα ,η πολυκατοικία,
δεν έχει ούτε μόνωση, στα έρμα τα τοιχία…
και κάθε αναστεναγμός και βογγητό ακόμη,
ακούγεται σαν νά΄μαστε, παρέα στο σεντόνι....
Κι εκεί που είμαι έτοιμη, λιγάκι να γλαρώσω,
τινάζομαι από τις φωνές που μπήγει η κυρά Φρόσω...
«Εν εξάλλω» η κυρά Φρόσω, κατεβάζει στον Θανάση,
τα καντήλια της ζωής του, λέει, πως τώρα είναι σε φάση,
που του τρέχουνε τα σάλια σαν κοιτάει τα κοριτσάκια
στα ταμεία του σούπερ μάρκετ, και γεμίζει καροτσάκια,
τόσο που δεν έχει χώρο στο τριάρι να χωρέσουν
και τα καταπίνει ο ίδιος γιατί λέει του αρέσουν!
Κι  έτσι η μπάκα του κορόιδου, έχει γίνει σαν σωσίβιο
τόσο που η ταμίας τον βλέπει.... ολοστρόγγυλο  αμφίβιο!
Μα κι’ η γνώμη της Φροσούλας  είναι κάπως μια απ’ τα ίδια:
σαν σακί ,αυτή τον βλέπει, φουλ ως πάνω στα σκουπίδια.
Τώρα, πώς τον ενυμφεύθη....  είναι μια παλιά ιστορία….
κι από τέτοιες τραγωδίες, τίγκα η πολυκατοικία!
Πάνω που γύρισα πλευρό και ένοιωσα νυσταγμένη,
μια λιγούρα μ΄έπιασε τρελή, καταραμένη…..
έφαγα βλέπεις ελαφριά, γιαούρτι, παξιμάδι....
άρχισαν τα γουργουρητά και που να βγεί το βράδυ,
σηκώνομαι ξυπόλυτη, γραμμή για την κουζίνα,
λίγο σαλάμι και τυρί, ελιές καμιά ντουζίνα...
η ώρα πήγε δυόμισυ κι εγώ πάω στο κρεββάτι,
μα μέχρι τις τρεις και μισή....δεν έχω κλείσει μάτι….
Οι επάνω, πέντε- έξι φορές, τραβήξαν καζανάκι
και από κάπου ακούγεται… τέρμα…η Αρβανιτάκη…
 «Η νύχτα κατεβαίνει με μαύρο φερετζέ
 κι η πόλη διψασμένη για φώτα και σουξέεεεεε.»
εγώ όμως τι φταίωωωω, θέλω να κοιμηθώωωω,
όμως στριφογυρίζω….μήπως να σηκωθώ;
Και ξαφνικά ακούγεται μια μελωδία φάλτσα,
ώρες είναι, ξημέρωμα, ν΄ ακούσω και την Μπάλτσα!
Αϋπνίες κι’ ο απέναντι; Χριστέ και Παναγιά μου!
βιολί να μάθει βάλθηκε στην πλάτη τη δικά μου.
Κάθε που τούρχεται, καλέ, αρπάζει το δοξάρι
το τρίζει πάνω στις χορδές κι’ ο χάρος όποιον πάρει!
Στο μαξιλάρι χώνομαι, σκεπάζομαι ως πάνω
μπα, δε βαριέσαι, τέλειωσε, τον ύπνο μου τον χάνω,
και πήγε κιόλας τέσσερις, μάτια ανοιχτά σαν κιάλια,
δε βρίσκω και τη ρομπ ντε σάμπρ.... τα νεύρα μου τσατάλια.
Στο στήθος μου σφυροκοπά ανάστατη η καρδιά μου,
βαρυανασαίνω κάτωχρη και ψάχνω τα γυαλιά μου,
στην τουαλέτα εφορμώ, ίσα-ίσα που προφτάνω ,
να ξαλαφρώσω η δύστυχη,  πριν πάνω μου τα κάνω!!!
Ξαπλώνω γι άλλη μια φορά, πιο αποφασισμένη,
μέσα στα επόμενα λεπτά να είμαι….κοιμισμένη,
μετράω γίδες και τραγιά, μετράω προβατάκια,
μα ύπνος δεν λέει ναρθεί , να κλείσω τα ματάκια
κι έστω, δυό ώρες ήρεμα, να αποκοιμηθώ….
για φόρτιση μπαταριών και να μην τρελαθώ,
κι εκεί που από τα πολλά, τα βλέφαρά μου κλείνουν
και ξεκινούν τα όνειρα, παράσταση να δίνουν,
σα σίφουνας ορμητικός, πάνω στη μηχανή του,
ο Βαρουφάκης εφορμά και η Ζωή μαζί του !!!
Αυτή ουρλιάζει υστερικά, ζητάει τ΄όνομά μου,
θα μ΄απολύσει τελικά….θα χάσω τη δουλειά μου,
αυτός μου δίνει συμβουλές : « να κάνω λιτό βίο…»
τινάζομαι περιδεής, λουσμένη ιδρώτα κρύο….
Πορτοκαλί με πράσινο φορούσε η πρόεδρος μας
γιακά με ρίγα κόκκινη της “Prada” ο παίδαρος μας.
Υπάρχει πιο χειρότερος στον κόσμο εφιάλτης;
συνδυασμός του θανατά, σου λέω, μην το ψάχνεις.
Στριφογυρίζω, αγωνιώ, γαρδούμπα το σεντόνι....
πώς γίνεται; Είν’ άνοιξη κι’ ο ιδρώτας με παγώνει.
μα, να,  μια αχτίδα πέρασε απ’ την κλεισμένη γρίλια,
ξανάρθε ελπίδα ολόγλυκια σαν παγωτό βανίλια!
Bουτάω το τηλεκοντρόλ και τι να δω, Χριστέ μου.....
η Μέρκελ κι’ ο Αλέξης μας σε εκπομπή του.... Θέμου!
Γελάνε, χαριεντίζονται.... Κάναν’ καινούρια αρχή,
κι’ ο Ντράγκι με την κάνουλα ρίχνει ευρώ βροχή!
Συνταξιούχοι βγήκανε στο δρόμο με τραγούδια,
κι’ απολυμένοι υπάλληλοι τους ραίνουν με λουλούδια,
κι’ απάνω που είμ’ έτοιμη να στήσω πανηγύρι,

ήχος στ’ αυτάκια μου στριγκός! Χτυπάει το ξυπνητήρι....

Φιλία και Κλαυδία (Προσπαθούμε να συμφωνήσουμε ποια θα γράψει τον επίλογο, τον έγραψε η Φιλία τελικά, για να ξέρετε....)