Τρίτη 11 Ιουνίου 2019

Το μήνυμα και περί θανάτου και ανάστασης....



Αυτό το κείμενο διάβασα φίλες μου, συνέπεσε και το Ποιητικό Συμπόσιο της Αριστέας μας,( https://princess-airis.blogspot.com/search…) πριν από κάμποσες εβδομάδες είναι η αλήθεια , και είπα να συμμετέχω με το παρακάτω στιχούργημα ....



Το μήνυμα



Στον ύπνο μου το μήνυμα, ω φίλτατοι επήρα,
ο Αη Πέτρος πρόσταξε , «τις άγκυρες για βίρα,
το λάδι στο καντήλι σου εσώθηκε , κουνήσου ,
λίγες είναι οι μέρες σου , τελείωσε η ζωή σου !!!»
Τι να σας πω, ένα σύγκρυο μ΄έπιασε κι ένας τρόμος
γιατί μου ήρθε ξαφνικά, πως έληξε ο χρόνος…
Με βρήκε απροετοίμαστη ετούτο το χαμπέρι
οφείλω να ενημερωθώ….. και από πρώτο χέρι,
δεν μου ΄χει τύχει να βρεθώ ξανά , στην ίδια θέση,
είμαι απροετοίμαστη…..κι αυτό δεν μου αρέσει.
Πρέπει αμέσως να σκεφτώ τις εκκρεμότητές μου,
να θέσω με σαφήνεια τις προτεραιότητές μου….
Κάτι χρωστάω στον ΕΝΦΙΑ , κάτι στην Εφορία,
τα τάπερ που δανείστηκα, από τη θεία Σωτηρία,
στην αδελφή μου έταξα εκείνα τα μπακίρια,
το θυμιαστήρι της μαμάς , δυό κεντητά πεσκίρια
και στα παιδιά μου άμεσα, πρέπει να φανερώσω,
πως έταξα 200 ευρώ, στον Αη Γιάννη τον Ρώσσο…
Τώρα το πιο σημαντικό, είναι αν θα προλάβω
να πάρω τη συχώρεση και αν θα μεταλάβω…..
να μην με βρεί ο θάνατος με βάρη στην ψυχή μου
και συνοδεία σιχτηριών στην κατευόδωσή μου….
Και μην ξεχάσω ….άμεσα, να κόψω και την μάσα
για να χωρέσει άνετα, το σώμα μου στην κάσσα !!!



ΠΕΡΙ ΘΑΝΑΤΟΥ, ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΔΑΙΜΟΝΙΩΝ


Του Κώστα Κωνσταντινίδη

Στο βιβλίο περί θνητότητας ο μεγάλος Σαραμάγκου βάζει τον ήρωά του αρχιεπίσκοπο να επιπλήττει τον πρωθυπουργό της χώρας που τόλμησε να πει σε διάγγελμά του πως η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης επειδή πια δεν πέθαινε κάνεις πολίτης, ακόμη και οι υπέργηροι. Αλλά και οι καρκινοπαθείς τελευταίου σταδίου, με μυστήριο τρόπο επιβίωναν φρακάροντας τα νοσοκομεία αλλά και καταργώντας επαγγελματικούς κλάδους, όπως τα γραφεία κηδειών, που εν μια νυκτί έκλεισαν τις επιχειρήσεις τους λόγω παντελούς έλλειψης πελατών.


Η φράση που ενόχλησε σφόδρα τον αρχιεπίσκοπο ήταν πως ο πολιτικός ηγέτης τόλμησε να ξεστομίσει εν τη ρύμη του λόγου πως η θνητότητα νικήθηκε από τη ζωή, δημιουργώντας ερωτηματικά για το μέλλον ενός λαού που δε θα φοβόταν, πλέον, τον Θάνατο, άρα και καμία πολιτική και θρησκευτική εξουσία.



«Η θνητότητα είναι ο θεμέλιος λίθος της Εκκλησίας μας, της πίστης μας, της θρησκείας μας!» έλεγε με θυμό ο θρησκευτικός αρχιερέας στον πολιτικό αρχιερέα. «Χωρίς θάνατο δεν υπάρχει ανάσταση και, όπως αντιλαμβάνεστε πρωθυπουργέ μου, δεν θα υπάρχει καμία υποχρέωση στους πιστούς να ζητούν ανακούφιση στους κόλπους της Εκκλησίας για τη μετά θάνατον ζωή, αλλά και τη θέωση του απλού κοινού ανθρωπάκου».


Ο πολιτικός ρεαλισμός του πρωθυπουργού και η διπλωματία του για γλώσσα λανθάνουσα δεν ησύχασαν καθόλου τον δικαιολογημένα ανησυχούντα ιεράρχη, που μπήκε σε υπαρξιακά αδιέξοδα και ο ίδιος, −αφού είναι χρόνια πιστός στο δόγμα του «οι νεκροί δεδικαίωνται»− ένιωσε βαθιά μέσα του το ρήγμα της πίστης να γίνεται σχεδόν βεβαιότητα για απιστία. Το «ύπαγε οπίσω μου σατανά» δεν ηρέμησε καθόλου την αμαρτωλή σκέψη για το βέβαιο της κοινωνικής αναστάτωσης στη χώρα του. Της χώρας, δηλαδή, που κανείς δεν ήθελε να πεθάνει. Βάζοντας, πλέον, σοβαρά ερωτηματικά στα μυαλά των πολιτών για τις υπαρξιακές φιλοσοφίες και τα θρησκευτικά δόγματα, ενισχύοντας ταυτόχρονα τις ύποπτες αντιεξουσιαστικές ιδεολογίες με ατράνταχτα επιχειρήματα, «εδώ νικήσαμε τον θάνατο, την εξουσία των κυβερνητών και των παπάδων θα φοβηθούμε;»...






Οι παλιές βεβαιότητες όπως «πατρίς - θρησκεία - οικογένεια» πήγαν περίπατο, αναγκάζοντας φιλοσόφους της σχολής του Heidegger να κάνουν σημαία τη θεωρία του για το μηδενίζον μηδέν. Που, όσο ζούσε, του την είχαν φτυσμένη ως υπερφίαλη και άνευ καμίας πρακτικής αξίας.



Λένε πως ο μεγάλος αυτός φιλόσοφος, για να εκδικηθεί τους αντιπάλους της θεωρίας του μηδενίζοντος μηδενός, έγινε ναζιστής επειδή ο πυρήνας της φιλοσοφίας των Αρίων είχε την αρχή πως υπάρχουν κάποιες ανθρώπινες φυλές που, ως ανώτερες, μπορούν να αποφασίζουν, όπως οι παλιές θεότητες, να καίνε τις δευτεροκλασάτες φυλές σε φούρνους... Εξευτελίζοντας τον Παλιό Θάνατο με τα δρεπάνια, που τον έλεγαν και Χάρο, αποδεικνύοντας πλέον πως ακόμα και τα μηδενικά δίποδα μπορούν να εκμηδενίζουν ατιμωρητί και αμελλητί, δίνοντας πλέον σάρκα και οστά στην πολύτιμη θεωρία που συνέλαβε κλεισμένος σε μια καλύβα στο δάσος, μακριά από τη γυναίκα του και τα κοινά μυαλά που σιχαινόταν από το ύψος της διανοητικής του ανωτερότητας.


Ο δάσκαλος του μεγάλου φιλοσόφου, ένας καθολικός ιερέας ονόματι Charles Peguy, έλεγε ήδη από τις αρχές του αιώνα πως ο σύγχρονος κόσμος κατάφερε να εξευτελίσει ακόμα και αυτό που ήταν δύσκολο να ευτελιστεί. Τον Θάνατο. Που έχει από μόνος του μια αξιοπρέπεια και μια μοναδικότητα. Αφού επιλέγει ένα μοναδικό άτομο να το βγάλει από την κοινωνία, που συνήθως το αδικούσε, και να του δώσει τον μοναδικό ιερό τίτλο του δικαιωμένου, «ο νεκρός δεδικαίωται», ήταν μια μεγάλη ανακάλυψη των θρησκειών που στη συνέχεια ενισχύθηκε από την ακόμη πιο ευφυή σύλληψη, πως μετά τον Θάνατο ακολουθεί η Ανάσταση. Μάλιστα σε ένα σχεδόν Σαββατοκύριακο ο νεκρός δικαιώνεται ως πεθαμένος το Σάββατο και ξυπνά την Κυριακή ως ζωντανός, πεντακάθαρος από τις ανθρώπινες αμαρτίες της ζωώδους του φύσης.


Οι μεγάλες θρησκείες κάλυψαν με σιωπή τη σωτηρία των νεκρών, ακολουθώντας την απαγόρευση των εικόνων όπως η Εβραϊκή, είτε δίδαξαν την ανάσταση της σάρκας, όπως η Ορθόδοξη.


Επειδή όλες οι θεωρίες για την ερμηνεία της ζωής και του θανάτου μάλλον είναι ανθρώπινες κατασκευές, είτε επιστημονικές είτε μεταφυσικές, έχουν στον πυρήνα τους μία και μόνη αλήθεια που δικαιώνει τον άπληστο για ζωή και ευτυχία ανθρώπινο νου. Αυτή η αλήθεια έχει τρεις πυλώνες:


Τη βεβαιότητα ότι δεν μπορεί να είμαστε μόνο απόγονοι ζώων, γιατί διαφορετικά θα είμαστε και οι ίδιοι ζώα − κάτι που κανένα εγωιστικό γονίδιο δεν θα αποδεχόταν αμαχητί.


Την πίστη πως η ζωή είναι μικρής διάρκειας για να χωρέσει όλες τις επιθυμίες μας, άρα κάτι θα έχουμε σαν μπόνους μετά θάνατον. Οι θρησκείες εδώ, οφείλω να ομολογήσω, είναι πιο σοβαρές από τις αστρολογικές προβλέψεις και τα μέντιουμ που συνήθως απευθύνονται στην βλακώδη πλευρά του ιδιοφυούς εγκεφάλου, ενώ η θρησκεία σέβεται τουλάχιστον το θεϊκό φρόνημα του ανθρώπου βάζοντάς του και όρια, «οι ταπεινοί έσονται πρώτοι» και οι πλούσιοι πάνε μόνο στην κόλαση...


Ο τρίτος πυλώνας της διανοητικής σύλληψης είναι ο κομφορμισμός, που δίνει νόημα στη χωρίς νόημα ζωή του ανθρώπου, που δεν ανέχεται να ψοφά όπως τα άλλα ζώα, αλλά να πεθαίνει με συνείδηση όσο ζει και τιμές που πείθεται ότι του αποδίδονται μετά θάνατον.


Είναι παράδοξο, αλλά στατιστικά επιβεβαιωμένο, πως η ζωή φτύνει τον άνθρωπο, καθυβρίζοντάς τον όσο είναι ζωντανός και εκθειάζοντάς τον ως πεθαμένο. Ίσως αυτό κάνει τον κομφορμιστικό θεούσικο νου του ανθρώπου να πείθεται πως πρέπει να ζει ως ταπεινός − ή τουλάχιστον να φαίνεται ταπεινός− για να δικαιωθεί ως πεθαμένος. Κάτι που, ενώ δεν τον αφορά, πονηρά σκεπτόμενος κάνει ότι το πιστεύει, αφού τόσα χρόνια ιστορίας τού έμαθαν πως είναι καλύτερα να φαίνεσαι πιστός, ακόμη κι αν δεν είσαι.


Μήπως ο Heidegger τελικά είχε δίκιο για το μηδενίζον μηδέν και τον ευτελισμό του θανάτου που έπραξαν οι κοινωνίες, μηδενίζοντας το μόνο μηδέν που θα γινόταν άπειρο, αν το άφηναν ήσυχο οι ανήσυχοι και μηδενιστές κοινοί θνητοί;

Πηγή : https://qoshe.com/zougla/kostas-konstantinidis/34678121



14 σχόλια:

  1. Ω, τι ενδιαφέρουσα ανάρτηση Κλαυδία μου!
    Μελετώ εδώ και καιρό φιλοσοφία- ο θάνατος είναι το κατεξοχήν θέμα της. Εξάλλου κατά τον Πλάτωνα ( φημολογείται) ότι "φιλοσοφία εστί μελέτη θανάτου".
    Είμαι ακόμα την αρχαιότητα. Ανυπομονώ να φθάσω στους σύγχρονους.
    Μου έδωσες τροφή! Σε ευχαριστώ πολύ για αυτό αλλά και για την ξεκαρδιστική συμμετοχή σου στο Συμπόσιο! Έξελεντ! ☺
    Φιλάκια πολλά! ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αριστέα μου κι εγώ μελετώ ιστορία με αφορμή το Συλλογικό κέντημα και εδώ και μήνες εντρυφώ στους αρχαιοελληνικούς μύθους, στο Βυζάντιο, στην λαογραφία και στους Νεοέλληνες ποιητές, καλλιτέχνες, μουσικούς....Γιά τα περί θανάτου , εσύ μου έδωσες την αφορμή όχι μόνο να διαβάσω, λίγα πράγματα ομολογουμένως, αλλά γιά να εμπνευσθώ το σατιρικό μου....Το γνωρίζεις ότι είσαι η ηθική αυτουργός που δίνει το κίνητρο, γιατί άνευ τούτου δεν μπαίνω στη διαδικασία να γράψω οτιδήποτε.... Σε φιλώ

      Διαγραφή
  2. Απόλαυσα ξανά το πανέξυπνο "Μήνυμα" σο, Κλαυδία μου. Και προβληματίστηκα αρκούντως με το περί "θανάτου & ανάστασης" κείμενο που αναδημοσιεύεις. Απ' τα λίγα που γνωρίζω, ο υιός Χάιντεγκερ υπηρέτησε το ναζιστικό καθεστώς και είχε άκρως ρατσιστικές ιδέες. Οπότε εκ προοιμίου, είμαι πολύ επιφυλακτική σε τέτοιου είδους θεωρήματα. Απ' την άλλη βέβαια, προσπαθώ να ισορροπώ ανάμεσα στα κείμενα των μεγάλων μας φιλοσόφων (που με έμαθαν να σκέφτομαι), αλλά και στις θρησκευτικές παραδόσεις και αξίες (που με έμαθαν να αγαπώ). Δυσκολεύομαι πολύ να πιστέψω ότι ο άνθρωπος πεθαίνοντας, επιστρέφει στην ανυπαρξία. Υπάρχει ενέργεια, ψυχή, αύρα, ή όπως τέλος πάντων το ορίζει η κάθε θρησκεία ή επιστήμη.
    Εξαιρετική αφορμή για μια εσωτερική αναζήτηση και σκέψη πάντως.
    Φιλιά πολλά Κλαυδία μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρία μου χωρίς το κίνητρο των Συμποσίων της Αριστέας μας και των Παιχνιδιών των λέξεων της Μαρίας μας, δεν μπαίνω στη διαδικασία να γράψω οτιδήποτε....Τώρα περί θανάτου ούτε που είχα την πρόθεση να ασχοληθώ, το ενδιαφέρον μου διόλου φιλοσοφικό ή στοχαστικό, απλό και άκρως υλιστικό, περιορίζεται στα κόλλυβα που ετοιμάζομαι να φτιάξω μάλιστα σήμερα... το σατιρικό μου ξεπήδησε αυθόρμητα και με θράσσος που ξάφνιασε ακόμη και εμένα....Χαίρομαι που το χαρήκατε...Σε φιλώ Καννελάκι μου

      Διαγραφή
  3. Κλαυδία μου,
    σε εποχή που η ζέστη ανεβαίνει μαζί με πολλά συμπαραμαρτυρούντα προβλήματα, το εξαίρετο αυτό ποίημά σου, γεμάτο ανάσες χιούμορ και γέλιου, είναι ότι καλύτερο πραγματικά.
    Μια πολύτιμη προσφορά στην κατάστασή μας θα έλεγα.
    Και στάθηκα με επιμονή και στις λοιπές σκέψεις του θέματος όπως μας τις παραθέτεις.
    Να είσαι καλά καλή μου φίλη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιάννη μου η ζέστη γιά μένα, παραπέμπει στην κόλαση και το τόσο αγαπητό καλοκαιράκι στους περισσότερους γιά μένα , σχεδόν από παιδί, δεν ήτανε η αγαπημένη εποχή......ωραία η εξοχή, η θάλασσα, οι διακοπές....αλλά η ζέστη γιά μένα, παράγων εξουθενωτικός και δυσβάστακτος...Πάντα ονειρευόμουνα καλοκαίρια σε μέρη ορεινά με λίμνες, ποτάμια και δροσιά....Να κοιμάμαι με κουβερτούλα τα βράδια, να αισθάνομαι την ανάγκη ζακεττούλας την ημέρα....Δεν το έχω καταφέρει μέχρι σήμερα και αμφιβάλλω αν θα μπορέσω να το πραγματοποιήσω ποτέ, ξετοτηγανίζομαι στην πυρπολημένη Αθήνα με ανεμιστήρες, χυμούς και μικρές αποδράσεις σε κοντινούς προορισμούς όπου η ζέστη είναι ηπιότερη αλλά υπαρκτή....και βέβαια το χιούμορ είναι δροσιστικό αλλά στην περίπτωσή μου έχω ανάγκη από μία σταθερή καλοκαιρινή θερμοκρασία 20-25 βαθμών.
      Το θέμα περί θανάτου το αφήνω προς μελέτη αργότερα, προς το παρόν ετοιμάζω τα κόλλυβα για τους κεκοιμημένους και τους φέρνω στη σκέψη μου έναν-έναν...

      Διαγραφή
  4. Το ποίημα το χάρηκα πολύ!! Το χιούμορ λείπει στις μέρες μας αλλά και η δομή του ήταν πολύ προσεγμένη και επιτυχημένη. Πολύ καλό!
    Η πραγματεία σου Κλαυδία θέλει μελέτη. Δεν σχολιάζεται στο πόδι. Να πάρω το χρόνο μου λοιπόν :)
    Καλό ξημέρωμα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρία μου κατά έναν πολύ περίεργο τρόπο , τα σοβαρά και μάλλον θλιβερά θέματα μου βγάζουν, σαν αντιπερισπασμό θα έλεγα, μία χιουμοριστική διάθεση....που αποτυπώνεται με σχετική ευκολία σε στίχους...Οσον αφορά τη μελέτη του κειμένου του κ. Κωνσταντινίδη, η οποία δίνει αφορμή γιά στοχασμό και συζήτηση, θα προτιμήσω να γίνει αργότερα και σίγουρα όχι εν μέσω θέρους....Να είσαι καλά

      Διαγραφή
  5. Ετσι πρεπει κατ εμενα να σατυριζουμε για τον εαυτο μας Κλαυδια μου τον θανατο...πολύ εμνευσμενο και θυμαμαι ποσο γελασα οταν το διαβαζα στις Αριστεας με εξυπνο χιουμορ φιλεναδα..καλα μεχρι εκει ..ομως οταν αρχισα να διαβαζω παρακατω την φιλοσοφια περι θανατου ηταν για μενα λιγο δυσκολα να εντρυφησω στο θεμα.... μα και αυτοι οι αρχαιοι βρε φιλεναδα..θελουν πολύ μελετη.. και τωρα για μενα ειναι λιγο αργά...για μενα υπαρχουμε και μετα θανατον καπου αλλου..χι..χι..αυτη η θεωρια μου αρεσει και ας ειναι τοσο απλη..
    Να εισαι καλα και να περνας ακομα καλύτερα.. φιλακιααα..!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ρούλα μου η Αριστέα μας δίνει την αφορμή να γράψουμε, κι εμένα τα σοβαρά και θλιβερά θέματα, κατά περίεργο τρόπο μου βγάζουν χιουμοριστική διάθεση....Είπα όμως να σοβαρευτώ λίγο και να μην παραμείνω στην διακωμώδηση...οπότε βρήκα το κείμενο του κυρίου Κωνσταντινίδη και το παρέθεσα...για περισσότερη ενασχόληση με το θέμα όμως, ιδίως μέσα στην καλοκαιρινή ζέστη, δεν έχω ούτε την διάθεση ούτε το κουράγιο,οπότε πάω να βράσω το σιτάρι γιά τα κόλλυβα των κεκοιμημένων
      που πιστεύω, όπως κι εσύ, ότι βρίσκονται σε έναν καλύτερο κόσμο...Σε φιλώ

      Διαγραφή
  6. Κι εγώ θα πω το ίδιο με τη Ρούλα, Κλαύδια μου.
    Απόλαυσα καο πάλι το ποίημά σου και γέλασα πολύ.
    Είσαι αυθεντία σε αυτό το είδος.
    Τα άλλα μου πέφτουν βαριά, ενδιαφέροντα αλλά βαριά 😁😁😁😁
    Να είσαι καλά και φιλάκια πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ρένα μου χαίρομαι που το σατιρικό μου , παρά το θλιβερό θέμα , χάρισε χαμόγελα....η φιλοσοφική θεώρηση του θέματος ας παραμείνει γιά σκέψη από τον καθένα μας όταν και όποτε κρίνει σκόπιμο....Φιλιά...

      Διαγραφή