Το μήνυμα και περί θανάτου και ανάστασης....

Αυτό το κείμενο διάβασα φίλες μου, συνέπεσε και το Ποιητικό Συμπόσιο της Αριστέας μας,( https://princess-airis.blogspot.com/search…) πριν από κάμποσες εβδομάδες είναι η αλήθεια , και είπα να συμμετέχω με το παρακάτω στιχούργημα ....



Το μήνυμα



Στον ύπνο μου το μήνυμα, ω φίλτατοι επήρα,
ο Αη Πέτρος πρόσταξε , «τις άγκυρες για βίρα,
το λάδι στο καντήλι σου εσώθηκε , κουνήσου ,
λίγες είναι οι μέρες σου , τελείωσε η ζωή σου !!!»
Τι να σας πω, ένα σύγκρυο μ΄έπιασε κι ένας τρόμος
γιατί μου ήρθε ξαφνικά, πως έληξε ο χρόνος…
Με βρήκε απροετοίμαστη ετούτο το χαμπέρι
οφείλω να ενημερωθώ….. και από πρώτο χέρι,
δεν μου ΄χει τύχει να βρεθώ ξανά , στην ίδια θέση,
είμαι απροετοίμαστη…..κι αυτό δεν μου αρέσει.
Πρέπει αμέσως να σκεφτώ τις εκκρεμότητές μου,
να θέσω με σαφήνεια τις προτεραιότητές μου….
Κάτι χρωστάω στον ΕΝΦΙΑ , κάτι στην Εφορία,
τα τάπερ που δανείστηκα, από τη θεία Σωτηρία,
στην αδελφή μου έταξα εκείνα τα μπακίρια,
το θυμιαστήρι της μαμάς , δυό κεντητά πεσκίρια
και στα παιδιά μου άμεσα, πρέπει να φανερώσω,
πως έταξα 200 ευρώ, στον Αη Γιάννη τον Ρώσσο…
Τώρα το πιο σημαντικό, είναι αν θα προλάβω
να πάρω τη συχώρεση και αν θα μεταλάβω…..
να μην με βρεί ο θάνατος με βάρη στην ψυχή μου
και συνοδεία σιχτηριών στην κατευόδωσή μου….
Και μην ξεχάσω ….άμεσα, να κόψω και την μάσα
για να χωρέσει άνετα, το σώμα μου στην κάσσα !!!

ΠΕΡΙ ΘΑΝΑΤΟΥ, ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΔΑΙΜΟΝΙΩΝ

Του Κώστα Κωνσταντινίδη

Στο βιβλίο περί θνητότητας ο μεγάλος Σαραμάγκου βάζει τον ήρωά του αρχιεπίσκοπο να επιπλήττει τον πρωθυπουργό της χώρας που τόλμησε να πει σε διάγγελμά του πως η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης επειδή πια δεν πέθαινε κάνεις πολίτης, ακόμη και οι υπέργηροι. Αλλά και οι καρκινοπαθείς τελευταίου σταδίου, με μυστήριο τρόπο επιβίωναν φρακάροντας τα νοσοκομεία αλλά και καταργώντας επαγγελματικούς κλάδους, όπως τα γραφεία κηδειών, που εν μια νυκτί έκλεισαν τις επιχειρήσεις τους λόγω παντελούς έλλειψης πελατών.


Η φράση που ενόχλησε σφόδρα τον αρχιεπίσκοπο ήταν πως ο πολιτικός ηγέτης τόλμησε να ξεστομίσει εν τη ρύμη του λόγου πως η θνητότητα νικήθηκε από τη ζωή, δημιουργώντας ερωτηματικά για το μέλλον ενός λαού που δε θα φοβόταν, πλέον, τον Θάνατο, άρα και καμία πολιτική και θρησκευτική εξουσία.



«Η θνητότητα είναι ο θεμέλιος λίθος της Εκκλησίας μας, της πίστης μας, της θρησκείας μας!» έλεγε με θυμό ο θρησκευτικός αρχιερέας στον πολιτικό αρχιερέα. «Χωρίς θάνατο δεν υπάρχει ανάσταση και, όπως αντιλαμβάνεστε πρωθυπουργέ μου, δεν θα υπάρχει καμία υποχρέωση στους πιστούς να ζητούν ανακούφιση στους κόλπους της Εκκλησίας για τη μετά θάνατον ζωή, αλλά και τη θέωση του απλού κοινού ανθρωπάκου».


Ο πολιτικός ρεαλισμός του πρωθυπουργού και η διπλωματία του για γλώσσα λανθάνουσα δεν ησύχασαν καθόλου τον δικαιολογημένα ανησυχούντα ιεράρχη, που μπήκε σε υπαρξιακά αδιέξοδα και ο ίδιος, −αφού είναι χρόνια πιστός στο δόγμα του «οι νεκροί δεδικαίωνται»− ένιωσε βαθιά μέσα του το ρήγμα της πίστης να γίνεται σχεδόν βεβαιότητα για απιστία. Το «ύπαγε οπίσω μου σατανά» δεν ηρέμησε καθόλου την αμαρτωλή σκέψη για το βέβαιο της κοινωνικής αναστάτωσης στη χώρα του. Της χώρας, δηλαδή, που κανείς δεν ήθελε να πεθάνει. Βάζοντας, πλέον, σοβαρά ερωτηματικά στα μυαλά των πολιτών για τις υπαρξιακές φιλοσοφίες και τα θρησκευτικά δόγματα, ενισχύοντας ταυτόχρονα τις ύποπτες αντιεξουσιαστικές ιδεολογίες με ατράνταχτα επιχειρήματα, «εδώ νικήσαμε τον θάνατο, την εξουσία των κυβερνητών και των παπάδων θα φοβηθούμε;»...






Οι παλιές βεβαιότητες όπως «πατρίς - θρησκεία - οικογένεια» πήγαν περίπατο, αναγκάζοντας φιλοσόφους της σχολής του Heidegger να κάνουν σημαία τη θεωρία του για το μηδενίζον μηδέν. Που, όσο ζούσε, του την είχαν φτυσμένη ως υπερφίαλη και άνευ καμίας πρακτικής αξίας.



Λένε πως ο μεγάλος αυτός φιλόσοφος, για να εκδικηθεί τους αντιπάλους της θεωρίας του μηδενίζοντος μηδενός, έγινε ναζιστής επειδή ο πυρήνας της φιλοσοφίας των Αρίων είχε την αρχή πως υπάρχουν κάποιες ανθρώπινες φυλές που, ως ανώτερες, μπορούν να αποφασίζουν, όπως οι παλιές θεότητες, να καίνε τις δευτεροκλασάτες φυλές σε φούρνους... Εξευτελίζοντας τον Παλιό Θάνατο με τα δρεπάνια, που τον έλεγαν και Χάρο, αποδεικνύοντας πλέον πως ακόμα και τα μηδενικά δίποδα μπορούν να εκμηδενίζουν ατιμωρητί και αμελλητί, δίνοντας πλέον σάρκα και οστά στην πολύτιμη θεωρία που συνέλαβε κλεισμένος σε μια καλύβα στο δάσος, μακριά από τη γυναίκα του και τα κοινά μυαλά που σιχαινόταν από το ύψος της διανοητικής του ανωτερότητας.


Ο δάσκαλος του μεγάλου φιλοσόφου, ένας καθολικός ιερέας ονόματι Charles Peguy, έλεγε ήδη από τις αρχές του αιώνα πως ο σύγχρονος κόσμος κατάφερε να εξευτελίσει ακόμα και αυτό που ήταν δύσκολο να ευτελιστεί. Τον Θάνατο. Που έχει από μόνος του μια αξιοπρέπεια και μια μοναδικότητα. Αφού επιλέγει ένα μοναδικό άτομο να το βγάλει από την κοινωνία, που συνήθως το αδικούσε, και να του δώσει τον μοναδικό ιερό τίτλο του δικαιωμένου, «ο νεκρός δεδικαίωται», ήταν μια μεγάλη ανακάλυψη των θρησκειών που στη συνέχεια ενισχύθηκε από την ακόμη πιο ευφυή σύλληψη, πως μετά τον Θάνατο ακολουθεί η Ανάσταση. Μάλιστα σε ένα σχεδόν Σαββατοκύριακο ο νεκρός δικαιώνεται ως πεθαμένος το Σάββατο και ξυπνά την Κυριακή ως ζωντανός, πεντακάθαρος από τις ανθρώπινες αμαρτίες της ζωώδους του φύσης.


Οι μεγάλες θρησκείες κάλυψαν με σιωπή τη σωτηρία των νεκρών, ακολουθώντας την απαγόρευση των εικόνων όπως η Εβραϊκή, είτε δίδαξαν την ανάσταση της σάρκας, όπως η Ορθόδοξη.


Επειδή όλες οι θεωρίες για την ερμηνεία της ζωής και του θανάτου μάλλον είναι ανθρώπινες κατασκευές, είτε επιστημονικές είτε μεταφυσικές, έχουν στον πυρήνα τους μία και μόνη αλήθεια που δικαιώνει τον άπληστο για ζωή και ευτυχία ανθρώπινο νου. Αυτή η αλήθεια έχει τρεις πυλώνες:


Τη βεβαιότητα ότι δεν μπορεί να είμαστε μόνο απόγονοι ζώων, γιατί διαφορετικά θα είμαστε και οι ίδιοι ζώα − κάτι που κανένα εγωιστικό γονίδιο δεν θα αποδεχόταν αμαχητί.


Την πίστη πως η ζωή είναι μικρής διάρκειας για να χωρέσει όλες τις επιθυμίες μας, άρα κάτι θα έχουμε σαν μπόνους μετά θάνατον. Οι θρησκείες εδώ, οφείλω να ομολογήσω, είναι πιο σοβαρές από τις αστρολογικές προβλέψεις και τα μέντιουμ που συνήθως απευθύνονται στην βλακώδη πλευρά του ιδιοφυούς εγκεφάλου, ενώ η θρησκεία σέβεται τουλάχιστον το θεϊκό φρόνημα του ανθρώπου βάζοντάς του και όρια, «οι ταπεινοί έσονται πρώτοι» και οι πλούσιοι πάνε μόνο στην κόλαση...


Ο τρίτος πυλώνας της διανοητικής σύλληψης είναι ο κομφορμισμός, που δίνει νόημα στη χωρίς νόημα ζωή του ανθρώπου, που δεν ανέχεται να ψοφά όπως τα άλλα ζώα, αλλά να πεθαίνει με συνείδηση όσο ζει και τιμές που πείθεται ότι του αποδίδονται μετά θάνατον.


Είναι παράδοξο, αλλά στατιστικά επιβεβαιωμένο, πως η ζωή φτύνει τον άνθρωπο, καθυβρίζοντάς τον όσο είναι ζωντανός και εκθειάζοντάς τον ως πεθαμένο. Ίσως αυτό κάνει τον κομφορμιστικό θεούσικο νου του ανθρώπου να πείθεται πως πρέπει να ζει ως ταπεινός − ή τουλάχιστον να φαίνεται ταπεινός− για να δικαιωθεί ως πεθαμένος. Κάτι που, ενώ δεν τον αφορά, πονηρά σκεπτόμενος κάνει ότι το πιστεύει, αφού τόσα χρόνια ιστορίας τού έμαθαν πως είναι καλύτερα να φαίνεσαι πιστός, ακόμη κι αν δεν είσαι.


Μήπως ο Heidegger τελικά είχε δίκιο για το μηδενίζον μηδέν και τον ευτελισμό του θανάτου που έπραξαν οι κοινωνίες, μηδενίζοντας το μόνο μηδέν που θα γινόταν άπειρο, αν το άφηναν ήσυχο οι ανήσυχοι και μηδενιστές κοινοί θνητοί;

Πηγή : https://qoshe.com/zougla/kostas-konstantinidis/34678121