tag:blogger.com,1999:blog-21653227508658930852024-03-13T22:39:30.811+02:00κάτω από την ΑκρόποληΚλαυδίαhttp://www.blogger.com/profile/01273263921938607914noreply@blogger.comBlogger172125tag:blogger.com,1999:blog-2165322750865893085.post-24914123875116444172023-11-09T10:27:00.002+02:002023-11-09T10:29:59.362+02:00<p><span style="font-size: medium;"> ΔΡΩΜΕΝΟ : ΣΤΕΙΛΕ ΜΗΝΥΜΑ από την Μαίρη μας της ΓΗΙΝΗΣ ΜΑΤΙΑΣ</span></p><p><span style="font-size: medium;"> https://ghinimatia.blogspot.com/</span></p><p><span style="font-size: medium;">Μετά από απουσία αρκετών μηνών , η Μαίρη μας , που μας έλειψε και μόνο στο AMBER ALERT δεν προστρέξαμε, επανέρχεται να μας εμψυχώσει και να μας επαναδραστηριοποιήσει προσφέροντάς μας την δυνατότητα συμμετοχής σε μία νέα Σκυτάλη !!!</span></p><p><span style="font-size: medium;">Συμμετέχω λοιπόν με χαρά , επιλέγοντας την παρακάτω φωτό....</span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhfJE-Y8ifWu0CbsDrGQgJIJBBWlZ_GfAm6nReWQttiJgEW5lkQl-fFeMe6F081QkJy6eyj3I5stuCygTYtxsCM46D7YGUV8YJFULueJFnCWppuO3gGSDRVWclFTRTDAg9WucAT6x1Tt6Bbx8A6MNHYLsDt-tj08F6kf9bM_tvluPywQGFLTSRX7qkg-AU/s564/2897dde5a4472e90f144fe4062055660.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="424" data-original-width="564" height="482" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhfJE-Y8ifWu0CbsDrGQgJIJBBWlZ_GfAm6nReWQttiJgEW5lkQl-fFeMe6F081QkJy6eyj3I5stuCygTYtxsCM46D7YGUV8YJFULueJFnCWppuO3gGSDRVWclFTRTDAg9WucAT6x1Tt6Bbx8A6MNHYLsDt-tj08F6kf9bM_tvluPywQGFLTSRX7qkg-AU/w640-h482/2897dde5a4472e90f144fe4062055660.jpg" width="640" /></a></div><b><span style="font-size: medium;"><br /></span></b><p><b><span style="font-size: medium;"><br /></span></b></p><p></p><p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: medium;">Παραίσθηση απ΄την πείνα…</span></b></p><p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: medium;"><br /></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: medium;">Βγήκαν οι εξετάσεις μου και πήρα τα μαντάτα,</span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: medium;">ανεβασμένα στο θεό για τ΄ουρανού τη στράτα….</span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: medium;">χοληστερίνες, κάλια, γλυκοζυλιωμένη…</span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: medium;">και στα τριγλυκερίδια τιμή ανεβασμένη….</span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: medium;">Τίποτα το κανονικό, τίποτα καθώς πρέπει</span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: medium;">τα πάντα <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>θέλουν ρύθμιση
, έχουνε γίνει χρέπι….</span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: medium;">Εδώ φανερωθήκανε ετών ατασθαλίες…</span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: medium;">όλες μου οι παρεκτροπές και όλες οι αμαρτίες….</span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: medium;">Μου κούνησαν το δάχτυλο γιατροί και θυγατέρες</span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: medium;">και διορία σωφρονισμού έλαβα…. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>δύο μέρες….</span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: medium;">Περίλυπη στέκω λοιπόν κρατώντας κουταλάκι</span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: medium;">μπροστά σε λιτοδίαιτο γεύμα με γιαουρτάκι,</span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: medium;">με <span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">extra</span><span lang="EN-GB"> </span><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">bonus</span><span lang="EN-GB"> </span>, τόσο δα , μικρούλι μηλαράκι</span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: medium;">άντε <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>…και σαν
αντίδωρο, μικρό παξιμαδάκι…..</span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: medium;">Αφήνω γειά στις νοστιμιές που τόσο αγαπάω</span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: medium;">κι αρχίζω να εκπαιδεύομαι, μαθαίνω να πεινάω….</span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: medium;">Τίποτα το παράξενο, παραίσθηση απ΄την πείνα,</span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: medium;">γραία ,αφράτη , τροφαντή, με βλέπω μπαλαρίνα !!!</span></b></p><p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: medium;"><br /></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;"><b><br /></b></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;"><b>Μοιράζομαι τον πόνο μου , για γέλια ιστορία...</b></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;"><b>στου κόσμου τα προβλήματα, αυτά είναι αστεία...</b></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;"><b>Πολλοί υποφέρουν και πεινούν , λιμοκτονούν , πεθαίνουν.</b></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;"><b>κι όλου του κόσμου τα δεινά, αδιάκοπα πληθαίνουν....</b></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;"><b><br /></b></span></p><br /><p></p>Κλαυδίαhttp://www.blogger.com/profile/01273263921938607914noreply@blogger.com30tag:blogger.com,1999:blog-2165322750865893085.post-32791248742900959452023-08-18T10:50:00.001+03:002023-08-18T10:50:42.335+03:00ΠΉΡΑ ΣΚΙΣΜΈΝΕΣ ΚΟΥΡΤΊΝΕΣ ΚΑΙ ΈΡΑΨΑ ΈΝΑ ΝΈΟ ΚΟΜΨΌ ΠΡΆΓΜΑ! ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΉ ΑΝ...<iframe width="480" height="270" src="https://youtube.com/embed/NIK7FJOtqNI" frameborder="0"></iframe>Κλαυδίαhttp://www.blogger.com/profile/01273263921938607914noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-2165322750865893085.post-45977406115461134742023-02-28T08:53:00.011+02:002023-02-28T14:09:44.323+02:00<br /><br /> Αυτή η φανταστική ιστορία, εμπνευσμένη από την παρακάτω φωτό, είναι η προσωπική μου συμμετοχή, στο δικτυακό δρώμενο, που διοργανώνει η αγαπημένη μας φίλη Mary Pertax στο προσωπικό της ιστολόγιο. Μπορείτε να δείτε την αναγγελία όπως και όλες τις συμμετοχές εδώ:<br /><br /><a href="https://ghinimatia.blogspot.com/2023/02/5.html">"Γήινη ματιά" / Μίνι σκυτάλη #5</a><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0HaG4tw_hRKhaDCZ-tcTOfKy_fBnTWRxRt-XiGi0QXNGR1Na5ksvAhi6sWWTw4P3lUDjXwTaAYiDdpbovtv-kgaxaqiEvHXLBkUmdWSyKUr4gAfRcn7-XWzWrwpxh_Jc64zqHsZAtDV2VyX5g3-lqLSexxwCk7yDsmewpC7hFLf4MgWMnP7DzUwVb/s960/street-7752940_960_720%20(1).jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="960" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0HaG4tw_hRKhaDCZ-tcTOfKy_fBnTWRxRt-XiGi0QXNGR1Na5ksvAhi6sWWTw4P3lUDjXwTaAYiDdpbovtv-kgaxaqiEvHXLBkUmdWSyKUr4gAfRcn7-XWzWrwpxh_Jc64zqHsZAtDV2VyX5g3-lqLSexxwCk7yDsmewpC7hFLf4MgWMnP7DzUwVb/w400-h266/street-7752940_960_720%20(1).jpg" width="400" /></a></div><br /><div><br /></div><div><br /><p><span style="font-family: georgia;"><b>Η Θελξινόη.....</b></span>(Κωδικό όνομα mumarida)</p><p><span style="background-color: white; color: #202122;"><span style="font-family: georgia;"><br /></span></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><b><i><span style="color: #0d0d0d;">Ζούσαν
στην Αλεξάνδρεια, μετά το τέλος του πολέμου, επέστρεψαν στην
ρημαγμένη Ελλάδα με λιγοστά από όσα μπόρεσαν να διασώσουν από την εκεί
περιουσία τους….</span></i></b><span style="color: #0d0d0d;"><o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><b><i><span style="color: #0d0d0d;"> Μετά
τον θάνατο του παππού, αρχηγός της οικογένειας έγινε η Θελξινόη…..δηλαδή
ακόμη και όταν ζούσε ο</span></i></b><b><i>
παππούς, εκείνη συμβουλεύονταν όλοι κι εκείνη έδινε λύσεις και οδηγίες για όλα
τα θέματα που αντιμετώπιζαν τα μέλη της στενής αλλά και της ευρύτερης οικογένειας.</i></b><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><b><i>Και ο παππούς όχι μόνο την
εμπιστεύονταν περισσότερο από όλους στην οικογένεια, αλλά την θεωρούσε
ισάξιά του σε επιχειρηματικό πνεύμα και οξύνοια. Ο πρωτότοκος , έδειξε
από μικρός την κλίση του στην μουσική και μετά από πολλή σκέψη και οικογενειακά
συμβούλια , η γνώμη της νεαρής τότε Θελξινόης, επιβλήθηκε
ακόμη και στους γονείς και ο Λέανδρος σπούδασε βιολί στη Βιέννη και μετέπειτα
έγινε μέλος της Κρατικής Ορχήστρας….Ο δευτερότοκος ο Ηρακλής, προς μεγάλη
απογοήτευση του παππού, δεν έδειξε κανένα ενδιαφέρον για τον εμπόριο και την
ακμάζουσα κλωστουφαντουργική οικογενειακή επιχείρηση και εστάλη με τις
προτροπές της Θελξινόης να σπουδάσει Μηχανικός στο Βερολίνο….Η Δανάη τρίτο
τέκνο και ιδιαίτερα όμορφη , παντρεύτηκε χωρίς προξενιό, έναν νεαρό γείτονά
τους που μόλις είχε τελειώσει τις σπουδές του στην Φαρμακευτική. Με την σεβαστή
προίκα της Δανάης άνοιξε το Φαρμακείο του.</i></b><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><b><i>Η Θελξινόη τέταρτη γέννα, αλλά πρώτη σε
οξυδέρκεια, πείσμα και πειθώ, ασχολήθηκε με τα της επιχείρησης και στα 28 της,
παντρεύτηκε τον Αρίσταρχο, έναν άνθρωπο αθόρυβο και μειλίχιο, αφοσιωμένο
στα βιβλία και την επιστήμη του, που δίδασκε Μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο.</i></b><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><b><i>Η μικρότερη αδελφή, η Κασσιόπη,
μόλις τελείωσε το Παρθεναγωγείο , έκανε σπουδές Νοσηλευτικής και παντρεύτηκε
έναν Γιατρό…..τέλος ο Ισίδωρος, ο βενιαμίν της οικογένειας ξεκίνησε να
ασχολείται με το εμπόριο χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία, μάλιστα έφθασε στο όριο της
καταστροφής μετά από μία αποτυχημένη σύμπραξη με έναν συνέταιρο που αποδείχθηκε
απατεώνας….όμως η Θελξινόη ήταν εκεί, πάντα παρούσα, βράχος ακλόνητος , να
συμπαρασταθεί, να συμβουλέψει, να αναλάβει ευθύνες και κόστος ηθικό και
υλικό…..</i></b><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><b><i>Η μάνα τους ποτέ δεν έμαθε τα παθήματα του
Ισίδωρου, την σοβαρότητα της κατάστασης της υγείας του συζύγου της, τα
μπλεξίματα του Ηρακλή μ΄εκείνες τις αρτίστες στο Βερολίνο, τις επώδυνες
θεραπείες της Κασσιόπης για να κάνει ένα παιδί, τα χρέη από τον
τζόγο του γαμπρού της του Φαρμακοποιού, τα προβλήματα του Λέανδρου με την
νευρασθένεια της γυναίκας του…. Όλα αναλάμβανε να τα διευθετήσει η
Θελξινόη και είχε τον τρόπο της να τα καταφέρνει πάντα …..άλλοτε με
κόστος και άλλοτε χωρίς….</i></b><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><b><i>Ποτέ κανείς δεν έμαθε και την μυστική της
δράση στα χρόνια του πολέμου…..μεταμφιεσμένη τις περισσότερες φορές , ντυμένη
σαν μουσουλμάνα με αμπάγια και καλυμμένο πρόσωπο, ή σαν γαλλίδα καλόγρια,
ξεγλιστρούσε στα σοκάκια της Αλεξάνδρειας και μετέφερε πληροφορίες
και μυστικά μηνύματα …..</i></b><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><b><br />
Κατά τον B΄ Παγκόσμιο Πόλεμο οι Αιγυπτιώτες πατριώτες τρέχουν να καταταγούν, ο
Μπενάκης στέλνει 800 άλογα για τις ανάγκες του ελληνικού πυροβολικού και οι
Σαρπάκης, Kουταρέλλης και Kότσικας προσφέρουν στην ελληνική πολεμική αεροπορία
τρία αεροπλάνα. Μέρος του περίφημου Kοτσίκειου Νοσοκομείου μετατρέπεται σε
ναυτικό νοσοκομείο. Στο Κάιρο μετακομίζει και η ελληνική κυβέρνηση μαζί με τη
βασιλική οικογένεια. Ολοι αυτοί χρησιμοποίησαν ο Καπνοπωλείο του θείου της του
Λαυρέντιου, που επικοινωνούσε μυστικά με το πολυτελές Ξενοδοχείο CECIL , σαν κέντρο του δικτύου πληροφοριών… Εκεί είχε γνωρίσει πολλούς
έλληνες αξιωματικούς , εκεί γνώρισε και τον Αρίσταρχο …..εκεί μυήθηκε στα
μυστικά της αντικατασκοπείας και έγινε αγγελιοφόρος…..με σπουδαία δράση ….που
κατάφερε να μείνει κρυφή σχεδόν μέχρι το τέλος της ζωής της….<br />
Τώρα οι <i>παππούδες είχαν φύγει, τα χρόνια είχαν περάσει για όλους με τις
καλές και τις κακές στιγμές τους, οι μικροί είχαν μεγαλώσει και οι μεγάλοι
αντιμετώπιζαν , με τον δικό του τρόπο ο καθένας , τα δεινά της ηλικίας….</i></b><o:p></o:p></span></p><span style="font-family: georgia;"><b><br /><br />Η Θελξινόη σε αμαξίδιο μετά από εγκεφαλικό, τους είχε προσκαλέσει σε ένα οικογενειακό γεύμα , όπως παλιά…..<br /><br />Ντυμένη επίσημα , καλοχτενισμένη , έκρυβε με επιμέλεια κάτω από την δαντελένια εσάρπα της το ακίνητο αριστερό της χέρι, προσπαθώντας να χαμογελάσει εγκάρδια με το στραβό πιά χαμόγελό της…..δεν μπορούσε να πει πολλά, όμως σήκωσε το κολωνάτο ποτήρι της με το κόκκινο κρασί κι ευχήθηκε : Προχωράμε !!!<br /><br /> <br /><br /> Η ζωή δεν μετριέται με τον αριθμό των αναπνοών που παίρνουμε, αλλά με τον αριθμό των στιγμών που μας κόβεται η αναπνοή…<br /><br /></b></span><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;"><b><span style="font-family: georgia;">
<br />
Κι εκείνη, μαζί με τον άντρα της και πολλούς άλλους γενναίους συντρόφους, είχε
ζήσει πολλές τέτοιες στιγμές …..τις αναπολούσαν κάποια βράδια που κρατημένοι
χέρι-χέρι με τον Αρίσταρχο , παρακολουθούσαν κάποια ταινία με θέμα που θύμιζε
και την δική τους δράση….κάθε φορά που γιορτάζονταν Εθνικές επέτειοι, κάθε φορά
που έφευγε ένας παλιός σύντροφος, κάθε φορά που αντίκριζαν τα μετάλλια
εξαίρετων πράξεων που τους είχαν απονεμηθεί, φυλαγμένα ευλαβικά μέσα στα
γαλάζια βελούδινα κουτιά τους…….<br />
</span></b><span style="font-family: georgia;"><br />
<br /></span></span>
<br />
<!--[if !supportLineBreakNewLine]--><br />
<!--[endif]--><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;"><b><span style="font-size: 12pt;">Κλαυδία</span></b><span style="font-family: "Times New Roman", "serif"; font-size: 13.5pt;"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;"><b><span style="font-size: 12pt;">Φεβρουάριος 2023</span></b><span style="font-family: "Times New Roman", "serif"; font-size: 13.5pt;"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;"><span style="font-size: 12pt;"> </span><span style="font-family: "Times New Roman", "serif"; font-size: 13.5pt;"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal">
</p><p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p><p>
</p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;"> </span></p><p><span face="sans-serif" style="background-color: white; color: #202122; font-size: 14px;"><br /></span></p><p><span face="sans-serif" style="background-color: white; color: #202122; font-size: 14px;"><br /></span></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIOEsmQWUkLKcoIQH6heC0rzl7uVQ0n1jE9KM_GemHkC51bVBJC8dsdz5puIHwfArnUpIBJ8m7WRb6wSmj7yEesLUdZ84iP71pC0lKZTtTrndAvyAfwf1ccMIzmXtHqE3LaItQXCX_m3S8g1sOcW7cOMjQDwYxnoR6YZntDGPQEuCnxZmOHzPSGhi_/s846/GR_Exeraitou_praxeos.svg.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="846" data-original-width="320" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIOEsmQWUkLKcoIQH6heC0rzl7uVQ0n1jE9KM_GemHkC51bVBJC8dsdz5puIHwfArnUpIBJ8m7WRb6wSmj7yEesLUdZ84iP71pC0lKZTtTrndAvyAfwf1ccMIzmXtHqE3LaItQXCX_m3S8g1sOcW7cOMjQDwYxnoR6YZntDGPQEuCnxZmOHzPSGhi_/s320/GR_Exeraitou_praxeos.svg.png" width="121" /></a></div><br /><span face="sans-serif" style="background-color: white; color: #202122; font-size: 14px;"><br /></span><p></p><p></p>Το Μετάλλιο Εξαίρετων Πράξεων απονέμεται για εξαιρετικές πράξεις και εξαίρετη ικανότητα σχετικά με τη διοίκηση και οργάνωση Μονάδας στο πεδίο της μάχης, ή οπουδήποτε, κατά τη διεξαγωγή διατεταγμένης πολεμικής ενέργειας<p></p></div><div><br /></div><div>* Mumarida = Νοσηλεύτρια</div>Κλαυδίαhttp://www.blogger.com/profile/01273263921938607914noreply@blogger.com16tag:blogger.com,1999:blog-2165322750865893085.post-26507330356182172352022-11-23T11:38:00.004+02:002022-11-23T11:46:53.069+02:00Αποχαιρετισμός <b>Η λήξη της ΜΙΝΙ ΣΚΥΤΑΛΗΣ βρίσκει όλα τα μέλη της παρέας μας, και κυρίως εσένα Μαίρη μου την εμπνεύστρια και οργανώτρια , πλήρως ικανοποιημένους......γράψαμε, διαβάσαμε, απολαύσαμε υπέροχες ιστορίες.....</b><div><b>Οι φωτό σου πηγή έμπνευσης γιά όλους μας και γιά εμένα ....πρόκληση , που ποτέ πριν δεν είχα τολμήσει να σκεφθώ.....οπότε μετά την λήξη του όμορφου δρώμενου κάνω μία αποχαιρετιστήρια ανάρτηση περιλαβαίνοντας 4 φωτό ....και σας εφιστώ την προσοχή γιατί όπως διαπιστώσατε....</b></div><div><b><br /></b></div><b>Σε κέφια απροσμέτρητα βρεθήκαμε οι γραίες ....</b><div><b>κι ασύστολα ριχτήκαμε στις ρίμες τις ωραίες...<br />στο μέλλον να προσέξετε να μην μας προκαλείτε....<br />γιατί ελοχεύει ο κίνδυνος, να σκυλοβαρεθείτε....<br /><br />Ομολογουμένως το διασκεδάζουμε τρελά...Ελπίζουμε τα αυτά και δι υμάς...πριν βαρυστομαχιάσετε...</b></div><div><b>.</b></div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgyny5z4bgfXlL1gG5r3n-6i7bjY-jHOT4j3-T41J3HYEjVj4PyoBP8dIx9oElgbue2BHen-KaUi0PhpGW2q43QDuxfcNtSOLr1I41ATeNayXMsQDLXtiYAxjZwjzvPk_5R-KocXHiz4_3Fms80wcVJUCZQnm3YQyyBf7vRZFoyIaYTYTvTKW9HMzbB/s667/9ea2f0a3d8d2f3f97ad4202c41d0c6ca.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="667" data-original-width="500" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgyny5z4bgfXlL1gG5r3n-6i7bjY-jHOT4j3-T41J3HYEjVj4PyoBP8dIx9oElgbue2BHen-KaUi0PhpGW2q43QDuxfcNtSOLr1I41ATeNayXMsQDLXtiYAxjZwjzvPk_5R-KocXHiz4_3Fms80wcVJUCZQnm3YQyyBf7vRZFoyIaYTYTvTKW9HMzbB/s320/9ea2f0a3d8d2f3f97ad4202c41d0c6ca.jpg" width="240" /></a></div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div><p class="MsoNormal"> <b>Πασχίζεις να το
κόψεις το ρημάδι….</b></p>
<p class="MsoNormal"><b>μα η θέληση λυγίζει ως το βράδι…</b></p>
<p class="MsoNormal"><b>και ο καφές…… είναι παρηγοριά</b></p>
<p class="MsoNormal"><b>απόλαυση και μόνο η μυρωδιά…</b></p>
<p class="MsoNormal"><b>δεν έχουν μείνει και πολλά για να χαρούμε</b></p>
<p class="MsoNormal"><b>σχεδόν αδιόρατα νομίζουμε πως ζούμε </b></p>
<p class="MsoNormal"><b>στη μεγαλούπολη που απλώνεται αχανής</b></p>
<p class="MsoNormal"><b>μικρά γρανάζια μίας τεράστιας μηχανής….</b></p>
<p class="MsoNormal"><b> Το ΄χεις αποφασισμένο
και σχεδόν δεν απορείς</b></p>
<p class="MsoNormal"><b>είναι δρομολογημένο και δεν νοιάζεται κανείς….</b></p>
<p class="MsoNormal"><b>Κάποια ψήγματα χαράς,
και κοιμάσαι και ξυπνάς</b></p>
<p class="MsoNormal"><b>με τη σκέψη στο καλάθι….αυτό της νοικοκυράς…</b></p>
<p class="MsoNormal"><b>Μ΄ένα βάρος στην ψυχή, για την τόση κοροϊδία</b></p>
<p class="MsoNormal"><b>εξοργίζεσαι βαθειά
και αισθάνεσαι αηδία….</b></p>
<p class="MsoNormal"><b>Απαξίωση μεγάλη και ζωή συμβατική,</b></p>
<p class="MsoNormal"><b>στροβιλίζεσαι σε δίνη ύπουλη κι αρπακτική</b></p>
<p class="MsoNormal"><b>.Θα ΄θελες πολεμήσεις, πρέπει να αντισταθείς, </b></p>
<p class="MsoNormal"><b>μα σου λείπουν τα κουράγια, παραμένεις απαθής….</b></p>
<p class="MsoNormal"><b>και ο καφές……είναι παρηγοριά,</b></p>
<p class="MsoNormal"><b>η πικρή γεύση… κι η
μυρωδιά…</b></p>
<p class="MsoNormal"><b>μικρή απόλαυση που αποζητάς,</b></p>
<p class="MsoNormal"><b>σου λείπουν τόσα που δεν μετράς…</b></p>
<p class="MsoNormal"><b>Πασχίζεις να το κόψεις το ρημάδι….</b></p>
<p class="MsoNormal"><b>μα η απόφαση ξεφτίζει ως το βράδι….</b></p>
<p class="MsoNormal"><b>και γύρω σου απλώνεται σκοτάδι…</b></p>
<p class="MsoNormal"><o:p><b> </b></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><b>Κλαυδία Νοέμβριος
2022</b></p><p class="MsoNormal"><br /></p><p class="MsoNormal"><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjkpfaXnr-o_emgQYaZ283wayjOVZccWdFKt8GrCCb7SQGv9eSBhb_vwjBLpHA-AGsSf9CIRmPGBkJKezDAv0rfMAO6c0N5Gl9cIVIua8Vzgtg7GseVqIZTERPKKfPwJgFvPmXGymihhf6uOM7mxLdMz8OlIAZl8aoE6c5PWr78vsIJP9GWPwIdTBPa/s320/6efb6912e09bc80ed1c06100227ec1c9%20(1).jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="320" data-original-width="213" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjkpfaXnr-o_emgQYaZ283wayjOVZccWdFKt8GrCCb7SQGv9eSBhb_vwjBLpHA-AGsSf9CIRmPGBkJKezDAv0rfMAO6c0N5Gl9cIVIua8Vzgtg7GseVqIZTERPKKfPwJgFvPmXGymihhf6uOM7mxLdMz8OlIAZl8aoE6c5PWr78vsIJP9GWPwIdTBPa/w266-h400/6efb6912e09bc80ed1c06100227ec1c9%20(1).jpg" width="266" /></a></div><br /><p class="MsoNormal"><br /></p><p class="MsoNormal"><br /></p></div><div><b>Ω !!! Πόσο το αγάπησε το ξύλινο τραπέζι<br /><br />ώρες καθότανε εκεί, να φτιάχνει και να παίζει…<br /><br />τις παιδικές της ζωγραφιές, τρίλιζα και φιδάκι,<br /><br />να κόβει ασύστολα χαρτιά, με ένα ψαλιδάκι…<br /><br />πινέλα χρώματα, μπογιές, κλωστές, κουμπιά, βελόνες…<br /><br />και στο ανθογυάλι το παλιό, άγριες ανεμώνες….<br /><br />Ο παππούς έπινε καφέ με το χοντρό φλυτζάνι,<br /><br />πάντα μετά το πότισμα στο μικρό του μποστάνι,<br /><br />πασίχαρος καμάρωνε τ΄ολόγιομο καλάθι,<br /><br />ευγνώμων για την μάνα γή όπως της είχε μάθει…<br /><br />και η γιαγιά με την ποδιά , και τα μικρά γυαλάκια,<br /><br />πότε παστρεύει μύγδαλα και πότε φασολάκια…<br /><br />Χαίρονται όλοι σαν έρχεται το γράμμα από τα ξένα,<br /><br />ειδήσεις από τα παιδιά που ΄ναι ξενιτεμένα…<br /><br />Το λιόγερμα σιγά-σιγά, μαζεύονται οι γειτόνοι,<br /><br />κι αποσπερίζουνε μαζί , συνήθεια που λυτρώνει…<br /><br />λένε τις ιστορίες τους και τα παθήματά τους,<br /><br />μοιράζονται τις λύπες τους, σκορπάνε τη χαρά τους….<br /><br />Καλούδια φέρνουνε μαζί και τα μοιράζονται όλοι,<br /><br />στραγάλια, κυδωνόπαστο, φρούτα απ΄το περιβόλι….<br /><br />Όλες οι αναμνήσεις της, των παιδικών της χρόνων,<br /><br />χίλιες εικόνες κι ευωδιές και ιστορίες γειτόνων…<br /><br />Αυτή η βεράντα έρχεται συχνά στα όνειρά της<br /><br />είναι το αποκούμπι της και η παρηγοριά της….</b><p class="MsoNormal">
</p><p class="MsoNormal"><o:p><b> </b></o:p></p><p class="MsoNormal"><br /></p><p class="MsoNormal"><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiHky_yRTsPBpFupUwBzHqm2dV_nU66RIXp2vlnE5ONjEn_3-qwoAU4ojHw17qjBLRNVR_zuvzFk0gPF7XVwbDx46tu5S9aqfOp4WGUTYIGjmU9ZVhGuwEe267GZ9PE0ogjSZD6dj-6FcXzncUrWV_2AreArWJCGjDTOFIjz0Y8ocy0F3SG3Pzl-gFA/s604/9d305534ce981cb077556065288c6915.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="604" data-original-width="453" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiHky_yRTsPBpFupUwBzHqm2dV_nU66RIXp2vlnE5ONjEn_3-qwoAU4ojHw17qjBLRNVR_zuvzFk0gPF7XVwbDx46tu5S9aqfOp4WGUTYIGjmU9ZVhGuwEe267GZ9PE0ogjSZD6dj-6FcXzncUrWV_2AreArWJCGjDTOFIjz0Y8ocy0F3SG3Pzl-gFA/w300-h400/9d305534ce981cb077556065288c6915.jpg" width="300" /></a></div><br /><p class="MsoNormal"><br /></p><p class="MsoNormal"><b>ΓΕΝΝΗΣΗ</b></p><b>Νεογέννητα , απαλόκορμα , στην θάλασσα οδεύουν <br /><br />τα΄αρχέγονά τους ένστικτα , σοφά τα ορμηνεύουν!!! <br /><br />Γι αυτό το θαύμα της ζωής προνόησε ο Πλάστης, <br /><br />μα ο άνθρωπος το ξέχασε και έγινε δυνάστης, <br /><br />καταστροφέας κι αλόγιστος πολέμιος της φύσης <br /><br />και μάλλον είναι πιά αργά για να τον σταματήσεις…. <br /><br />Πλάσματα που επιβίωσαν στον κόσμο μας αιώνες, <br /><br />διώκονται κι αφανίζονται , θα μείνουν μόνο εικόνες… <br /><br />γιατί στις παραλίες τους , στους τόπους γέννησής τους, <br /><br />οι άφρονες οι άνθρωποι , με θέληση δική τους, <br /><br />στήνουν μπαράκια , μια πλαζ, ξαπλώστρες και ομπρελώνες… <br /><br />τουριστική εκμετάλλευση , κι ας λείψουν οι χελώνες….. <br /><br />Τι κι αν φτωχύνει ο κόσμος μας , μία θα ΄ναι η αιτία : <br /><br />του ανθρώπου η τρομακτική κι ακόρεστη απληστία….</b></div><div><b><br /></b></div><div><br /></div><div><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJXyv_FT9gTkjgnSOfMqxmYouBdWmn4QRKMyUWieuDgsalaVlRzuxQDvvpY8UjbrPCyoRrXjwq0Mj-LhlwT_P3W4zjbs4Q68Dv53cUAGWylsgWm6vCSbdV_yOP99Os2lGIvTwhTcvn0zIKxMmi9R2kZ1lFBT9sayyjrTpN0r7jzKPBj_YjElU-xa2Y/s750/dc785853a4f15e3d0cb8ae1dd3831ce0.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="750" data-original-width="500" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJXyv_FT9gTkjgnSOfMqxmYouBdWmn4QRKMyUWieuDgsalaVlRzuxQDvvpY8UjbrPCyoRrXjwq0Mj-LhlwT_P3W4zjbs4Q68Dv53cUAGWylsgWm6vCSbdV_yOP99Os2lGIvTwhTcvn0zIKxMmi9R2kZ1lFBT9sayyjrTpN0r7jzKPBj_YjElU-xa2Y/w266-h400/dc785853a4f15e3d0cb8ae1dd3831ce0.jpg" width="266" /></a></div><div><br /></div><div><br /></div><b><br /><br />Η ΟΜΙΧΛΗ <br /><br />Τώρα αυτό της έλλειπε….να γκρεμοτσακιστεί… <br /><br />κι αυτή η θολούρα γύρω της γίνεται πιο πηχτή… <br /><br />Τι τάθελε τα τσίπουρα, αφού δεν το αντέχει <br /><br />ένα ποτήρι, βία δυό,… και έρχεται στο κέφι, <br /><br />στο τρίτο ή το τέταρτο, τα πράγματα σκουραίνουν <br /><br />και όσοι ξέρουν απ΄ αυτά, θα το καταλαβαίνουν… <br /><br />Παραπατάει , ζαλίζεται , φοράει και τακούνια…. <br /><br />Βρε άμυαλη κι αστόχαστη, ποιά σε κούναγε κούνια ;;; <br /><br />Σε κάλεσαν οι φίλοι σου να πιείς ένα ποτήρι <br /><br />και δέχτηκες την πρόσκληση , έκανες το χατήρι… <br /><br />και τώρα δες το χάλι σου, που το ΄παιξες γενναία <br /><br />όλα καλά τους έλεγες , «Εβίβα στην παρέα» !!! <br /><br />Και να ΄σου τα κεράσματα, και να ΄σου οι προπόσεις <br /><br />Το έπαιζες και άνετη, μην τύχει και κολώσεις <br /><br />Με δυσκολία προχωράς, δεν βλέπεις και μπροστά σου <br /><br />ψάχνεις βρε αθεόφοβη να βρείς και τα κλειδιά σου… <br /><br />Πως θα οδηγήσεις άμυαλη, τώρα σ΄αυτό το χάλι;;; <br /><br />Στάλα μυαλό δεν σού΄μεινε πιά μέσα το κεφάλι;;; <br /><br />Κι εκεί που απελπίζεσαι, ψάχνεις να κρατηθείς… <br /><br />το καλντερίμι γλιστερό….τρέμεις μην σωριαστείς, <br /><br />ένα χέρι απλώνεται, σε πιάνει από την μέση, <br /><br />το πήρε κάποιος είδηση πως έχεις γίνει φέσι… <br /><br />προσφέρεται ο ευγενής σωτήρας, να σε σώσει, <br /><br />κι απ ΄όλα τα χειρότερα, σαφώς να σε γλιτώσει, <br /><br />παρ΄όλη τη βλακεία σου, το σύμπαν σε συντρέχει… <br /><br />κάποιος εκει πάνω ψηλά, φαίνεται σε προσέχει… <br /><br />Ισχύει αυτό που λέγεται, και είναι γεγονός <br /><br />το κάθε τι που γίνεται ….είναι σαν οιωνός… <br /><br />Η ομίχλη και τα τσίπουρα σου βγήκαν σε καλό<br /><br />γιατί σου ΄γινε μάθημα και έβαλες μυαλό,<br /><br />και γνώρισες τον παίδαρο, τον κούκλο τον σωστό, <br /><br />και έρωτας προέκυψε μετά απ΄ όλο αυτό…. <br /><br /> <br /><br />Τυχερούλα…..</b><div><br /></div><div><b>Αντε γειά , με το καλό στο επόμενο κάλεσμα.....άνευ προκλήσεων όμως....Σας φιλώ ολους !</b></div>Κλαυδίαhttp://www.blogger.com/profile/01273263921938607914noreply@blogger.com26tag:blogger.com,1999:blog-2165322750865893085.post-39342198698748553132022-11-17T20:54:00.000+02:002022-11-17T20:54:00.728+02:00Συλλογή πειστηρίων....<p><b> Αν και συνήθως δεν ενδίδω στις προκλήσεις, οι φωτό της Μαίρης από την Γήϊνη Ματιά <a href="https://ghinimatia.blogspot.com/">https://ghinimatia.blogspot.com/</a> στο αγαπημένο δρώμενο της ΜΙΝΙ ΣΚΥΤΑΛΗΣ με έβαλαν σε πειρασμό.....και επειδή αυτή η φωτό δεν προτιμήθηκε μέχρι στιγμής , από κανέναν, αποφάσισα να μην την αφήσω παραπονεμένη.....</b></p><p><br /></p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0awC0t81uVDjvsodeW61huQnYsmsoTGuTWfXvVHd65LkM0rXhtnfM5jruJG91ZHsTwhv69tDpO2pWktkVph0YTCaGAzFZxmQRmhONNsQ3Po_7ElHUnoSaKdUgbQb-2wFx8TxJ4G3BYZIxe0Qigzep9GWtxeaWQ70oA2nD_VsyEzT1Bc6hSJydtrQW/s280/139efacbdf624465c27d83f08b48cdbb.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="280" data-original-width="280" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0awC0t81uVDjvsodeW61huQnYsmsoTGuTWfXvVHd65LkM0rXhtnfM5jruJG91ZHsTwhv69tDpO2pWktkVph0YTCaGAzFZxmQRmhONNsQ3Po_7ElHUnoSaKdUgbQb-2wFx8TxJ4G3BYZIxe0Qigzep9GWtxeaWQ70oA2nD_VsyEzT1Bc6hSJydtrQW/w400-h400/139efacbdf624465c27d83f08b48cdbb.jpg" width="400" /></a></div><br /><p></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Arial Black","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Και νόμισες βρε άτιμε πως εγώ μύγες χάφτω<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Arial Black","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">το άθλιο τομάρι σου , κανόνισε και κλάφτο!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Arial Black","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Ακόμα δεν γεννήθηκε αυτός που θα γελάσει<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Arial Black","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">την αφεντιά μου κύριε , αυτό δεν θα περάσει…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Arial Black","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Εχουνε γνώση οι φύλακες και είναι υπ΄ατμόν<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Arial Black","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">κι αν πίστεψες τ΄αντίθετο, φύλαγε σεαυτόν !!!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Arial Black","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Με κάμερα σ΄ακολουθώ , συλλέγω τα πειστήρια<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Arial Black","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Θα φθάσω χωρίς δισταγμό μέχρι τα δικαστήρια,<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Arial Black","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">μα θα φροντίσω, ξέρε το , να διαπομπευτείς<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Arial Black","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">σ΄όλους τους φίλους θα τα πω και θα
ξεφτιλιστείς….<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Arial Black","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Δεν θα σου δείξω έλεος, δεν θα σου χαριστώ,<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Arial Black","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">αυτό να τόχεις σίγουρο και θα στό ορκιστώ.</span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Arial Black", "sans-serif"; font-size: 12pt;">Με υποψίασαν ευθύς οι ύποπτες κινήσεις,</span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Arial Black","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">οι βιαστικές σου έξοδοι και οι μετακινήσεις…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Arial Black","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">άσε πιά τα μηνύματα με αμείωτο ρυθμό, <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Arial Black","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">βράδυ πρωί ασταμάτητα….εκεί στο κινητό…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Arial Black","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">και τα κρυφομιλήματα που δεν μπορείς να κρύψεις<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Arial Black","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">κι ας προσπαθείς ανόητε, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>κάπως να ξεροβήξεις….<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Arial Black","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">………….<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Arial Black","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Τα ένοχα πειστήρια απέδειξαν εν τέλει<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Arial Black","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">πως άνθρακες ο θησαυρός και όλα γάλα-μέλι<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Arial Black","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Ο ύποπτος στην τελική ….είναι ο άγγελός μου<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Arial Black","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Αθώος βρέθηκε, άσπιλος ο έρμος ο καλός μου….<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Arial Black","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Όλα αυτά τα μυστικά και οι συνεννοήσεις<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Arial Black","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">δεν ήταν παρά φιλικές μονάχα συναντήσεις,<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Arial Black","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">έκπληξη μου ετοίμαζαν , μια μάζωξη μεγάλη….<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Arial Black","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">για να γιορτάσουμε μαζί όπως παλιά και πάλι<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Arial Black","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">τα προσεχή γενέθλια, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>που ήθελα να ξεχάσω, <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Arial Black","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">όμως αγαπησιάρικα με φίλους θα γιορτάσω ! <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Arial Black","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Arial Black","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Κλαυδία Νοέμβριος 2022<o:p></o:p></span></p>Κλαυδίαhttp://www.blogger.com/profile/01273263921938607914noreply@blogger.com26tag:blogger.com,1999:blog-2165322750865893085.post-49865039097587678782022-10-23T16:44:00.006+03:002022-10-24T06:07:17.635+03:00Στην σκάλα την θεόρατη....<p><i><b><span style="font-size: medium;">Σαν έτοιμη από καιρό........μόλις η Μαίρη μας (<a href="https://ghinimatia.blogspot.com/2022/10/4.html?sc=1666526775346#c8645934394022216017">https://ghinimatia.blogspot.com/2022/10/4.html?sc=1666526775346#c8645934394022216017</a>) ανακοίνωσε το νέο δρώμενο...και δημοσίευσε τις σχετικές φωτό....ΤΣΑΦ ! Η σπίθα άναψε και αναπήδησε πασίχαρη στο πληκτρολόγιο...!!! Προέκυψε αυτό που θα διαβάσετε παρακάτω και ελπίζω να το χαρείτε....(Οι γνώσεις μου στην χρήση του υπολογιστή δεν βελτιώθηκαν και παραμένω στο προνηπιακό στάδιο.....οπότε μην παρεξηγήσετε την αδυναμία μου να βάλω σωστά τις εικόνες και να βελτιώσω την όψη του κειμένου....)</span></b></i></p><p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgV5FU3ojVPR7GYBCDbu6SqkJbUP_t1AjOfiP9k5ugFv1nS6_RwNHt-oaoVnzToMQ6NXcwrpKRQ6bUNeEqsZT2Q2ZJ6dx3QQmFORw_rl0YzDsN_rPQqgKhG-EZT7a8Ym7pNpu7waq0xvM1bwC9pfir7Hi5eT7kmLqnLkrzUUy0VufB6N4d1fSItDKIB/s889/thumbnail%20(1).jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="889" data-original-width="500" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgV5FU3ojVPR7GYBCDbu6SqkJbUP_t1AjOfiP9k5ugFv1nS6_RwNHt-oaoVnzToMQ6NXcwrpKRQ6bUNeEqsZT2Q2ZJ6dx3QQmFORw_rl0YzDsN_rPQqgKhG-EZT7a8Ym7pNpu7waq0xvM1bwC9pfir7Hi5eT7kmLqnLkrzUUy0VufB6N4d1fSItDKIB/w225-h400/thumbnail%20(1).jpg" width="225" /></a></div><br /><p></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Στη
σκάλα τη θεόρατη, ψηλά ανεβασμένη,<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">μ΄ένα
πινέλο και μπογιά , η αγγελοκρουσμένη….<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">κάτασπρα,
αφράτα , φουσκωτά, σύννεφα ζωγραφίζει,<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">και στον
γαλάζιο ουρανό με τέχνη τα σκορπίζει, </span></b></p><p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">σαν προβατάκια τροφαντά που ανέμελα βοσκάνε, <o:p></o:p></span></b></p><p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">χωρίς τσοπάνο και σκυλιά για να τα σαλαγάνε....</span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Κι <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>είναι εντελώς παράλογο , τόλμημα <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>της <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μουρλής<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">να γίνει
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ουράνιος βαφιάς μα και… <span style="mso-spacerun: yes;"> δημοφιλ</span>ής !!!<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Τρείς
νύχτες συνεχόμενες….τον ύπνο της στοιχειώνει<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">αυτό το
ίδιο όνειρο….κι ο φόβος την παγώνει…..<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">αναρωτιέται
όλα αυτά, τι τάχα να σημαίνουν<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">τι
είδους προμηνύματα τα όνειρα της στέλνουν ;;;<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Με το
πινέλο η σχέση της είναι<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>πολύ οικεία….<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">μα αφορά
ξεκάθαρα κουζίνας ιστορία…..<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">μ΄αυτό
λαδώνει τα ταψιά, τα φύλλα για γλυκά,<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">τις πίτες,
τα τυρόψωμα και τα σιροπιαστά….<o:p></o:p></span></b></p><p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Οσο γιά την άσπρη μπογιά, κι αυτή είναι γνώριμή της</span></b></p><p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">αστάρι γιά το ντεκουπάζ , κάτι σαν κολλητή της....</span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Κι εκείνη
η σκάλα η ψηλή, τι τάχα να σημαίνει ;;;<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Πως την
καλούν οι ουρανοί, κι ειν΄ώρα να πηγαίνει <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>;;;<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Κι αν
πλέον ήρθε η ώρα της θα πρέπει να φροντίσει<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">να κλείσει
εκκρεμότητες πριν να αποχωρήσει ….<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Λέτε τα
άσπρα πρόβατα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ετούτο να σημαίνουν,<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">και να
βιαστεί όσο μπορεί , <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>γιατί την περιμένουν;;;<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Με
σκέψεις βασανίζεται και η λύπη την τυλίγει<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">κι αν η
ζωή είναι ζόρικη, τώρα την βρίσκει λίγη….<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">και αν ο
κόσμος σκάρτεψε , <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>κι έγινε σκοτεινός, <o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">κι η
κοινωνία κατάντησε βόρβορος κι οχετός,<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">αυτή πάντοτε
στάθηκε στην φωτεινή πλευρά του<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">και
μάλιστα αγωνίστηκε, για κάποια <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>δίκαιά του…<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Δεν
έμεινε αμέτοχη, δεν έκλεισε τα μάτια….<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Ούτε αποζήτησε
ποτέ, τα πλούτη ή τα παλάτια….<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Τώρα
σαν χάρη αναζητά και την δική σας γνώμη,<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">τι να
σημαίνει τ΄όνειρο, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>που τόσο την αγχώνει…<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Βρίσκεται
αναμφίβολα στην τρίτη ηλικία,<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">έχει
λιγάκι πίεση και πόνους στα ισχία…..<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">όμως βολτάρει
στο ΙΝΤΕ</span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-GB" style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-GB;">R</span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">ΝΕΤ , έχει
και φιλενάδες ,<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">κεντάει
, φτιάχνει κοσμήματα, γλυκά και μαρμελάδες…<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">έχει
και έναν εγγονό, μόλις 4ρων χρόνων<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">που της
έκανε πρόταση γάμου και αρραβώνων….<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Εχει βιβλία
αδιάβαστα, στα υπόψη συνταγές….<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">ταξίδια
αταξίδευτα , ταινίες και μουσικές….<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Δώστε
λοιπόν εξήγηση πριν γκρεμιστεί απ’ <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>την
σκάλα…<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">γιατί αν
γλιτώσει έχει καλώς…….αλλιώς<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>άντε στα
διάλα….<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;"><o:p> </o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Κλαυδία
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Μάμαλη 2022<o:p></o:p></span></b></p>Κλαυδίαhttp://www.blogger.com/profile/01273263921938607914noreply@blogger.com38tag:blogger.com,1999:blog-2165322750865893085.post-57255322886075277682022-09-30T08:49:00.005+03:002022-09-30T08:52:28.080+03:00<p> </p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgwA05kF2RvtKX4oy6eAW-AOKEFYc4RXNWyPIEDNvAxbrLVnX5aGirae8dfwXTtY1LTliyR3aG_GJ8KXHsapUMxvcziB-nLmpZ_iF6kR-KEP7dQ6bcte3w95LJBgIdAexu5aGnYDVQTk6U5GAAbRBDIrRs2zeQibyzOa7K_69tYE9C49m3DvFVYZO1B/s1920/290347212_3305978202966383_2522403093644288756_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1080" data-original-width="1920" height="257" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgwA05kF2RvtKX4oy6eAW-AOKEFYc4RXNWyPIEDNvAxbrLVnX5aGirae8dfwXTtY1LTliyR3aG_GJ8KXHsapUMxvcziB-nLmpZ_iF6kR-KEP7dQ6bcte3w95LJBgIdAexu5aGnYDVQTk6U5GAAbRBDIrRs2zeQibyzOa7K_69tYE9C49m3DvFVYZO1B/w457-h257/290347212_3305978202966383_2522403093644288756_n.jpg" width="457" /></a></div><br /><span style="background-color: white; color: #050505; font-family: inherit; font-size: 15px; white-space: pre-wrap;"><br /></span><p></p><br /><br />Η ΄Εκθεση "Με βελόνι και κλωστή στον καμβά της Ιστορίας ολοκληρώνεται σήμερα 30.9. 2022<br />Διακόσια χρόνια μετά την Ελληνική επανάσταση και την δημιουργία του ελληνικού κράτους, γυναίκες από όλη την Ελλάδα αλλά και την Ομογένεια, πιάνοντας κλωστή και βελόνι ξαναβρίσκουν την επαφή με την πλούσια παράδοση στην κεντητική, από την Κίρκη και την Πηνελόπη μέχρι σήμερα. Διαχρονικά, τα έργα κεντητικής τέχνης κοσμούν πολλά μεγάλα μουσεία του κόσμου ενώ τα τελευταία χρόνια αυτό το είδος χειροτεχνίας κερδίζει έδαφος, αποκτώντας συνεχώς «οπαδούς». Ανάμεσα σε αυτούς και οι 177 Ελληνίδες, που εμπνεόμενες από την πορεία του ελληνισμού, επέλεξαν με τα δικά τους κριτήρια πρόσωπα και γεγονότα, που ξεχώρισαν στην μακρόχρονη ιστορία του ελληνικού έθνους.<br />Από τον μύθο της Φιλομήλας και της Πρόκνης, τις Καρυάτιδες, την Θεοδώρα και τον Ιουστινιανό, το «Τη Υπερμάχω» και τον Διγενή, την Χάρτα της Ελλάδος του Ρήγα Βελεστινλή, τον Ύμνο «εις την Ελευθερίαν», τον Κολοκοτρώνη, τον Καβάφη, την Κική Δημουλά ως την «αρπαγή της Ευρώπης» και την πρώτη γυναίκα Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Κεντούν την εικόνα μιας Ελλάδας που έχει τις ρίζες της στον μύθο, απλώνεται στα πέρατα της γης και πάλλεται δημιουργικά μέχρι σήμερα.<br /><br /><br />Την Έκθεση «Με βελόνι και κλωστή: Στον καμβά της ιστορίας» επισκέφθηκε η Πρόεδρος της Δημοκρατίας κυρία Κατερίνα Σακελλαροπούλου. Ξεναγώντας την κ. Πρόεδρο η Αικατερίνη Πολυμέρου Καμηλάκη είπε μεταξύ άλλων:<br /><br /><br />Εξοχότατη κ. Πρόεδρε, η επίσκεψή σας αποτελεί εξαιρετική τιμή για τις περίπου δύο εκατοντάδες Ελληνίδες, που αναζήτησαν πτυχές της εθνικής μας ιστορίας και τις αποτύπωσαν με βελονιές στα κεντήματα, που εκτίθενται στον εμβληματικό χώρο της ιέρειας της λαϊκής τέχνης και χειροτεχνίας, της Αγγελικής Χατζημιχάλη, στο Μουσείο σήμερα Λαϊκής Τέχνης και Παράδοσης «Αγγελική Χατζημιχάλη» του Δήμου Αθηναίων.<br />Η Έκθεση «Με βελόνι και κλωστή: Στον καμβά της ιστορίας» συνδιοργανώθηκε από το Μουσείο Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης και τον Δήμο Αθηναίων μέσω του Οργανισμού Πολιτισμού Αθλητισμού και Νεολαίας (ΟΠΑΝΔΑ) και με τον συντονισμό του Γραφείου Πολιτισμού του Δημάρχου Αθηναίων και την ηθική και οικονομική στήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού. Ευχαριστίες οφείλονται στον κ. Κώστα Μπακογιάννη, Δήμαρχο Αθηναίων, την κ. Αραμπατζή, Πρόεδρο του ΟΠΑΝΔΑ, την κ. Ευαγγελία Κανταρτζή, Πρόεδρο του Μουσείου Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης και ιδιαίτερα στον παριστάμενο υφυπ. Πολιτισμού, τον κ. Νικόλα Γιατρομανωλάκη, θερμό υποστηρικτή της χειροτεχνίας, όχι μόνον στα λόγια αλλά και με έργα.<br />Η έκθεση «Με βελόνι και κλωστή: Στον καμβά της ιστορίας» είναι η υλοποίηση μιας ιδέας και πρωτοβουλία μας στο πλαίσιο της Επιτροπής Ελλάδα 2021 και της Επιτροπής Χειροτεχνίας του Υπουργείου Ανάπτυξης. Την υποστήριξε εκθύμως- καταθέτοντας και έργο της- η ιστορικός κ. Μαρία Ευθυμίου, εμψυχώνοντας τις κεντήστριες.<br /><br /><br />Είναι γεγονός ότι η ιδιομορφία και το πλήθος των αντικειμένων, αλλά και η ιδιαιτερότητα του χώρου δυσκόλεψαν την γρήγορη ολοκλήρωση της Έκθεσης. Δοκιμάστηκαν νέες δυνάμεις στον χώρο των εκθέσεων, όπως η Μελισσάνθη Σπέη, η Γαλάτεια Πατσούρη, η Φοίβη Κωνσταντινίδη και μια ομάδα ειδικών της Postscriptum. Με την ουσιαστική επιστημονική εμπειρία της ιστορικού τέχνης κ. Κατερίνας Κοσκινά και την ξεχωριστή, διαρκή φροντίδα της διευθύντριας του Μουσείου Λαϊκής Τέχνης και Παράδοσης κ. Σταυρούλας Πισιμίση το αποτέλεσμα ήταν εξαιρετικό.<br />Όπως γνωρίζετε, διαχρονικά, τα έργα ελληνικής κεντητικής τέχνης κοσμούν πολλά μεγάλα μουσεία του κόσμου, ενώ τα τελευταία χρόνια αυτό το είδος χειροτεχνίας κερδίζει έδαφος, αποκτώντας συνεχώς «οπαδούς». Ανάμεσα σε αυτούς και οι 177 Ελληνίδες, που εμπνεόμενες από την πορεία του ελληνισμού, επέλεξαν, με τα δικά τους κριτήρια, και φιλοτέχνησαν 325 κεντημένα έργα κεντητικά (πρόσωπα και γεγονότα, μύθους, λαογραφικά θέματα) που ξεχώρισαν στην μακρόχρονη ιστορία του ελληνικού έθνους.<br />Έτσι διακόσια χρόνια μετά την Ελληνική επανάσταση και την δημιουργία του ελληνικού κράτους, γυναίκες από όλη την Ελλάδα αλλά και την Ομογένεια, πιάνοντας κλωστή και βελόνι ξαναβρίσκουν την επαφή με την πλούσια παράδοση στην κεντητική, από την Κίρκη και την Πηνελόπη μέχρι σήμερα.<br /><br /><br />Από τον μύθο της Φιλομήλας και της Πρόκνης, τις Καρυάτιδες, την Θεοδώρα και τον Ιουστινιανό, το «Τη Υπερμάχω» και τον Διγενή, την Χάρτα της Ελλάδος του Ρήγα Βελεστινλή, τον Ύμνο «εις την Ελευθερίαν», τον Κολοκοτρώνη, τον Καβάφη, τον Παπαδιαμάντη, την Ειρήνη Παππά, την Κική Δημουλά, την «αρπαγή της Ευρώπης» και την εξοχότητά σας, ως την πρώτη γυναίκα Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Κέντησαν την εικόνα μιας Ελλάδας που έχει τις ρίζες της στον μύθο, απλώνεται στα πέρατα της γης και πάλλεται δημιουργικά μέχρι σήμερα.<br /><br /><br />Κορμός της έκθεσης είναι τα κεντήματα της Συντροφιάς του Συλλογικού Κεντήματος, με την εμπνευσμένη καθοδήγηση και εμψύχωση της κ. Κλαυδίας Μάμαλη μέσω κυρίως του διαδικτύου. Οι γυναίκες, 177, εκδηλώνουν την φιλοπατρία τους ιστορώντας με βελόνι και κλωστή πρόσωπα και γεγονότα της Ελληνικής Ιστορίας. Παράλληλα η σύγχρονη τεχνολογία έρχεται να ενισχύσει την δημιουργική συλλογικότητα και επικοινωνία, με την δημιουργία πεδίων, μέσω των οποίων ανταλλάσσεται η εμπειρία σε τεχνικό επίπεδο.<br /><br /><br />Η έκθεση περιλαμβάνει 325 κεντήματα της Συντροφιάς του Συλλογικού Κεντήματος. Κάποιες συμμετέχουν με περισσότερα από ένα έργα. Για πρακτικούς λόγους εκτίθενται ανά περιόδους: Αρχαιότητα-Βυζάντιο-Επανάσταση-Νεότερη Ελλάδα. Έχουν ψηφιοποιηθεί στο σύνολό τους και εμφανίζονται σε ειδικό ψηφιακό αρχείο στην Έκθεση και στην ιστοσελίδα syllogikokentima.gr.<br /><br /><br />Την έκθεση συμπληρώνει η Χάρτα της Ελλάδος του Ρήγα Βελεστινλή την οποία φιλοτέχνησε το Λύκειο των Ελληνίδων Βόλου, σε φυσικό μέγεθος (1,93 x 2,01 μ.), συμβάλλοντας στην επέτειο του εορτασμού των διακοσίων χρόνων της εθνικής Παλιγγενεσίας, υπό την αιγίδα της Εθνικής Επιτροπής Ελλάδα 2021. Για τη Χάρτα μίλησε αναλυτικά η κ. Μαρία Σπανού, πρόεδρος του Λυκείου των Ελληνίδων Βόλου, παρουσία των κεντηστριών και του Δ.Σ. του Λυκείου Ελληνίδων Βόλου. Όπως ανέφερε, η κεντημένη Χάρτα απαρτίζεται από 12 φύλλα, κεντημένα από ισάριθμες κεντήστρες με παραδοσιακές βελονιές (πισωβελονιά, ψευτοβυζαντινή, ελεύθερη Αττικής, αλυσίδα, μαργαριτοβελονιά), που κρίθηκαν ως οι προσφορότερες για την απόδοση των λεπτομερειών.<br /><br /><br />Η κ. Μαρία Γαλανάκη, που ζει και δημιουργεί στην Κρήτη, κέντησε την Αρπαγή της Ευρώπης στα αχνάρια των παραδοσιακών κρητικών κεντημάτων, όπου ιστορεί τον μύθο της απαγωγής της Ευρώπης και της μεταφοράς της από τον Δία στην Κρήτη. <br /><br /><br />Η κ. Σοφία Μελά κέντησε σε παιδική φορεσιά την παρτιτούρα από τις δύο πρώτες στροφές του «Ύμνου εις την Ελευθερίαν» του Διονυσίου Σολωμού, ένα περιστέρι και φύλλα δάφνης.<br /><br /><br />Τέλος, η κ. Μελισσάνθη Σπέη με τις γνωστές χρωματιστές «Κλωστές Πεταλούδα» καλεί μικρούς και μεγάλους να αγγίξουν και να χαρούν τα υλικά της κεντητικής.<br />Όλες κατέθεσαν την ψυχή τους.<br /><br /><br />Πρόκειται για μια έκθεση διαφορετική, πολυσήμαντη, που κυρίως αποθεώνει την συλλογικότητα και την γυναικεία συνεργασία ως συμβολική συμμετοχή στον εορτασμό για τα διακόσια χρόνια εθνικής ανεξαρτησίας και δημιουργίας".<br /><br /><br />Στην Πρόεδρο της Δημοκρατίας προσφέρθηκαν δώρα από τον ΟΠΑΝΔΑ του Δήμου Αθηναίων, το Μουσείο Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης, την κ. Μαρία Γαλανάκη και την Πρόεδρο του Λυκείου Ελληνίδων Βόλου, η οποία και ανακοίνωσε την απόφαση του Δ.Σ. να δωρισθεί η κεντημένη Χάρτα του Ρήγα στην Προεδρία της Δημοκρατίας. <br /><br /><br />Τέλος η κ. Κλαυδία Μάμαλη παρέδωσε στην πρόεδρο της Δημοκρατίας το κεντημένο πορτρέτο της (από την φίλη μας Βέτα Βόμβα).<br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgy_MWYmRFASONUx9IcCcUKN206990J0-v8gsrQo7aDO5BGeoqhfKscIbZFoQUftPz707mmc4Q7PCcccegZ2qxWJu-uZ61drtgJMyqbk7hzXMg0giDiTs-jeBJaD7E9hqx7FlVIQO_oEbMjZ7bz1t4NXGZSRo9JYv-xTqllHZP-JIihED_aLvYHvkY_/s4119/+%CE%B9_%CE%95+%CE%A6_+%CE%B3+_+__%CE%95+%CF%87+-+-_%CE%95+--77.jpg"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgy_MWYmRFASONUx9IcCcUKN206990J0-v8gsrQo7aDO5BGeoqhfKscIbZFoQUftPz707mmc4Q7PCcccegZ2qxWJu-uZ61drtgJMyqbk7hzXMg0giDiTs-jeBJaD7E9hqx7FlVIQO_oEbMjZ7bz1t4NXGZSRo9JYv-xTqllHZP-JIihED_aLvYHvkY_/s320/+%CE%B9_%CE%95+%CE%A6_+%CE%B3+_+__%CE%95+%CF%87+-+-_%CE%95+--77.jpg" /></a><br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEilyd_lispq5dHFCnPBOhghTJ61qmLE4h5FixYkaPEAtSwH4d6xwyeaYzNpcibNRO7a49elNYgsExmhIF8dv15IvO8xM3_MGG6euMclUr-M2iHfVs--DxPDjJrkLjbt7Q-Ig2zm1jTXH6KOpq7T-ohnn96QNm4bml5MUYp911sy5VkT-VSyBXXhun9M/s5184/+%CE%B9_%CE%95+%CE%A6_+%CE%B3+_+__%CE%95+%CF%87+-+-_%CE%95+--98.jpg"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEilyd_lispq5dHFCnPBOhghTJ61qmLE4h5FixYkaPEAtSwH4d6xwyeaYzNpcibNRO7a49elNYgsExmhIF8dv15IvO8xM3_MGG6euMclUr-M2iHfVs--DxPDjJrkLjbt7Q-Ig2zm1jTXH6KOpq7T-ohnn96QNm4bml5MUYp911sy5VkT-VSyBXXhun9M/s320/+%CE%B9_%CE%95+%CE%A6_+%CE%B3+_+__%CE%95+%CF%87+-+-_%CE%95+--98.jpg" /></a><br /><br /><br /><br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEih2NOJSskeDBsAz26szgtgYz3d88S4Iso_WTpCJDVhq4nwm33OXu96cWRFjbng5cFzfn_D_peCZNdYpc_Yar2xGDXsz5tWo16ZPGM1hglGllQ6pWz6lw1l2lGMHr4qz5HcbhgONHyLmB4Z46HNTS9_BqxcFUbm2pgynAO7GMtb-18iR9i-JPQ5kdgR/s5184/+%CE%B9_%CE%95+%CE%A6_+%CE%B3+_+__%CE%95+%CF%87+-+-_%CE%95+--123.jpg"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEih2NOJSskeDBsAz26szgtgYz3d88S4Iso_WTpCJDVhq4nwm33OXu96cWRFjbng5cFzfn_D_peCZNdYpc_Yar2xGDXsz5tWo16ZPGM1hglGllQ6pWz6lw1l2lGMHr4qz5HcbhgONHyLmB4Z46HNTS9_BqxcFUbm2pgynAO7GMtb-18iR9i-JPQ5kdgR/s320/+%CE%B9_%CE%95+%CE%A6_+%CE%B3+_+__%CE%95+%CF%87+-+-_%CE%95+--123.jpg" /></a><br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbhTYkTOTXK8nSH-v50EXz-y8lQMh4WEqM2RuA1w8nVRY6ZbR5Nwq4ON6bP7jpQOwtm3hgbXIRSC6HLHxdSrYn6wIZO9n5BVESJm5IEGmITXglPbQj96aHKSBWeX0J8b50hi86x7j-CQuoX8ZRJl1aXRns04jv5tvHDmUl-wxSVjzTMi1zyL-anI0f/s1119/308835699_5484090135021102_8275193927150126562_n.jpg"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbhTYkTOTXK8nSH-v50EXz-y8lQMh4WEqM2RuA1w8nVRY6ZbR5Nwq4ON6bP7jpQOwtm3hgbXIRSC6HLHxdSrYn6wIZO9n5BVESJm5IEGmITXglPbQj96aHKSBWeX0J8b50hi86x7j-CQuoX8ZRJl1aXRns04jv5tvHDmUl-wxSVjzTMi1zyL-anI0f/s320/308835699_5484090135021102_8275193927150126562_n.jpg" /></a><br /><br />Θα εκφράσω γιά μία ακόμη φορά την απέραντη ευγνωμοσύνη στις 177 γυναίκες από όλη την Ελλάδα αλλά και το εξωρετικό, που έκαναν το όνειρό μου πραγματικότητα και με τίμησαν με την εμπιστοσύνη και την φιλία τους, καταθέτοντας μέρος της ψυχής τους στην υλοποίηση αυτύ του έργου.....Αφήσαμε το αποτύπωμά μας στις επόμενες γενιές, ιστορώντας με κλωστή και βελόνα τον ελληνικό Πολιτισμό...<br />Αμέριστη η ευγνωμοσύνη μου και στις κυρίες Αικατερίνη Καμηλάκη και Μαρία Ευθυμίου γιά την ένθερμη εμψύχωση, την διαρκή υποστήριξη και τις ενέργειές τους γιά την υλοποίηση αυτής της ΄Εκθεσης.<br />Τέλος ευχαριστώ την Μελισσάνθη Σπέη και όλους όσους συμμετείχαν γιά τον κόπο και την προσφορά τους στο στήσιμο της ΄Εκθεσης αλλά και στην φροντίδα των έργων, και φυσικά το Μουσείο της Αγγελικής Χατζημιχάλη, και ιδιαίτερα την Διευθύντρια κυρία Πισιμίση και το προσωπικό γιά την φιλοξενία και την άψογη διοργάνωση αυτής της ΄Εκθεσης.<br />Κλαυδίαhttp://www.blogger.com/profile/01273263921938607914noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-2165322750865893085.post-33734173934368330602022-06-21T09:18:00.001+03:002022-06-21T09:20:08.596+03:00<p><span style="font-size: medium;"> Με αφορμή κάτι γάμους παιδιών φιλικών ζευγαριών και κάτι παρατράγουδα με τα σόγια και τα πεθερικά.....τις πεθερές συγκεκριμένα.....μου βγήκε αυτό το στιχούργημα, με τις υπερβολές του βεβαίως, αλλά καλού κακού .....Μέλλουσες και υπάρχουσες πεθερές....τον νού σας...!!!</span></p><p><br /></p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEisfuBcWMKPXCf557JR1xgVnRNH_1jtbPMPmvGozQSlCMV1Kvc_131FTTLMGZPr71IG1xbeuveh7FAyAM5kbpNl8SWu9y2VVvlfUlAbv3qxZmgHytjz-794YWkg5fKgs0xDdaGEHqfEnPDlZFGhx-HWZ0IJCZ_J8X1KaB5WmGOBmHdkvHYSk4c2DlHD/s1362/portrait-of-old-lady-in-glasses-european-ED925F.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1362" data-original-width="1300" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEisfuBcWMKPXCf557JR1xgVnRNH_1jtbPMPmvGozQSlCMV1Kvc_131FTTLMGZPr71IG1xbeuveh7FAyAM5kbpNl8SWu9y2VVvlfUlAbv3qxZmgHytjz-794YWkg5fKgs0xDdaGEHqfEnPDlZFGhx-HWZ0IJCZ_J8X1KaB5WmGOBmHdkvHYSk4c2DlHD/w381-h400/portrait-of-old-lady-in-glasses-european-ED925F.jpg" width="381" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><p class="MsoNormal"><b><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 14pt;">Η Μαρουσώ <o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 14pt;"> </span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 14pt;"> </span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 14pt;">Η Μαρουσώ επλάνταξε,
τράβαγε τα μαλλιά της<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 14pt;">για τούτηνε τη συμφορά
πού΄ρθε στη φαμελιά της,<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 14pt;">τη νύφη της εγνώρισε,
ανάθεμα την ώρα,<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 14pt;">και λύσεις ψάχνει η
έρημη, πως θα γλιτώσει τώρα,<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 14pt;">τον Μάκη το μονάκριβο,
το γιόκα της, το φως της,<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 14pt;">από αυτή την άχαρη,
αυτός ειν΄ο σκοπός της!<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 14pt;">Ανέμελη</span></b><b><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 14pt;"> ήταν κι έλπιζε, πως τέτοιο παλικάρι<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 14pt;">μια κοπελιά σαν κρύο
νερό, γυναίκα του θα πάρει,<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 14pt;">όμως αυτόν τον έμπλεξε
στα δίχτυα του ένα τσόλι,<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 14pt;">ξετσίπωτο, ξεβράκωτο,
κάπου από τ΄Αργοστόλι,<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 14pt;">ψηλόλιγνη, ξερακιανή, το
μαύρο της το χάλι<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 14pt;">και τον περνάει
παρακαλώ, κοντά ένα κεφάλι,<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 14pt;">αριστερή του κερατά ,
θεέ μου συχώρεσέ με,<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 14pt;">με μάγια θα τον τύλιξε,
σου λέω πίστεψέ με,<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 14pt;">άσε που και τα χρόνια
της, κρύβει η παλιοτεψίζα,<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 14pt;">κόκκινο βάφει το μαλλί,
μα άσπρη είναι η ρίζα,<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 14pt;">κι αντί να δώσει στο
παιδί σα μάνα, <span>ευλογία<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-family: Georgia, "serif"; font-size: 14pt;">η Μαρουσώ
οδύρεται, τάζει στην Παναγία :<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-family: Georgia, "serif"; font-size: 14pt;">«Παρθένα
μου, λυπήσου με για μια </span></b><b><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 14pt;">στιγμή</span></b><b><span style="font-family: Georgia, "serif"; font-size: 14pt;"> και μόνο,<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-family: Georgia, "serif"; font-size: 14pt;">γλίτωσε το
παιδάκι μου από αυτόν τον πόνο,<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-family: Georgia, "serif"; font-size: 14pt;">ξέρεις πως
το μεγάλωσα, το μοσχαναθρεμμένο<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-family: Georgia, "serif"; font-size: 14pt;">μ΄αυτή δεν
θέλω να χαρείς, να το ιδώ παντρεμένο,<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-family: Georgia, "serif"; font-size: 14pt;">τόσες
κοπέλες γνώρισε και άλλες θα γνωρίσει,<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-family: Georgia, "serif"; font-size: 14pt;">από αυτής
της </span></b><b><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 14pt;">μάγισσας</span></b><b><span style="font-family: Georgia, "serif"; font-size: 14pt;"> τα δίχτυα αν ξεγλιστρήσει.»<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-family: Georgia, "serif"; font-size: 14pt;">Πέλαγος η
αγάπη της και </span></b><b><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 14pt;">κύμα</span></b><b><span style="font-family: Georgia, "serif"; font-size: 14pt;"> ο καυμός της<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-family: Georgia, "serif"; font-size: 14pt;">μα στα παλιά
παπούτσια του την έγραψε ο γιός της,<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-family: Georgia, "serif"; font-size: 14pt;">παντρεύτηκε
την κοπελιά, τον πέρναγε δυό χρόνια,<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-family: Georgia, "serif"; font-size: 14pt;">ταιριάξανε
όμως μια χαρά, της χάρισε κι εγγόνια,<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-family: Georgia, "serif"; font-size: 14pt;">κι ας ήταν
λίγο πιο ψηλή κι αδύνατη σα στέκα,<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-family: Georgia, "serif"; font-size: 14pt;">αυτή διάλεξε
Μαρουσώ, ο γιός σου για γυναίκα<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-family: Georgia, "serif"; font-size: 14pt;">μην ξαστοχάς
και τα παλιά, τα χρόνια τα δικά σου,<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-family: Georgia, "serif"; font-size: 14pt;">και σένα δε
σε ήθελε για νύφη η πεθερά σου,<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-family: Georgia, "serif"; font-size: 14pt;">πάρτο λοιπόν
απόφαση και βάλτην στην καρδιά σου <o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-family: Georgia, "serif"; font-size: 14pt;">μιά ν΄αγαπάς
το γιόκα σου, δέκα τη νυφαδιά σου, <o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-family: Georgia, "serif"; font-size: 14pt;">κι άσε ήσυχη
την Παναγιά έχει πολλά να κάνει<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-family: Georgia, "serif"; font-size: 14pt;">και ήδη
φρόντισε καλά ετούτο το στεφάνι….!!! <o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-family: Georgia, "serif"; font-size: 14pt;"> </span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-family: Georgia, "serif"; font-size: 14pt;"> </span></b></p></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div>Φωτό από το διαδίκτυο<br /><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p>Κλαυδίαhttp://www.blogger.com/profile/01273263921938607914noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-2165322750865893085.post-48236164383429796462022-04-06T08:33:00.003+03:002022-04-06T09:36:26.825+03:00<br /><br />Αυτή είναι η συμμετοχή μου στο δρώμενο της Μαίρης μας για την <a href="https://www.blogger.com/#">''Γήινη ματιά</a>" https://ghinimatia.blogspot.com/<br />" '' Εικόνα και Φράση #2 ''<br />Η εικόνα που επέλεξα ακολουθεί και η φράση με κόκκινο είναι αυτή που θα έπρεπε να συμπεριληφθεί στην συμμετοχή μου<br /><br /><br /><br /><a href="https://www.blogger.com/#"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8afX0g1lZEbeqAbW3s86E5fNrUi1uSOjyi8NtulkOVuS_vvOoVPpgQ7FPYQ_jMSekg7VzxQxloGEOac2_8TzAh8VIlVejINWttabMnAKsy6Em7UuLdT1YYvlIKmBsZGva1QMBx863omF9Bb6S0VNO0GTM3TcD8FR8GM0IDZgx-uquFHtM6zzbtDe1/s320/1b9516bd498cebc0090f01d00c7f0c87.jpg" /></a><br /><br /><br /><span style="color: red;">Το βιβλίο σε ταξιδεύει σε κόσμους ανύπαρκτους που ούτε καν φαντάστηκες…. </span><br /><br /> ΦΡΑΝΣΙΣ <br /><br />Φράνσις !!! Αυτό το όνομα της ήρθε στο μυαλό μόλις πρωταντίκρυσε εκείνο το κοριτσάκι, καθισμένο στην βάση της σιδερένιας στριφογυριστής σκάλας που ανέβαινε από την αυλή, στην ταράτσα του παλιού σπιτιού… <br /><br />Της θύμισε τον εαυτό της, σε λίγο μεγαλύτερη ηλικία, όταν η θεία της η Ερωφύλλη , της χάρισε το βιβλίο «Ένα δέντρο μεγαλώνει στο Μπρούκλιν» της SMITH BETTY…αγαπούσε το διάβασμα από παιδί και αυτό το βιβλίο το είχε αγαπήσει ιδιαίτερα....όπως και την ηρωίδα του ....είχε μεταφερθεί νοερά σ΄εκείνη την φτωχογειτονιά του Μπρούκλιν που φυτρώνει ένα δέντρο που βάζει τα δυνατά του να κερδίσει λίγο ουρανό. Μεγαλώνει ακόμα και στο τσιμέντο, χωρίς ήλιο, χωρίς νερό, ίσως και χωρίς χώμα. Μεγαλώνει πλούσιο και ευγενικό μόνο στις απόκληρες γειτονιές. Σε κανένα άλλο μέρος. Έτσι είναι πλασμένο: να αγαπάει τους φτωχούς. Μοιάζει με την εντεκάχρονη Φράνσις, που μεγαλώνει μαζί με την οικογένεια της στο Μπρούκλιν και προσπαθεί να χαρεί την κάθε μέρα, αντιμετωπίζοντας όλα τα προβλήματα ..... Ολοι στην οικογένεια αγαπούσαν τα βιβλία , ο παππούς Σοφοκλής διάβαζε καθημερινά 3-4 εφημερίδες και βιβλία φιλοσοφικού περιεχομένου, η γιαγιά Θεοπίστη , παπαδοκόρη γαρ , διάβαζε κυρίως θρησκευτικά βιβλία αλλά και κοινωνικού περιεχομένου, η θεία Σταματούλα πάλι, αδελφή του παππού που ζούσε μαζί τους, μελετούσε μετά μανίας όλα τα περιοδικά μόδας που κυκλοφορούσαν αλλά είχε μεγάλη αδυναμία και στα ρομάντζα… Η θεία Ερωφύλλη από την άλλη, , αδελφή του πατέρα της, λόγω της ξενόγλωσσης παιδείας της, διάβαζε αγγλικά και γαλλικά Best sellers, ενώ η μητέρα της προτιμούσε τα μυθιστορήματα και τις ιστορικές βιογραφίες , ο πατέρας της πάλι , είχε δική του αποκλειστικά βιβλιοθήκη με όλους τους Αρχαίους ΄Ελληνες κλασικούς και αστυνομικά …. <br /><br />Η πίσω ευρύχωρη βεράντα φιλοξενούσε την γυναικοπαρέα του σπιτιού τις περισσότερες ώρες της ημέρας….η γιαγιά και η αγαπημένη εξαδέλφη της η Καλλιρόη , όταν δεν μπάλωναν κάποια κάλτσα με την βοήθεια του ξύλινου αυγού, θα κρατούσαν απαραιτήτως τις βελόνες ή το βελονάκι τους συναγωνιζόμενες στα πλεκτά τους , πουλόβερ, ζακέττες και σάλια η γιαγιά, ατραντέδες, δαντέλλες και πετσετάκια η θεία Θελξινόη. Η Σταματούλα από την άνοιξη μέχρι και τα μέσα του φθινοπώρου , είχε εγκαταστήσει την αγαπημένη της ραπτομηχανή και γάζωνε με ταχύτητα και τέχνη τον ρουχισμό της οικογένειας….αν και ερασιτέχνης, έραβε εκπληκτικά ρούχα, φορέματα, ταγιέρ….Η μητέρα της συνήθως κεντούσε λουλουδένια μοτίβα σε κάδρα, μαξιλάρια για τον καναπέ και σεμέν που στόλιζαν όλα τα έπιπλα του σπιτιού κι εκείνη, διάβαζε καθισμένη στο φαρδύ ξύλινο σκαμνί με την πλάτη ακουμπισμένη στον τοίχο. <span style="color: red;">«Το βιβλίο σε ταξιδεύει σε κόσμους ανύπαρκτους που ούτε καν φαντάστηκες….»</span> της είχε πει ο παππούς της όταν της χάρισε το πρώτο της βιβλίο… και αυτή η φράση είχε ριζώσει μέσα της τόσο βαθιά, που κάθε φορά που έπιανε στα χέρια της ένα βιβλίο, αναδυόταν αυθόρμητα ….όταν στα 16της έγραψε το πρώτο της βιβλίο, αυτή ακριβώς ήταν η πρώτη φράση του προλόγου…. <br /><br /> Σχεδόν δεν μπορούσε να το πιστέψει ότι τώρα περίμενε την έκδοση του 9ου βιβλίου της και καθισμένη στην ίδια βεράντα του πατρικού της σπιτιού, ονειροπολούσε προσπαθώντας να διαχειριστεί την οδυνηρή πραγματικότητα…..Ο αγαπημένος της Μάριος, πάλι είχε περάσει μια δύσκολη νύχτα….ο ήχος του αναπνευστήρα στοίχειωνε την ζωή της, όπως και η σκέψη ότι θα τον έχανε…..6 χρόνια ζούσε με έναν πνεύμονα και τώρα , το ένοιωθε πως κάθε μέρα η κατάσταση χειροτέρευε…..καμιά θεραπεία δεν μπορούσε να αποτρέψει το μοιραίο, κοντοζύγωνε απειλητικά και αναπόφευκτα κι εκείνη μόνη πιά, όλοι οι δικοί της είχαν φύγει, προσπαθούσε να ελέγξει τα συναισθήματά της, να μείνει φαινομενικά ψύχραιμη και δυνατή δίπλα του…..κι εκείνος πάλι με την γνωστή θυμοσοφία και το χιούμορ του , προσπαθούσε να την κάνει να δεχτεί ρεαλιστικά την κατάσταση , χωρίς να παραπονιέται, να μεμψιμοιρεί ή να δυσφορεί …. « Ελα βρε πουλάκι μου της έλεγε…..γιά μία μετάβαση πρόκειται που εμένα θα με απαλλάξει από ταλαιπωρίες και τις οδύνες κι εσένα θα σε απαλλάξει από της έγνοιες της φροντίδας….θα συνεχίσεις να ζείς με τα βιβλία σου, τους καλούς μας φίλους και την ευχή της τρομερής πεθεράς σου της κυρά Σωτηρίας ….» «Η τρομερή πεθερά» ήταν όνομα και πράγμα….όταν γνωρίστηκαν με τον Μάριο, το πρώτο πράγμα που της είπε ήταν ότι είναι η αδελφή ψυχή του και ότι την αναγνώρισε με την πρώτη ματιά αλλά … και ότι η μητέρα του ήτανε ο πιο δύστροπος και ανάποδος άνθρωπος που υπάρχει σε αντίθεση με τον πατέρα του, έναν πράο και υπέροχο άνθρωπο, που πριν πεθάνει, του είχε αφήσει μία ευχή : Να ζήσει μία υπέροχη ζωή και μία κατάρα : Την μάνα του…. <br /><br /> Της ζήτησε μόνο να την ανεχτεί ….και εκείνη το έκανε συνειδητά ….γιά χρόνια ολόκληρα, μέχρι την εκδημία της. <br /><br />Χαμογελούσε προσπαθώντας να συγκρατήσει τους λυγμούς της, δεν μπορούσε να φανταστεί την ζωή της χωρίς αυτόν, τον ήχο της φωνής του, την αγάπη του, το άγγιγμα, το χαμόγελο, το φως των ματιών του…. <br /><br />Κοίταξε πάλι απέναντι, αν και η απόσταση ήταν αρκετά μεγάλη και η όρασή της είχε εξασθενίσει αρκετά, μπορούσε να διακρίνει το χαμηλωμένο καστανό κεφάλι του κοριτσιού με τα ίσια μακριά μαλλιά, σκυμμένο πάνω από το βιβλίο….τα αρώματα από τις ανθισμένες νεραντζιές ανέβαιναν μεθυστικά κι εκείνη αγωνιζότανε να αποδιώξει τις μαύρες σκέψεις που ορμούσαν ανεξέλεγκτα και της σπάραζαν την καρδιά…. <br /><br />Δεκαπέντε χρόνια αργότερα….. <br /><br />Η ζωή συνεχίζεται και τραβάει την ανηφόρα……Μόνη χωρίς τον αγαπημένο της, αντιμετωπίζει στωϊκά τα προβλήματα της καθημερινότητα και της ηλικίας…..τα βιβλία της έγιναν 22 και πολλά έχουν επανεκδοθεί πολλές φορές, 8 έχουν μεταφραστεί σε αρκετές γλώσσες , οι φίλοι μειώνονται , οι απώλειες κάθε χρόνο αυξάνονται …. προσπαθεί διαρκώς να διαχειριστεί το γεγονός …..το παλιό σπίτι αν και εξαιρετικά καλοσυντηρημένο , της δυσκολεύει την ζωή ….το ανέβασμα της παλιάς ευρύχωρης ξύλινης σκάλας, έχει γίνει επώδυνο, τα μεγάλα ψηλοτάβανα δωμάτια με τις γύψινες διακοσμήσεις στα ταβάνια , παραμένουν άδεια και η σιωπή που απλώνεται της φέρνει θλίψη….. <br /><br />Τρία χρόνια αργότερα….. <br /><br />Εχει ετοιμαστεί με μεγάλη επιμέλεια, φόρεσε εκείνο το Σανέλ ταγιέρ με την μεταξωτή μπλούζα που άρεσε τόσο στον Μάριο, μετά από καιρό φόρεσε και το μαργαριταρένιο της κολλιέ, είχε φροντίσει να είναι άψογο το σπίτι, καθαρό και στολισμένο με γυαλισμένα πατώματα και μάρμαρα και καλοξεσκονισμένα τα παλιά έπιπλα….ακόμη και το πιάνο ξεσκέπασε , κούρδισε και το παλιό ρολόϊ με το εκκρεμές….σε λίγο θα υποδεχτεί τον βαφτισιμιό της τον Λέανδρο και το νεαρό ζευγάρι , τους κουμπάρους του, που ενδιαφέρονται να αγοράσουν το σπίτι…. <br /><br />Χρόνια είχε να νιώσει τόση έξαψη και καρδιοχτύπι, το είχε αποφασίσει συνειδητά να πουλήσει το τριώροφο νεοκλασικό υπό τον όρο να μην κατεδαφιστεί και γίνει πολυκατοικία….με ευχαρίστηση θα μετακόμιζε λίγο πιο πάνω, στο ισόγειο διαμέρισμα μιάς διπλοκατοικίας , προίκας της συχωρεμένης της θείας Σταματούλας . <br /><br />Ο Λέανδρος , δικηγόρος, στήριγμα και καμάρι της , το πιο προσφιλές της πρόσωπο , της μίλησε σχετικά με τους κουμπάρους του…. Το ζευγάρι ενδιαφερότανε να αγοράσει ένα ευρύχωρο κτίριο στην περιοχή, προκειμένου να λειτουργήσουν ένα ΄Ιδρυμα προστασίας και παροχής συμβουλευτικών υπηρεσιών σε άτομα που έχουν υποστεί κακοποίηση…. <br /><br />Ο Αχιλλέας και η Αγγελική….ένα νεαρό , ερωτευμένο νιόπαντρο ζευγάρι που οι δρόμοι της ζωή τους συναντήθηκαν στο ΄Ιδρυμα που η Αγγελική παρείχε υπηρεσίες σαν Παιδοψυχολόγος και ο Αχιλλέας σαν Νομικός Σύμβουλος. <br /><br />Ο Αχιλλέας και ο μεγαλύτερος αδελφός του που δεν βρισκότανε πιά στην ζωή , γόνοι μιάς εξαιρετικά ευκατάστατης οικογένειας, ορφάνεψαν σε πολύ νεαρή ηλικία και οι συγγενείς προστάτες τους, όχι μόνον είχαν κακοποιητική συμπεριφορά απέναντί τους, αλλά προσπάθησαν με κάθε τρόπο να οικειοποιηθούν και την περιουσία τους….Ευτυχώς ο πατέρας του Λέανδρου, φίλος των γονιών των παιδιών, φρόντισε να εξασφαλιστούν τα περιουσιακά στοιχεία τους αλλά δεν μπόρεσε να αποτρέψει την ψυχολογική τους κακοποίηση… , ευτυχώς μετά την ενηλικίωσή τους, είχε την δυνατότητα να τα καθοδηγήσει σωστά σχετικά με τις σπουδές και την διαχείριση της περιουσίας τους, ώστε να σταθούν στα πόδια τους και να ανεξαρτητοποιηθούν . <br /><br />Η Αγγελική έχασε τον πατέρα της και το μικρό της αδελφό, σε ένα τραγικό τροχαίο, όπου τραυματίστηκε σοβαρά η μητέρα της και η ίδια γλίτωσε με μερικούς μώλωπες….Η μητέρα της δεν συνήλθε ποτέ από το ψυχολογικό τραύμα αυτής της τραγωδίας ενώ είχε και σοβαρά κινητικά προβλήματα….που την καθήλωσαν στο κρεββάτι μέχρι τον θάνατό της ….Η Αγγελική μεγάλωσε συντροφιά με τα βιβλία που την ταξίδευαν σε κόσμους μαγικούς μακριά από την ζοφερή πραγματικότητα…. <br /><br />Χάρη στην μεγάλη αγάπη της στα βιβλία, την πρόσεξε ιδιαίτερα η δασκάλα της , κέρδισε την εμπιστοσύνη της και μπόρεσε να διακρίνει το δράμα που ζούσε…..Το 12χρονο κοριτσάκι της μίλησε για την οικογενειακή τραγωδία και τον θείο, που μετά τον θάνατο της μητέρας της, ασκούσε πιέσεις επιχειρώντας να ασελγήσει …. <br /><br />Προς τιμήν της , η δασκάλα όχι μόνον στήριξε την μικρή της μαθήτρια, αλλά προχώρησε και σε σχετική καταγγελία με αποτέλεσμα η Αγγελική να μεγαλώσει σε ασφαλές περιβάλλον και να σπουδάσει Παιδοψυχολογία στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό με υποτροφία. <br /><br />Το νεαρό ζευγάρι έφθασε στην ώρα του συνοδευόμενο από τον Λέανδρο…..επισκέφθηκαν όλους τους χώρους του σπιτιού, …..την εντυπωσίασε η ευγένεια και η διακριτικότητά τους, παρατήρησε τα βλέμματα και τις κινήσεις τους….πόσο της θύμισαν εκείνη και τον Μάριο …. <br /><br />Συγκινήθηκε, απαντούσε με χαρά στις ερωτήσεις τους, εξηγούσε με λεπτομέρειες το κάθε τι….όταν άνοιξε την πόρτα και βγήκαν στην πίσω βεράντα, η Αγγελική τράβηξε από το χέρι τον Αχιλλέα και αναφώνησε….δείχνοντας απέναντι : <br /><br />Κοίταξε !!! Εδώ απέναντι μέναμε, αν και έχουν ορθωθεί πολλές πολυκατοικίες, το παλιό σπίτι που νοικιάζαμε είναι ακόμη εκεί….διακρίνεται εκεί αριστερά η σκουριασμένη σιδερένια σκάλα που ανέβαινε στην ταράτσα….μου άρεσε να κάθομαι εκεί και να διαβάζω…..τα βιβλία ήταν το αγαπημένο μου καταφύγιο ….. ο συχωρεμένος ο πατέρας μου θυμάμαι σαν όνειρο να μου ψιθυρίζει ….<span style="color: red;"> «Το βιβλίο σε ταξιδεύει σε κόσμους ανύπαρκτους που ούτε καν φαντάστηκες….» </span><br /><br />Αν είναι δυνατόν !!! Η Φράνσις !!! Ένα ρίγος συγκίνησης την κατέκλυσε ….αισθάνθηκε μία ζάλη, μιά αδυναμία και κάθησε στην μεγάλη μπαμπού πολυθρόνα….ο Λέανδρος έτρεξε να της φέρει ένα ποτήρι νερό και το ζευγάρι αναστατώθηκε γιατί θεώρησε τον εαυτό του υπεύθυνο γιά την αδιαθεσία της….την απέδωσαν μάλιστα σε στενοχώρια , λόγω της επικείμενης πώλησης…και του αποχωρισμού της από το σπίτι…. <br /><br />Συνήλθε σχεδόν αμέσως , βρήκε την αυτοκυριαρχία της και τους παρακάλεσε να καθήσουν….η παλιά γνώριμη εικόνα της βεράντας με τις κουβέντες και τα εργόχειρα της μάνας, της γιαγιάς και των θειάδων ήρθε αυθόρμητα μπροστά στα μάτια της….μόνο ο θόρυβος της ραπτομηχανής έλειπε…. <br /><br />- - Ακούστε παιδιά τους είπε…..σ΄ αυτό το σπίτι και σ΄αυτή τη βεράντα έχω ζήσει όλα τα ευτυχέστερα χρόνια της ζωής μου….όμως με την θέλησή μου θα μετακομίσω, γιατί αφ΄ενός μου είναι παντελώς άχρηστα τα 450 τετραγωνικά και αφ΄ετέρου εξαιρετικά επίπονο το ανέβοκατέβασμα της σκάλας, εξ άλλου τις μνήμες μου , τα αγαπημένα μου βιβλία και αντικείμενα θα τα πάρω μαζί μου….εδώ, μόλις λίγα βήματα παραπέρα ….. <br /><br />- - Α! Και κάτι ακόμη ! Το σπίτι δεν το πουλάω !!! <br /><br />Εμειναν εμβρόντητοι και την κοίταξαν με φανερή απορία, εκείνη όμως συνέχισε γέρνοντας το κεφάλι ελαφρά στο πλάϊ με ένα αμυδρό χαμόγελο… <br /><br />- - Λέανδρε ετοίμασε αγόρι μου τα σχετικά χαρτιά, ΔΩΡΕΑ θα το κάνω το σπίτι με όλα τα έπιπλα και βιβλία που τυχόν θα θελήσουν να κρατήσουν ο Αχιλλέας και η Αγγελική…. <br /><br />Δύο χρόνια αργότερα…. <br /><br /> <br /><br />Η καρδιά της χτυπάει ακατάστατα στο στήθος της , είναι τόσο συγκινημένη και ταυτόχρονα ενθουσιασμένη και ευτυχισμένη !!! <br /><br />Εχει ετοιμαστεί από νωρίς, η ώρα της φαίνεται ότι κυλάει απελπιστικά αργά…..σήμερα θα γίνουν τα επίσημα εγκαίνια του Συμβουλευτικού κέντρου ατόμων που έχουν υποστεί κακοποίηση… <br /><br />Αισθάνεται κατάκοπη αλλά η ψυχή της είναι ανάλαφρη και ένα αίσθημα πληρότητας έχει κατακλύσει όλη της την ύπαρξη....Φόρεσε το παλιομοδίτικο νυχτικό της και ξάπλωσε….Αισθάνεται τόσο ευλογημένη ! Πόση χαρά και ικανοποίηση μπορεί να νιώσει ο άνθρωπος , πόση ευγνωμοσύνη !!! Βιώνει ένα πρωτόγνωρο αίσθημα απόλυτης ικανοποίησης…. <br /><br />Νοερά έστειλε τις ευχαριστίες της στον Θεό , είχε την επίγνωση ότι και ο Μάριος χαιρότανε με την χαρά της….έκλεισε τα μάτια και αποκοιμήθηκε με την εικόνα της μικρής Φράνσις καθισμένης στην σιδερένια στριφογυριστή σκάλα να της γνέφει από μακριά χαμογελώντας, περιστοιχισμένη από έναν σωρό βιβλία …. <br /><br /> <br /><br />Κλαυδία Απρίλιος 2022<div class="separator" style="background-color: #f3fdfe; clear: both; text-align: center;"><div style="background-color: white; text-align: start;">
<p class="MsoNormal" style="color: #757575; font-family: Tinos; font-size: 15px;"><span face=""Arial Black","sans-serif"" style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><o:p> </o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="color: #757575; font-family: Tinos; font-size: 15px;"><span face=""Arial Black","sans-serif"" style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><o:p><br /></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="color: #757575; font-family: Tinos; font-size: 15px;"><span face=""Arial Black","sans-serif"" style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span face=""Arial Black","sans-serif"" style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBOtvcvnTO_OPXnOgPmJsbNGP8F4HJhvdG6-0VcVFf2adlxBWlgvGsmcTg0GYxEcoSfn-YBF8zkjk3yFcLShHAGAwfA195reooZe4LM7WXcxX9AIc7yzw_VYnSQanxvq4sAxsNzH4K5R5yUUYGkO3ROjnm9kbKD-ekCjNj1_3SWN1X6zE0iDVVxygm/s275/images%20(3).jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="275" data-original-width="183" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBOtvcvnTO_OPXnOgPmJsbNGP8F4HJhvdG6-0VcVFf2adlxBWlgvGsmcTg0GYxEcoSfn-YBF8zkjk3yFcLShHAGAwfA195reooZe4LM7WXcxX9AIc7yzw_VYnSQanxvq4sAxsNzH4K5R5yUUYGkO3ROjnm9kbKD-ekCjNj1_3SWN1X6zE0iDVVxygm/w426-h640/images%20(3).jpg" width="426" /></a></span></div><span face=""Arial Black","sans-serif"" style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><br /><o:p><br /></o:p></span><p></p><span style="color: #757575; font-family: times; font-size: 15px;"><i><span style="font-size: medium;"></span></i></span></div></div>Κλαυδίαhttp://www.blogger.com/profile/01273263921938607914noreply@blogger.com22tag:blogger.com,1999:blog-2165322750865893085.post-49427432642665581912021-11-11T09:27:00.007+02:002021-11-11T17:06:24.125+02:00Δρώμενο : ΦΩΤΟ και φράση από την ΓΗΙΝΗ ΜΑΤΙΑ Η Συμμετοχή μου με το αφήγημα : " ΤΩΝ ΤΡΑΙΝΩΝ ΙΣΤΟΡΙΕΣ"<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjziF0b8Gg69JOatAM_ngSAcIZ2TMFbstEKUee5Q3BDmwd4TEBaPd26XoeAs3G7JwKGEfmofNWK4HWSM_-Rug-bPTHAUizNGT0GERDm35k4LF40jPKTZV0xvtOSp1FLOfC9NMFA5V2ssAA/s541/terrapapers.com_mirror-786x524-759x500.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="431" data-original-width="541" height="255" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjziF0b8Gg69JOatAM_ngSAcIZ2TMFbstEKUee5Q3BDmwd4TEBaPd26XoeAs3G7JwKGEfmofNWK4HWSM_-Rug-bPTHAUizNGT0GERDm35k4LF40jPKTZV0xvtOSp1FLOfC9NMFA5V2ssAA/s320/terrapapers.com_mirror-786x524-759x500.jpg" width="320" /></a></div> <p></p><p>Νέο δρώμενο από την Μαίρη μας της ΓΗΙΝΗΣ ΜΑΤΙΑΣ <a href="https://ghinimatia.blogspot.com/2021/11/1.html">https://ghinimatia.blogspot.com/2021/11/1.html</a>, νέα πρόκληση και συμμετοχή !!!</p><p>Επιλέγω την ΦΩΤΟ </p><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgg_I48KC3IZnnPL9Z7B5kqvbBochsLFPIndhdW8dT2Qnvtc0PCdSBzDOfc9jLuDKlvL2KzqhsTkRTQdz5KwjVdQUHUH5yvFjPcKGoIn2jMoZ572ufQbD3OUWDdoa9bMX_InEAwT2m8PrQ/s960/train-2947086_960_720.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="507" data-original-width="960" height="211" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgg_I48KC3IZnnPL9Z7B5kqvbBochsLFPIndhdW8dT2Qnvtc0PCdSBzDOfc9jLuDKlvL2KzqhsTkRTQdz5KwjVdQUHUH5yvFjPcKGoIn2jMoZ572ufQbD3OUWDdoa9bMX_InEAwT2m8PrQ/w400-h211/train-2947086_960_720.jpg" width="400" /></a></div><br /><p><br /></p><p>και η φράση : <b style="font-family: georgia;"> "από το παράθυρο του βαγονιού , αυτό που είδα μου άλλαξε την ζωή"</b></p><br /><span style="font-family: georgia;"><b><a href="http://katoapotinakropoli.blogspot.gr/2014/08/blog-post_9.html">Των τραίνων ιστορίες.....</a> <br /><br />H συμμετοχή μου στο νέο δρώμενο της Γήϊνης Ματιάς, είναι βασισμένη σε προσωπικά βιώματα αλλά κυρίως στις πραγματικές διηγήσεις συναδέλφων και παλαίμαχων Σιδηροδρομικών....Αφηγηματικά ταξιδιάρικη σε παλιότερες εποχές, ελπίζω να την απολαύσετε.....Η ιστορία μου έχει δημοσιευτεί πριν από αρκετά χρόνια στο Μπλόκ μου .... αλλά στην παρούσα έκδοση αναδιαμορφώθηκε, εμπλουτίστηκε και προσαρμόστηκε στους κανόνες του δρώμενου ( παρά την αρχική μου πρόθεση να περιορίσω την έκτασή της.....δεν τα κατάφερα......ως συνήθως.....)<br /> Τα ονόματα είναι φανταστικά όμως οι χαρακτήρες και τα περιστατικά είναι πέρα για πέρα αληθινά..... <br /><br /><br />Των τραίνων ιστορίες… <br /><br /> <br /><br />Ο Αστέριος από τότε που θυμότανε τον εαυτό του, είχε μία λατρεία στα τραίνα, μάλλον γεννήθηκε μ΄αυτήν, μιάς και ο παππούς αλλά και ο πατέρας του, δύο μπαρμπάδες του και ένας πρωτοξάδελφός του ήτανε σιδηροδρομικοί. <br /><br />Γνώριζε από πολύ μικρός, τα δρομολόγια, τους σταθμούς, τους τύπους των βαγονιών, των μηχανών, τον ενθουσίαζε το σφύριγμα των συρμών, τον μάγευε ο ήχος των πιστονιών και αγαπούσε ακόμη και την οσμή του μαύρου καπνού του λιθάνθρακα. <br /><br />Ήτανε άτυχος όμως, μόλις άγγιξε τ΄όνειρό του, κι έβαλε επιτέλους τη πολυπόθητη μπλέ στολή και το πηλίκιο με το σήμα των Ελληνικών Σιδηροδρόμων, έτυχε εκείνο το τρομερό δυστύχημα στο Μπράλο, ο εκτροχιασμός και η φωτιά που ακολούθησε, έγιναν αιτία να χάσουν τη ζωή τους πέντε άνθρωποι και να τραυματιστούν σοβαρά πάνω από τριάντα….Σ΄εκείνο το δυστύχημα σκοτώθηκε ο Μηχανοδηγός, ο Προϊστάμενος , ο Τόλης ο ελεγκτής από την ΄Αρτα , που πάλεψε ενάμισι μήνα στην εντατική και τελικά έχασε τη μάχη και τέλος με σπασμένα τέσσερα πλευρά και χωρίς το μισό δεξί του πόδι και δύο δάχτυλα του αριστερού του χεριού, επέζησε ο δόκιμος μηχανοδηγός, ο Αστέριος.</b></span><div><span style="font-family: georgia;"><b>Ο αδελφικός φίλος του ο Φωκίων, που εκτελούσε χρέη Συνοδού στις Κλινάμαξες και από τύχη αγαθή σώθηκε με μικροεκδορές, εξιστορούσε γιά χρόνια τις λεπτομέρειες εκείνου του τρομερού δυστυχήματος και πάντα συγκλονισμένος επαναλάμβανε : "Ολα τα βαγόνια είχαν εκτροχιαστεί εκτός από τις δύο τελευταίες Κλινάμαξες. Ημουν στην τελευταία και μόλις είχα ολοκληρώσει τον έλεγχο των εισιτηρίων, ξαφνικά ακούστηκε ένας τρομακτικός θόρυβος και ένα τεράστιο τράνταγμα με έριξε κάτω στον διάδρομο , μόλις κατάφερα να σηκωθώ, από το παράθυρο του βαγονιού , αυτό που είδα μου άλλαξε την ζωή".... Ολα τα βαγόνια μπροστά είχαν εκτροχιαστεί, η μηχανή και τα τρία πρώτα βαγόνια ήταν σχεδόν διαλυμένα, το στρίγγλισμα των φρένων, ο εκκωφαντικός ήχος των μετάλλων που συνθλίβονταν , οι φωνές και τα ουρλιαχτά, τα εκτροχιασμένα βαγόνια, η φωτιά......στοιχειώνουν τον ύπνο μου κάθε βράδυ....</b></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><b><br /></b></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUOYmbQNRfh_07JhEd4-dZIlKYi3LmoutUT1MnkjioCsj1DIN5HMd4RfYHug14g622CpIrzM8AQT-P3TgA0DAH9be3rFAXeff1WMwEsrcNXi931XXJcCyaQbOF_NeHyi7OPtn5wDWQQjs/s1300/%25CF%2587%25CE%25B1%25CE%25BB%25CE%25B1%25CF%2583%25CE%25BC%25CE%25AD%25CE%25BD%25CE%25B7-%25CE%25B9%25CE%25B4%25CE%25B9%25CE%25BF%25CE%25BA%25CF%2584%25CE%25B7%25CF%2583%25CE%25AF%25CE%25B1-%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2585-%25CF%2584%25CF%2581%25CE%25B1%25CE%25AF%25CE%25BD%25CE%25BF%25CF%2585-%25CE%25BA%25CE%25B1%25CE%25B9-%25CF%2584%25CF%2589%25CE%25BD-%25CF%2581%25CE%25B1%25CE%25B3%25CF%258E%25CE%25BD-%25CE%25BC%25CE%25B5%25CF%2584%25CE%25AC-%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C-%25CF%2584%25CE%25BF-%25CF%2584%25CF%2581%25CE%25B1%25CE%25AF%25CE%25BD%25CE%25BF-%25CF%2580%25CE%25BF%25CF%2585-117488928.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="951" data-original-width="1300" height="293" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUOYmbQNRfh_07JhEd4-dZIlKYi3LmoutUT1MnkjioCsj1DIN5HMd4RfYHug14g622CpIrzM8AQT-P3TgA0DAH9be3rFAXeff1WMwEsrcNXi931XXJcCyaQbOF_NeHyi7OPtn5wDWQQjs/w400-h293/%25CF%2587%25CE%25B1%25CE%25BB%25CE%25B1%25CF%2583%25CE%25BC%25CE%25AD%25CE%25BD%25CE%25B7-%25CE%25B9%25CE%25B4%25CE%25B9%25CE%25BF%25CE%25BA%25CF%2584%25CE%25B7%25CF%2583%25CE%25AF%25CE%25B1-%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2585-%25CF%2584%25CF%2581%25CE%25B1%25CE%25AF%25CE%25BD%25CE%25BF%25CF%2585-%25CE%25BA%25CE%25B1%25CE%25B9-%25CF%2584%25CF%2589%25CE%25BD-%25CF%2581%25CE%25B1%25CE%25B3%25CF%258E%25CE%25BD-%25CE%25BC%25CE%25B5%25CF%2584%25CE%25AC-%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C-%25CF%2584%25CE%25BF-%25CF%2584%25CF%2581%25CE%25B1%25CE%25AF%25CE%25BD%25CE%25BF-%25CF%2580%25CE%25BF%25CF%2585-117488928.jpg" width="400" /></a></div><br /><b><br /><br />Τέσσερις οδυνηρούς μήνες πέρασε στο Νοσοκομείο ο Αστέριος και όταν βγήκε δεν την ήθελε τη ζωή του, καταρρακωμένος κλείστηκε στον εαυτό του……είκοσι τεσσάρων ετών παλικάρι και τον έτρωγε η αυτολύπηση και ο πόνος, μέχρι την ημέρα που ο πατέρας, οι μπαρμπάδες και τα ξαδέλφια του, τον φέρανε με το ζόρι, σηκωτό σχεδόν, στο Σταθμό…. <br /><br />Ανάσανε τη γνώριμη μυρωδιά, άκουσε το σφύριγμα, την αναγγελία της άφιξης και αναχώρησης, ανατρίχιασε στο στριγγό ήχο των φρένων και έκλαψε από απόγνωση….όμως οι δικοί του άνθρωποι και όσοι συνάδελφοι βρέθηκαν εκεί, όλοι μια οικογένεια, μια αγκαλιά τον σηκώσανε στους ώμους και χωρίς να το καταλάβει βρέθηκε μ΄ένα κλειδί στο χέρι μπροστά στην ξύλινη πόρτα του ισογείου ενός κτίσματος δίπλα στο Σταθμό…. <br /><br />Τέλος πάντων, οι συνάδελφοι και οι δικοί του, είχανε καταφέρει με συνεχή διαβήματα στον Οργανισμό να εξασφαλίσουν άδεια χρήσης 30 ετών γι΄ αυτό το παλιό οικοδόμημα, μία πετρόκτιστη αποθήκη που ήτανε εγκαταλελειμμένη από χρόνια, εκεί δίπλα, μεσοτοιχία σχεδόν με την αίθουσα εμπορευμάτων του Κεντρικού Σταθμού. <br /><br />Εκεί άρχισε να ξαναζεί ο Αστέριος, με τα χρήματα της αποζημίωσης και με την αγάπη και συμπαράσταση των δικών του ανθρώπων, των φίλων και όλης σχεδόν της «οικογένειας» , έφτιαξε το Καφενείο «Ο ΣΤΑΘΜΟΣ».</b></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><b><br /></b></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_DOV-bROmPzeMsX1EhIIHk-c1PMS5BEtO9dfmiCXJf4zyCjt3WxqOJNbeWHm68sj5Fth0kzOuMRnpDyhtqPr9Ud2vVhtXpbOg9rnrVpk1O70f-4U8dh19bMheB8wy_8PdftnVqpIEl_I/s480/11.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="291" data-original-width="480" height="194" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_DOV-bROmPzeMsX1EhIIHk-c1PMS5BEtO9dfmiCXJf4zyCjt3WxqOJNbeWHm68sj5Fth0kzOuMRnpDyhtqPr9Ud2vVhtXpbOg9rnrVpk1O70f-4U8dh19bMheB8wy_8PdftnVqpIEl_I/s320/11.jpg" width="320" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><b style="text-align: left;">Ένα καφενείο φιλόξενο, με γυαλισμένο πάτωμα, τραπεζάκια με λευκό μάρμαρο και ξύλινες καρέκλες, με άπειρα κάδρα στους τοίχους που απεικόνιζαν…τι άλλο; Τραίνα !!! Ντηζελομηχανές, ατμομηχανές, βαγόνια επιβατικά, εμπορικά, ταχυδρομικά, Αμαξοστοιχίες ολόκληρες, κλινάμαξες… αυτοκινητάμαξες….</b></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-weight: 700;"><br /></span></div><span style="font-weight: bold;">Έναν ολόκληρο τοίχο τον είχε αφιερώσει αποκλειστικά στις εξαιρετικές Αφίσσες του θρυλικού ORIENT EXPRESS, ήτανε το καμάρι του, μία συλλογή που είχε ξεκινήσει ο συχωρεμένος ο παππούς του, που εργάστηκε για 40 χρόνια σχεδόν, σ΄αυτό το μυθικό τραίνο !!!</span></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><b><br /></b></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><span style="font-weight: bold;"></span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhW9rB2hyphenhyphenRLlRtjjwZyv6viPKgA8ozNEOJvdeE_46MMk5pVLYTjedNvUln9YlEeEmS-TqYg5NyB4kDEOs1t-xHbxuCUjgtpDeJX8Dfp54MhGPcboks_rni0_cUXX-4tb-ncg_OsT0nI1FU/s540/8.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="251" data-original-width="540" height="186" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhW9rB2hyphenhyphenRLlRtjjwZyv6viPKgA8ozNEOJvdeE_46MMk5pVLYTjedNvUln9YlEeEmS-TqYg5NyB4kDEOs1t-xHbxuCUjgtpDeJX8Dfp54MhGPcboks_rni0_cUXX-4tb-ncg_OsT0nI1FU/w400-h186/8.jpg" width="400" /></a></div><br /><b><br /></b><br /><span style="font-weight: bold;">Εκεί απάγκιασε , ξαναβρήκε το χαμόγελο και τη χαρά της ζωής, εκεί γνώρισε και τη γυναίκα του, τη Γλυκερία κι απέκτησε μαζί της μία πραγματικά ευτυχισμένη οικογένεια που συμπληρώθηκε από 3 θαυμάσια παιδιά, την Ισμήνη , την Ισιδώρα και τον Φίλιππο. </span><br /><br /><div style="text-align: justify;"><span style="font-weight: bold;">Το Καφενείο του Αστέριου δεν εξυπηρετούσε μόνο τους ταξιδιώτες, έγινε σημείο συνάντησης των εν ενεργεία σιδηροδρομικών και στέκι των συνταξιούχων , που το αποκαλούσαν "εντευκτήριον" κι εκείνος ακούραστος και σβέλτος, έχοντας ξεπεράσει το εμπόδιο του πρόσθετου μέλους, απολάμβανε τους γνώριμους ήχους των αγαπημένων του τραίνων και τις απολαυστικές ιστορίες των συναδέλφων πρώην και νυν… Με βοηθούς τον Βασιλάκη, ένα παλληκαράκι πεντάρφανο, μεγαλωμένο στο Χατζηκυριάκειο και την κυρά Φιλιώ, χήρα συναδέλφου, στο θαυματουργό κουζινάκι του καφενείου, εκτός από καφέδες μοσχομυριστούς και μερακλήδικους , κατασκευάζονταν από τον ίδιο τον Αστέριο, εξαιρετικοί μεζέδες , ποικιλίες, λουκάνικα κάθε λογής, κεφτεδάκια μυρωδάτα, σουτζουκάκια ονειρεμένα με κάτασπρο βουτυράτο πιλάφι και οι περίφημοι γαυροκεφτέδες και ρεβυθοκεφτέδες με την κορυφαία συνταγή της σμυρνιάς πεθεράς του, της κυρά Μαρίτσας. </span></div></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><b>Αλλά και η Φιλιώ, Μακεδόνισσα γαρ, διέπρεπε στις νόστιμες πίτες με φύλλο χειροποίητο και τα γλυκά, δεν υπήρχε γλυκό του κουταλιού που να μην έχει φτιάξει, όσο για τα σιροπιαστά, όποιος δοκίμαζε, σίγουρα επιθυμούσε να ξαναδοκιμάσει.... ειδικότητά της οι λουκουμάδες, οι γαλατόπιτες, το σαραγλί, το ραβανί, η μπουγάτσα με κρέμα και τυρί, τα ροξάκια και το θεϊκό εκμέκ καταϊφι με φυστίκι Αιγίνης….. <br /><br />Χθές, εκεί στο καφενεδάκι του Σταθμού, στο "εντευκτήριον" έγινε μία από τις συνηθισμένες μαζώξεις των παλαίμαχων, συναντηθήκανε γύρω στις 8.00 καμιά δεκαριά συνταξιούχοι σιδηροδρομικοί, όλοι σχεδόν γνώριμοι μεταξύ τους και θυμηθήκανε, τι άλλο; παλιές ιστορίες….. τέτοιες συνάξεις γινόντουσαν συχνά-πυκνά και ο Αστέριος τις απολάμβανε με την ψυχή του, φρόντιζε μάλιστα να ετοιμάζει σπέσιαλ μεζεδάκια για τους συναδέλφους και αξημέρωτα σχεδόν πήγαινε στην αγορά να προμηθευτεί τα απαραίτητα, λεπτοκομμένο εκλεκτό παστρουμά και τουρσιά , λαδοτύρι, σύγλινο, μύδια, γαυράκι, γαρίδες….αν τυχόν βρισκότανε στην παρέα ο Σπύρος ο Κερκυραίος , που ήτανε και κουμπάρος του, ειδικά </b></span><b><span style="font-family: georgia;">γι΄αυτόν, έφτιαχνε μανέστρα Κολοπίμπιρι, γαρίδες σαγανάκι </span></b><span style="color: #222222; font-family: georgia;"><b style="background-color: white; letter-spacing: -0.02em;"> και</b><span style="background-color: white; letter-spacing: -0.02em;"> </span></span><b style="font-family: georgia;">τους αγαπημένους του κολοκυθοκεφτέδες με μπόλικο δυόσμο και άνηθο, σαν ανταμοιβή για το κέφι που έφερνε στην παρέα με την κιθάρα και τα τραγούδια του.</b></div><div><b style="font-family: georgia;"><br /></b></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXNkOYTfsb8R-hVG1gZQByo3ZdGTa26ZC3qo5_XXLsHqfr-lQJaHcDNC6zVeavGqB29SvY6N0hRJ4ZNzkAVT0asyrgf5brC_9Jgc2rpsGWiXBbm1qXgPavneQymMlwaFKMTEzd0dLsV2w/s550/klassike-kithara_2.gif" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="310" data-original-width="550" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXNkOYTfsb8R-hVG1gZQByo3ZdGTa26ZC3qo5_XXLsHqfr-lQJaHcDNC6zVeavGqB29SvY6N0hRJ4ZNzkAVT0asyrgf5brC_9Jgc2rpsGWiXBbm1qXgPavneQymMlwaFKMTEzd0dLsV2w/w400-h225/klassike-kithara_2.gif" width="400" /></a></div><br /><b style="font-family: georgia;"><br /></b></div><div><span style="font-family: georgia;"><b><br />Πρόσχαρος και γελαστός, ξεκίναγε μόνος με την ωραία φωνή του και καταλήγανε να τραγουδάνε όλοι μαζί, μέχρι αργά….. «Τα τραίνα που φύγαν, αγάπες μου πήρανε…..» « Το τραίνο φεύγει στις 8….» «Σκέφτηκες άραγε ποτές σ΄ένα σταθμό σ΄ένα εξπρές πόσοι καημοί, πόσες χαρές, πόσες λαχτάρες….» « Τραίνα στους σταθμούς λησμονημένα….» <br /><br />Δεν υπήρχε τραγούδι σχετικό με τραίνο ή σταθμό που να μην το ήξερε…..εκτός από τα χιλιάδες άλλα……και ήταν αυτοδίδακτος με τεράστιο ταλέντο !!! Ορφάνεψε στα 15 και ανέλαβε τις τρείς μικρότερες αδελφές του, ευτυχώς ένας συγγενής του κατάφερε να προσληφθεί σαν εργάτης γραμμής στο σιδηρόδρομο. Γρήγορα χάρη στο εξαιρετικό ταλέντο του, έγινε μέλος της μπάντας των Σιδηροδρομικών, βοήθησε τη μεγάλη αδελφή του ν΄ανοίξει κομμωτήριο και την πάντρεψε μ΄έναν δημοτικό υπάλληλο, η δεύτερη μικροπαντρεύτηκε μ΄έναν δάσκαλο και την μικρότερη, αφού την σπούδασε , Φιλόλογος έγινε , την πάντρεψε μ΄έναν συνάδελφό της. <br /><br />Πολύ αγαπητός ήτανε και ο Σήφης ο πρώην Αρχιτεχνίτης, ο επονομαζόμενος «Ποιητής», γιατί σκάρωνε πολύ επιτυχημένα στιχάκια και μαντινάδες στη στιγμή, που τα σημείωνε πίσω από το πακέτο των τσιγάρων του ή στις χαρτοπετσέτες και τα απάγγελε με την έντονη κρητική προφορά του, εκπλήσσοντάς τους κάθε φορά : <br /><br /> <br />«Σαν ράγες έχουνε στρωθεί <br /><br />μέσα μας οι αναμνήσεις <br /><br />και στην ψυχή έχουν χαραχτεί <br /><br />χιλιάδες ενθυμήσεις. <br /><br />Γνώριμοι οι ήχοι των τροχών <br /><br />το στρίγγλισμα των φρένων, <br /><br />οι αποβάθρες των σταθμών, <br /><br />το σφύριγμα των τραίνων.»</b></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><b><br /></b></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><b><br /></b></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiicmYRZEZeTF5LlypBEIsjLJX7VU5N_VqDLC3S6JzJ3Db2X3vX8qsIkLjBD8cDIK6TQXDoxVkhE7yIMpQj8iZbm9Rurs87zodMPvUr07MlDwzqj2-qq3_5n_TzopXK_UUXN-bqzdEtJDc/s312/images.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="162" data-original-width="312" height="208" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiicmYRZEZeTF5LlypBEIsjLJX7VU5N_VqDLC3S6JzJ3Db2X3vX8qsIkLjBD8cDIK6TQXDoxVkhE7yIMpQj8iZbm9Rurs87zodMPvUr07MlDwzqj2-qq3_5n_TzopXK_UUXN-bqzdEtJDc/w400-h208/images.jpg" width="400" /></a></div><br /><b><br /><br /> <br />Ενώ σε κάθε συνάντηση, αν δεν είχε γράψει κάτι δικό του, του ζητούσαν απαραιτήτως να τους απαγγείλει το ποίημα του Γιώργου Μανθαιάκη: <br /><br />ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟ ΤΡΕΝΟ <br /><br /><br />Αν έχεις πάρει της ζωής…φίλε το «μαύρο» τρένο…<br /> κάνε σινιάλο του οδηγού…και πες του «κατεβαίνω» … <br /><br />Λίγο αν μείνεις στο σταθμό…ένα «άσπρο» θα περάσει…<br /> και κοίτα να επιβιβαστείς…πριν να σε προσπεράσει… <br /><br />Για εισιτήριο μη νοιαστείς…το έχεις πληρωμένο…<br /> με κόπους κι όνειρα ζωής…είναι αποκτημένο… <br /><br />Μέσα από κάμπους και βουνά…με περισσή ομορφάδα…<br /> με καλοκαιρινό καιρό…και με λαμπρή λιακάδα… <br /><br />Θα είναι το ταξίδι σου…μες στης ζωής τη χώρα…<br /> κι ούτε στιγμή μη φοβηθείς…αν δεις και κάποια μπόρα… <br /><br />Πάλι ο ήλιος θε να βγει…μετά την καταιγίδα…<br /> να ρίξει πάνω σου άπλετα...το φως και την ελπίδα… <br /><br />Να πάρεις της ζωής…φίλε το «μαύρο» τρένο…<br />κάνε σινιάλο του οδηγού…και πες του «κατεβαίνω» …</b></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><b><br /></b></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><b>Εκείνος πάντως, δεν παρέλειπε να απαγγείλει και το αγαπημένο του χιουμοριστικό τετράστιχο του Μ. Αναγνωστάκη , κερνώντας ρακές : <br /><br />Από την πόλη έρχομαι και σε χωριό πηγαίνω,<br /> αν τρέξω λίγο και βιαστώ, το τρένο το προφταίνω!<br /> Τί τυχερός, είναι EXPRESS!... παντού δεν σταματάει,<br /> μα στο χωριό που πάω εγώ, το τρένο αυτό δεν πάει!! <br /><br />Αλλοτε πάλι στην παρέα ήταν οι συνάδελφοι που διακρινόντουσαν για τις διηγήσεις και το χιούμορ τους, όπως χθές που η βραδιά ξεκίνησε με την διήγηση του Αποστόλη του Kαρδιτσιώτη, «Πειρατή» τον αποκαλούσαν πειρακτικά οι συνάδελφοι και το αποδεχότανε ο καλοκάγαθος Θεσσαλός, πρώην Κεντρικός Ελεγκτής που είχε χάσει το δεξί του μάτι σε σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη. </b></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><b>Είχε ένα ξεχωριστό χάρισμα αυτός ο άνθρωπος να διηγείται παραστατικά και γλαφυρά με τη βαθιά βελούδινη φωνή του, ήτανε μάλιστα στα μεγάλα κέφια του, εκείνο το βράδυ, γιατί μόλις την προηγούμενη είχε αρραβωνιάσει την μοναχοθυγατέρα του, μετά λοιπόν τα κεράσματα και τις ευχές, όλοι κρεμόντουσαν από τα χείλη του.... τους θύμισε εκείνον τον Αρχιεπιθεωρητή, τον Πελοπίδα τον Θηβαίο με το παρατσούκλι « Λιχούδης» , που αν και είχε ζάχαρο κι η δόλια η κυρά του τον τάϊζε πικροράδικα και τον πότιζε ματζούνια, εκείνος δεν έχανε ευκαιρία να φάει ένα γλυκό όπου και όπως το εύρισκε…." που λέτε κάποτε στα Φάρσαλα, επιβιβάστηκαν δυό κυρίες καλοβαλμένες, θεία και ανηψιά, με πολλά μπαγκάζια, ο Πελοπίδας , Ελεγκτής τότε , φρόντισε προσωπικά να τακτοποιηθούν στο κουπέ τους και σε όλη τη διαδρομή δεν έπαψε να περνάει και να ξαναπερνάει , για να βεβαιωθεί ότι όλα είναι καλά.</b></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><b><br /></b></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgmZOjV6ss2782dvXC2iEsM7M2ojT4zzpruZGP4MiAwPe_iMzXX0XlkCgVzaJV-49UrSSjFozgQYwgsmNb8-dfddZWy3yDtgIa1OpGTFZjltgKy6nA630PJDkiQCrnGu13aPSlxPBMc5vE/s550/xalvas_937859190.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="360" data-original-width="550" height="261" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgmZOjV6ss2782dvXC2iEsM7M2ojT4zzpruZGP4MiAwPe_iMzXX0XlkCgVzaJV-49UrSSjFozgQYwgsmNb8-dfddZWy3yDtgIa1OpGTFZjltgKy6nA630PJDkiQCrnGu13aPSlxPBMc5vE/w400-h261/xalvas_937859190.jpg" width="400" /></a></div><br /><b><br /><br />Οι συνάδελφοι μόλις πήρανε είδηση τι συμβαίνει, άρχισαν να κρυφογελούν βέβαιοι ότι έχει βάλει στο μάτι ,όχι τις κυρίες, αλλά το ταψί με τον σαπουνέ χαλβά που μετέφεραν και δεν είχαν άδικο, μόλις το τραίνο έφθασε στο Σταθμό Αθηνών,ο Πελοπίδας έσπευσε να βοηθήσει τις συγκεκριμένες επιβάτισσες να αποβιβαστούν και προθυμοποιήθηκε με περισσή ευγένεια να μεταφέρει και το ταψί με τον χαλβά, όμως….τρελαμένος από την ευωδιά και τη λαχτάρα του για το γλύκισμα, σκόνταψε ο άμοιρος στο τελευταίο σκαλοπάτι του βαγονιού και προσγειώθηκε στην αποβάθρα με το πρόσωπο χωμένο μέσα στο ταψί !!!<br /><br />Μία άλλη φορά , συνέχισε ο Νώντας , πρώην Κεντρικός Σταθμάρχης στη Λάρισα, που συνοδευότανε πάντα από τον αγαπημένο του σκύλο, τον ΝΤΟΛΤΣΟ, ένα ημίαιμο λαμπραντόρ που το είχε βρεί νεογέννητο, τραυματισμένο δίπλα στις γραμμές, παρ΄ολίγο να πιαστεί στα πράσα από τον Γενικό Επιθεωρητή Αμαξοστοιχιών λίγο έξω από το Σταθμό της Θεσσαλονίκης. </b></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><b>Ενας κλειδούχος συγχωριανός του, ο Ευδόκιμος, του είχε φέρει ένα βάζο γλυκό κυδώνι , δεν άντεξε τον πειρασμό ο δυστυχής , άνοιξε λοιπόν το βάζο και βουτώντας μέσα τα δάχτυλα γευότανε με αγαλλίαση το μυρωδάτο γλυκό, όταν ξαφνικά αντιλήφθηκε στην άλλη άκρη του βαγονιού τον Γενικό Επιθεωρητή, τον Αργυρίου το συχωρεμένο, να έρχεται προς το μέρος του….πανικόβλητος έχωσε το βάζο όπως-όπως στην τσέπη του και έβγαλε το πασαλειμμένο χέρι του έξω από το παράθυρο, προφασιζόμενος ότι προσπαθεί να κλείσει το τζάμι….ενώ τα σιρόπια είχαν ποτίσει το σακάκι της στολής του και κατρακυλούσαν στο πάτωμα….Κι εκείνος ο Δραμινός ο Μηχανοδηγός, ο επονομαζόμενος και "Φαρμακοποιός" καλή του ώρα, συχνά πυκνά τον προμήθευε .....γιατρικό, πότε μελιτζανάκι, πότε σταφύλι, πότε κεράσι, πότε λουκούμια ΡΑΧΑΤ, πότε κυδωνόπαστα.....γενικά ο Σωτήρης ο Φαρμακοποιός, διέθετε πάντα το ανάλογο "φάρμακο" διά πάσαν νόσον..... τσιπουράκι , κρασάκι, ελιές, τουρσιά, καβουρμά, λαδοτύρι, αυγοτάρταχο, παστέλια, κουρκουμπίνια, λαδοκούλουρα, και η αγωγή του συνοδεύονταν πάντα από την καλή του κουβέντα και την φιλική του διάθεση....<br /><br />Η πλάκα όμως που είχε αφήσει εποχή και η διήγησή της πάντα έφερνε ασυγκράτητο γέλιο στην παρέα, ήταν εκείνη η ιστορία του νεαρού τότε Κωστή, γιού και εγγονού σιδηροδρομικού που έκανε συνοδεία στις Κλινάμαξες στην διαδρομή Αθήνα- Παρίσι . Αυτός ο αθεόφοβος, όσο μπόϊ του έλειπε τόσο δαιμόνιο μυαλό είχε, πρώτος πήρε είδηση πως εκείνη τη στραβοβδομάδα , τρείς μυστακοφόροι του σιναφιού, είχανε πάθει μεγάλη ζημιά, δηλαδή τους συνέβη ότι χειρότερο και το ΄φεραν βαρέως, πρώτος ο ίδιος ο μπάρμπας του ο Περικλής, Προϊστάμενος Αμαξοστοιχίας, προσπαθώντας να ξεβουλώσει ένα καμινέτο , είχε καψαλίσει γερά τα μουστάκια και τα φρύδια του, από την άλλη ο Κλεόβουλος, Σταθμάρχης από την Τιθορέα, έβριζε ξεσκούφωτος γιατί ο κουρέας του, με μια αδέξια ξουραφιά του είχε κουτσουρέψει το δεξί άκρο του περιποιημένου του μύστακος, για τον οποίο ήτανε ιδιαίτερα περήφανος και ευαίσθητος και δεν έφθανε αυτό, τρίτωσε και το κακό, όταν ο Αρχιεπιθεωρητής ο Τζινιώλης, ένας ευθυτενής ομορφάντρας που έφερε το ωραιότερο μουστάκι πάντων των σιδηροδρομικών, εισέπραξε μία γενναία γρατζουνιά από το γάτο του τον Σμόκυ, που του τραυμάτισε όχι μόνο τη μύτη και το πηγούνι, αλλά δυστυχώς και ένα μεγάλο μέρος από το εξαιρετικά περιποιημένο μουστάκι του …. <br /></b><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgoqwGSrf8_rKKL7wREkQNoSYn3ZsBUl6XFfKvldZ7uHx_YqQ9lJH3mwy240kcxYVA0RS-yMphe1WS8KCMCKudQDTKe8bfnRXeLCDnGFvH6Ct2KH4VyVqIWaYQdyPkiGFRvn2n_QpvEpR4/s400/reuzel-the-stache-mustache-wax-28g+%25281%2529.jpg" style="font-weight: 700; margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="400" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgoqwGSrf8_rKKL7wREkQNoSYn3ZsBUl6XFfKvldZ7uHx_YqQ9lJH3mwy240kcxYVA0RS-yMphe1WS8KCMCKudQDTKe8bfnRXeLCDnGFvH6Ct2KH4VyVqIWaYQdyPkiGFRvn2n_QpvEpR4/s320/reuzel-the-stache-mustache-wax-28g+%25281%2529.jpg" width="320" /></a><b><br />Αμίλητοι μετά το πάθημά τους και οι τρείς, για μέρες ….όλο τραβιόντουσαν στις πιό απόμερες γωνίες του Σταθμού και σιγοκουβεντιάζανε προσπαθώντας να παρηγορηθούν για το πάθημά τους και να εκτίθενται όσο το δυνατόν λιγότερο στα βλέμματα των συναδέλφων και των επιβατών. Τότε ακριβώς εμφανίστηκε ο Κωστής, αυτό το διαβολόσπερμα, ως από μηχανής Θεός τους παρουσιάστηκε και τους διαβεβαίωσε ότι θα τους έφερνε από το Παρίσι μία θαυματουργή Μαντέκα και το πρόβλημά τους θα λυνότανε άμεσα και με τον καλλίτερο τρόπο….Κάνανε υπομονή πέντε ημέρες οι ατυχήσαντες και όταν επιτέλους παρέλαβαν το θαυματουργό βαζάκι, αναγάλλιασε η ψυχή τους, ο Κωστής μάλιστα δεν δέχτηκε χρήματα, «είναι δώρο» τους είπε και τους έδωσε λεπτομερείς οδηγίες χρήσης. <br /><br />Αναθαρρήσανε και γεμάτοι προσμονή….το ίδιο βράδυ και οι τρείς, έσπευσαν και απλώσανε την αλοιφή στα τραυματισμένα μουστάκια τους, βάλανε μάλιστα έναν επίδεσμο και τον τυλίξαμε με ένα δεύτερο γύρω από το κεφάλι για να σταθεροποιήσουνε τον πρώτο και να κάνει καλή δουλειά η αλοιφή, ο μπάρμπας του μάλιστα, άπλωσε μια γερή δόση και στα φρύδια και αποκοιμήθηκαν μπανταρισμένοι σαν τραυματίες πολέμου προσδοκώντας το θαύμα !!! Το πρωϊ τρέξανε όλοι στο λαβομάνο να ξετυλίξουν τους επιδέσμους και να καμαρώσουν τα σωτήρια αποτελέσματα της θαυματουργής Μαντέκας. Κόντεψαν να πάθουν αποπληξία, τα μουστάκια τους αντί να αποκατασταθούν, είχαν κολλήσει στον επίδεσμο ολοσχερώς και η περιοχή ανάμεσα στη μύτη και το επάνω χείλος που καλύπτανε, έμοιαζε με σεληνιακό τοπίο !!! Ο μπάρμπας του ούρλιαζε και έβγαζε αφρούς από το στόμα, δεν είχε εξαφανιστεί μόνο του μουστάκι του, αλλά και τα φρύδια !!! Η κάλτσα του διαβόλου αντί για μαντέκα τους είχε προμηθεύσει αποτριχωτική κρέμα !!! <br /><br />Ο πατέρας του Κωστή, ο Θεοδόσης , πρώην Κεντρικός Σταθμάρχης στο Λιανοκλάδι, απειλούσε με μια φαλτσέτα να τον σκοτώσει κι ο μπάρμπας του έξαλλος, τον έψαχνε σε γη και ουρανό για να τον σύρει κάτω από τις ρόδες του τραίνου. Η μάνα του, η συχωρεμένη η κυρά Καλλιόπη, τον είχε φυγαδεύσει άρον- άρον στο σπίτι της κουμπάρας της της Νικολίτσας στην Πάτρα, για να τον γλιτώσει από το μένος των παθόντων αλλά και του ίδιου του του πατέρα. Με τα παρακάλια της μάνας του και με την βοήθεια κάποιων συναδέλφων στο Γραφείο Προσωπικού, </b></span><b style="font-family: georgia;">ο νεαρός </b><b style="font-family: georgia;">πήρε εσπευσμένα και κατ΄εξαίρεση μετάθεση για την Πάτρα.....</b></div><div><br /></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiztlrLb8AGflSdmo3isKjget-GCx6YwpkU5xG0BNSAIZvgrwIa6B8CYC-jElCYqX2_BQ0o-8vJfOuRx0u493SlK63hLymQQF3Q_2KpUr_sItYstZKXnEDffZfkmOOM2naYHVefTWU4DZU/s744/6-7.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="273" data-original-width="744" height="117" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiztlrLb8AGflSdmo3isKjget-GCx6YwpkU5xG0BNSAIZvgrwIa6B8CYC-jElCYqX2_BQ0o-8vJfOuRx0u493SlK63hLymQQF3Q_2KpUr_sItYstZKXnEDffZfkmOOM2naYHVefTWU4DZU/s320/6-7.jpg" width="320" /></a></div><span style="font-family: georgia;"><b><br /><br /></b></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><b>Ο γέρος όμως του την φύλαγε , πήγε στην Πάτρα απροειδοποίητα και τον συνάντησε να βολτάρει στην παραλία, του έριξε δύο μπουνιές σαν κεραυνούς, τον έκανε μαύρο στο ξύλο μπροστά στα μάτια των περαστικών και τέλος τον πέταξε στη θάλασσα, ενώ ο Αρχιεπιθεωρητής και ο Σταθμάρχης , βρίζανε θεούς και δαίμονες και κατεβάζανε καντήλια απειλώντας ότι αν πέσει στα χέρια τους ο τρισάθλιος ,θα τον πετάγανε από τη γέφυρα της Παπαδιάς . Τελικά ξεθύμανε η οργή τους και όταν αποκαταστάθηκαν πιά τα μουστάκια τους, δώσανε άφεση, φοβούμενοι να μη γίνουνε αιτία για φονικό, μιας κι ο πατέρας του Κωστή είχε μεν χρυσή καρδιά , αλλά ήτανε οξύθυμος και δεν ανεχότανε τις πλάκες του κανακάρη του, που τον πρόσβαλαν βαριά, αυτόν που είχε πάντοτε άψογες σχέσεις με τους συναδέλφους, ενώ ο άλλος μπάρμπας του ο Ανδρόνικος, Γενικός Επιθεωρητής, όπως και ο μακαρίτης ο παππούς του, Controleur στο θρυλικό SIMPLON ORIENT EXPRESS , ήταν από τους πιο κιμπάρηδες και αξιαγάπητους σιδηροδρομικούς. <br /><br />Παπά παιδί, διαβόλου εγγόνι λέει η παροιμία που επαληθεύτηκε 100% μιάς και ο Κωστής από τη μεριά της μάνας του ήτανε πράγματι παπά εγγόνι…. <br /><br />Πάντως ήταν αμετανόητος και ανεξάντλητος στα καλαμπούρια και τις πλάκες ο άτιμος κι εκεί στην Πάτρα είχε σκαρώσει διάφορα, ο Περικλής ο Κλειδούχος, τους θύμισε εκείνο το Πάσχα που είχε βουτήξει ένα μισογεμάτο δοχείο μαύρη λαδομπογιά, από το Μηχανοστάσιο και είχε ζωγραφίσει με μαύρες ρίγες και μαύρες βούλες τα δύο κάτασπρα σκυλιά του Υποπροϊσταμένου Αμαξοστοιχιών. <br /><br />Εκείνος έξαλλος , είχε γεμίσει τον τόπο σημειώματα επικηρύσσοντας το δράστη με ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό για την εποχή. Κι είχε το θράσος το διαβολογέννημα, όχι μόνο να παρουσιαστεί, αλλά να υποστηρίξει με βεβαιότητα, ότι δράστες ήτανε μια κουστωδία τσιγγάνων που είχανε ταξιδέψει την προηγουμένη προς Αμαλιάδα….και να εισπράξει στη συνέχεια χωρίς την παραμικρή ενοχή την αμοιβή, με την οποία οργάνωσε ένα πλούσιο τσιμπούσι και κέρασε όλους τους συναδέλφους πλήν του Υποπροϊσταμένου εννοείται…. <br /><br />Ο Βαγγέλης ο πρώην Προϊστάμενος του Γραφείου Κίνησης, έφερε την κουβέντα σ΄ εκείνη τη δόλια την υπάλληλο του εκδοτηρίου εισιτηρίων, την μελαχρινούλα γαλανομάτα Λίτσα, με το φτωχό μυαλό και τον μεγάλο καημό, να παντρευτεί σιδηροδρομικό, γιατί της άρεσε η στολή…</b><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><b><br /></b></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiwqzLFax_mRslhAgKtBtyUclTSs2_7JMQPbOOtikebJhfKtuHFILYBnmft0lNWHKsePA7xU2lQwNoHeZ3jV0Oy9lIwjFwNUdCifCkWG1wrlYmHiYd99wopnMOuk7OuQ1ANPCwTROGqsf4/s1198/orient-express-treno-anaxorisi.jpg.webp" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1198" data-original-width="960" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiwqzLFax_mRslhAgKtBtyUclTSs2_7JMQPbOOtikebJhfKtuHFILYBnmft0lNWHKsePA7xU2lQwNoHeZ3jV0Oy9lIwjFwNUdCifCkWG1wrlYmHiYd99wopnMOuk7OuQ1ANPCwTROGqsf4/s320/orient-express-treno-anaxorisi.jpg.webp" width="256" /></a></div><br /><b><br /><br />Δεν είχε δυσκολευτεί να την πείσει ο αφιλότιμος ο Γεράσιμος ο Κεφαλλονίτης , Σταθμάρχης στην Κατερίνη, ότι έχει έτοιμο γαμπρό, τον δίδυμο αδελφό του και την διαβεβαίωνε μάλιστα, μ΄εκείνη την αδιαφιλονίκητη πειστικότητα που διέθετε, ότι ο ίδιος θα γινότανε κουμπάρος…. Της έφερνε ο αθεόφοβος που και που καμία κολώνια ή ένα μαντήλι, δώρα δήθεν από τον μέλλοντα γαμπρό κι εκείνη η μυαλοκομμένη , όχι μόνο το είχε πιστέψει αλλά ετοίμαζε τα προικιά της και ξεροστάλιαζε στο σταθμό γράφοντας στιχάκια :</b></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><b><br /></b></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><b>« όλα τα τραίνα ήρθανε, κι όλοι σιδηροδρόμοι, κι εμένα το πουλάκι μου, δεν φάνηκε ακόμη….»</b></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><b><br /></b></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><b>Τελικά, παντρεύτηκε έναν Λοχία από την Ξάνθη, που της προξένεψε μία εξαδέλφη της. Το όνειρό της γιά ένστολο γαμπρό , πραγματοποιήθηκε !</b></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><b><br /></b></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><b> Αναψοκοκκινισμένοι όλοι από τα τσίπουρα και τις μπύρες και δακρυσμένοι από τα γέλια, σήκωσαν τα ποτήρια τους και τσουγκρίσανε « Εβίβα»!!! Καλά να είμαστε σύντροφοι ν΄ανταμώνουμε και να μοιραζόμαστε τις ιστορίες μας !!! Την ίδια στιγμή ακούστηκε το σφύριγμα του τραίνου, ο Αστέριος κοίταξε το ρολόϊ του, η Αμαξοστοιχία 602 έμπαινε στο σταθμό στην ώρα της, θα αναχωρούσε στις 11.20΄ακριβώς, η παρέα σε λίγο θα σκόρπιζε μέχρι την επόμενη σύναξη.<br /> <br />Ο Αστέριος έκλεινε πάντα στις 11.30 τηρούσε με σχολαστική ακρίβεια το ωράριό του, σαν δρομολόγιο τραίνου…..χωρίς αλλαγές, χωρίς καθυστερήσεις…μοναδική εξαίρεση τα Χριστούγεννα, η Πρωτοχρονιά, το Μ.Σάββατο και η Κυριακή του Πάσχα, τότε το καφενείο έμενε ανοικτό όλο το 24ωρο, υπήρχε στρωμένο τραπέζι, φορτωμένο με καλούδια και παραδοσιακά εδέσματα, ανάλογα με την περίσταση. Ο Αστέριος μαζί με την οικογένειά του, υποδεχότανε και κέρναγε όλους τους συναδέλφους που είχανε υπηρεσία στο Σταθμό όπως και τους μοναχικούς , εν ενεργεία ή συνταξιούχους, που φρόντιζε και τους καλούσε προσωπικά να περάσουν μαζί αυτές τις ξεχωριστές ημέρες, σαν μέλη της " μεγάλης σιδηροδρομικής οικογένειας"….και κάθε Πρωτοχρονιά , πρίν κοπεί η Βασιλόπιτα, δεν παρέλειπε να τους διαβάζει ένα ξεχωριστό κείμενο, που του είχε αρέσει πολύ και το είχε αντιγράψει σε ένα τετράδιο με χοντρό εξώφυλλο....</b></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><b><br /></b></span><span style="font-family: georgia;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgoTNStut6pDIhyFPe-THUDZP-yNUfHoP4-Xh_Kqo6m2XIsbg8O_aBOifXEB4kGCgzwMUdqKIcC4qA-N7_M7oBicZ8sjVXWVwJwCarQdoXMwrScY-57GqKQ_6veBrFEBMXQYoyxdzPX8mY/s900/12.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="578" data-original-width="900" height="258" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgoTNStut6pDIhyFPe-THUDZP-yNUfHoP4-Xh_Kqo6m2XIsbg8O_aBOifXEB4kGCgzwMUdqKIcC4qA-N7_M7oBicZ8sjVXWVwJwCarQdoXMwrScY-57GqKQ_6veBrFEBMXQYoyxdzPX8mY/w400-h258/12.jpg" width="400" /></a></div><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><b><br /></b></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><b> "</b></span><b><i>Η ζωή είναι σαν ένα ταξίδι με το τρένο. Επιβιβάζεσαι συχνά και αποβιβάζεσαι, υπάρχουν ατυχήματα, σε μερικές στάσεις ευχάριστες εκπλήξεις και βαθιά λύπη σε άλλες.</i></b></div><b><i><br />Όταν γεννιόμαστε και επιβιβαζόμαστε στο τρένο, συναντάμε ανθρώπους, για τους οποίους πιστεύουμε οτι θα μας συνοδεύουν σε όλη την διάρκεια του ταξιδιού μας: τους Γονείς μας.<br /><br />Δυστυχώς η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Αποβιβάζονται σε κάποια στάση και μας αφήνουν χωρίς την αγάπη, την στοργή, την φιλία και την συντροφιά τους.<br /><br />Ωστόσο επιβιβάζονται άλλα άτομα, που θα αποδειχθούν πολύ σημαντικά για εμάς. Είναι τα αδέλφια μας, οι φίλοι μας κι΄αυτοί οι υπέροχοι άνθρωποι που αγαπάμε.<br /><br />Μερικά απο τα άτομα που επιβιβάζονται, βλέπουν το ταξίδια σαν ένα μικρό περίπατο.<br /><br />Άλλοι βρίσκουν μόνο λύπη στο ταξίδι τους. Υπάρχουν πάλι άλλοι στο τρένο, που είναι πάντα εκεί και έτοιμοι να βοηθήσουν αυτούς που το χρειάζονται.<br /><br />Κάποιοι αφήνουν στην αποβίβαση μια αιώνια λαχτάρα.<br /><br />Μερικοί ανεβαίνουν και κατεβαίνουν ξανά, κι’ εμείς δεν τους έχουμε καν αντιληφθεί.<br /><br />Μας εκπλήσσει ότι μερικοί από τους επιβάτες, που αγαπάμε περισσότερο κάθονται σε κάποιο άλλο βαγόνι και μας αφήνουν να κάνουμε μόνοι αυτό το κομμάτι του ταξιδιού.<br /><br />Αυτονόητα απέχουμε και δεν μπαίνουμε στον κόπο να τους ψάξουμε και να έρθουμε σε επαφή με το δικό τους βαγόνι.<br /><br />Δυστυχώς, μερικές φορές, δεν μπορούμε να καθίσουμε δίπλα τους, γιατί η θέση στην πλευρά τους είναι κατειλημμένη.<br /><br />Δεν πειράζει, έτσι είναι το ταξίδι : γεμάτο προκλήσεις, όνειρα, φαντασία, ελπίδες και αποχαιρετισμούς….αλλά χωρίς επιστροφή.<br /><br />Λοιπόν, ας κάνουμε το ταξίδι με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.<br /><br />Ας προσπαθήσουμε να βολευτούμε με τους συνταξιδιώτες μας και να ψάξουμε το καλύτερο στοιχείο στον καθένα απο αυτούς.<br /><br />Ας θυμόμαστε οτι σε κάθε τμήμα της διαδρομής, ένας απο τους επιβαίνοντες μπορεί να έχει πρόβλημα και πιθανόν να χρειάζεται την κατανόηση μας.<br /><br />Ακόμη κι εμείς, μπορεί να βρεθούμε σε δύσκολη θέση και κάποιος να υπάρχει, που θα μας καταλάβει.<br /><br />Το μεγαλύτερο μυστήριο του ταξιδιού, είναι οτι δεν ξέρουμε πότε θα αποβιβαστούμε οριστικά, όπως επίσης ελάχιστα ξέρουμε για το πότε θα αποβιβαστούν οι συνταξιδιώτες μας, ούτε καν για εκείνον που κάθεται ακριβώς δίπλα μας.<br />Πιστεύω οτι θα στενοχωρηθώ όταν κατέβω για πάντα απο το τρένο…..Ναι! αυτό πιστεύω.<br /><br />Ο χωρισμός απο μερικούς φίλους, που συνάντησα κατά την διάρκεια του ταξιδιού θα είναι οδυνηρός, θα είναι πολύ λυπηρό. Θα είναι πολύ λυπηρό να αφήσω μόνους τους αγαπημένους μου. Αλλά έχω την ελπίδα, πως κάποτε θα φτάσουμε στον κεντρικό σταθμό, κι΄έχω την αίσθηση οτι θα τους ξαναδώ να έρχονται με αποσκευές, τις οποίες δεν είχαν ακόμα στην επιβίβαση.<br /><br />Αυτό που με κάνει ευτυχισμένο, είναι η σκέψη οτι κι εγώ βοήθησα να πλουτίσουν οι αποσκευές τους και να γίνουν πολύτιμες.<br /><br />Φίλοι μου, ας προσέξουμε να έχουμε ένα καλό ταξίδι και στο Τέλος να δούμε οτι άξιζε τον κόπο.<br /><br />Ας προσπαθήσουμε να αφήσουμε κατά την αποβίβαση, μια κενή θέση πίσω μας, η οποία να αφήσει νοσταλγία και όμορφες αναμνήσεις σ’ αυτούς που συνεχίζουν το ταξίδι.<br /><br />Σ’ αυτούς που είναι συνεπιβάτες του δικού μου τρένου, εύχομαι ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ…!!!"</i></b><div><b><i><br /></i></b></div><div><b><i><br /></i></b><div><span style="font-family: georgia;"><b><i><br /> <br />Πηγή γιά το τελευταίο κείμενο </i></b><em style="background-color: whitesmoke; box-sizing: border-box; color: #444444; font-family: "Open Sans"; font-size: 16px;"><strong style="box-sizing: border-box;">Αντικλείδι , <a href="https://antikleidi.com/" style="background: transparent; box-sizing: border-box; color: #e23d40; text-decoration-line: none;">https://antikleidi.com</a></strong></em><b><i><br /></i><br /><br /> <br />*Η Μαντέκα = ειδική κηρώδης αρωματική αλοιφή (πομάδα) σε μαύρο ή καφέ χρώμα, για την διαμόρφωση και στερέωση του μουστακιού. Από το λατινικό mantica ή πιθανότερο από το αραβικό ΜΑΝΤΑΚΟ που σημαίνει γράσσο ή λίπος.</b></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><b><br /></b></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><b><br /></b></span></div><br /><br /><b>* Ο θρυλικός Φαρσαλινός Χαλβάς, που τιμά τα Φάρσαλα και η φήμη του έχει απλωθεί εντός και εκτός Ελλάδας, είναι το σήμα κατατεθέν της πόλης. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των ανθρώπων που χρόνια τώρα συνέδεσαν τη ζωή τους με τον Φαρσαλινό Χαλβά, αυτός έχει τουρκική προέλευση.Πότε καθιερώθηκε το ανατολίτικο αυτό γλύκισμα στα Φάρσαλα, δεν γνωρίζει κανείς. Εφόσον όμως δεχθούμε την τουρκική προέλευσή του, ο χαλβάς έγινε γνωστός στη Θεσσαλία με τη διείσδυση των Τούρκων το 1393. Από τη διαθήκη του κατακτητή της Θεσσαλίας Τουρχάν Μπέη, το έτος 1446, είναι γνωστό, το Εργαστήρι του Χαλβατζή Χαλίλ στη Λάρισα. Στην ίδια διαθήκη αναφέρονται επίσης οι χαλβατζήδες Ισά, Σιάχης και Χαλίλης. Την ύπαρξη 4 χαλβατζήδων στη Λάρισα το 1446 επεσήμαναν και οι Τουρκολόγοι N. Beldicenu και P. Nasturel σε δημοσίευμά τους.</b><br /><br /><b>Στα νεότερα χρόνια και συγκεκριμένα το 1817 αναφέρεται στον χαλβά και τα στραγάλια των Φαρσάλων ο Ιωάννης Οικονόμου ο Λαρισαίος. Εξάλλου, ο Αλ. Φιλαδελφεύς στα 1897 αναφέρει ότι τα Φάρσαλα είναι «γνωστότερα και φημίζονται περισσότερον διά τον γευστικότατον και μελισταγήν χαλβά των, όστις είναι ο ανά πάσην της Ελλάδος κάλλιστος και θαυμαστότατος». Πώς έγινε και περιορίστηκε η Παρασκευή του χαλβά στα Φάρσαλα, όπου και πήρε μεγάλη φήμη, ώστε να ονομάζεται «Φαρσαλινός Χαλβάς» δεν είναι επίσης γνωστό. Είναι γνωστό όμως ότι στα τέλη του προπερασμένου αιώνα ο καλύτερος τεχνίτης ήταν ο Τούρκος Νουρής.</b><br /><b>ΤΑ ΕΙΔΗ ΤΟΥ ΧΑΛΒΑ</b><br /><br /><b>Στην αρχή οι χαλβατζήδες παρασκεύαζαν τριών ειδών χαλβά: τον «πίριντς», τον «κόμματ» και τον «Σαπουνέ». Ο «Πίριντς παρασκευαζόταν κυρίως με αλεσμένο ρύζι και ζάχαρη, ο «κόμματ» γινόταν σε κομματάκια σαν λουκούμι και ήταν λευκού χρώματος, σκληρός, αλλά νόστιμος. Για τον εν λόγω χαλβά δεν υπάρχουν στοιχεία για τα υλικά που χρησιμοποιούσαν οι χαλβατζήδες, πουλιόταν όμως μόνο στη διάρκεια του παζαριού των Φαρσάλων, ως το 1960 περίπου. Ο «Σαπουνέ» Χαλβάς με βούτυρο είναι γλύκισμα που δεν αλλοιώνεται και ήταν νόστιμος και καλύτερος από τους άλλους δύο. Υπήρξαν επίσης και δύο άλλες ποικιλίες χαλβά, ο «Σουσάμ» από σουσάμι ή στραγάλια, άμυλο και ζάχαρη και ο «Ασουτέ» που ήταν εύγευστος, αλλά δύσκολα διατηρητέος και παρασκευαζόταν μέχρι το 1920. Επικρατέστερος όλων όμως ήταν ο «Σαπουνέ», το σήμα κατατεθέν των Φαρσάλων, ενώ τελευταία ο γνωστός χαλβαδοποιός Δημήτρης Αλεξόπουλος παρασκευάζει χαλβά με περιτύλιγμα σοκολάτα και φύλλο κρούστας.</b><br /><b>ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΦΑΡΣΑΛΙΝΟΙ ΤΕΧΝΙΤΕΣ</b><br /><br /><b>Όπως αναφέρθηκε, ο καλύτερος χαλβατζής ήταν ο Νουρής. Αυτός πήρε συνεταίρους στο μαγαζί του τον Καλταμπάνη και τον Οικονόμου αρχικά και τον Σπανό αργότερα. Το μαγαζί τους βρισκόταν εκεί που είναι σήμερα το κατάστημα Μητρογώγου. Αργότερα ο Καλταμπάνης και ο Οικονόμου άνοιξαν δικό τους κατάστημα. Στον Νουρή εργάστηκαν σαν βοηθοί ο Γουβέλης και ο Κουλιάμπας, οι οποίοι αργότερα έγιναν κορυφαίοι τεχνίτες του χαλβά. Ο Νουρής μετά τον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 έφυγε για την Τουρκία και πούλησε το μαγαζί του για 15 δρχ. σε κάποιον Μπουλασίκη.</b><br /><br /><b>Τους Φαρσαλινούς μαστόρους μιμήθηκαν αργότερα τεχνίτες από διάφορα μέρη της Ελλάδος. Ο Φαρσαλινός Χαλβάς όμως εξακολουθεί να είναι ασυναγώνιστος.</b><br /><b>ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΧΑΛΒΑ</b><br /><br /><b>Από τους πιο παλιούς χαλβατζήδες της πόλης, ο Τάκης Δεληδημητρίου, που ως γνωστόν, δώρισε όλη την περιουσία του στον Δήμο Φαρσάλων, έλεγε για την τέχνη του χαλβά τα εξής: «Το μυστικό του χαλβά είναι στο ψήσιμο και σε ποια χρονική στιγμή ρίχνονται τα υλικά. Το ψήσιμο για να έχει καλό αποτέλεσμα χρειάζεται τουλάχιστον μία ώρα».</b></div><div><b><br /></b></div><div><b>Συνταγή γιά σαπουνέ χαλβά ΦΑΡΣΑΛΩΝ :</b></div><div><b><br />https://funkycook.gr/halvas-farsalon-sapoune-pazariotikos/</b><br /><br /><div><span style="font-family: georgia;"><b>Συνταγή από την Αργυρώ Μπαρμαρίγου : <br /></b></span>https://www.argiro.gr/recipe/chalvas-farsalon/<br />
<p class="MsoNormal" style="background: rgb(106, 173, 191);"><span style="color: #262425; font-family: "Georgia","serif"; font-size: 9.5pt;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: rgb(106, 173, 191);"><span style="color: #262425; font-family: "Georgia","serif"; font-size: 9.5pt;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: rgb(106, 173, 191);"><span style="color: #262425; font-family: "Georgia","serif"; font-size: 9.5pt;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: rgb(106, 173, 191);"><span style="color: #262425; font-family: "Georgia","serif"; font-size: 9.5pt;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p></div></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br />Κλαυδίαhttp://www.blogger.com/profile/01273263921938607914noreply@blogger.com25tag:blogger.com,1999:blog-2165322750865893085.post-70489356267940784302021-10-12T21:25:00.001+03:002021-10-12T21:29:36.323+03:00<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLNb-aPLQaIjSgP-1XqntFhs9nhx_-k_jTd9UaH5ROB14SqdC1jjkYWETil5gldL5KHJ6fcyvPt8JZ9BRDcrCXrXqCS7Hc8d35Z2-VNVP3pXO0kP3avtL041UM5SqjdgkjhBCMvR9hgNE/s320/mail.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="320" data-original-width="214" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLNb-aPLQaIjSgP-1XqntFhs9nhx_-k_jTd9UaH5ROB14SqdC1jjkYWETil5gldL5KHJ6fcyvPt8JZ9BRDcrCXrXqCS7Hc8d35Z2-VNVP3pXO0kP3avtL041UM5SqjdgkjhBCMvR9hgNE/w268-h400/mail.jpg" width="268" /></a></div><br /> <p></p><p></p><p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Η έναρξη της 3ης Μίνι Σκυτάλης που διοργανώνει η Μαίρη μας από την Γήϊνη Ματιά , με βρίσκει έτοιμη να ξεδιπλώσω την ιστορία μου, σε 731 λέξεις, (θα δείξετε ανοχή και επιείκεια φίλοι μου, παρά τις φιλότιμες προσπάθειές μου, παραμένω αθεράπευτα πληθωρική και ασυμμάζευτη στην διαχείριση των λέξεων....) εμπνεόμενη από την Φωτό της Λαϊκής με τα ηλιοτρόπια σε πρώτο πλάνο !!! </span></b></p><p class="MsoNormal"><b><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Την Καλλιρόη ο έρωτας ανέμενε μιά μέρα.....</span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Ευάγγελε,
να χαρείς γρήγορα.....πεθαίνω</span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif""> </span></b><b><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">….μία
σόδα, ένα </span></b><b><span lang="EN-GB" style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-GB;">GAVISCON</span></b><b><span lang="EN-GB" style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;"> </span></b><b><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">….ένα
</span></b><b><span lang="EN-GB" style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-GB;">LOSEC</span></b><b><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">...!!! Τι
καούρα είναι τούτη Θεέ μου, απόψε μαρτύρησα της μάνας μου το γάλα……</span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Εμ….βαρέθηκα
να λέω τα ίδια και τα ίδια, δεν φτάνει που το μεσημέρι στης αδελφής<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>σου, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>περιδρόμιασες<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>τον αγλέουρα, και σουτζουκάκια και παστίστιο και
μελιτζανοκεφτέδες…..μόνο<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>η φάβα σου
ξέφυγε γιατί<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>η αδελφούλα σου ξεχάστηκε
και δεν την έβγαλε εγκαίρως στο τραπέζι….να μην αναφερθώ και στα 2 κομμάτια
μπακλαβά….ένα φανερά κι εσύ μόνο ξέρεις πόσα στα κρυφά, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τσάκισες….και δεν έφθανε το μεσημεριανό,
ήθελες κυρά μου και το βράδυ <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>το κάτι τι
σου…..τουτέστιν :<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μία πλουσιοπάροχη <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μερίδα από τα χθεσινό σπετζοφάϊ , ψωμάκι
μπόλικο να σκουπιστεί <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>καλά<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>το πιάτο από την σαλτσούλα <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>κι από πάνω μία σοκοφρέττα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>να γλυκαθεί ο ουρανίσκος……Τι να σου κάνει <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>η σόδα και το έρμο το </span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-GB" style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-GB;">GAVISCON</span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">.....άσε το ραχαλητό και τα βογκητά<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>που μ΄έχουν ξαγρυπνήσει….<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Κι εγώ
ξαγρύπνησα Ευάγγελε, είχαμε δυό χρόνια να πάμε στην αδελφή μου και να φάμε μαζί,
ας όψεται η πανδημία …..ε!<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>απόλαυσα λίγο
το φαγητό με παρέα, τι ήθελες δηλαδή <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>να
μην αγγίξω τίποτα από τα λαχταριστά που μας ετοίμασε;;;;<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Εγώ
μπορεί να βάρυνα το στομάχι μου και να κακόπαθα, αλλά το ευχαριστήθηκα !!! Ασε
που εξηγήθηκε και τ΄όνειρο που είδα τις προάλλες…..Θυμάσαι που σου είπα ότι
είδα την θειά μου την Καλλιρόη, ολοζώντανη μ΄ένα μεγάλο μπουκέτο ηλιοτρόπια κι
ένα χαμόγελο μέχρι τ΄αυτιά να τρέχει στης μάνας μου για καφεδάκι….<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Κάθε
φορά που βαρυστομαχιάζεις, πολύ συχνά δηλαδή, όλο κάποιον πεθαμένο
ονειρεύεσαι….<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Αν δεν κάνω λάθος, την
είχες δει πάλι την θειά<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>πριν κανένα
μήνα, τότε που πήγαμε με τους κουμπάρους στο ταβερνάκι του Δαμίγου, στην Πλάκα
και<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τσάκισες <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τα μπακαλιαράκια και την σκορδαλιά…..πως
εξηγήθηκε το όνειρο παρακαλώ ;;;<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Να σαν
σήμερα , η μάνα μου πάντρεψε την<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Καλλιρόη με τον Ανέστη…<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αδελφή μου έχει τρομερό μνημονικό…. εκείνη το θυμήθηκε,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>η μάνα
μας αν και λίγο μικρότερη ,πάντα <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>την
συμβούλευε και την ενθάρρυνε<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Προχώρα
!<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>της είπε, όταν της εκμυστηρεύθηκε ότι
στην Λαϊκή είχε γνωρίσει έναν συμπαθέστατο κύριο, χήρο όπως και η ίδια <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μεταξύ τους είχε αναπτυχθεί αίσθημα….εκείνος
επέμενε να παντρευτούν …..Είχε τους δισταγμούς της , ήταν παντρεμένη ήδη δυό
φορές και δυό φορές χήρα, είχε παιδιά και περίμενε εγγόνια……Ο πρώτος γάμος στα
22 της, προξενιό, με τον Μιλτιάδη, αξιωματικό γιό ενός συναδέλφου του πατέρα της,
…..χήρεψε στα <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>28<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>…. Είχε αποκτήσει<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>κι ένα αγοράκι …..Ο δεύτερος γάμος της , 5
χρόνια αργότερα, με έναν έμπορο , στο κατάστημα του οποίου εργαζόταν… Μεσήλικας,
μοναχογιός, βαρήκοος λίγο ο<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Αυξέντιος , <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>έζησε μαζί του 10 <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>χρόνια<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>,γηροκόμησε τους γονείς του και δυό <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>θειές <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>του γεροντοκόρες,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>απέκτησε<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>άλλα 3 παιδιά , όλα τα <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>σπούδασε
και τα καμάρωσε να προκόβουν και να κάνουν τις δικές τους οικογένειες…<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Είχε
αληθινό πάθος με τα λουλούδια, πήγαινε <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>κάθε εβδομάδα<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>στην Λαϊκή και εκτός από ζαρζαβατικά,<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>προμηθευόταν απαραιτήτως και λουλούδια…<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Στα 65 της, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>προέκυψε η γνωριμία στην Λαϊκή με τον Ανέστη… <o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Καλλιρόη<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>μου,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μην νοιάζεσαι για κανέναν,
ούτε για παιδιά, ούτε για γαμπρούς, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ούτε
για σόγια , για κανέναν….όσες μέρες έχεις από τον Θεό να ζήσεις ακόμη,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>δικαιούσαι να τις ζήσεις με έναν καλό
σύντροφο !»<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Αυτή τη συμβουλή <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>της έδωσε η ανοιχτόμυαλη μάνα μας<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και ευτυχώς , την ακολούθησε !!!<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Πολλά χρόνια αργότερα , βρέθηκαν σ΄εκείνο το
παλιό ΑΛΜΠΟΥΜ με <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τις οικογενειακές φωτογραφίες
, αυτοί οι στίχοι , γραμμένοι από την μάνα μας,<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>πίσω από την φωτογραφία <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>του γάμου
της Καλλιρόης και του Ανέστη….<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"">Την Καλλιρόη ο έρωτας
ανέμενε μια μέρα,<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"">στη λαϊκή παρακαλώ, στον πάγκο<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>εκεί πέρα,<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"">με το μαρούλι το σγουρό, το φρέσκο
κρεμμυδάκι,<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"">ήταν καλοστεκούμενος, φορούσε
καβουράκι .<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"">«Μαντάμ της είπε ευγενικά, εντύπωση
μου κάνει<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"">πόσο καλά διαλέγετε, κοιτώντας το
κοτσάνι,<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"">εγώ διαλέγω ο φουκαράς, πληρώνω
όσο-όσο,<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"">μα όλα χάλια δυστυχώς, πάω να
παλαβώσω,<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"">έχω χηρέψει<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ξεύρετε προ μιάς τετραετίας<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"">και μόνος ζώ ο δυστυχής, άνευ πλέον
συμβίας.»<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"">Ητανε αφοπλιστικός κι
αυτή ψυχοπονιάρα,<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"">μια έλξη ανεξήγητη , μια
έξαψη μια αντάρα…<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"">Της πρόσφερε ηλιοτρόπια μ΄ ευγένεια
και χάρη, <o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"">δυό μήνες χρειαστήκανε, να γίνουνε
ζευγάρι…!<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"">Πως θα το πούμε στα
παιδιά, τον ρώτησε εκείνη.<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"">Εγώ μωρέ θα τους το πώ,
και ότι θέλει ας γίνει.<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"">Τα είπαν, τα μιλήσανε,
και μια χαρά τα πάνε<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"">κι ας φρίξανε τα σόγια τους κι ας τους
περιγελάνε.<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"">Ζήσανε και γεράσανε πολύ αγαπημένοι<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"">και φύγανε απ΄τη ζωή,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>στ΄αλήθεια ευτυχισμένοι!<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif""><o:p> </o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Arial;">Ας είναι αναπαυμένοι όλοι κι εσύ κυρά μου, σταμάτα
επί τέλους τα βραδινά τσιμπούσια γιατί δεν αντέχεται άλλο η ξαγρύπνια….άντε
πιές τη σόδα και το </span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-GB" style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-GB; mso-bidi-font-family: Arial;">GAVISCON</span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-GB" style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Arial;"> </span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Arial;">και άσε με να
κοιμηθώ καμιά ώρα…..και ράψε το στόμα σου επιτέλους !!!Αρσινόη μ΄ακούς ;;;<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-family: Arial;"><o:p> </o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;"><o:p> </o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Κλαυδία<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Οκτώβριος
2021<o:p></o:p></span></b></p><br /><p></p>Κλαυδίαhttp://www.blogger.com/profile/01273263921938607914noreply@blogger.com36tag:blogger.com,1999:blog-2165322750865893085.post-7461585738701615972021-04-19T20:17:00.019+03:002021-04-21T07:56:12.224+03:00Η Ιστορία του κόκκινου ποδήλατου Μέρος Β' <p> Συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης</p><p>Μέρος Β΄</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQ_21oIF5VCdH5CEf_XpH3QNQnirPr1-MUOaN01cOo-nT2zY156pU3SH3QTPV6qfZ0G_Lgk-79HwOGeuTdEGk5QcObesFLtkOvpRyc2DFLF3pOxH8GUna2Zs4SMrlK6Q_kRy7mNlrP9p8/s849/2.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="849" data-original-width="564" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQ_21oIF5VCdH5CEf_XpH3QNQnirPr1-MUOaN01cOo-nT2zY156pU3SH3QTPV6qfZ0G_Lgk-79HwOGeuTdEGk5QcObesFLtkOvpRyc2DFLF3pOxH8GUna2Zs4SMrlK6Q_kRy7mNlrP9p8/w266-h400/2.jpg" width="266" /></a></div><br /><p></p><p><br /></p><p></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span><span style="font-family: georgia;">Ο γιός
της Ιφιγένειας , ο Μιλτιάδης, Αξιωματικός του στρατού, είχε παντρευτεί την
Εριφύλλη και ζούσαν στην Αθήνα, κάπου στο Μετς ….Η Εριφύλλη εργαζότανε στο
Νοσοκομείο τον ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ ,
Νοσηλεύτρια , η αδελφή της η Ερασμία , χήρα στα 24 χωρίς να προλάβει να
αποκτήσει παιδιά, ζούσε στο Κουκάκι μαζί με την μάνα τους και εργαζότανε επίσης
στον Ευαγγελισμό σαν Τραπεζοκόμα….<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span><o:p><span style="font-family: georgia;"> </span></o:p></span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span><span style="font-family: georgia;">Οι δύο αδελφές και ο Μιλτιάδης, ήταν οργανωμένοι στην Αντίσταση <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>….έχοντας
απόλυτη επίγνωση του κινδύνου , προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να πολεμήσουν τους
κατακτητές…..Η Εριφύλλη εξοικονομούσε φάρμακα και πρόσφερε περίθαλψη σε
τραυματίες αγωνιστές, ο Μιλτιάδης έκανε πολλά , αλλά ποτέ δεν συζητούσε
γι΄αυτά<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>« καλύτερα να μην ξέρετε τίποτα
τους έλεγε, είστε πιο ασφαλείς….» αργότερα<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>τα παιδιά τους έμαθαν για την ΕΣΠΟ ....</span></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span><span style="font-family: georgia;">Ο
μεγάλος τους γιός, ο 19χρονος Αντώνης, Φοιτητής του Πολυτεχνείου, είχε προσχωρήσει
στην ΕΠΟΝ, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>είχε γνωρίσει την Ηρώ
Κωνσταντοπούλου , έγραφε συνθήματα στους τοίχους και κολλούσε προκηρύξεις,
η<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>14 χρονη Ράνια, με το κόκκινο ποδήλατό
της, που κάποτε ανήκε σε<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μία΄Ελλη που
δεν είχε γνωρίσει ποτέ, μετά την απελευθέρωση<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>έμαθαν ότι είχε παντρευτεί έναν Αμερικανό γιατρό και ζούσε στο
εξωτερικό, μετέφερε μηνύματα απομνημονεύοντάς τα……<o:p></o:p></span></span></b></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span><span style="font-family: georgia;"><br /></span></span></b></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span></span></b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhS55ihVROGnxD28L_GoQ9OOvfUSA8-uicK41i40fQ-zEdxSbyhWdEOyG66yTARmbr1iFxSGd9Nb6WIx3mNPJWGHVYwZwID8SL8DGhsku8ip6xHO4YOtkZKYOtgOVjqkOwSR8kz5UY3YM8/s300/312.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="300" data-original-width="211" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhS55ihVROGnxD28L_GoQ9OOvfUSA8-uicK41i40fQ-zEdxSbyhWdEOyG66yTARmbr1iFxSGd9Nb6WIx3mNPJWGHVYwZwID8SL8DGhsku8ip6xHO4YOtkZKYOtgOVjqkOwSR8kz5UY3YM8/w281-h400/312.jpg" width="281" /></a></span></b></div><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span><br /><span style="font-family: georgia;"><br /></span></span></b><p></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span><span style="font-family: georgia;">Ο μικρός της οικογένειας, ο 12 χρονος Ιάσονας
ζούσε με την επιθυμία να ψηλώσει μια ώρα αρχύτερα ώστε τα πόδια του να
φθάνουν<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>με άνεση τα πετάλια του κόκκινου
ποδήλατου….Ηδη ήτανε δεινός <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>στο πατίνι
που του είχε κατασκευάσει ο πατέρας του και κατηφόριζε σαν σφαίρα στα
πεζοδρόμια της γειτονιάς , <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αλλά ο καημός του ήτανε
το ποδήλατο , εξασκήθηκε <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>βέβαια και
ως<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ποδηλάτης χρησιμοποιώντας το
σαραβαλιασμένο πιά «παιδικό» ποδήλατο του Αντώνη, που είχε φάει τα ψωμιά του
και σχεδόν είχε αχρηστευτεί αφού ούτε ανταλλακτικά μπορούσαν να βρεθούν ούτε τα
λάστιχα σήκωναν άλλα μπαλώματα….</span></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 14pt;"><o:p><span style="font-family: georgia;"> </span></o:p></span></b><b style="text-align: left;"><span style="font-family: georgia;"><i>Ο λιμός του χειμώνα 1941 – 1942 είχε δραματικό αντίκτυπο στις μεγάλες πόλεις, κυρίως στην Αθήνα και τον Πειραιά, αλλά και στα μικρά άγονα νησιά. Στις 9 Ιουνίου 1941, οι κάτοικοι της Αθήνας ξεκίνησαν να λαμβάνουν τρόφιμα με δελτίο. Παράλληλα, η Μαύρη Αγορά έλαβε τεράστιες διαστάσεις. Σύμφωνα με τις πηγές της εποχής, το μεγαλύτερο μέρος της σοδειάς από την επαρχία δεν κατέληγε στην αγορά αλλά σε κερδοσκόπους και μεσάζοντες. Το παράνομο εμπόριο σχεδόν αντικατέστησε τις πραγματικές συναλλαγές και σε λίγους μήνες τα τρόφιμα είχαν σχεδόν εξαφανιστεί από τα ράφια των καταστημάτων. Συσσίτια άρχισαν να οργανώνονται από την εκκλησία, φιλανθρωπικές οργανώσεις και τον Ερυθρό Σταυρό.</i></span></b></p><b><span style="font-family: georgia;"><i><br />Στην πρωτεύουσα την περίοδο 1941 – 1942 πέθαναν από τον λιμό κατά προσέγγιση 45.000 άνθρωποι, ενώ στη Θεσσαλονίκη το χρονικό διάστημα 1942 – 1943 απεβίωσαν από ασιτία - σε συνδυασμό και με την ελονοσία - περίπου 5.000 άνθρωποι. <br /><br /> Στην ελληνική συλλογική μνήμη η οδύνη του λιμού παραμένει ένα από τα ισχυρότερα μελανά στοιχεία της γερμανικής κατοχής.<br /></i><br /><br />Η Εριφύλλη και η Ερασμία προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να εξασφαλίσουν φάρμακα και τρόφιμα …..Στηνόντουσαν με τις ώρες στις ουρές των συσσιτίων με τα δελτία στο χέρι για τα λιγοστά τρόφιμα που μοιράζονταν, οι νεκροί στους δρόμους που πλήθαιναν καθημερινά τις έκαναν να πάρουν την απόφαση να επιδοθούν σε ένα ιδιότυπο σύστημα αφαίρεσης τροφίμων και φαρμάκων από τους Γερμανούς.…..Εραψαν ποδιές με εσωτερικές τσέπες που τις φορούσαν κατάσαρκα κι εκεί έκρυβαν ότι μπορούσαν να εξασφαλίσουν, με μεγάλο κίνδυνο….Πλιάτσικο οι κατακτητές, πλιάτσικο και οι δύο αδελφές, κάτω από την μύτη τους παρά το ρίσκο….Η Ερασμία μάλιστα που σέρβιρε τις πτέρυγες με τους γερμανούς αρρώστους και είχε πρόσβαση στα μαγειρεία ……έκανε τα κουμάντα της και παραδόξως τα κατάφερνε τόσο καλά, που κανείς ποτέ δεν υποψιάστηκε το παραμικρό….Βοηθούσαν όσους περισσότερους μπορούσαν … διαθέτοντας φάρμακα και τρόφιμα… <br /><br />Τον Απρίλιο του 1942 , σε ένα μπλόκο συλλαμβάνεται ο Αντώνης μαζί με πολλούς άλλους και παρ΄όλο που δεν βρέθηκε τίποτα ενοχοποιητικό επάνω του, είχε προλάβει ευτυχώς και είχε παραδώσει τις προκηρύξεις που κουβαλούσε στην Ηρώ, τον πήγαν για ανάκριση και τον καταδίκασαν σε θάνατο διά τυφεκισμού <br /><br />Κλαυθμός και οδυρμός στην οικογένεια, ο Μιλτιάδης έτρεξε να χτυπήσει τις πόρτες όλων όσων πίστευε ότι μπορούν να βοηθήσουν, η Ερασμία έτρεξε στην Ιουλία ζητώντας την συνδρομή των συντρόφων της, η Εριφύλλη έπεσε στα γόνατα του Διευθυντή της Χειρουργικής Κλινικής ….όλοι υποσχέθηκαν να βοηθήσουν με κάθε τρόπο….. <br /><br />Εφθασε η παραμονή της ορισμένης ημερομηνίας εκτέλεσης, ο Μιλτιάδης και η Εριφύλλη σκιές του εαυτού τους, η Ερασμία προσποιητά ψύχραιμη, η γιαγιά όλη τη νύχτα γονατισμένη μπροστά στο εικονοστάσι, η Ράνια μην μπορώντας να συγκρατηθεί, έκλαιγε με γοερά αναφιλητά, ο Ιάσονας σαστισμένος προσπαθούσε να συνειδητοποιήσει τι ακριβώς συμβαίνει…..ο Τέλης ο κολλητός του φίλος του είχε εκμυστηρευθεί μόλις πριν λίγες ώρες «Αύριο το ξημέρωμα, οι Γερμαναράδες θα σκοτώσουνε τον αδελφό σου τον Αντώνη εκεί στη μάντρα στου Γουδή….εκεί τους σκοτώνουνε όλους….τους ντουφεκάνε….» το έλεγε ο πατέρας μου στη μάνα μου και το άκουσα " Κρίμα τα παλληκάρια ….κρίμα τους πατριώτες…." έλεγε και η μάνα μου του είπε: « Δεν μπορείς να κάνεις κάτι Αγησίλαε, έστω για τον Αντώνη το γειτονάκι μας…. " Εχω μιλήσει ήδη στον κουμπάρο μας που γνωρίζει πρόσωπα και πράγματα..... ελπίζω να τα καταφέρει ...."<br /><br />Πάμε να δούμε που είναι αυτή η μάντρα, θέλω να την δώ είπε αποφασιστικά ο Ιάσονας….ο Τέλης δίσταζε, αλλά η περιέργεια και το παράτολμο της ηλικίας, έκανε και τους δύο να παραβλέψουν τους κινδύνους και να ξεκινήσουν με τα ποδήλατα το απομεσήμερο για εξερεύνηση….. <br /><br />Ο Τέλης είχε έναν ξάδελφο λίγο μεγαλύτερο, που έμενε στην περιοχή…..θα πάμε πρώτα στου Γιώργη, αυτός θα μας δείξει το μέρος….τον δρόμο το ξέρω καλά, έρχομαι συχνά με την μάνα μου στη θεία Ελπινίκη …ο μπάρμπας μου δουλεύει σε κινηματογράφο και πάμε παρέα και βλέπουμε ταινίες…. <br /><br />Οι πιτσιρικάδες ήταν αποφασισμένοι και έχοντας μεγάλη άγνοια του κινδύνου….ποδηλατώντας έφθασαν στο σπίτι της θείας Ελπινίκης χωρίς βέβαια να αποκαλύψουν τους σκοπούς τους….Στον Γιώργη μόνο εκμυστηρεύτηκαν την επιθυμία τους να δούν την μάντρα των εκτελέσεων , έστω από μακριά….Εκείνος τους αποθάρρυνε αρχικά , αλλά όταν έμαθε ότι την επομένη θα τουφέκιζαν εκεί ακριβώς τον αδελφό του Ιάσονα, τους οδήγησε χωρίς άλλη κουβέντα σε ένα σημείο που κρυμμένοι σε κάτι θάμνους είχαν στο οπτικό πεδίο τους ένα τμήμα του τόπου των εκτελέσεων…Η καρδιά του Ιάσονα κόντευε να σπάσει, έσφιξε τα χείλη και αμίλητοι πήραν τον δρόμο της επιστροφής.</span></b><div><b><span style="font-family: georgia;"><br /></span></b></div><div><b><span style="font-family: georgia;"><br /></span></b></div><div><b><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjH_2mI4UKSuUT2f7dTg2mLiKB9PvNUdbLyqNnBo6careQUBadh6Bur5DljJiZddfejTvs8b_CCz4shXgZzajnXIBtouZ6c6x4_X-NBFBtUXdmxeroF9LLFIOgHfj2S_flztW3Gd4QYx5Q/s1280/73220524_503092626941866_7560544507263975424_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="720" data-original-width="1280" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjH_2mI4UKSuUT2f7dTg2mLiKB9PvNUdbLyqNnBo6careQUBadh6Bur5DljJiZddfejTvs8b_CCz4shXgZzajnXIBtouZ6c6x4_X-NBFBtUXdmxeroF9LLFIOgHfj2S_flztW3Gd4QYx5Q/w400-h225/73220524_503092626941866_7560544507263975424_n.jpg" width="400" /></a></div><br /><span style="font-family: georgia;"><br /></span></b></div><div><b><span style="font-family: georgia;"><br /></span></b></div><div><b><span style="font-family: georgia;">Στο σπίτι δεν βρήκε κανέναν, η μάνα του και η αδελφή του σίγουρα θα είχανε πάει στο Κουκάκι στη θεία Ερασμία και τη γιαγιά, όταν θα επέστρεφαν δεν θα έκανε καμία κουβέντα για την εξαφάνισή του, το ίδιο και ο Τέλης . <br /><br />Το βράδι σχεδόν όλοι έμειναν ξάγρυπνοι, η μάνα του ούτε που σκέφθηκε να τον κατσαδιάσει για το ξεπόρτισμα, ίσως και να μην το πήρε είδηση καν, είχε πολύ σοβαρότερα πράγματα να την απασχολούν, η Ράνια κάποια στιγμή τον αναζήτησε και αντιλήφθηκε το ποδήλατο που έλειπε αλλά φαντάστηκε ότι κάπου στη γειτονιά θα τριγυρνάει με τον Τέλη και τους υπόλοιπους….οπότε βιάστηκε να ακολουθήσει την μητέρα της στο Κουκάκι. Είχαν στηρίξει τις ελπίδες τους στις ενέργειες των ΕΠΟΝΙΤΩΝ, η κυρία Ιουλία και η κυρία ΄Αννα τους είχαν διαβεβαιώσει ότι είχαν ελπίδες να δοθεί χάρη….Ο πατέρας τους πάλι δεν έβγαζε μιλιά, παρά την απαγόρευση της κυκλοφορίας, ήρθε για λίγο στο σπίτι και κατά τις 10 τον κατάπιε πάλι το σκοτάδι…..σίγουρα κάποιους θα συναντούσε, πασχίζοντας να σώσει το παιδί του….. <br /><br />Αργούσε να ξημερώσει…..ο Ιάσονας είχε καταστρώσει το σχέδιό του και ήταν αποφασισμένος !!! Ακροπατώντας έβαλε το μαξιλάρι του κάτω από τα σκεπάσματα και τύλιξε τις κουβέρτες να μοιάζουν ότι κάποιος κοιμάται….ξεγλίστρησε στην αυλή από την πόρτα της κουζίνας, με την άκρη του ματιού του είδε την μάνα του γερμένη στο πλάϊ του καναπέ, η θεία του στην άλλη άκρη, αποκαμωμένες και οι δύο από το κλάμα και τις προσευχές. Ο πατέρας του άφαντος, η Ράνια μάλλον με τη γιαγιά στο δωμάτιό της….Αποφασιστικά ανέβηκε στο κόκκινο ποδήλατο, δεν καλοέφτανε τα πετάλια, αλλά τεντώνοντας τα πόδια θα τα κατάφερνε, έπρεπε να τα καταφέρει !!! <br /><br />Είχε απομνημονεύσει την διαδρομή, δεν συνάντησε ψυχή …ήταν άλλωστε πολύ νωρίς, οι νεραντζιές ευωδίαζαν και τα πουλιά είχαν αρχίσει το πρωϊνό τους κελάηδημα, εκείνος όμως ένα πράγμα είχε στο νού του. Να σώσει το αδελφό του !!! <br /><br />Εφθασε στους θάμνους και έκρυψε το ποδήλατο….περίμενε υπομονετικά με την καρδιά να βροντοχτυπάει στο στήθος του …. ετοιμάστηκε μόλις είδε τα γερμανικά καμιόνια να ανηφορίζουν στο δρόμο και να μπαίνουν στο χώρο …, άκουγε καθαρά τις φωνές τους και τα παραγγέλματα του επί κεφαλής, έστησαν τα πολυβόλα….μετά κατέβασαν τους μελλοθάνατους…..μέτρησε 25 άτομα, 6ος ήτανε ο Αντώνης….</span></b></div><div><b><span style="font-family: georgia;"><br /></span></b></div><div><b><span style="font-family: georgia;"><br /></span></b></div><div><b><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhOGsU9M7X44-Otsghgj6GSggcf4IxoCE02oIuOffgzMdJye4XYjvQZAgQQtPwbzfUwApN3i1vSvJ0B1X_dFOVJpG6mIL9kLFLXHjQ5UYIUWxVVR7ajdZRl5yhlfSiDWu1BSyW5Afg7kcI/s460/kaisariani.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="286" data-original-width="460" height="249" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhOGsU9M7X44-Otsghgj6GSggcf4IxoCE02oIuOffgzMdJye4XYjvQZAgQQtPwbzfUwApN3i1vSvJ0B1X_dFOVJpG6mIL9kLFLXHjQ5UYIUWxVVR7ajdZRl5yhlfSiDWu1BSyW5Afg7kcI/w400-h249/kaisariani.jpg" width="400" /></a></div><br /><span style="font-family: georgia;"><br /></span></b></div><div><b><span style="font-family: georgia;"><br /><br />Αποφασισμένος καβάλησε το ποδήλατο και κατηφόρισε στο χωμάτινο μονοπάτι….λίγα μέτρα τον χώριζαν από την πύλη, παραδόξως δεν υπήρχε κανείς εκεί, όλοι ήταν συγκεντρωμένοι στον τόπο της εκτέλεσης. <br /><br />Μάζεψε τις δυνάμεις του και κάνοντας πετάλι με δύναμη όρμησε ανάμεσε στα πολυβόλα και τους μελλοθάνατους που είχαν στο μεταξύ παραταχθεί κατά μήκος του τοίχου . Οι φωνές τους αντηχούσαν καθαρές....έψαλαν τον Εθνικό ΄Υμνο...…. «Θα πάρω τον αδελφό μου, δεν θα τον σκοτώσετε !!!» Φώναξε δυνατά ενώ πλησίασε στον τοίχο….έγειρε προς το μέρος του Αντώνη σκύβοντας τόσο κοντά που κόντεψε να χάσει την ισορροπία του, άπλωσε το χέρι και τον άρπαξε από την μπλούζα….Ολοι είχαν μείνει, εμβρόντητοι, παρακολουθούσαν την απίστευτη σκηνή αποσβολωμένοι…. <br /><br />Ο Αντώνης με μία σβέλτη κίνηση ανέβηκε στο ποδήλατο προσπαθώντας να καλύψει με το σώμα του , τον μικρό του αδελφό….ήταν σίγουρος ότι σε δευτερόλεπτα θα τους γάζωναν οι σφαίρες των πολυβόλων….όμως δεν έγινε απολύτως τίποτα…ο χρόνος σταμάτησε , μόνο οι ανάσες τους έβγαιναν κοφτές και ακατάστατες….ο Ιάσονας σχεδόν όρθιος ποδηλατούσε μανιασμένα απομακρυνόμενος από το πεδίο βολής….Πέρασαν την πύλη χωρίς να τους ακολουθήσει κανείς, είχαν βγεί σχεδόν στον κεντρικό δρόμο, όταν άκουσαν τις ριπές των πολυβόλων…. Μέσα από στενά και απόμερα δρομάκια κατάφεραν να επιστρέψουν στη γειτονιά τους, σε κάποιο σημείο μάλιστα άλλαξαν και θέσεις, γιατί ο μικρός είχε εξαντληθεί από την προσπάθεια και αδυνατούσε να συνεχίσει με το διπλό φορτίο….Δεν επέστρεψαν στο σπίτι, ο Αντώνης του είπε να τον αφήσει σε κάποιο σημείο , πεζός θα συνέχιζε μέχρι την μάντρα του Α΄Νεκροταφείου και από εκεί θα πήγαινε σε κάποιο κρησφύγετο της Οργάνωσης. </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /></b><div><b><span style="font-family: georgia;">«Να φύγετε από το σπίτι τον συμβούλεψε, σίγουρα θα έρθουν να με ψάξουν ! Είναι απίστευτο αυτό που συνέβη ! Ιάσονα αδελφάκι μου, μικρέ μου ήρωα έκανες ένα θαύμα !!! « Δεν μπορώ να το πιστέψω ! Τον έσφιξε στην αγκαλιά του και του καταφίλησε το πρόσωπο κλαίγοντας…. «Θα έχετε νέα μου μόλις μπορέσω….να προσέχετε και να φύγετε ! Να κρυφτείτε !!!»</span></b><div><b><span style="font-family: georgia;"> Εκανε απότομα μεταβολή και χάθηκε από τα μάτια του. Ο Ιάσονας ήτανε τόσο αναστατωμένος που δεν είχε συνειδητοποιήσει τι ακριβώς είχε γίνει…..μία τεράστια συγκίνηση τον έπνιγε ….Ο Αντώνης είχε σωθεί, δεν τον σκότωσαν οι Γερμανοί, ξέφυγε από το εκτελεστικό απόσπασμα !!! <br /><br />Γύρισε στο σπίτι σαν αλλοπαρμένος, τ΄αυτιά του βούϊζαν και τα μάτια του ήτανε θολά από τα δάκρυα. Μπήκε στην μικρή αυλή σχεδόν παραπατώντας και άφησε το κόκκινο ποδήλατο στη συνηθισμένη θέση. <br /><br />Η μάνα του πετάχτηκε από την πόρτα της κουζίνας έξαλλη ! </span></b><div><b><span style="font-family: georgia;">"Που γυρνάς απ΄τα χαράματα βρε παλιόπαιδο ….δεν μας φτάνει η συμφορά που μας έχει βρεί , θέλουμε κι άλλα….δεν καταλαβαίνεις , δεν καταλαβαίνεις πιά…. " έκλαιγε, φώναζε και χτυπούσε με τα χέρια το κεφάλι της….</span></b></div><div><b><span style="font-family: georgia;">"Μόνο τα δικά σου μπλεξίματα μας λείπανε τώρα…..Αμάν Παναγία μου , Χριστέ μου κι όλοι οι Αγιοι….." κάθησε στο κατώφλι της πόρτας κι άρχισε να θρηνεί για τον Αντώνη "…πάει το παλληκάρι μου, θα το σκοτώσουνε τα σκυλιά, πάει ο γιόκας μου, το καμάρι μου….γιατί Παναγία μου, γιατί Χριστέ μου…."<br /><br />Ο Ιάσονας αμίλητος στεκότανε με χαμηλωμένο το κεφάλι χωρίς να μπορεί να αρθρώσει λέξη…..Ξεπρόβαλλε η θεία και πίσω της η γιαγιά….</span></b><div><b><span style="font-family: georgia;">"Τι έπαθε το παιδί ;;; Εχουμε κανένα νέο ;;;"<br /><br />Η Ράνια τον άρπαξε και τον έσφιξε στην αγκαλιά της, κατάλαβε ότι ήταν σοκαρισμένος, η θεία Ερασμία προσπαθούσε να ηρεμήσει την Εριφύλλη , η γιαγιά σέρνοντας τα πόδια της σωριάστηκε στην πρώτη καρέκλα που βρέθηκε κοντά της…. <br /><br />Που βρήκε την δύναμη να μιλήσει και να εξιστορήσει τα καθέκαστα, ούτε που το κατάλαβε… « Πρέπει να φύγουμε αμέσως !!! Εσωσα τον Αντώνη μας!!! Είναι καλά και κρύβεται !!! Κινδυνεύουμε ! Πρέπει να φύγουμε αμέσως !!!» Ολοι σαν να ξύπνησαν από λήθαργο, δεν τολμούσαν να πιστέψουν το θαύμα που είχε συντελεστεί….Ο Μιλτιάδης ήταν άφαντος….Αρπαξαν βιαστικά μερικά πράγματα κι έφτιαξαν δύο μπόγους, δεν πρόλαβαν να πιούν ούτε το φασκόμηλο που είχε ψήσει η Ερασμία…κλείδωσαν βιαστικά την εξώπορτα και κατηφόρησαν προς το Κουκάκι υποβαστάζοντας τη γιαγιά. Η Ράνια είχε φορτώσει τους μπόγους στο κόκκινο ποδήλατο , εκείνος ακολουθούσε με το πατίνι… <br /><br />Ο Μιλτιάδης καταρρακωμένος γιατί δεν κατάφερε να εξασφαλίσει χάρη για τον γιο του, όταν επέστρεψε στο έρημο σπίτι του, έσπευσε να αναζητήσει την οικογένειά του στο σπίτι της Ερασμίας…δεν βρήκε κανέναν κι εκεί..Τελικά η Αννα φίλη , συναγωνίστρια και γειτόνισσα τον ενημέρωσε ότι τους φιλοξενεί προσωρινά μέχρι η οργάνωση να τους εξασφαλίσει ασφαλέστερο καταφύγιο. </span></b><div><b><span style="font-family: georgia;">Τους συνάντησε όλους εκεί, έμαθε και τα απίστευτα νέα και τον Γενάρη του 1943 έφυγε για την Μέση Ανατολή και έγινε μέλος του Ιερού Λόχου. </span></b></div><div><b><span style="font-family: georgia;">Εκεί πληροφορήθηκε και την σύλληψη και εκτέλεση της Ιουλίας.… </span></b></div><div><b><span style="font-family: georgia;">Η Ιουλία Μπίμπα μεταφέρθηκε σιδηροδρομικώς από την Αθήνα στη Βιέννη και εκτελέστηκε στη γκιλοτίνα του Δικαστηρίου της 8ης Περιφερείας της Βιέννης (Vienna 8, Landesgerichtsstraße 11) στις 26 Φεβρουαρίου 1943. <br /><br />Ήταν 32 ετών. <br /><br /> <br />Επέστρεψε στην Αθήνα μετά την απελευθέρωση και αποστρατεύτηκε μετά από μερικά χρόνια με πολλές τιμητικές διακρίσεις. <br /><br />.<i> Ο Ιερός Λόχος ήταν ελληνική στρατιωτική "μονάδα ειδικών δυνάμεων", που συγκροτήθηκε κατά τη διάρκεια του <a href="https://www.blogger.com/#">Β' Παγκοσμίου Πολέμου</a> το 1942 στη <a href="https://www.blogger.com/#">Μέση Ανατολή</a> και αποτελείτο εξ ολοκλήρου από Έλληνες αξιωματικούς και των τριών όπλων, της τότε <a href="https://www.blogger.com/#">Βασιλικής Χωροφυλακής</a> και από μαθητές της στρατιωτικής <a href="https://www.blogger.com/#">Σχολής Ευελπίδων</a>, κάτω από την εντολή του συνταγματάρχη <a href="https://www.blogger.com/#">Τσιγάντε</a>. </i><br /><br />Ο Αντώνης συνέχισε την δράση του συμμετέχοντας σε πολλά σαμποτάζ. Μετά την απελευθέρωση ολοκλήρωσε τις σπουδές του και πήρε το Πτυχίο του Πολιτικού Μηχανικού. Κατέρρευσε όταν πληροφορήθηκε ότι στις 5 Σεπτεμβρίου 1944 η αγαπημένη του Ηρώ οδηγήθηκε μαζί με άλλους 49 κρατουμένους στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής και εκτελέστηκε με 17 σφαίρες - όσα τα χρόνια της - για «παραδειγματισμό», όπως είπαν οι χιτλερικοί.</span></b></div><div><b><span style="font-family: georgia;"> Η Ηρώ έπεσε για τη λευτεριά τής πατρίδας, 37 μέρες προτού απελευθερωθεί η Ελλάδα. <br /><br />Η Ερασμία ξαναπαντρεύτηκε στα 34 της έναν ομορφάντρα Θεσσαλό, ανάπηρο Πολέμου, που διατηρούσε περίπτερο στο Κουκάκι. Απέκτησε μία κόρη και έναν γιό και μέχρι την συνταξιοδότησή της συνέχισε να εργάζεται στον Ευαγγελισμό, δεν έπαψε να μαζεύει, φανερά πιά, αποφάγια και αχρησιμοποίητα τρόφιμα για να ταϊζει τα αδέσποτα της γειτονιάς. <br /><br />Η Εριφύλλη εντάχθηκε στον Ερυθρό Σταυρό , υπηρέτησε σε πολλά μέτωπα και τιμήθηκε για την προσφορά της. Μετά από χρόνια πληροφορήθηκε ότι ο καθηγητής της Χειρουργικής Κλινικής είχε εξασφαλίσει χάρη για τον γιό της και ίσως γι΄αυτό δεν τους αναζήτησε ποτέ κανείς ούτε καταδιώχθηκαν από κανέναν. <br /><br />Η Ράνια σπούδασε Μαιευτική και εντάχθηκε επίσης στον Ερυθρό Σταυρό. Παντρεύτηκε έναν γιατρό και απέκτησε 2 κόρες. Ζει ακόμα στο ΜΕΤΣ σε μία όμορφη πολυκατοικία που έχτισε ο αδελφός της, στην θέση του πατρικού τους.<br /><br />Ο Ιάσονας, ο μικρός ήρωας της οικογένειας , έγινε δημοσιογράφος και συγγραφέας με σπουδαίο συγγραφικό έργο. Παντρεύτηκε την Μάρθα, Ποιήτρια, ζωγράφο και ενδυματολόγο. Μια πανέμορφη και ευαίσθητη γυναίκα που του χάρισε 2 γιούς. Το κόκκινο ποδήλατο κάποια στιγμή εξαφανίστηκε από την αυλή του σπιτιού στο ΜΕΤΣ. Ποτέ δεν έμαθαν τι απέγινε.... <br /><br />Ο Τέλης έγινε αθλητής με πολλές διακρίσεις στην ποδηλασία, παράλληλα ήταν και εισαγωγέας-έμπορος ποδηλάτων. Εμειναν κολλητοί φίλοι με τον Ιάσονα μέχρι τον θάνατό του σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα .Παντρεύτηκε την Αλκυόνη αλλά δεν απέκτησαν παιδιά. <br /><br /> <br /><br />Σχετικά με την Ηρωίδα Ηρώ Κωνσταντοπούλου διαβάστε εδώ : <a href="https://www.blogger.com/#">https://www.sansimera.gr/biographies/689</a> Το σπίτι που έζησε σώζεται στην γειτονιά μου, αφημένο στην εγκατάλειψη και την λησμονιά.<br /><br /> <br /><a href="https://www.blogger.com/#"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHEh2fT4EYr5Qtw4OQEPbCo9t06kk2zQg3S6mL4ZW3UKt5EZikFjAKtYa8m5EF20qPe_L-Sls_q1Dgi9N-Hk2heXYcSgybg527bAvuGghDHsFLAQLs7dTIfqNHqOlfC6OKbdnvWYELZ_Q/s320/Iro_Konstantopoulou.jpg" /></a><br /><br /><br /> <br /><br />Σχετικά με την Ηρωϊδα Ιουλία Μπίμπα διαβάστε εδώ</span></b><b><span style="font-family: georgia;"> <a href="https://www.imerodromos.gr/i-istoria-tis-iroidas-ioylias-mpimpa/΄" rel="nofollow">https://www.imerodromos.gr/i-istoria-tis-iroidas-ioylias-mpimpa/΄</a></span></b></div><div><div><b><span style="font-family: georgia;"><br /></span></b></div><div><b><span style="font-family: georgia;"><br /></span></b></div><div><b><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNXGVMQvVtfw_P3AccRcpWfvfAcUVwO6EH0C3ui-yr7eMCA-T_T0QHOdDikV3B_rvVe1_-ToZ-u-BFzqROCRWdnL07bTiVenhOT-8oLAG8ihsSo5JImxgcIaGZbCqiHeMRwvm_cIPYWEQ/s265/1...jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="265" data-original-width="190" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNXGVMQvVtfw_P3AccRcpWfvfAcUVwO6EH0C3ui-yr7eMCA-T_T0QHOdDikV3B_rvVe1_-ToZ-u-BFzqROCRWdnL07bTiVenhOT-8oLAG8ihsSo5JImxgcIaGZbCqiHeMRwvm_cIPYWEQ/s0/1...jpg" /></a></div><br /><span style="font-family: georgia;"><br /></span></b></div><div><b><span style="font-family: georgia;"><br /></span></b></div><div><b><span style="font-family: georgia;"><br /><a href="https://www.blogger.com/#"></a><br />Εντελώς συμπτωματικά, όταν πληροφορήθηκα τα σχετικά με την δράση της Ιουλίας Μπίμπα, ανακάλυψα ότι το σπίτι που διέμενε στην οδό Αγράφων αρ.6 στο Κουκάκι, είχε αγοραστεί το 1959 από τον αδελφό του πατέρα μου !!! Σ΄αυτό το σπίτι έχουμε κατοικήσει με τους γονείς μου για 5 χρόνια, σήμερα καταρρέει έρημο, ο θείος μου και η οικογένειά του μετανάστευσαν στην Ν, Υόρκη το 1965 και ζουν ακόμη εκεί. <br /><br /> <br />Η ιστορία μου είναι προϊόν μυθοπλασίας βασισμένη όμως σε πολλά πραγματικά γεγονότα. <br /><br />Η ιστορία του μικρού αδελφού, που έσωσε τον μεγαλύτερο από το εκτελεστικό απόσπασμα με το ποδήλατό του, συνέβη στην Γαλλία. Το θέμα αυτό ήταν μέρος μαθήματος σχετικού με την Γαλλική Κατοχή κατά την διάρκεια των Σπουδών μου στην Γαλλική Ακαδημία. <br /><br />Ο Αξιωματικός Μιλτιάδης, της ιστορίας μου, είναι εμπνευσμένος από τον εκλιπόντα πεθερό μου, Ευθύμιο Ε. Μάμαλη, ήρωα πολέμου, με σημαντική δράση στον Ιερό Λόχο. <br /><br /> <br /><br /> </span></b><div class="separator" style="clear: both;"><span style="color: black;"><span style="font-family: georgia;"><b><i><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJYdb92xV1E0YNDvYpQQoWGD3r86FVbKRiVZb0Ppu29N3rhC2QDdAG61f8n7Hb9ONdKSvtnzcW0NHewmMADNB_dUz2LF8snUvN97GI52o7eUbxDGFSharNhDyvc35Ibqc5wAuDihBTe-I/s2048/%25CE%25BC%25CE%25B11_79_0001.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1516" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJYdb92xV1E0YNDvYpQQoWGD3r86FVbKRiVZb0Ppu29N3rhC2QDdAG61f8n7Hb9ONdKSvtnzcW0NHewmMADNB_dUz2LF8snUvN97GI52o7eUbxDGFSharNhDyvc35Ibqc5wAuDihBTe-I/w296-h400/%25CE%25BC%25CE%25B11_79_0001.jpg" width="296" /></a></i></b></span></span></div><span style="color: black; font-size: 16pt;"><span style="font-family: georgia;"><b><i><br /></i></b></span></span><p></p>
<p style="background: white; margin-bottom: 11.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 11pt;"><span style="color: black; font-size: 16pt;"><o:p><span style="font-family: georgia;"><b><i> Ας είναι αιωνία τους η μνήμη.....</i></b></span></o:p></span></p>
<p style="background: white; margin-bottom: 11.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 11pt;"><span style="color: black; font-family: georgia; font-size: 16pt;"><o:p><i><b> </b></i></o:p></span></p>
<p style="background: white; margin-bottom: 11.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 11pt;"><span style="color: black; font-family: georgia; font-size: 16pt;"><o:p><i><b> </b></i></o:p></span></p><br /><p></p></div></div></div></div></div></div></div>Κλαυδίαhttp://www.blogger.com/profile/01273263921938607914noreply@blogger.com33tag:blogger.com,1999:blog-2165322750865893085.post-46278454464360098212021-04-19T19:48:00.009+03:002021-04-21T07:20:11.862+03:00Η ιστορία του κόκκινου ποδήλατου Μέρος Α΄<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-t7kU2Eme56ePNZxETqiV8b57jKTliBjw4Ba67q5mpzK4y_tv4DPWrhlEo6Egc0o6gSMTi6KuiVws9NCNOAhgqrMTNL2mW33C8vwyjP_l3a2p9_02zhxosyafxtUT8ZZSCH3PlN0_-UQ/s849/2.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="849" data-original-width="564" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-t7kU2Eme56ePNZxETqiV8b57jKTliBjw4Ba67q5mpzK4y_tv4DPWrhlEo6Egc0o6gSMTi6KuiVws9NCNOAhgqrMTNL2mW33C8vwyjP_l3a2p9_02zhxosyafxtUT8ZZSCH3PlN0_-UQ/w266-h400/2.jpg" width="266" /></a></div><span style="font-family: georgia;"><b><p><span style="font-family: georgia;"><b><br /></b></span></p>Η Συμμετοχή μου στο δρώμενο Μίνι Σκυτάλη #2 της αγαπημένης φίλης MARYPERTAX <a href="https://ghinimatia.blogspot.com/2021/04/2_15.html" rel="nofollow">https://ghinimatia.blogspot.com/2021/04/2_15.html</a> </b></span><p></p><p><span style="font-family: georgia;"><b>Πάρτε καφέδες, τσάγια, μπισκότα, σοκολατάκια , σάντουϊτς, πίτσες, ξηροκάρπια...γιατί παρά τις καλές μου προθέσεις, πάλι σεντόνι EXTRA LARGE μου βγήκε η ιστορία....Συμπαθάτε με, αλλά είμαι αδιόρθωτη και πολύ μεγάλη γιά να προσπαθήσω να αλλάξω....</b></span></p><p><span style="font-family: georgia;"><b>Η ιστορία του Κόκκινου Ποδήλατου</b></span></p><p><span style="font-family: georgia;"><b>Μέρος Α</b></span></p><p><span style="font-family: georgia;"><b><br /></b></span></p><p></p><div class="WordSection1">
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">Δεν
υπήρχε κανείς στη μικρή πόλη που να μη γνώριζε την Έλλη και το ποδήλατο της.<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">Η λεπτή
φιγούρα της με τα καστανοκόκκινα μαλλιά δεμένα αλογοουρά και το κόκκινο
ποδήλατο με το ευρύχωρο καλάθι μπροστά στο τιμόνι ήτανε σε όλους τόσο οικεία
και αγαπητή που όποιον και να ρωτούσε κανείς για εκείνη, θα έπαιρνε αμέσως την
απάντηση: είναι η ΄Ελλη με το ποδήλατό της!!!<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">Η Έλλη
καθημερινά μετά το σχολείο, τριγυρνούσε στη μικρή πόλη κάνοντας παραδόσεις κατ΄
οίκον των αγορών που έκαναν οι πελάτισσες της μητέρας της.<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">Η
μητέρα της διατηρούσε το μοναδικό κατάστημα ψιλικών, ειδών ραπτικής και αξεσουάρ
μόδας<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>στη<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μικρή πόλη, το ίδιο αυτό κατάστημα που είχε
ανοίξει η δική της μητέρα, η γιαγιά της ΄Ελλης, η πασίγνωστη κυρία Ροζαλία!!!<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">Η κυρία
Ροζαλία ήτανε η πρώτη γυναίκα που άνοιξε κατάστημα στη μικρή πόλη, μόλις χήρεψε σε ηλικία 26 ετών και η πρώτη γυναίκα που κυκλοφορούσε με ποδήλατο !<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">Τώρα σε
προχωρημένη ηλικία, τυλιγμένη με το σάλι της εξακολουθούσε τις περισσότερες
ημέρες να κάθεται πίσω από το ταμείο του καταστήματος που είχε περάσει πιά στα
χέρια της κόρης της, αλλά η ίδια δεν είχε πάψει ούτε στιγμή να έχει ενεργό ρόλο
στις νέες παραγγελίες, στην υποδοχή και εξυπηρέτηση των παλαιών πελατισσών και κυρίως
στις ημερήσιες εισπράξεις…!<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">Τα
χρόνια είχαν αφήσει τα σημάδια τους στο στρογγυλό πρόσωπό της, στα σγουρά
μαλλιά της που τώρα πιά ήταν κατάλευκα χωρίς να έχει κάμψει διόλου τον δυναμικό
χαρακτήρα της, το σπινθηροβόλο βλέμμα της , το έξυπνο χιούμορ και το ατίθασο
πνεύμα της!!!<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">Το
ποδήλατο της γιαγιάς Ροζαλίας ,ήταν για χρόνια, το τρίτο αξιοθέατο της πόλης
τους, μετά τη βυζαντινή εκκλησία της Αγίας Αικατερίνης του 11<sup>ου</sup> αιώνα
που βρισκόταν στην κεντρική πλατεία και το τριώροφο αρχοντικό των
Καραπιπέριδων με τους μαρμάρινους κίονες στην είσοδο, τα μπαλκόνια με τα μαρμάρινα φουρούσια και τις σιδεριές με τους έρωτες.<o:p></o:p></span></b></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;"><br /></span></b></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"></b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjD8v7AajLBvVR8Ovn5GdqxNIIriXt35hXXDBE03IMU3czJo6FpwwnAKG2uia9pj33MC6renrRoRVwCvra67vZE73ns3KWnlYjjswbsYkyegy93h6XZUREfC863Ec0DMonGY_JcrihGaxk/s512/unnamed.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="512" data-original-width="376" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjD8v7AajLBvVR8Ovn5GdqxNIIriXt35hXXDBE03IMU3czJo6FpwwnAKG2uia9pj33MC6renrRoRVwCvra67vZE73ns3KWnlYjjswbsYkyegy93h6XZUREfC863Ec0DMonGY_JcrihGaxk/w294-h400/unnamed.jpg" width="294" /></a></b></div><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><br /><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;"><br /></span></b><p></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">Το είχε
φέρει ο παππούς Θεόκλητος, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>δώρο μοναδικό
και σπάνιο, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>από το Παρίσι όπου είχε
επισκεφθεί μία διεθνή έκθεση και είχε φροντίσει ο ίδιος να μάθει η σύζυγός του
να το οδηγεί και να κάνει καθημερινά βόλτες <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>στις κοντινές εξοχές με<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τις αγροικίες και τα πλούσια εξοχικά με τους
μεγάλους περιποιημένους κήπους.</span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">Αυτό το
ποδήλατο και ποιος δεν το είχε θαυμάσει και ποιος δεν το είχε ζηλέψει!!!<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">Τις
Κυριακές, μετά το μεσημεριανό φαγητό, συνήθιζαν να κάνουν έναν μεγάλο περίπατο
μέχρι την ακροποταμιά στο σημείο που σχηματιζόταν ένα ευρύχωρο πλάτωμα με
μεγάλα δένδρα ολόγυρα, εκεί όπου<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>πολλοί ερχόντουσαν οικογενειακώς για βαρκάδα ή για πικ-νικ. <o:p></o:p></span></b></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;"><br /></span></b></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"></b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgwqQe6olpwLptRJjhyaQQHy-2oMZFtm93q6R7u_N8hLxOvMqO0fZ-HhC9CkV0AnzzgzkI-ysSDMkNpfD03yFJXkkkYIVepzqHJqQ-BWhPpcDwI0nQPCYnGp_GCkAl2-Bq7x-JNP0UNxmc/s1280/%25C3%25A9lo2.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="720" data-original-width="1280" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgwqQe6olpwLptRJjhyaQQHy-2oMZFtm93q6R7u_N8hLxOvMqO0fZ-HhC9CkV0AnzzgzkI-ysSDMkNpfD03yFJXkkkYIVepzqHJqQ-BWhPpcDwI0nQPCYnGp_GCkAl2-Bq7x-JNP0UNxmc/w400-h225/%25C3%25A9lo2.png" width="400" /></a></b></div><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;"><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;"><br /></span></b></b></p>Ο
παππούς ανέβαζε την μικρή Πολύμνια στο ποδήλατο <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και ακολουθούσε<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τη γιαγιά Ροζαλία<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>που οδηγούσε με επιδεξιότητα το ποδήλατό της
φορώντας απαραιτήτως <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>το ψάθινο καπελίνο
της .</span></b></b><p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">Ωσπου
μια μέρα, μια σειρά τραγικών γεγονότων <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>άλλαξε τη ζωή της γιαγιάς Ροζαλίας και της
μικρής Πολύμνιας.<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">Μια
πυρκαγιά που εκδηλώθηκε με τρομακτική καταστροφική δύναμη στο εμπορικό που
διατηρούσαν στον κεντρικότερο δρόμο της <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>πόλης ο παππούς και τα αδέλφια του, δεν
αφάνισε μόνο την περιουσία τους αλλά ήταν η αιτία να χάσει την ζωή του ο παππούς, στην
ανεπιτυχή προσπάθειά του να σώσει το μεγάλο του αδελφό , τον Αγαμέμνονα, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ο οποίος είχε πρώτος <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ριχτεί<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>στις φλόγες, με αυτοθυσία και ηρωισμό προκειμένου να σώσει την
επιχείρησή τους.<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">Μετά
την απόγνωση και το βαρύ πένθος, η γιαγιά Ροζαλία συγκέντρωσε τις δυνάμεις της
και πήρε την απόφαση να ανοίξει το κατάστημα «Μόδες ΡΟΖΑΛΙΑ» στην μικρή πόλη. "Εχω παιδί να μεγαλώσω» είπε, κι έσφιξε τις γροθιές της,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μάζεψε τα κουράγια της καταχωνιάζοντας την
αφόρητη λύπη και τον καημό της."<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">Εν τω
μεταξύ είχε αποβιώσει από στενοχώρια και παθολογικά αίτια και ο τρίτος κατά
σειρά αδελφός του παππού , ο Τρύφωνας και ο μικρότερος ο Ιορδάνης, αποφάσισε να
εγκατασταθεί στην Αίγυπτο, στην Αλεξάνδρεια συγκεκριμένα, όπου η οικογένεια της
γυναίκας του διατηρούσε επιχείρηση εμπορίας καπνών.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ετσι παραχώρησε στη γιαγιά Ροζαλία τα λιγοστά
εμπορεύματα που διασώθηκαν από την φωτιά, κάμποσα μέτρα γαλλικές δαντέλες,
κορδέλες, και υφάσματα καθώς και καμιά εκατοστή κουτιά με κουμπιά όλων των μεγεθών
και χρωμάτων.<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">Τον
δυναμισμό της γιαγιάς, την εργατικότητα, την αρχοντιά και την έμφυτη ευγένεια,
την κληρονόμησε στο ακέραιο η κόρη της η Πολύμνια, που εξελίχθηκε σε μία
πανέμορφη κοπέλα με κατάλευκο δέρμα, καστανοκόκκινα μαλλιά και πράσινα
μάτια<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>κληρονομιά από τον πατέρα της τον Θεόκλητο
.<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">Η
γιαγιά Ροζαλία απέρριψε κάθε πρόταση γάμου που κατά καιρούς της έγινε και δεν
ήτανε λίγες , πολλοί και αξιόλογοι βρεθήκαν να<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>επιθυμούν να κάνουν συμβία τους, αυτή τη δυναμική και αξιοπρεπέστατη
κυρία, όμως εκείνη ούτε που το σκέφτηκε : «παντρεύτηκα μία φορά και ήταν για
πάντα» έλεγε , <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τώρα είμαι δεσμευμένη με
τη δουλειά μου.<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">Μόνη
της διεκπεραίωνε τις υποθέσεις του νοικοκυριού και του καταστήματός της και
μερίμνησε η θυγατέρα της να μορφωθεί στο Παρθεναγωγείον, όπου και η ίδια είχε
φοιτήσει, ενώ πάντα, από μικρό κοριτσάκι ήτανε <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>δίπλα της στο κατάστημα, στις παραγγελίες,
στην εξυπηρέτηση των πελατισσών, στα λογιστικά, στα πάντα. <o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">Η
γιαγιά Ροζαλία Τρίτη και Παρασκευή 4-6 έκανε με το ποδήλατό της τις παραδόσεις
των παραγγελιών κατ΄οίκον.<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Αυτή τη δουλειά την ανέλαβε η νεαρή Πολύμνια
ένα χρόνο αφ΄ότου ξεκίνησε η «επίσημη» επαγγελματική της ενασχόληση στο
κατάστημα της μητέρας της.<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">Τρίτη
και Παρασκευή 4-6 όλων τα μάτια ήτανε στραμμένα στο κατάστημα της κυρίας
Ροζαλίας απ΄ όπου η Πολύμνια θα τοποθετούσε προσεκτικά στο καλάθι του παλιού
πιά, αλλά καλοσυντηρημένου ποδήλατου τα δέματα με τις παραγγελίες και θα
ξεκινούσε τις διαδρομές για την παράδοσή τους.<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">Ντυμένη
πάντοτε απλά και φορώντας ένα ψάθινο καπελίνο με πράσινη κορδέλα τραβούσε σαν
μαγνήτης τα βλέμματα θαυμασμού </span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">χωρίς
να έχει την παραμικρή συναίσθηση της ταραχής που προκαλούσε στον ανδρικό
πληθυσμό και της ζήλιας που ξεσήκωνε σε ένα μεγάλο μέρος του γυναικείου….</span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">Τα
προξενιά <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>άρχισαν να έρχονται<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>το ένα μετά το άλλο και τότε η γιαγιά Ροζαλία
είπε:<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">«Κόρη
μου, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>κάνε<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μόνη σου την επιλογή σου, με την ευχή μου!!»<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">Η
πανέμορφη Πολύμνια με τα πράσινα μάτια , τα καστανοκόκκινα μαλλιά το λαμπερό
χαμόγελο και τους ευγενικούς τρόπους είχε προ πολλού κινήσει το ενδιαφέρον των
νέων και των λιγότερο νέων και δεν είχε μείνει αδιάφορη στις φλογερές ματιές
και τα ραβασάκια που της έστελνε με την ξαδέλφη του ο γιός του Ειρηνοδίκη<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ο Λέανδρος…!<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">Ετσι,
παρά τις αρχικές αντιρρήσεις του Ειρηνοδίκη και της κυρίας του, που έκαναν τη
σχετική<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>κριτική για την κόρη της εμπόρισσας,
την ποδηλάτισσα, την<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>άπροικη, την
ορφανή, στην οποία όμως δεν είχαν να προσάψουν το παραμικρό, όσον αφορά τη
συμπεριφορά, το ήθος, την εκτίμηση και το σεβασμό που απολάμβανε τόσο η ίδια
όσο και η μητέρα της, από όλους ανεξαιρέτως, ενώ η οφθαλοφανής εκθαμβωτική
ομορφιά της δεν άφηνε περιθώρια για περισσότερες συζητήσεις…<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">Ο γάμος
έγινε σε στενό κύκλο λόγω πένθους στην οικογένεια του γαμπρού, με μόνη απαίτηση
από πλευράς της νύφης, να συνεχίσει να εργάζεται δίπλα στη μητέρα της στο
κατάστημα «Μόδες ΡΟΖΑΛΙΑ» ενώ στο θέμα του ποδηλάτου και των κατ οίκον
παραδόσεων υπήρξε μια μικρή υποχώρηση και αποφασίστηκε να γίνεται στο εξής από
έναν νεαρό βοηθό που θα προσλάμβαναν γι αυτό το σκοπό.<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">Οι
νεόνυμφοι εγκαταστάθηκαν <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>σε ένα μικρό
σπιτάκι με κήπο στην άκρη της μικρής πόλης και πολύ σύντομα η οικογένεια
απέκτησε ένα ακόμη μέλος, την μικρή Έλλη, ένα ροδαλό μωρό,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>με <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>καστανοκόκκινα μαλλιά και μελιά μάτια, ίδια
ακριβώς με του πατέρα της του Λέανδρου.<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">Αυτή η
ευτυχία δεν ήτανε τυχερό να κρατήσει για πολύ. Η μοίρα άλλα είχε αποφασίσει για
το νεαρό ζευγάρι και το κοριτσάκι τους…..<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">Ο
Λέανδρος αρρώστησε βαριά και για έξι μήνες πάλευε να κρατηθεί στη ζωή. Φέρανε
τους καλλίτερους γιατρούς, παραγγείλανε φάρμακα από το εξωτερικό….αλλά μάταια. Εσβησε
ένα δειλινό<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αφήνοντας μόνη την αγαπημένη
του σύζυγο και ορφανή την κορούλα του που τότε ήταν μόλις 6 ετών…<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">Τα
πεθερικά της Πολύμνιας έσπευσαν να προτείνουν επίμονα να πάνε να ζήσουν μαζί
τους, κυρίως λόγω της λατρείας που είχαν στηn μικρή Ελλη, το μοναδικό εγγόνι
τους, αλλά εκείνη αποφάσισε και το δήλωσε κατηγορηματικά ότι θα επέστρεφε στο
σπίτι της μητέρας της πάνω από το κατάστημα της.<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">Ετσι
έγινε, το παλιό παιδικό δωμάτιο της Πολύμνιας βάφτηκε και επιπλώθηκε με κάποια
από τα έπιπλα του μικρού της σπιτιού, η φωτογραφία του Λέανδρου σε ασημένια
κορνίζα τοποθετήθηκε στο μπουφέ της τραπεζαρίας δίπλα στην κορνίζα με τη
φωτογραφία του παππού Θεόκλητου και το μικρό πατάρι <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>πάνω από τη σκάλα, διαμορφώθηκε με γούστο και
περισσή φροντίδα σε δωμάτιο της Ελλης….<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">Σ΄αυτό
το δωματιάκι με το θολωτό παράθυρο, η γιαγιά Ροζαλία και η Πολύμνια <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μεγαλούργησαν! Το έντυσαν με μια χαρούμενη ταπετσαρία,
έβαλαν δαντελένιες κουρτίνες στο παράθυρο, έφτιαξαν οι δυό τους μετά από ατέλειωτες
ώρες δουλειάς, ένα υπέροχο κεντημένο πάπλωμα για το κρεβάτι της μικρής, ενώ η
άλλη γιαγιά, η κυρία Ειρηνοδίκη, όπως την αποκαλούσε η γιαγιά Ροζαλία, έφερε
ένα χαλί σε τσαγαλί χρώμα σπαρμένο με κάθε λογής λουλούδια, μία επιτραπέζια<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μπρούτζινη λάμπα με γυαλί από ροζ οπαλίνα και
μία μικρή <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>γαλλική πολυθρόνα…ντυμένη
με<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>βαθυπράσινο βελούδο ενώ δεν παρέλειψε
να κάνει και την πικρόχολη παρατήρησή της «Δεν μπορώ να καταλάβω την επιμονή
σου να στριμωχτείτε εδώ μέσα, σ΄αυτό το σπιρτόκουτο, ενώ μπορείτε να έχετε άφθονο χώρο …..άσε τις άλλες
ευκολίες….»<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">Αφού
ολοκληρώθηκε η εγκατάσταση της Πολύμνιας και της μικρής Έλλης στο σπίτι, η
γιαγιά Ροζαλία ανακοίνωσε:<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>« Σήμερα θα
έρθει το καινούργιο ποδήλατο!! Βοηθείστε να ανεβάσουμε το παλιό εδώ , θα το
κρεμάσω στον τοίχο πάνω από το πλατύσκαλο γιατί θέλω να το βλέπω όταν μπαίνω κι
όταν βγαίνω από την κάμαρά μου…»<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">Η
επιθυμία της πραγματοποιήθηκε άμεσα, είχε φροντίσει άλλωστε η ίδια να
τοποθετηθούν από μέρες τα κατάλληλα στηρίγματα στον τοίχο και μόλις το παλιό
ποδήλατο, παρά τις φθορές του χρόνου, καθαρισμένο<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και γυαλισμένο πήρε τη θέση του, δεν μπόρεσε
να κρύψει ένα δάκρυ που κύλισε από τα βουρκωμένα μάτια της.<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">Αλλά
και η Πολύμνια στάθηκε με συγκίνηση στο κάτω μέρος της σκάλας και ακουμπώντας
στη χοντρή ξύλινη κουπαστή κατακλύστηκε από τις εικόνες που είχαν σημαδέψει
τόσο την παιδική της ηλικία όσο και τα νεανικά της χρόνια….<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">Ενιωσε
το τράνταγμα των ώμων του πατέρα της όταν την κουβαλούσε στους ώμους του στους
περιπάτους τους στην ακροποταμιά, την μυρωδιά της κολώνιας του και την ζεστασιά
του στήθους και των χεριών<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>του όταν την
αγκάλιαζε και ξεχώρισε τη γνώριμη φιγούρα της μητέρας της με το καπελίνο που
προπορευόταν συνήθως ποδηλατώντας… αισθάνθηκε τη θέρμη της αγκαλιάς της
μητέρας της όταν την κρατούσε μπροστά της φυλακισμένη <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>από τα μπράτσα της επάνω στο ποδήλατο
πηγαίνοντας για ψώνια ή για τις παραδόσεις ..ένοιωσε τα βλέμματα να καρφώνονται
στην πλάτη της όταν κοπελίτσα, μοίραζε η ίδια με το ποδήλατο τις
παραγγελίες…..άκουσε σαν μακρινό μουρμουρητό και τα σχόλια που γίνονταν….. η
ορφανή…σαν τα κρύα τα νερά…. τέτοια ομορφιά η κόρη της εμπόρισσας, ίδια η μάνα
της….. δεν έχει ακουστεί πάντως… έχουνε να το λένε όλοι….κι η μάνα της αρχοντογυναίκα,
κυρία……χήρεψε νέα και δεν έβαλε άλλο στεφάνι, μόνο το παιδί της και το μαγαζί
της… άξια γυναίκα και σοβαρή…..έχει να το λέει όλος ο κόσμος….<o:p></o:p></span></b></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;"><br /></span></b></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"></b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8_wNQ4LIFs9Lg7nUR5n-anzGJUKKuwiQ1SKEBp01ABnSH3R-6c7sMqbxwLltIwuAua0HjKZ5odb-87LTxob0anRYabNqaOdI52AeVgGHdFqDuIUeFcAfE90PJyXANSo0xomFAo8ZyK4Q/s1400/couple-bicyclettef.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1152" data-original-width="1400" height="329" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8_wNQ4LIFs9Lg7nUR5n-anzGJUKKuwiQ1SKEBp01ABnSH3R-6c7sMqbxwLltIwuAua0HjKZ5odb-87LTxob0anRYabNqaOdI52AeVgGHdFqDuIUeFcAfE90PJyXANSo0xomFAo8ZyK4Q/w400-h329/couple-bicyclettef.jpg" width="400" /></a></b></div><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><br /><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;"><br /></span></b><p></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">Από τη
συγκίνηση της στιγμής και τις ονειροπολήσεις τις έβγαλε το χτύπημα στην
πόρτα…..</span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">Η
Πολύμνια φώναξε: « έρχομαι….» και προχώρησε να ανοίξει <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ενώ ταυτόχρονα απευθυνόμενη στη μητέρα της
είπε: « Μη βιαστείς μητέρα, θα ανοίξω εγώ…!»<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">Μόλις άνοιξε
η πόρτα εμφανίστηκε ο <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Φανούρης ,
καλοκάγαθος γίγαντας γνώριμος από παλιά. Χαιρέτησε και με τη χαρακτηριστική
βραχνή φωνή του είπε: « να το φέρω μέσα ή θα το πάω στο μαγαζί;»<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">Η
Πολύμνια στράφηκε στη μητέρα της και περίμενε την απάντησή της. Η Ροζαλία πλησίασε
και είπε ανυπόμονα: «στο μαγαζί βέβαια, κατεβαίνουμε-κατεβαίνουμε….»<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">Από
εκείνη την ημέρα οι παραδόσεις γίνονταν με το καινούργιο ποδήλατο…. Ο σκελετός
του ήτανε βαμμένος σε ένα μπλέ υπέροχο χρώμα, τα καινούργια του λάστιχα
κυλούσαν αθόρυβα, το καλάθι του, ειδική παραγγελία, στόλιζε το μπροστινό μέρος,
το κουδούνι του είχε έναν μοναδικό ήχο και η Ροζαλία, παρά τις αντιρρήσεις της
κόρης της, ανέβηκε στα κλεφτά να το δοκιμάσει κάνοντας ένα μικρό γύρο, αξημέρωτα
σχεδόν, μιά συννεφιασμένη Κυριακή, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>πριν
πάει στην εκκλησία…..<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">Η Ελλη
απέκτησε το πρώτο της ποδήλατο στα οκτώ της χρόνια, δώρο του παππού και της
γιαγιάς, της κυρίας Ειρηνοδίκη, χειρονομία που δε συγχώρησε ποτέ η γιαγιά
Ροζαλία στην κόρη της, γιατί ήθελε εκείνη να αγοράσει το πρώτο ποδήλατο της
μικρής και συμφιλιώθηκε με την ιδέα, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μόνο όταν η Πολύμνια τη διαβεβαίωσε ότι εκείνη
θα αγόραζε σίγουρα το πρώτο «αληθινό» ποδήλατο της εγγονής της…<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">Η ΄Ελλη
έγινε αμέσως δεινή ποδηλάτισσα και δεν αποχωριζότανε στιγμή το ρόζ ποδηλατάκι
της, μαζί της το ανέβαζε κάθε βράδυ στην καμαρούλα της και το κατέβαζε πάλι
κάθε πρωί στο κατάστημα όπου την περίμενε μέχρι την επιστροφή από το σχολείο
για σουλατσάρισμα μέσα και έξω από το μαγαζί κάτω από το άγρυπνο βλέμμα της
μητέρας και της γιαγιάς της.<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">Στα
δεκατέσσερα η ΄Ελλη<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>απέκτησε το δεύτερο
ποδήλατό της, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>από τύχη!<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">Ο κ.
Ευλάμπιος ο δάσκαλος, αγόρασε ποδήλατο για τη μοναχοθυγατέρα του την 15χρονη
Ευρυδίκη, αγνοώντας τις έντονες αντιρρήσεις της συμβίας του και δυστυχώς παρά
τις καλές προθέσεις του, η Ευρυδίκη όχι μόνο δεν κατάφερε να ισορροπήσει στο
εντυπωσιακό της ποδήλατο, αλλά γκρεμοτσακίστηκε τόσες φορές που στο τέλος
αποφάσισε να παραιτηθεί από κάθε προσπάθεια ενστερνιζόμενη την άποψη της
μητέρας της ότι «μ΄αυτό το πράγμα αν δε σπάσεις το<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>κεφάλι σου ή τα κόκκαλά σου, θα σημαδευτείς
κι άντε μετά να παντρευτείς….»<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">Ετσι
προς μεγάλη ανακούφιση της συζύγου του , ο κύριος Ευλάμπιος εμφανίστηκε αργά
ένα συννεφιασμένο απόγευμα στο κατάστημα «Μόδες ΡΟΖΑΛΙΑ» και αφού βεβαιώθηκε
ότι ήταν ο μοναδικός πελάτης, εξιστόρησε βιαστικά και με στενοχώρια στην
Ροζαλία και την Πολύμνια τα παθήματα της Ευρυδίκης<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και πρότεινε να τους δώσει το ποδήλατο γιατί
του ήταν παντελώς άχρηστο….<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">Η
πρόταση έγινε αποδεκτή, αφού βέβαια προηγουμένως η Πολύμνια έκανε μία
προσπάθεια διαφορετικής προσέγγισης μήπως και άλλαζαν τα πράγματα αν
επιχειρούσε η ίδια να εκπαιδεύσει την Ευρυδίκη, αλλά ο κ. Ευλάμπιος δήλωσε ότι
η απόφασή τους ήτανε οριστική και αμετάκλητη… <o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">Το άλλο
πρωινό λοιπόν ξημέρωσε μια λαμπερή ηλιόλουστη ημέρα και<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>το πορτοκαλί ποδήλατο με τις γρατζουνιές του
και τα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μικροβαθουλώματα του,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>βρισκόταν ακουμπισμένο δίπλα στην πόρτα του
μαγαζιού και περίμενε την καινούργια ιδιοκτήτριά του!<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">Τα
μελένια ματάκια της Ελλης έγιναν ολοστρόγγυλα από την έκπληξη ενώ η Πολύμνια
και η γιαγιά Ροζαλία, αντάλλασσαν συνωμοτικά βλέμματα παρακολουθώντας τα
χοροπηδήματα της και τα επιφωνήματα της ασυγκράτητης χαράς της « Αλήθεια; μου
το χάρισαν; Είναι δικό μου;» «Δεν το πιστεύω, δεν το πιστεύω…»<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">Απρόθυμα
και γεμάτη έξαψη έφυγε για το σχολείο ενώ οι ώρες για την επιστροφή<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>έμοιαζαν ατέλειωτες εκείνη την ημέρα…. δεν
μπορούσε να συγκεντρωθεί στο μάθημα, ήταν αδύνατον να σκεφθεί οτιδήποτε άλλο , εκτός
από το πορτοκαλί ποδήλατο !<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">Γύρισε
στο σπίτι πετώντας σχεδόν, γεμάτη ενθουσιασμό και προσμονή , ανέβηκε<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>δύο-δύο τα σκαλιά και όρμησε στην τραπεζαρία
φωνάζοντας: «ήρθα! Πού είναι; Που το βάλατε;»<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">Η
Ροζαλία με δυσκολία κρατούσε την ψυχραιμία της, βίωνε και η ίδια σε επανάληψη
τα συναισθήματα που είχε νοιώσει όταν ο Θεόκλητος της έλυσε το μεταξωτό μαντήλι
από τα μάτια και της αποκάλυψε το θαυμάσιο , το μοναδικό, το μυστηριώδες δώρο
που της έφερε από το Παρίσι….. εκτός από τις κολώνιες, τα μαντήλια, τις εσάρπες,
τα καπέλα…<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">Εννιωθε
την καρδιά της να χτυπάει δυνατά και έσπευσε να δώσει τέλος στην αγωνία της
μικρής λέγοντας: «Θα το πάρουμε το απόγευμα, η μητέρα σου το πήγε στον <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Φανούρη να κάνει τις απαραίτητες
μικροεπισκευές, διάλεξε και ένα ωραίο καλάθι… έλα πλύνε τα χέρια σου και κάθησε
να φάμε τώρα».<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">Ολη την
ώρα του φαγητού η συζήτηση είχε ένα και μοναδικό θέμα : το θαυμάσιο , το αναπάντεχο,
το εκπληκτικό γεγονός ,την εύνοια της τύχης που εκδηλώθηκε τόσο μοναδικά και
τόσο γενναιόδωρα…<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">Η
γιαγιά Ροζαλία και η Πολύμνια εξιστόρησαν για πολλοστή φορά </span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">και με
κάθε λεπτομέρεια την επίσκεψη του κυρίου Ευλάμπιου, την πρότασή του, κάθε λέξη,
περιέγραψαν κάθε κίνηση…. ώσπου ήρθε η ώρα να κατέβουν στο μαγαζί.</span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">Η ώρα
εξακολουθούσε να περνάει βασανιστικά αργά για την Ελλη που αδημονούσε να δεί τη
μητέρα της να απομακρύνεται από το πίσω μέρος του πάγκου και να φοράει το
ψάθινο καπελίνο της, ενώ κάθε τόσο έριχνε κλεφτές ματιές στη γιαγιά της που
κουβέντιαζε με τις πελάτισσες και τους αράδιαζε υπομονετικά κουτιά με κουμπιά
και μπομπίνες με κορδέλες….<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">Επιτέλους
ήρθε η στιγμή που η Πολύμνια της είπε: «Είσαι έτοιμη; σε δέκα λεπτά ξεκινάμε»
Τινάχτηκε μονομιάς και προχώρησε στο πίσω μέρος του μαγαζιού, ξαναέπλυνε τα
χέρια της ,έσφιξε την αλογοουρά της και βγήκε από τη πίσω πόρτα στη μικρή αυλή
περιμένοντας τη μητέρα της δίπλα στο μπλέ ποδήλατο.<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">Σε λίγα
μόλις λεπτά, που της φανήκανε αιώνες, εμφανίστηκε η Πολύμνια με το ψάθινο
καπελίνο της και δυό μικρά πακέτα που τα τοποθέτησε προσεκτικά στο καλάθι.<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">Κάθισε
με άνεση στη σέλλα , έπιασε το τιμόνι και στη συνέχεια έκανε το γνωστό νεύμα
για να ανέβει πίσω<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>της και η Ελλη. Όταν
ήταν μικρούλα τη κρατούσε καθισμένη μπροστά της ασφαλισμένη με τα μπράτσα της,
όπως έκανε και η δική της μητέρα, τώρα όμως που είχε μεγαλώσει είχαν προσθέσει
μια ειδική σχάρα στο πίσω μέρος <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ώστε να
μπορεί να κάθεται με σχετική άνεση και ασφάλεια εκεί. Η γιαγιά Ροζαλία είχε
επιμείνει σ΄αυτό και είχε φροντίσει και η ίδια να κάνει κάτι ανάλογο και στο
δικό της ποδήλατο πριν από χρόνια έτσι ώστε να μετακινούνται και οι δύο, με τον
καλλίτερο και ασφαλέστερο τρόπο.<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">Ξεκίνησαν
επιτέλους και αφού έκαναν μια ολιγόλεπτη στάση στο σπίτι των δίδυμων πελατισσών
τους της δεσποινίδας Αρετής και της Δεσποινίδας Αύρας όπου παρέδωσαν τα πακέτα
με τις παραγγελίες τους, έφθασαν στο κατάστημα-εργαστήριο του <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Φανούρη όπου τους περίμενε το πρώην πορτοκαλί ταλαιπωρημένο ποδήλατο, μεταμορφωμένο εντελώς, γυαλισμένο,
ξετσαλακωμένο, φρεσκοβαμμένο με ένα<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>λαμπερό κόκκινο χρώμα και με ένα θαυμάσιο καλάθι στερεωμένο μπροστά από
το τιμόνι.<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">Ο <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Φανούρης τις υποδέχτηκε θερμά και με τη βραχνή
,τραγουδιστή φωνή του<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ανήγγειλε : "Ετοιμο!!! Έγινε κουκλί!! ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ σας λέω ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ!!! και επειδή δεν
βρήκα πορτοκαλί μπογιά,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>το έβαψα
κόκκινο, ελπίζω να μην έχετε αντίρρηση !!! Ελάτε κυρία Πολύμνια να το δοκιμάσετε μετά θα βάλουμε και τη μικρή
!!! "<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">Ο <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Φανούρης και η Πολύμνια ήτανε παλιοί γνώριμοι
και υπήρχε μεταξύ τους μία ιδιαίτερη σχέση οικειότητας, εκτίμησης και
εμπιστοσύνης, όχι μόνον γιατί γνωρίζονταν από παιδιά<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αλλά γιατί ο πατέρας του <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Φανούρη με τους αδελφούς του, είχανε το
μοναδικό κατάστημα σε όλη την περιοχή που εμπορευότανε ποδήλατα και διέθετε και
εργαστήριο επισκευών, ανταλλακτικών κλπ. έτσι αναπόφευκτα η πρώτη και μοναδική
γυναίκα πελάτισσά τους, για πολλά χρόνια, δεν ήτανε άλλη από την κυρία Ροζαλία…<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">Από τη
άλλη πλευρά, όταν άνοιξε η γιαγιά Ροζαλία το κατάστημά της, οι πρώτες πιστές
της πελάτισσες ,</span></b><b><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">ήταν η
μητέρα του Φανούρη, η κυρία Αγγελική, οι
αδελφές της, Αντιγόνη και Ερμιόνη , οι εξαδέλφες της, η Φανή, η Κατίνα , η
Μαριγώ , η Ευτυχία , η κουμπάρα της η
Ελπίδα και οι κουνιάδες της, η Αγλαία, η
Ελένη , η Ιφιγένεια……την είχανε στηρίξει
, ήταν ευγνώμων και ποτέ δεν ξέχασε την συμπαράστασή τους σε καιρούς δύσκολους ….</span></b></p></div>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">Η
Πολύμνια κοίταξε με φανερή ικανοποίηση το ποδήλατο και είπε : «Μπράβο <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Φανούρη, το έκανες πάλι το θαύμα σου, έβαλες
όλη την τέχνη σου, καινούργιο το έκανες πράγματι και το χρώμα εξαιρετικό !!!»
έπειτα φώναξε την ΄Ελλη, που δε χόρταινε να κοιτάζει το<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αστραφτερό ποδήλατο με μάτια που γυάλιζαν από
έξαψη και προσμονή. « Ελα!» της είπε: «Εσύ θα το δοκιμάσεις!»<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">Χωρίς
δεύτερη κουβέντα, η Ελλη βρέθηκε στη σέλλα του ποδηλάτου και κρατώντας σταθερά
το τιμόνι έκανε δυό γύρους στο απλόχωρο εργαστήριο κάτω από το εξεταστικό
βλέμμα του κυρ Φανούρη και της μητέρας της.<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">«Θέλει
λίγο χαμήλωμα η σέλλα και προσαρμογή τα πετάλια» είπε ο Φανούρης και η
Πολύμνια πρόσθεσε «Να της δείξεις λίγο και τα φρένα»<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">Αφού
έγιναν οι απαραίτητες διορθώσεις η Ελλη έκανε μερικούς δοκιμαστικούς γύρους στο
εργαστήριο και ρώτησε με ανυπομονησία: «Μπορούμε να το πάρουμε τώρα;» Η Πολύμνια
κοίταξε ερωτηματικά το Φανούρη κι εκείνος απάντησε «Όλα είναι εν τάξει και
είναι πολύ καλό ποδήλατο… Γερμανικό… είσαι έτοιμη για απολαυστικές ποδηλατάδες δεσποινίς μου…»<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">«Μια
στιγμή… έχουμε να τακτοποιήσουμε το λογαριασμό πρώτα» είπε η Πολύμνια και ο <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Φανούρης απάντησε γελώντας «και βέβαια θα τον
τακτοποιήσουμε, από βδομάδα που θα έρθει η γυναίκα μου <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>στο μαγαζί σας να ψωνίσει για την ίδια και για
τα κορίτσια , ξέρεις πόσο μεγαλώσανε η Αναστασία και η Μελπομένη…. , δεν
προλαβαίνει η ράφτρα να τους<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ράβει φουστάνια,
λες και τις τραβάμε από τα μαλλιά…. Καλό δρόμο..!!<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">Η
Πολύμνια και η Ελλη ανέβηκαν στα ποδήλατά τους, χαιρέτησαν και ευχαρίστησαν το
Φανούρη που τις ξεπροβόδισε μέχρι την άκρη του δρόμου, παρακολουθώντας τες με
το βλέμμα να κάνουν πετάλι, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>η μία πίσω
από την άλλη, με τις πράσινες κορδέλες από το καπελίνο της Πολύμνιας
ν΄ανεμίζουν προς τα πίσω ,ενώ η καστανοκόκκινη αλογοουρά της Ελλης πηγαινοερχότανε
δεξιά-αριστερά, μέχρι που<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>οι σιλουέτες
τους<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>χάθηκαν στη στροφή …..<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">Όταν
έφθασαν στο μαγαζί, ευτυχώς δε υπήρχε κανένας πελάτης πιά και βιαστήκανε να
κλείσουν ώστε να έχουν λίγο χρόνο πριν σκοτεινιάσει, να περιεργαστούν με την
ησυχία τους το νέο απόκτημά τους στην πίσω αυλή.<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">Η
Πολύμνια ακούμπησε το ποδηλατό της στη συνηθισμένη πλευρά του τοίχου και άρχισε
να περιεργάζεται με προσοχή το πιθανό καταλληλότερο σημείο για το δεύτερο
ποδήλατο.<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">Η Ελλη
κρατώντας πάντα το κόκκινο ποδήλατο δίπλα της, φώναξε «Γιαγιά, έλα να δείς! Μη
χασομεράς, έλα!!!»<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">Η
Ροζαλία βγήκε στην αυλή και πλησίασε την εγγονή της , την αγκάλιασε από του
ώμους κι απόθεσε ένα φιλί στη κορυφή του κεφαλιού της «Είναι πραγματικά
θαυμάσιο! Εξαιρετικό! Εδώ θα το βάζεις» είπε και υπέδειξε με το χέρι ένα σημείο
στην αριστερή πλευρά της αυλής. «Θα μετακινήσουμε αυτές τις γλάστρες, κι εκεί
σ΄αυτή τη στεγασμένη εσοχή θα είναι ότι πρέπει» η Πολύμνια συγκατένευσε και
έσπευσε να μετακινήσει τις τρείς γλάστρες για να ελευθερωθεί το σημείο που
επέλεξε η μάνα της και μόλις έγινε αυτό, η Ελλη ακούμπησε προσεκτικά το κόκκινο
ποδήλατο στον τοίχο.<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">Στάθηκαν
και οι τρείς και το παρατηρούσαν, δεν χόρταιναν να το καμαρώνουν…. Η Πολύμνια έσπασε
τη σιωπή «Τέτοια τύχη…ποιός να το έλεγε… ο Φανούρης είπε ότι είναι πολύ καλό..
Γερμανικό..»</span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">η Ελλη,
συμπλήρωσε: «μου αρέσει τόσο πολύ, το χρώμα του, το κουδούνι του, το καλάθι
του, και τι σύμπτωση , είναι ακριβώς στο μέγεθος που μου ταιριάζει…είναι…τέλειο!!!»
Τέλος η Ροζαλία αγκαλιάζοντας την κόρη και την εγγονή της είπε: «Η μοίρα των
γυναικών της οικογένειάς<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μας<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>είναι κατά περίεργο τρόπο συνδεδεμένη με τα
ποδήλατα!!! Δεν πάμε να τα βρούμε εμείς, έρχονται και μας βρίσκουν αυτά!!
Αισθάνομαι πως ετούτο θα είναι το πιο καλότυχο από όλα τα προηγούμενα και θα
χαρίσει στην Ελλη μοναδικές εμπειρίες!!! Πάμε στο σπίτι τώρα, πείνασα κι άρχισα
να κρυώνω!»</span></b></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;"><br /></span></b></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"></b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigDwbuJ4t7TSMea-AKNed-5vjyS1XpKShzAeXklKFZmxsDhe-Gh_7nFRFKWTw40dIkWJR7fkJad5camtLA8gvKIgJw06oY2JuGP87Go9QKluok9nUf4wu0b8m4Sg2z5-0PGzP2b1LYzmQ/s1400/tricyclef.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1176" data-original-width="1400" height="336" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigDwbuJ4t7TSMea-AKNed-5vjyS1XpKShzAeXklKFZmxsDhe-Gh_7nFRFKWTw40dIkWJR7fkJad5camtLA8gvKIgJw06oY2JuGP87Go9QKluok9nUf4wu0b8m4Sg2z5-0PGzP2b1LYzmQ/w400-h336/tricyclef.jpg" width="400" /></a></b></div><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><br /><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;"><br /></span></b><p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">Ανεβαίνοντας
και οι τρείς τη σκάλα του σπιτιού το βλέμμα τους έπεσε αναπόφευκτα στο παλιό
ποδήλατο που ήτανε στερεωμένο στον τοίχο πάνω από το πλατύσκαλο και η κάθε μία
έκανε τη δική της σκέψη, χωρίς να βγάλει μιλιά..<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;"><o:p> </o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">-Η
Πολύμνια σκέφτηκε, πόσα χρόνια έχουν περάσει από την τελευταία φορά που ανέβηκε
σ΄αυτό το ποδήλατο….πως την πλησίαζε με προφύλαξη και διακριτικότητα η εξαδέλφη
του Λέανδρου και καλύτερη φίλη της, η Χαρούλα, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>για να της δώσει τα τρυφερά του ραβασάκια….πόση
συγκίνηση και προσμονή αισθανότανε όταν συναντιόντουσαν οι ματιές τους και
χασομερούσε κάνοντας πετάλι αργά-αργά για να παρατείνει όσο μπορούσε
περισσότερο αυτές τις στιγμές…<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;"><o:p> </o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;"><o:p> </o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>-Η Ελλη σκέφτηκε πόσο διαφορετικό ήταν το δικό
της καινούργιο κόκκινο ποδήλατο από αυτό το παλιομοδίτικο της γιαγιάς….</span></b><b><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">είχε
τόσο άβολη σέλλα, το τιμόνι ήτανε σκληρό και άκαμπτο, οι ρόδες λεπτές, το χρώμα
σκοτεινό…</span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;"><o:p> </o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;"><o:p> -</o:p></span></b><b><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">Η
Ροζαλία, σκέφτηκε πως μετά την κόρη και την εγγονή της , αυτό το ποδήλατο,
ήτανε το πιο αγαπημένο της πράγμα. Το χάιδεψε τρυφερά με το βλέμμα της, όπως
έκανε κάθε φορά που το αντίκριζε και ρίγησε ολόκληρη από την ανάμνηση του
θερμού φιλιού που αντάλλαξε με τον Θεόκλητο μόλις της έλυσε τα μάτια και της αποκάλυψε το αινιγματικό δώρο του!...</span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;"><o:p> </o:p></span></b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjiydLFuyVQkzM47vhDox-Eecz5vy0w01kYhUlf1IXVAqKlvz1c-cAXJn2xpHqiOGw5xX4MjC0daYqzsqsBSVdg_v_wTYJKOvDD71Pqg2sNWCZc1i00Rwje6k5EeNiCrtURNTkvyIzuK3w/s699/2a54a3bdc8dd80ae7f0dce1187333931.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="699" data-original-width="447" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjiydLFuyVQkzM47vhDox-Eecz5vy0w01kYhUlf1IXVAqKlvz1c-cAXJn2xpHqiOGw5xX4MjC0daYqzsqsBSVdg_v_wTYJKOvDD71Pqg2sNWCZc1i00Rwje6k5EeNiCrtURNTkvyIzuK3w/w256-h400/2a54a3bdc8dd80ae7f0dce1187333931.jpg" width="256" /></a></span></b></div><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;"><br /></span></b><p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">Αρκετά
χρόνια αργότερα, το ποδήλατο της γιαγιάς παρέμενε στη θέση του στον τοίχο<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>πάνω από το κεφαλόσκαλο του παλιού σπιτιού, το μπλέ ποδήλατο της Πολύμνιας έκανε τώρα διαδρομές με οδηγό τον Αναστάση ,
εγγονό του Φανούρη που εργαζότανε στο Ταχυδρομείο….το κόκκινο ποδήλατο της
΄Ελλης βρέθηκε στην Αθήνα, εκείνο τον<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>σκληρό χειμώνα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>της Κατοχής του
1941…..<o:p></o:p></span></b></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;">Η ιστορία συνεχίζεται εδώ : </span></b></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;"><a href="https://www.blogger.com/blog/post/edit/2165322750865893085/746158573870161597" rel="nofollow">https://www.blogger.com/blog/post/edit/2165322750865893085/746158573870161597</a> </span></b></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 14pt;"><br /></span></b></p><span style="font-family: georgia;"><b></b></span><p></p>Κλαυδίαhttp://www.blogger.com/profile/01273263921938607914noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-2165322750865893085.post-14245605743813948142021-02-06T18:05:00.003+02:002021-02-07T16:36:48.441+02:00Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΗ…<p> Ενά νέο δρώμενο στην Blogoγειτονιά με ξεκούνησε... Η Συμμετοχή μου στην ΜΙΝΙ Συγγραφική σκυτάλη που οργανώνει η ξεσηκώστρα ΜΑRYPERTAX της ΓΗΙΝΗΣ ΜΑΤΙΑΣ https://ghinimatia.blogspot.com/2021/02/mini-1.html </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiB-aS6c2KoQozfPaW-Uhw2QzsqTowZJnw-cipNQIy8H2oQOlCjpruprjmGeozwO9_DcywuZCh_RTmk-1GJ-G-xMdvpx3ujQchKc_MbNPZsMli4KoCgxk8xB3n7kS7SPsLR5faFsNMGsLg/s400/skytalodromia.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="313" data-original-width="400" height="313" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiB-aS6c2KoQozfPaW-Uhw2QzsqTowZJnw-cipNQIy8H2oQOlCjpruprjmGeozwO9_DcywuZCh_RTmk-1GJ-G-xMdvpx3ujQchKc_MbNPZsMli4KoCgxk8xB3n7kS7SPsLR5faFsNMGsLg/w400-h313/skytalodromia.jpg" width="400" /></a></div><br /><p>Η ιστορία μου είναι προϊόν μυθοπλασίας, αλλά η έμπνευση προέκυψε από αληθινά γεγονότα ζωής, αληθινών ανθρώπων....έτσι με 2389 λέξης βρήκα ευκαιρία να ξεδιπλώσω την φαντασία μου (η αλήθεια είναι ότι είχα έμπνευση και υλικό γιά άλλες τόσες λέξεις αλλά είπα να συγκρατηθώ η ανοικονόμητη γιατί τότε η ΜΙΝΙ Σκυτάλη θα έπρεπε να γίνει 3XXX EXTRA LARGE και δεν νομίζω ότι θα το αντέχατε). Την επιείκειά σας λοιπόν διότι αφ΄ενός η έλλειψη περιορισμού λέξεων και αφ΄ετέρου η αβανταδόρικη φωτό που μου κληρώθηκε .με την μαυροφορεμένη αναμαλλιασμένη ξανθιά.....ε δεν ήθελα κάτι περισσότερο γιά να εξιστορήσω με κάθε λεπτομέρεια τα του βίου της ηρωϊδας μου....Καλό κουράγιο σας εύχομαι ! </p><p>PS Αν κάνω ποδαρικό στην MINI Σκυτάλη και με θεωρήσετε ΚΑΤΣΙΚΟΠΟΔΑΡΗ , ορκίζομαι να μην το επαναλάβω....</p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0nychqKrv05fBxR0EArn4g_-5P3voUPM6wNxIu2KFNGTNFG4z9D6zgClOO1dJO1o8xkYjSXuGSXD6XGwtn-WGJ43IuotziGiErxi_P0gUbyx68zuWwAW9IoX-PBxUce8N4PJhZi0_hb4/s713/6+pinterest+%25281%2529.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="713" data-original-width="500" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0nychqKrv05fBxR0EArn4g_-5P3voUPM6wNxIu2KFNGTNFG4z9D6zgClOO1dJO1o8xkYjSXuGSXD6XGwtn-WGJ43IuotziGiErxi_P0gUbyx68zuWwAW9IoX-PBxUce8N4PJhZi0_hb4/w280-h400/6+pinterest+%25281%2529.jpg" width="280" /></a></div><br /><p><br /></p><p><br /></p><p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΗ…..<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><o:p> </o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">Είχε ανάγκη από αέρα…..βγήκε από το
αυτοκίνητο και ακούμπησε πάνω του αφήνοντας τον αέρα να της δροσίσει το
φλογισμένο πρόσωπο ανακατεύοντας τα μαλλιά της….Η καρδιά της χοροπηδούσε
ακατάστατα στο στήθος της κι ένας λυγμός προσπαθούσε<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μάταια να ξεπηδήσει ……<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">Κοίταζε μπροστά χωρίς να διακρίνει
ακριβώς, την πυκνοκατοικημένη πόλη που απλωνότανε χαμηλά και στρέφοντας το
βλέμμα πίσω,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>δεν είδε<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>παρά τον ψηλό τσιμεντένιο τοίχο που περιέβαλε
το άσχημο κτήριο του Ιδρύματος….<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">Οι μνήμες την κατέκλυσαν, πικρές,
ζοφερές, τραυματικές……ήταν μόλις 22 χρονών , η γιαγιά είχε πεθάνει ξαφνικά 6
μήνες πριν <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>κι εκείνη έγινε αυτόματα η
κηδεμόνας της 16άχρονης αδελφής της…..<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">Πόσο την είχε πονέσει εκείνη η πρώτη
επίσκεψη, όχι ότι οι επόμενες ήταν ανώδυνες, αλλά τότε είχε αντιμετωπίσει
ξαφνικά την απώλεια της γιαγιάς που ήταν στήριγμα και πολυαγαπημένη ύπαρξη,
μετά την ευθύνη….την ολοκληρωτική ευθύνη της Ρόζας….<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">Η ζωή της επιφύλαξε πολλές ανατροπές
και απώλειες που την σημάδεψαν….απέφευγε να σκέπτεται το παρελθόν, γιατί όσες
φορές<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>οι μνήμες της την οδηγούσαν εκεί ,
ένα αίσθημα θλίψης και ανασφάλειας την κατέκλυζε…. Είχε γεννηθεί σε ξένη χώρα,
κάπου στην Νότια Αμερική, ο πατέρας της , ανώτερος Διπλωματικός υπάλληλος,
αγάπησε και παντρεύτηκε μία<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ντόπια
καλλονή….Δεν είχε μνήμες από εκείνον τον τόπο ή εκείνη της εποχή…..μόνο ήχους
από μία γλώσσα τραγουδιστή και μια φωνή βελούδινη στ΄αυτιά της…..Στα 3 της
χρόνια, άλλος τόπος, άλλοι άνθρωποι, άλλες μυρωδιές…. κάπου στην Μέση
Ανατολή….Ενα μωρό προστέθηκε στην οικογένεια, για λίγο……μετά εξαφανίστηκε το
ίδιο ξαφνικά όπως είχε εμφανιστεί…..ποτέ δεν κατάλαβε το πώς και το γιατί, πολύ
αργότερα έμαθε πως εκείνο το μικρό πλασματάκι είχε βρεθεί νεκρό στην κούνια
του, ποτέ δεν κατάλαβε επίσης πως χάθηκαν τα χαμόγελα, τα γλυκομιλήματα, τα
χάδια και οι χαρούμενες στιγμές στο σπίτι…..Τον πατέρα της τον έβλεπε
πάντα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ελάχιστα και η μητέρα της , εξ
αιτίας της κακής εγκυμοσύνης της και του μωρού αργότερα, δεν πολυασχολιότανε
μαζί της, υπήρχε μία ντόπια κοπέλα που είχε αναλάβει την φροντίδα της , όταν
βρισκότανε τα Σαββατοκύριακα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>στο σπίτι,
γιατί όλες τις υπόλοιπες ημέρες ήταν στο Αγγλικό Σχολείο/ <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Οικοτροφείο της πόλης τους.<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">Το Σχολείο αυτό, το αγάπησε, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>βρήκε ζεστασιά και αποδοχή, έκανε φιλίες και
παρά το σύστημα πειθαρχίας, εκείνη <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ίσως
ήταν η μοναδική τρόφιμος που αισθανότανε τόσο καλά…Στα 6α γενέθλιά της, ένα
άλλο μωρό έκανε την εμφάνισή του<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>στο
σπίτι, κοριτσάκι κι αυτό λίγο αλλόκοτο, λίγο διαφορετικό……κανείς δεν ασχολήθηκε
να της εξηγήσει τι σήμαινε ακριβώς<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αυτό που
άκουγε συχνά πυκνά …χαμηλόφωνα, σχεδόν συνωμοτικά….<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Σύνδρομο ΝΤΑΟΥΝ», «ΝΤΑΟΥΝΑΚΙ» …Η μητέρα της
έγινε κι αυτή αλλόκοτη, έμενε μέρες κουκουλωμένη στα σκεπάσματα, αρνιότανε να
φάει, να πλυθεί, να σηκωθεί από το κρεββάτι….από φροντισμένη καλλονή είχε καταντήσει
μια αξιοθρήνητη ύπαρξη…..Ο πατέρας της πάλι έκανε μέρες να φανεί στο σπίτι και
κάθε φορά ήταν και πιο απόμακρος και βλοσυρός….<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">Δεν πέρασαν ούτε 6 μήνες και μία νέα
ανατροπή<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>έγινε στην ζωή της. Στο σχολείο
την κάλεσαν στο Γραφείο της Διεύθυνσης για να της ανακοινώσουν ότι <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>στο εξής, θα παρέμενε εκεί και τα
Σαββατοκύριακα,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>συμμετέχοντας σε
διάφορες δραστηριότητες….Τότε γνώρισε και συνδέθηκε με μια φιλία ζωής με την
Χάϊδω….λίγο μεγαλύτερή της, ελληνοπούλα , με γονείς γιατρούς που υπηρετούσαν σε
μία<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Διεθνή Οργάνωση.<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">Εγιναν αχώριστες και όταν οι γονείς
της Χάιδως δεν έλειπαν σε αποστολές, περνούσε ονειρεμένα Σαββατοκύριακα στο
σπίτι τους….Πρωτόγνωρη εμπειρία, μιάς ζεστής οικογένειας που εκείνη δεν είχε
ποτέ γνωρίσει…..Η πιο ευτυχισμένη περίοδος της μέχρι τότε ζωής της…. Ανέμελες
και χαρούμενες οι μέρες στο σχολείο με την Χάϊδω και τις συμμαθήτριες να
αθλούνται, να τραγουδούν, να παίζουν, να μοιράζονται<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>γνώσεις, σκέψεις και<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>παιδικά όνειρα…..μέχρι την επόμενη<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ανατροπή που συνέβη<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>3 χρόνια αργότερα……<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">Δεν της δόθηκαν πολλές ούτε σαφείς
εξηγήσεις….ο πατέρας της είχε πεθάνει, εντός 2 μηνών θα έπρεπε να επιστρέψει
μαζί με την 3χρονη Ρόζα στην Ελλάδα, κηδεμόνας τους είχε αναλάβει η γιαγιά τους
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>, που δεν την είχαν γνωρίσει μέχρι
τότε….θα τις συνόδευε Διπλωματικός υπάλληλος και η Πρεσβεία θα τακτοποιούσε
όλες τις διατυπώσεις….<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">Πάγωσε η ψυχή της, ο φόβος για το
άγνωστο και η συγκλονιστική ανατροπή στην ζωή της , την είχαν παραλύσει….Οι
δασκάλες προσπάθησαν να την προετοιμάσουν γι΄αυτή την αλλαγή, μερικές ξεπέρασαν
κατά πολύ τον τυπικό τους ρόλο…..οι υπέροχοι γονείς της Χάϊδως την προσέγγισαν
με απέραντη κατανόηση και τρυφερότητα, ήρθαν μάλιστα σε επαφή με την γιαγιά της
για να γνωριστούν έστω με φωτογραφίες…..της έκαναν και υπερεντατικά μαθήματα
ελληνικών ώστε να μην είναι εντελώς απροετοίμαστη με την άγνωστη της γλώσσα….Η
Χάϊδω πάλι προσπαθούσε να διαχειριστεί<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>και από την δική της πλευρά το αίσθημα της απώλειας και της
απομάκρυνσης<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>της καλύτερής της φίλης….<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">Ο τρόμος την είχε καταλάβει όταν
άρχισε να κατεβαίνει την σκάλα του αεροπλάνου….μάταια η Αεροσυνοδός και η
Υπάλληλος της Πρεσβείας που τις συνόδευε,<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>είχαν προσπαθήσει κατά την διάρκεια της πτήσης να της φτιάξουν την
διάθεση, μια μαυρίλα είχε σκεπάσει την ψυχή της και θρηνούσε<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αδάκρυτη,<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>με ένα σπαρακτικό βουβό κλάμα……Η αναχώρηση από το σχολείο ήταν το ίδιο
οδυνηρή, ο κόσμος της είχε γκρεμιστεί, όλη η μέχρι τότε ζωή της ,είχε σωριαστεί
σε θρύψαλα μπροστά της….η Χάϊδω έκλαιγε γοερά και δεν ήταν η μόνη, τρόμαξαν να
την αποσπάσουν από την αγκαλιά των συμμαθητριών της…..Η Διευθύντρια την
συνόδευσε στο Αεροδρόμιο ,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>σε μια
σκούρα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>βαλίτσα τα λιγοστά υπάρχοντά της,
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>εκεί την παρέλαβε η Υπάλληλος της
Πρεσβείας , μία κομψή κυρία με ζεστό χαμόγελο και καλοσυνάτα μάτια. Κρατούσε
από το χέρι την Ρόζα ….ένα καλοντυμένο μικρό κορίτσι με σαστισμένο ύφος και
παράξενη φατσούλα….Είχε να την δεί από μωρό, ποτέ δεν την είχε ξανασυναντήσει
από τότε….όμως με την πρώτη ματιά αισθάνθηκε μία πρωτόγνωρη έλξη για την μικρή
άγνωστη αδελφή της….<o:p></o:p></span></b></p><p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><br /></span></b></p><p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><br /></span></b></p><p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"></b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3iHOGaOslHHpJBAMk-QaWuwdhUgELfXSURpO3pRLx2IMkrs0kpj38VkgoR9XMj_VMlQ8laYv5LXIx7OHwnFhBpJm7DIDyeL4tHZdCnKFZFTOgJWgGB85HmJoLsCjGxKdojC4jK9pc4Mc/s512/unnamed.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="341" data-original-width="512" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3iHOGaOslHHpJBAMk-QaWuwdhUgELfXSURpO3pRLx2IMkrs0kpj38VkgoR9XMj_VMlQ8laYv5LXIx7OHwnFhBpJm7DIDyeL4tHZdCnKFZFTOgJWgGB85HmJoLsCjGxKdojC4jK9pc4Mc/w400-h266/unnamed.jpg" width="400" /></a></b></div><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><br /><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><br /></span></b><p></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">Τις παρέλαβε η γιαγιά<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ροδόκλεια, αρχόντισσα με καταγωγή από το
Καστελλόριζο, μεγαλωμένη στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου…..Αμήχανες οι πρώτες
στιγμές, η μικρή Ρόζα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αφέθηκε πρόθυμα
στα χέρια της γιαγιάς , εκείνη προσπαθούσε να αφουγκραστεί τους ήχους της
γλώσσας που άκουγε γύρω της και να συνηθίσει ο διάφανο, εκτυφλωτικό φως της
Αθήνας….<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">Εγκαταστάθηκαν στο διώροφο μεσοαστικό
σπίτι της γιαγιάς στην Κυψέλη, κατά περίεργο τρόπο η προσαρμογή τους στο νέο
περιβάλλον δεν ήταν ιδιαίτερα δύσκολη, η γιαγιά ήταν αποκάλυψη !!!
Καλλιεργημένη,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>δυναμική και παρά τα 78
χρόνια της, εξαιρετικά δραστήρια…..<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">Η κυρία Πολυξένη ερχότανε κάθε πρωί
και έφευγε το βραδάκι, φρόντιζε το νοικοκυριό, τα ψώνια και ήτανε μάλλον η
καλύτερη φίλη της γιαγιάς…..η κυρία Σαπφώ ερχότανε 1 φορά την εβδομάδα και έκανε
την βαρύτερη λάτρα, καθάριζε τις βεράντες, έπλενε τα χαλιά, καθάριζε τις
σκάλες….Αυτές οι 3 γυναίκες, έγιναν οικογένεια για τα επόμενα χρόνια για τις
δύο αδελφές…..Η γιαγιά την έστειλε αμέσως στο Κολλέγιο<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>για να <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>συνεχίσει <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>την εκπαίδευσή της και για την Ρόζα προσέλαβε
μία δασκάλα που ερχότανε καθημερινά στο σπίτι και την φρόντιζε
αποκλειστικά…..Οι αρχικοί της φόβοι για την νέα της ζωή αποδείχτηκαν αβάσιμοι,
συνδέθηκε συναισθηματικά με την μικρή Ρόζα κι εκείνη μαζί της, η γιαγιά ,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>της εξήγησε ακριβώς τι σημαίνει το Σύνδρομο
Ντάουν και αυτή η κατανόηση της αποκάλυψε έναν κόσμο τρυφερότητας και αγάπης
που αγνοούσε εντελώς…..κάθε μέρα εξ άλλου συνδεότανε όλο και περισσότερο
συναισθηματικά με την γιαγιά Ροδόκλεια……βίωνε μοναδικά<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και πρωτόγνωρα συναισθήματα, είχε μία γιαγιά
που <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αν και άργησε να την γνωρίσει, την
λάτρεψε….την νοιαζότανε πραγματικά, την αγαπούσε !!! Το ίδιο και η μικρή Ρόζα
!!! Χαιρόντουσαν να περνάνε ώρες μαζί, να κουβεντιάζουν, να βγαίνουν για
ψώνια…..πολλές φορές τα απογεύματα η γιαγιά έπαιζε πιάνο, είχε καλεσμένες κάθε
δεύτερη Πέμπτη τις φίλες της από την ΕλληνοΑιγυπτιακή Παροικία, όλες ήτανε
καταπληκτικές !!! Μιλούσαν αγγλικά, γαλλικά, αραβικά….έπιναν λικέρ σε
κρυστάλλινα ποτήρια και τις γιορτινές ημέρες Σαμπάνια !!! Ειδικά για την
περίσταση , στην μεγάλη κουζίνα του ισογείου ο φούρνος έπαιρνε φωτιά, οι χύτρες
έβραζαν, τα ταψιά μπαινόβγαιναν και το «καλό»<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>σερβίτσιο του τσαγιού με τα ασορτί πιάτα του γλυκού έβγαιναν από τον
μεγάλο μπουφέ.</span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-GB" style="font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-GB;">Petits</span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-GB" style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"> </span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-GB" style="font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-GB;">bouchers</span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">, Ντολαμαδάκια, κεφτεδάκια, μικρά σάντουιτς και σιροπιαστά γλυκά….τι
μυρωδιές, τι γεύσεις !!!<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">Αντάλλασσε μακροσκελή γράμματα με την
Χάϊδω , τους γονείς της και την Διευθύντρια του εκεί Σχολείου της. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Τους περιέγραφε με κάθε λεπτομέρεια την
ευτυχισμένη καθημερινότητα της νέας της ζωής, τους περιπάτους στην παραλία, τις
επισκέψεις στην Ακρόπολη, τον Κεραμεικό, την Πλάκα, τα Μουσεία…. Στο σχολείο
είχε προσαρμοστεί σχετικά εύκολα , η γιαγιά ήταν πάντα δίπλα της να βοηθήσει,
να υπαγορεύσει, να λύσει κάθε απορία….τα Σάββατα το απόγευμα , πήγαιναν στο
θέατρο, πρωτόγνωρη<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>γι αυτήν κι αυτή η
εμπειρία !!! Μαγεύτηκε από την πρώτη φορά !!!<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">Στα 18της ξεκίνησε να φοιτά στο
πανεπιστήμιο, είχε επιλέξει τις Ανθρωπιστικές σπουδές, η γιαγιά είχε επιμείνει
να κάνει και μαθήματα οδήγησης, ήταν απωθημένο της από χρόνια και επιθυμούσε η
εγγονή της, με την ενηλικίωση της, να αποκτήσει και δίπλωμα οδήγησης !!! Μόλις
το παρέλαβε, παρέλαβε και το κλειδί του πρώτου της αυτοκινήτου! Η γιαγιά, όπως
είχε υποσχεθεί, της το έκανε δώρο !!! Πόσο καμάρωνε με την μεγάλη εγγονή της στο
τιμόνι και την μικρή στην αγκαλιά της….και η Ρόζα με τι λαχτάρα περίμενε την
βόλτα με το αυτοκίνητο και πόσο την απολάμβανε !!! Εκείνη την εποχή ακριβώς,
έμαθε λεπτομέρειες σχετικές με τους γονείς της και την οικογένεια της
γενικότερα, από την πλευρά του πατέρα της ….οδυνηρές λεπτομέρειες που η γιαγιά
έκρινε πως θα έπρεπε να γνωρίζει και πως είχε την ωριμότητα να διαχειριστεί….<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">Ξεφύλλισαν μαζί πολλά Αλμπουμ
φωτογραφιών και της διηγήθηκε τα ευτυχισμένα της χρόνια στην Αλεξάνδρεια, τους
γονείς, του θείους και θείες, τους φίλους τους , τους της σύστησε όλους έναν
έναν <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μέσα από τις μαυρόασπρες
απεικονίσεις τους….μετά ο ερχομός και η εγκατάσταση στην Αθήνα, η πρόσληψή της
στην Τράπεζα της Ελλάδος, η γνωριμία της με τον παππού, ο έρωτας, ο γάμος…..η
γέννηση των διδύμων, εκ των οποίων επέζησε το ένα, ο πατέρας της…..<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">Επειτα…. η μακροχρόνια ασθένεια του
παππού που την καταρράκωσε και η απόφαση του μοναδικού τους γιού να παντρευτεί
μια ξένη καλλονή που είχε γνωρίσει μόλις πριν 4 μήνες…..έκαναν τα μαλλιά της ν΄
ασπρίσουν μέσα σε μία νύχτα ! Είχε πονέσει τόσο πολύ, ο μοναχογιός της, στη
άλλη άκρη της γής ……με μεγάλη προσπάθεια μπόρεσε να το διαχειριστεί, με
τεράστια προσπάθεια μπόρεσε να ξεπεράσει τον θάνατο του άντρα της που ήρθε σαν
λύτρωση στην πολύχρονη ταλαιπωρία του….και τώρα, στα 68 της,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>βρέθηκε κηδεμόνας των δύο εγγονών της….!!!
Κανείς<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ποτέ δεν ξέρει τι του επιφυλάσσει
η ζωή !!!Την νύφη της την γνώρισε μόνο σε φωτογραφία, μία μελαμψή πανέμορφη
κοπέλα με λαμπερό χαμόγελο και σγουρά μαύρα μαλλιά, για τον θάνατό της την
πληροφόρησε με τυπική <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>συλλυπητήρια
επιστολή ο γραμματέας της Πρεσβείας, αιτία θανάτου : «βαριά επιλόχεια
κατάθλιψη» , ο ίδιος με μία παρόμοια επιστολή , της ανακοίνωσε τον
θάνατο<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>του γιού της μαζί με πληροφορίες
για τις τυπικές διαδικασίες ανάληψης της κηδεμονίας των παιδιών, λεπτομέρειες
επαναπατρισμού τους,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τακτοποίησης
οικονομικών εκκρεμοτήτων και διευθέτηση περιουσιακών θεμάτων…<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«αιτία θανάτου : <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Πνευμονική εμβολή»<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>με λεπτότητα και διακριτικότητα απέφυγαν να
αναφερθούν στην πραγματική αιτία, ο <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>όμορφος λεβέντης γαλανομάτης ξανθοκάστανος μοναχογιός
της, ο πολλά υποσχόμενος Διπλωματικός Υπάλληλος, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μετά
τον θάνατο της γυναίκας του, είχε γίνει απόλυτα αυτοκαταστροφικός…..έπινε
υπερβολικά και σύχναζε στα πιο κακόφημα μπαρ της πόλης . Τον <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αναζητούσαν 4 ημέρες, τελικά τον <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>είχαν βρεί μαχαιρωμένο σε άθλια κατάσταση , σε
ένα βρώμικο στενό κοντά στο λιμάνι….<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">Η εικόνα της γιαγιάς της ήρθε
ολοζώντανη μπροστά στα μάτια της, Γιαγιά !!!ήθελε να ουρλιάξει αλλά μόλις ένας ψίθυρος
βγήκε από τα χείλη της, ήθελε να χωθεί στην αγκαλιά της , να νιώσει την ζέστη της
και το λεπτό άρωμά της, είχε απεγνωσμένη ανάγκη από το σφίξιμο των χεριών της γύρω
της……είχε τόσα πολλά και συγκλονιστικά να της πεί….Στ΄αυτιά της αντηχούσε
ολοκάθαρα η φωνή της :<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>« Παιδί μου η ζωή
είναι <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>εντελώς απρόβλεπτη και τίποτα δεν μας
προετοιμάζει<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>για όσα μας μέλλεται να
ζήσουμε, ένα θα έχεις στο νού σου ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΛΑ ΔΕΧΟΥΜΕΝΑ, ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΚΑ ΔΕΧΟΥΜΕΝΑ,
ο άνθρωπος κρύβει μέσα του δυνάμεις που δεν γνωρίζει και φανερώνονται όταν θα
υπάρξει ανάγκη…»<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">Με συστάσεις από τους γονείς της Χάϊδως,
εργάστηκε 2 χρόνια εθελοντικά στα Γραφεία <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>εκείνου του Ιδρύματος για παιδιά με Ειδικές Ικανότητες κι όταν πήρε το πτυχίο της , προσλήφθηκε κανονικά. <o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">Το περασμένο καλοκαίρι επέστρεψαν κι
εκείνοι <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>οριστικά στην Ελλάδα και
ξαναέσμιξαν επιτέλους μετά από 13 χρόνια !!! Γνωρίστηκαν από κοντά με την
γιαγιά Ροδόκλεια και η Χάϊδω τους γνώρισε τον αγαπημένο της !!! Έναν πανύψηλο Καναδό
γιατρό <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>!!!Πέρασαν ένα ονειρεμένο
καλοκαίρι<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>με βόλτες στους αρχαιολογικούς
χώρους, αποδράσεις στα νησιά , μαγευτικές βραδιές με πανσέληνο στο Σούνιο….φαγητό
σε παραλιακά ταβερνάκια, και φυσικά απογεύματα Πέμπτης με παγωμένη λεμονάδα ,
μεζεδάκια και πιάνο στο σαλόνι της γιαγιάς με τις φίλες της, τις Ελληνοαιγυπτιώτισσες….μάλιστα
σε μια τέτοια μάζωξη ήρθε και η πασίγνωστη καλλιτέχνης, η Σούλη Σαμπάχ,
μεγαλωμένη επίσης στην Αλεξάνδρεια,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>που
τραγούδησε και τους ξεσήκωσε <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>όλους σ΄ένα
ανεπανάληπτο γλέντι….<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">Ο απροσδόκητος θάνατος της γιαγιάς
έφερε νέα ανατροπή στην ζωή της, οι γονείς της Χάιδως στάθηκαν δίπλα της, την
φρόντισαν, την παρηγόρησαν, ανέλαβαν ένα πλήθος από γραφειοκρατικές διατυπώσεις
και κυρίως <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>βοήθησαν στο θέμα της Ρόζας…..αυτό
το γλυκό πλάσμα, είχε συνδεθεί τόσο στενά με την γιαγιά που το πλήγμα ήταν
αδύνατον να το διαχειριστεί μόνη της…..Η ίδια εργαζότανε, έλειπε πολλές ώρες
από το σπίτι, η κυρία Αθηνά <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>που την
φρόντιζε <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>από τότε που είχαν έρθει, είχε
αρρωστήσει σοβαρά και μπαινόβγαινε για θεραπείες στα Νοσοκομεία, όμως είχε
συνδεθεί τόσο μαζί τους που σε κάθε ευκαιρία δεν παρέλειπε να τις επισκεφθεί, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>η γιαγιά μάλιστα είχε προτείνει, για να μην
ταλαιπωρείται , ακόμη και να μένει μαζί τους όποτε θέλει και όσο θέλει <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>στο σπίτι τους…Όταν η κατάσταση επιβαρύνθηκε ,
η ίδια θέλησε να <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>φύγει ώστε να μην
στενοχωρηθεί <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>η Ρόζα …..Τους απασχόλησε
πολύ το θέμα της Ρόζας<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και καλύτερη λύση
θεωρήθηκε να μεταφερθεί <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>στο ΄Ιδρυμα , <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ώστε να έχει φροντίδα, επίβλεψη, παρέα και
απασχόληση στα εργαστήρια και την αδελφή της κοντά της….<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">Γιαγιά μου πόσο σ΄έχω ανάγκη να
ήξερες……ο λυγμός που συγκρατιόταν<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>απελευθερώθηκε
ξαφνικά και ένα ξέσπασμα <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>βίαιο και
λυτρωτικό ΄έκανε το στήθος της να τρανταχτεί και τα δάκρυα να πλημμυρίσουν τα
μάτια της και να κυλήσουν ανεμπόδιστα στα μάγουλά της…..Γιαγιά….έχω τόσα να
μοιραστώ μαζί σου…..η Ρόζα μας γιόρτασε χθές τα γενέθλιά της, έγινε 16 χρονών
γιαγιά, πόσο χάρηκε ντυμένη με το ροζ φουστάνι που τόσο αγαπά, έσβησε τα
κεράκια της <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>κρατώντας αγκαλιά πάντα την
αγαπημένη της κούκλα, εκείνη την πάνινη με τα κόκκινα μαλλιά <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>που της έφτιαξες εσύ , η τούρτα της ήτανε
καταπληκτική, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>στολισμένη με τα πολύχρωμα
καραμελάκια , ξέρεις αυτά <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>που προτιμάει,
οι τρόφιμοι και το προσωπικό της τραγούδησαν , έδειχνε τόσο ευτυχισμένη, πήρε
δώρα, πήρε χαρά…βγάλαμε πολλές φωτογραφίες, παντού είναι γελαστή και χαρούμενη ….και
σήμερα γιαγιά είχα ρεπό ,της είχα υποσχεθεί βόλτα με το αυτοκίνητο....θα με περίμενε να πάμε στην θάλασσα, δεν θα το πιστέψεις, μου τηλεφώνησαν στις 7 το πρωί για
να μου ανακοινώσουν με συντριβή ότι…..δεν ξύπνησε… Η Ρόζα μας κοιμήθηκε
χαμογελαστή κι ευτυχισμένη και ήρθε να σε συναντήσει γιαγιά, να την προσέχεις,
να της παίζεις πιάνο , να της βάζεις κορδέλες στα μαλλιά και να της φτιάχνεις
τούρτες με χρωματιστά καραμελάκια και πάνινες κούκλες με κόκκινα μαλλιά…..<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><o:p> </o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">Κλαυδία Μάμαλη<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">Φεβρουάριος 2021<o:p></o:p></span></b></p><p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><br /></span></b></p><p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="line-height: 115%;"><b>https://youtu.be/J5FSThE9KMo</b></span></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/J5FSThE9KMo" width="320" youtube-src-id="J5FSThE9KMo"></iframe></div><br />Μουσική/Στίχοι: Αχιλλέας Λυμπουρίδης /Δημήτρης Λιπέρτης Τα μαύρα αμμάθκια Έλα κορού, να δούμεν τα μαύρα σου τα’ αμμάδκια. Που βκάλλουν τζ’ είν’ τές, γλώσσες που κάμνει το λαμπρόν Τζι’ άν κάμνουν την καρτιάν μου την άχαρην κομμάδκια, Νά μεν πλήσσης, χαρώ σε, τζι άφησ’ τα να την τρών. Μ’ αν τύσ’ η τζι εννά κρούσω τζιαί να γινώ ποζαύλιν Μπήξε με στην αυλήν σου, βάρμε σε μιάν μερκάν Γιατί ‘που την θωρκάν σου ‘που μιάν μέραν ως άλλην Μπορεί τζιαί να βλαστήσω, ναύρω παρηορκάν. Τζι όντας καλοριζώσω τζιαί βκώ ψηλά τζι αθθίσω Τζιαί ποταβρίσω κλώνους, νάρτης πουκατωθκιόν, Τά κάλλη τους αθθούς μου για νά σού τά ραντήσω Για τζ’ είνες τες γλυκάδες των δκυό σου αμμαδκιών.<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"></b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/_xF1bA5cXqo" width="320" youtube-src-id="_xF1bA5cXqo"></iframe></b></div><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><br /></b>Κυπριακό τραγούδι Αχιλλέα Λυμπουρίδη Στίχοι Όπως το ματσικόριδο, αντά να πει να ανθίσει τζιεί πά στην όχτη του αβλάτζιου τζαι εννά μοσκομυρίσει έτσι έν τζιει η αγάπη μου, τζαί αν δεν πίστεύκεις κόρη | 2x πέ μου να πιάσω τα βουνά τζαι να χαθώ στα όρη | 2x Μέν αντρέπεσαι χαρώσε, τζαί ούτε εγιώ εννά ντραπώ αγαπάς με τζαι αγαπώσε, πέ μου το να σου το πω Τζαι μέναν η αγάπη μου, έν τζαι λαλώ σου ψέμα είπιε τα λάρκα της ψυσιής τζαι της καρκιάς το γέμα Τζαι άν η δική σου έγινε, κρίνο κοντά στ' αβλατζιη | 2x εμένα ποταβρίζεται στον ουρανό καβάτζι | 2x Μέν αντρέπεσαι χαρώσε...<br /><br /><br /><br /><p class="MsoNormal"></p><div class="separator" style="clear: both;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/TOlOeiFqCEg" width="320" youtube-src-id="TOlOeiFqCEg"></iframe></span></b></div><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><br /><span face="Roboto, Arial, sans-serif" style="background-color: #f9f9f9; color: #030303; font-size: 14px; font-weight: 400; white-space: pre-wrap;"><br /></span></span></b><p></p>Μουσική/Στίχοι: Αχιλλέας Λυμπουρίδης / Δημήτρης Λιπέρτης Το Αερούδιν Έθελα νάμουν αερούδιν Νάρκουμαι πάντα σύγκοντά σου Να μεν αφήσω με μουγούδιν Να σου κοντέψη μια φοράν Μήτε κουνούπιν να σου κρούση Μήτε λιοπύριν να σου μπλάση Ναν ομορφύττερη τζι η πλάση Τζι εσού γεμάτη που χαράν. Έθελα νάμουν αερούδιν Παντού να σε βουρώ ξοπίσω Μήτε προστάθιν να σ' αφήσω Να ξωμακρίσης. Χριστινού. Γιατί που την αζούλαν σπάζω -- Ήντα να σου το πογυρίζω:-- Εγιώ, κορού, σγιάν αγαπήσω Εν φϊαρκούμαι κανενού. Έθελα νάμουν αερούδιν Να δώκω μέσα στην μονή σου Πων νάσαι τέλεια μανισσιή σου Χωρίς να πάρουν μυρωδκιάν Τζιαί τότες τζείν' τα κάλλη, τότες Να τα ρουφήσω, να τα φάω. Τζι αν νώσουν ξαίρω πού 'ννα πάω, Βκαίννω που μιάν χαραμαδκιάν.Κλαυδίαhttp://www.blogger.com/profile/01273263921938607914noreply@blogger.com37tag:blogger.com,1999:blog-2165322750865893085.post-13362808342644740712021-01-30T14:15:00.003+02:002021-01-30T14:54:14.759+02:00Αξιολόγηση ζωής....<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhq-8Hn28sO-Hcm566pIOQ9i5Q-G6IytEqDI8ydDyttAYnLlh6eQPlYVJ3a5LgZEUEqlQixTjnsOzpZAJjrE6EAsabclFtGJ3K_jNMFeE9x_kFAykfY70NPcV0gTa_50N91zbQMC0FO_yA/s300/Desktop1.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="300" data-original-width="275" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhq-8Hn28sO-Hcm566pIOQ9i5Q-G6IytEqDI8ydDyttAYnLlh6eQPlYVJ3a5LgZEUEqlQixTjnsOzpZAJjrE6EAsabclFtGJ3K_jNMFeE9x_kFAykfY70NPcV0gTa_50N91zbQMC0FO_yA/s0/Desktop1.jpg" /></a></div><span style="font-size: large;"><b>Η συμμετοχή στο δρώμενο .....<br /></b></span><p><span style="font-size: large;"><b><br /></b></span></p><span><span style="font-size: large;"><b><br /><br />ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΖΩΗΣ<br /><br /> Η ζωή είναι μικρή και πολύτιμη….προσπαθούμε να βελτιώσουμε τον εαυτό μας και την ποιότητα της ….Αξιολογούμε θετικά και αναγνωρίζουμε τα όσα καλά έχουμε στη ζωή μας και δεν μεμψιμοιρούμε με ζήλεια και πίκρα για όσα δεν έχουμε. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν προσπαθούμε για το καλύτερο. Ίσα-ίσα, ξεκινάμε από μία βάση ευγνωμοσύνης και αυτοεκτίμησης και στη συνέχεια προσπαθούμε να βελτιώσουμε τον εαυτό μας και την ποιότητα της ζωής μας, αναγνωρίζοντας ότι η ζωή μας είναι «πλούσια», όμορφη και θετική.<br /><br />Μόλις έφτασε η Δευτέρα και είναι ήδη Παρασκευή.<br /><br />... και ο μήνας έχει ήδη τελειώσει.<br /><br />... και η χρονιά σχεδόν τελείωσε.<br /><br />... και έχουν περάσει ήδη 40, 50 ή 60 χρόνια της ζωής μας.<br /><br />... και συνειδητοποιούμε ότι χάσαμε τους γονείς μας, τους φίλους μας.<br /><br />Και συνειδητοποιούμε ότι είναι πολύ αργά για να επιστρέψουμε ...<br /><br /> Έτσι ... ας προσπαθήσουμε να αξιοποιήσουμε στο έπακρο τον χρόνο που έχει απομείνει ...<br /><br />Ας μην σταματήσουμε να ψάχνουμε για δραστηριότητες που μας αρέσουν ...<br /><br />Χαμόγελο στα μικρά πράγματα της ζωής που βάζουν βάλσαμο<br /><br />στις καρδιές μας.<br /><br /> Ας προσπαθήσουμε να εξαλείψουμε το "μετά" ...<br /><br />Το κάνω μετά ...<br /><br />Θα πω μετά ...<br /><br />Θα το σκεφτώ μετά ...<br /><br /> Αφήνουμε τα πάντα για αργότερα σαν το «μετά» να είναι δικό μας.<br /><br />Επειδή αυτό που δεν καταλαβαίνουμε είναι ότι:<br /><br />μετά, ο καφές κρυώνει ...<br /><br />τότε οι προτεραιότητες αλλάζουν ...<br /><br />μετά, η γοητεία είναι σπασμένη ...<br /><br />μετά, η υγεία περνά ...<br /><br />μετά, τα παιδιά μεγαλώνουν ...<br /><br />μετά οι γονείς γερνούν ...<br /><br />μετά, οι υποσχέσεις ξεχνιούνται ...<br /><br />μετά, η μέρα γίνεται η νύχτα ...<br /><br />μετά, η ζωή τελειώνει ...<br /><br />Και μετά είναι συχνά πολύ αργά ...<br /><br /> <br /><br />Λοιπόν ... ας μην αφήσουμε τίποτα για αργότερα ...<br /><br />Ας πετάξουμε τους ασήμαντους αριθμούς όπως την ηλικία, το βάρος και το ύψος……<br /><br />Ας κρατήσουμε μόνον τους ευχάριστους φίλους. <br /><br />Ας επιδιώξουμε να μαθαίνουμε συνεχώς! Να μην αφήνουμε ποτέ τον εγκέφαλο ανενεργό. «Ένα ανενεργό μυαλό είναι το εργαστήρι του Διαβόλου». Και το επίθετο του διαβόλου είναι “Αλτζχάιμερ”.<br /><br />Ας απολαύσουμε τα απλά πράγματα.<br /><br />Ας επιδιώξουμε την καλή διάθεση και το γέλιο στην ζωή μας . Ας κλάψουμε ακόμη…δεν είναι κακό, δεν είναι ντροπή…. Υπομένουμε, πενθούμε και προχωράμε παραπέρα.<br /><br />Το μόνο άτομο, που μένει μαζί μας για ολόκληρη τη ζωή μας είναι ο εαυτός μας, ας τον κανακέψουμε και ας τον περιβάλουμε με ότι αγαπάμε. Το σπίτι μας είναι το καταφύγιό μας. Ας φροντίσουμε να είναι ευχάριστο .<br /><br />Ας φροντίζουμε την υγεία μας. Καλή υγεία σημαίνει τα πάντα !<br /><br /> Ας προσπαθήσουμε να μην κάνουμε βόλτες στην ενοχή. Δεν ωφελεί.<br /><br /> Είναι σημαντικό να εκφράζουμε τα αισθήματά μας. να λέμε στους ανθρώπους που αγαπάμε, ότι τους αγαπάμε, σε κάθε ευκαιρία.<br /><br />ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ Ο,ΤΙ:<br /><br />Η ζωή δεν μετριέται από τον αριθμό των αναπνοών που παίρνουμε, αλλά από τις στιγμές, που μας κόβουν την ανάσα !<br /><br />Όλοι χρειαζόμαστε να ζούμε τη ζωή μας στο έπακρο κάθε μέρα !<br /><br />Το ταξίδι της ζωής δεν είναι, για να φθάσουμε στον τάφο με ασφάλεια σ’ ένα καλοδιατηρημένο σώμα, αλλά κυρίως για να ξεγλιστράμε προς όλες τις πλευρές, πλήρως εξαντλημένοι, φωνάζοντας «…ρε γαμώτο….τι βόλτα!».</b></span><br /></span><br /> <br /><br /> <p><br /></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiPB-0XPQ-9sXpMSzwik9rjv9t1hqQvxOx3TcpT3TxVxk9jkHfLU5R9PlmWBp4Y8hflZ8S4EfnFMDLauTIAtwy13hlufUf2TMaVDFbHjSJGptiGfCqI4n3DDoFnv_Gl526kyvUKUglUiuU/s320/%25CE%259A%25CE%25BB%25CE%25B1%25CF%2585%25CE%25B4%25CE%25AF%25CE%25B1.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="241" data-original-width="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiPB-0XPQ-9sXpMSzwik9rjv9t1hqQvxOx3TcpT3TxVxk9jkHfLU5R9PlmWBp4Y8hflZ8S4EfnFMDLauTIAtwy13hlufUf2TMaVDFbHjSJGptiGfCqI4n3DDoFnv_Gl526kyvUKUglUiuU/s0/%25CE%259A%25CE%25BB%25CE%25B1%25CF%2585%25CE%25B4%25CE%25AF%25CE%25B1.jpg" /></a></div><br /><p></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><br /><p></p>Κλαυδίαhttp://www.blogger.com/profile/01273263921938607914noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-2165322750865893085.post-75727858468688016172020-12-31T11:35:00.008+02:002020-12-31T11:37:41.417+02:00Υποδεχόμαστε αισιόδοξα το 2021 !!! <br /><br /><br /><br /><b><span style="font-size: medium;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDB1BHXwjzchH10JHwqUABNXd9E_UxyrZC-1nCvEoFEEXcJLiJFuPeC6WTeh9pOeXkijYNEWbqTA7mdCDwiX4slLgUIWs588qciqnsrVx9Dg5SbVzhU9GrM3YiUMGxSS6d6kDd4EG6mUU/s1200/Xmas.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="630" data-original-width="1200" height="210" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDB1BHXwjzchH10JHwqUABNXd9E_UxyrZC-1nCvEoFEEXcJLiJFuPeC6WTeh9pOeXkijYNEWbqTA7mdCDwiX4slLgUIWs588qciqnsrVx9Dg5SbVzhU9GrM3YiUMGxSS6d6kDd4EG6mUU/w400-h210/Xmas.jpg" width="400" /></a></div><br /></div> Ο Αη Βασίλης φόρεσε την μάσκα του βεβαίως <br />ξεκίνησε τη γύρα του, όπως το έχει χρέος,<br />Μοιράζει δώρα στα παιδιά , παιχνίδια και βιβλία,<br />μαζί με αντισηπτικά και μάσκες στα σχολεία.<br />Εκανε και το εμβόλιο εκεί στο Ροβανιέμι,<br />γιατί όλοι επιθυμούν να είναι καλυμμένοι, <br />πράττουν λοιπόν τα δέοντα, ώστε η πανδημία<br />και τα δεινά που έφερε, να γίνουν Ιστορία….</span></b><div><br /></div><div><b><span style="font-size: medium;">Δεκέμβριος 2020<br />Κλαυδία<br /><br /><br />Καλή χρονιά σε όλους εύχομαι, υγεία, αγάπη και φως στην ψυχή και ο πνεύμα μας !!!<br />Μ΄έπιασε μία τρελή επιθυμία φέτος, να γράψω ένα γράμμα στον Αη Βασίλη.....γιατί είχα θέματα που σε κάποιον θα έπρεπε να τα εμπιστευτώ...<br />Αναζήτησα λοιπόν στο διαδίκτυο το κατάλληλο επιστολόχαρτο και αποτύπωσα με ειλικρίνεια τα θέματα που με απασχολούν, έχοντας βεβαίως στο πίσω μέρος του μυαλού μου την αμφιβολία, ότι ο Αγιος είναι πολύ απασχολημένος αυτές τις ημέρες και ίσως δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να τον πονοκεφαλιάσω με τα δικά μου.....αλλά μετά υπερίσχυσε η σκέψη ότι Αγιος είναι, καλοκάγαθος είναι, προσιτός και αξιαγάπητος, ε....δεν επιθυμώ σε καμία περίπτωση να στερήσω από τα παιδιά την προτεραιότητα, αλλά κάποια στιγμή ανάπαυλας , ευελπιστώ να μπορέσει να ρίξει μιά ματιά και στο δικό μου γράμμα αναλογιζόμενος ότι ως παιδί ποτέ δεν του έγραψα, οπότε το κάνω τώρα με χρονοκαθυστέρηση πολλών δεκαετιών....Ας είναι....<br />Με λένε................. είμαι μία αιθεροβάμων γιαγιά , χαμηλών τόνων αλλά μεγάλων προσδοκιών γιά ένα καλύτερο μέλλον γιά όλον τον κόσμο. <br />Δεν ξέρω τι μπορείς να κάνεις γιά τα χάλια του κόσμου και της κοινωνίας μας Αγιέ μου, αλλά νομίζω ότι κατανοείς την αγωνία και τον προβληματισμό μου.<br />Θα σε παρακαλέσω, αν βεβαίως είναι στην δικαιοδοσία σου, να με ενημερώσεις πως θα μπορούσαν να αφυπνιστούν οι συνειδήσεις των ανθρώπων , να φωτιστεί το πνεύμα τους και να γεμίσουν αγάπη, συμπόνια και κατανόηση οι καρδιές τους....Γνωρίζω πως είναι πολύ δύσκολο, αναρωτιέμαι όμως αν είναι ακατόρθωτο....σίγουρα εσύ γνωρίζεις....<br />Προσωπικά σου ζητώ ταπεινά, υγεία και κάθε καλό σε όλον τον κόσμο και γιά εμένα προσωπικά, επιθυμώ υγεία ή όσο το δυνατόν λιγότερα προβλήματα και ταλαιπωρίες, ενάργεια πνεύματος, γαλήνη στην ψυχή και δημιουργική διάθεση τόση όση χρειάζεται να ολοκληρωθεί το Συλλογικό κέντημα.....Δεν σου κρύβω ότι με έχει αγχώσει πολύ το θέμα της καθυστέρησης λόγω της πανδημίας βεβαίως, αλλά κυρίως το βάρος της ευθύνης απέναντι σ΄αυτές τις υπέροχες γυναίκες, που μοιράστηκαν τόσο συγκινητικά το όνειρό μου και με τα εκπληκτικά κεντήματά τους θέλησαν να γίνει πραγματικότητα !!! Γιά του λόγου το αληθές, κάνε τον κόπο και ρίξε Αγιέ μου μιά ματιά στην Ομάδα του Συλλογικού κεντήματος....<br />Τώρα αν δεν γίνομαι υπερβολικά απαιτητική, θα μου δώσει μεγάλη χαρά η επίτευξη των εξής στόχων : <br />. Να μάθω να πλέκω με το βελονάκι απλά πράγματα<br />. Να ολοκληρώσω έστω ένα από τα ημιτελή μου κεντήματα....<br />. Να τολμήσω την προσπάθεια κατασκευής πλεκτής τσάντας<br />. Να συνεχίσω να εμπλουτίζω με σχέδια την Ομάδα των <br /> Κεντημένων Δειγματολογίων και με ενδιαφέροντα θέματα την <br /> Ομάδα του Συλλογικού κεντήματος<br />. Να χωρέσω στα ρούχα μου παρελθόντων ετών μεγέθους Μ έστω L ...<br />. Να συνεχίσω να είμαι αυτάρκης και χρήσιμη στους άλλους<br /> Αγιέ μου σ΄ευχαριστώ από καρδιάς και σου εύχομαι καλή <br /> δύναμη στο απαιτητικό έργο σου. Μην αφήσεις σε παρακαλώ, <br /> κανένα παιδάκι στον κόσμο παραπονεμένο.... χωρίς ελπίδα να <br /> ζήσει σε έναν καλύτερο κόσμο...<br /><br /></span></b><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQoYpMze1eqT3ps7V1LKMboFT_t8pTRD4sgl4XzNCei3PRgaOS4253qIwCA60rEDkztP6wHw-PKtihVnyJTsTDo0S1hmcCZKQXgtrO6BdhHEu4mGgbwxGXh2xZMmABcmQJFIvTLOvXjNs/s955/santasletter1.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="955" data-original-width="776" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQoYpMze1eqT3ps7V1LKMboFT_t8pTRD4sgl4XzNCei3PRgaOS4253qIwCA60rEDkztP6wHw-PKtihVnyJTsTDo0S1hmcCZKQXgtrO6BdhHEu4mGgbwxGXh2xZMmABcmQJFIvTLOvXjNs/s320/santasletter1.jpg" /></a></div><br /><b><span style="font-size: medium;">Τώρα η ουτοπική μου φαντασίωση είναι αυτά τα κεντημένα παπούτσια, αλλά δεν τολμώ ούτε καν να κάνω νύξη στον Αγιο....τα δείχνω όμως σε εσάς γιά να με συμμεριστείτε όσες φίλες μπορέσετε....(πολλά ζητάω, το αντιλαμβάνομαι....αλλά έτσι είμαι εγώ.....λάτρης των φαντασιώσεων και των παπουτσιών ...) Αν παρ΄ελπίδα κάποιες από εσάς έχετε παρόμοιες εμμονές ρίξτε μιά ματιά εδώ : https://enallaxnews.gr/2020/11/25/alchimia-to-elliniko-brand-pou-kataskevazei-vegan-papoutsia-me-folklore-aisthitiki/</span></b><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSYzb_3qUNM2qcVHcT9kVccCGKAo1X_khnkVaSfZ8-_h1prBo3W1kO_x_8hX_zQzVUL-uiu4OzGdi2_mvgBnoBZQUuCQEiAx9Ao9ZOgxJk9flrQWg6lM8mr_goq6g0Rwj701kh2FCxePw/s500/s-l500.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="493" data-original-width="500" height="395" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSYzb_3qUNM2qcVHcT9kVccCGKAo1X_khnkVaSfZ8-_h1prBo3W1kO_x_8hX_zQzVUL-uiu4OzGdi2_mvgBnoBZQUuCQEiAx9Ao9ZOgxJk9flrQWg6lM8mr_goq6g0Rwj701kh2FCxePw/w400-h395/s-l500.jpg" width="400" /></a></div><br /><div><br /><div><br /></div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjV1oQN3zc69lKtR9IT5sA2_3uJbWxF0r_xkq-hkyxtykNOdA979jLz8FgcnqVgzqtDr42WsfuA-10Qrd_f7Xl_d417mH2nfvHAI6aFzyPxFlheZAcUdnESBbA2cIWkt9qqxJ4N2sCzrGM/s300/Hf9a377a1a48d4b98b5f93c56d6940bbaf.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="300" data-original-width="300" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjV1oQN3zc69lKtR9IT5sA2_3uJbWxF0r_xkq-hkyxtykNOdA979jLz8FgcnqVgzqtDr42WsfuA-10Qrd_f7Xl_d417mH2nfvHAI6aFzyPxFlheZAcUdnESBbA2cIWkt9qqxJ4N2sCzrGM/w400-h400/Hf9a377a1a48d4b98b5f93c56d6940bbaf.jpg" width="400" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiqtxBOH3IjphJR42DRwngZPVawRNJMPYXcli1WwtNub8NqWC5Be6Ih_x4_SXXInQsOY3J60ytkcVLKdjSgFf42Veuerd7Kp5AM9ELOyb0Faa5X6yIjB_LSDdRp4YgOVfcSGnSh7D34tHY/s558/132392807_2730784780471552_8667223115368087739_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="558" data-original-width="400" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiqtxBOH3IjphJR42DRwngZPVawRNJMPYXcli1WwtNub8NqWC5Be6Ih_x4_SXXInQsOY3J60ytkcVLKdjSgFf42Veuerd7Kp5AM9ELOyb0Faa5X6yIjB_LSDdRp4YgOVfcSGnSh7D34tHY/w458-h640/132392807_2730784780471552_8667223115368087739_n.jpg" width="458" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFJuD_H-usR6Zz_3EYJQCPPVqPCR_imTrOJiCVgmXuXRGFJBtWLeLTPdtDCvfwzNOfSice47UlEsHQ56PbwzaE-Trck1t3sfOw5Wc7NSvtoBYVObUkzjnrEnvioK5hBxk_1w_vKAmRO3o/s585/65918b90808180e2cdaef0b03747c950.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="585" data-original-width="390" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFJuD_H-usR6Zz_3EYJQCPPVqPCR_imTrOJiCVgmXuXRGFJBtWLeLTPdtDCvfwzNOfSice47UlEsHQ56PbwzaE-Trck1t3sfOw5Wc7NSvtoBYVObUkzjnrEnvioK5hBxk_1w_vKAmRO3o/w426-h640/65918b90808180e2cdaef0b03747c950.jpg" width="426" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDZevMu2BXtXR5aR-MSUOU7Np0uJFv-yYOJIixOtCO9vGnLvKzoenZLu_Ln5Qnv6yhNWDzc3NhOMpNx5MeII3H42P4CJzNyLaKaSFhduwtma4iI2m7b3qaGi7KgHG4MMl7pWUBNjnQhy8/s300/unnamed+%25281%2529.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="300" data-original-width="300" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDZevMu2BXtXR5aR-MSUOU7Np0uJFv-yYOJIixOtCO9vGnLvKzoenZLu_Ln5Qnv6yhNWDzc3NhOMpNx5MeII3H42P4CJzNyLaKaSFhduwtma4iI2m7b3qaGi7KgHG4MMl7pWUBNjnQhy8/w640-h640/unnamed+%25281%2529.jpg" width="640" /></a></div><br /><div><br /></div></div></div>Κλαυδίαhttp://www.blogger.com/profile/01273263921938607914noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-2165322750865893085.post-27345173380332630082020-12-30T11:06:00.017+02:002020-12-30T11:20:05.843+02:00<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEikG4CtvV9vF4PluK2tRbO2H-KCIEVY59Z-bZ3OwWWD0iStd4smk1bbLDe4JxkSpqs9poNi64kimtl9zqLdqD6UW9Nbb6OtLfbs0SVoNYgdJ25OxrdET7Bnosx1KuycANi7zUiF3KtA7qw/s810/revegion-prtoxronia-810x479.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="479" data-original-width="810" height="236" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEikG4CtvV9vF4PluK2tRbO2H-KCIEVY59Z-bZ3OwWWD0iStd4smk1bbLDe4JxkSpqs9poNi64kimtl9zqLdqD6UW9Nbb6OtLfbs0SVoNYgdJ25OxrdET7Bnosx1KuycANi7zUiF3KtA7qw/w400-h236/revegion-prtoxronia-810x479.jpg" width="400" /></a></div><br /><span color="var(--primary-text)" style="font-family: inherit; font-size: medium; white-space: pre-wrap;"><b>Καλή χρονιά να έχουμε !!! Μακάρι να αφήσουμε πίσω τα δεινά του 2020 και σοφότεροι , έχοντας επαναπροσδιορίσει τις αξίες μας και τις προσδοκίες μας να ξανακερδίσουμε τις ζωές μας !!! Μιά ιστορία Χριστουγεννιάτικη/ Πρωτοχρονιάτικη σκαρώθηκε για να μας θυμίσει ότι κάποτε είχαμε αυτή την ευκαιρία και να ελπίσουμε ότι σύντομα θα την έχουμε και πάλι....Εύχομαι αυτή η αισιόδοξη προοπτική να μας ανεβάσει την γιορτινή διάθεση.....χαρείτε την !!!</b></span><p></p><div style="animation-name: none; font-family: inherit; transition-property: none;"><div class="l9j0dhe7" id="jsc_c_r" style="animation-name: none; font-family: inherit; position: relative; transition-property: none;"><div class="l9j0dhe7" style="animation-name: none; font-family: inherit; position: relative; transition-property: none;"><div style="animation-name: none; font-family: inherit; transition-property: none;"><div class="rq0escxv a8c37x1j rz4wbd8a a8nywdso" style="animation-name: none; box-sizing: border-box; font-family: inherit; padding-left: 0px; padding-right: 0px; transition-property: none;"><div class="gzo72d92 bzfalb6c stjgntxs ni8dbmo4 l82x9zwi uo3d90p7 pw54ja7n ue3kfks5 aypy0576 s1tcr66n maa8sdkg l6v480f0" style="animation-name: none; border-bottom: 1px solid var(--divider); border-left: 1px solid var(--divider); border-radius: 8px; border-right: 1px solid var(--divider); border-top: 1px solid var(--divider); font-family: inherit; margin-left: 13px; margin-right: 13px; overflow: hidden; transition-property: none;"><div style="animation-name: none; font-family: inherit; transition-property: none;"><div style="animation-name: none; font-family: inherit; transition-property: none;"><div dir="auto" style="animation-name: none; font-family: inherit; transition-property: none;"><div dir="auto" style="animation-name: none; font-family: inherit; transition-property: none;"><div class="ecm0bbzt hv4rvrfc ihqw7lf3 dati1w0a" data-ad-comet-preview="message" data-ad-preview="message" style="animation-name: none; font-family: inherit; padding: 4px 16px 16px; transition-property: none;"><div class="j83agx80 cbu4d94t ew0dbk1b irj2b8pg" style="animation-name: none; display: flex; flex-direction: column; font-family: inherit; margin-bottom: -5px; margin-top: -5px; transition-property: none;"><div class="qzhwtbm6 knvmm38d" style="animation-name: none; font-family: inherit; margin-bottom: 5px; margin-top: 5px; transition-property: none;"><span class="d2edcug0 hpfvmrgz qv66sw1b c1et5uql rrkovp55 a8c37x1j keod5gw0 nxhoafnm aigsh9s9 d3f4x2em fe6kdd0r mau55g9w c8b282yb iv3no6db jq4qci2q a3bd9o3v knj5qynh oo9gr5id hzawbc8m" color="var(--primary-text)" dir="auto" style="animation-name: none; display: block; font-family: inherit; line-height: 1.3333; max-width: 100%; min-width: 0px; overflow-wrap: break-word; transition-property: none; word-break: break-word;"><div class="o9v6fnle cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x c1et5uql ii04i59q" style="animation-name: none; font-family: inherit; margin: 0.5em 0px 0px; overflow-wrap: break-word; transition-property: none; white-space: pre-wrap;"><div dir="auto" style="animation-name: none; font-family: inherit; transition-property: none;"><b><span style="font-size: medium;">Ρεβεγιόν….ρεφενέ !!!</span></b></div></div><div class="o9v6fnle cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x c1et5uql ii04i59q" style="animation-name: none; font-family: inherit; margin: 0.5em 0px 0px; overflow-wrap: break-word; transition-property: none; white-space: pre-wrap;"><div dir="auto" style="animation-name: none; font-family: inherit; transition-property: none;"><b><span style="font-size: medium;">Η Σοράγια με τη ζεστή κούπα του καφέ στο χέρι, στεκότανε μπροστά στο παράθυρο με τα μαλλιά αναστατωμένα και μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια , είχε τα χάλια της και ήξερε καλά πως δεν οφειλότανε αυτό στην τριήμερη εφημερία της στο Νοσοκομείο. Είχε κακοκοιμηθεί, είχε κακοσηκωθεί, γενικά ήτανε κακόκεφη εδώ και πολύ καιρό…. Αισθανότανε σχεδόν ανακούφιση που έλειπε ο Θεόφιλος σ’ εκείνο το 15θήμερο συνέδριο στην Ιαπωνία… Η μέρα ήτανε μουντή και οι απέναντι παλιές πολυκατοικίες φαντάζανε πιο θλιβερές απ΄ότι ήτανε στην πραγματικότητα….τα μπαλκόνια/αποθήκες με τα καχεκτικά φυτά και τα κακοαπλωμένα ρούχα μαζί με τις κεραίες στις ταράτσες, πληγώνανε το βλέμμα της Είχε πάρει τις εξετάσεις της εδώ και μία εβδομάδα, θα έπρεπε να χειρουργηθεί οπωσδήποτε μετά τις γιορτές…. «Δεν τα αφήνουμε αυτά " της είπε προχθές, ο τέταρτος κατά σειράν ειδικός γιατρός ,που πήγε να συμβουλευτεί…Ενοιωσε την ανάγκη να κάνει κάτι άμεσα, να το παλέψει, να μην αφεθεί άλλο σ΄αυτή τη μιζέρια….που την κατάτρωγε…» « Πρέπει να κάνω κάτι, να το διαχειριστώ, να ξεμιζεριάσω… Σκέφτηκε και τινάχτηκε ξαφνιασμένη από το κουδούνισμα του τηλεφώνου….»</span></b></div></div><div class="o9v6fnle cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x c1et5uql ii04i59q" style="animation-name: none; font-family: inherit; margin: 0.5em 0px 0px; overflow-wrap: break-word; transition-property: none; white-space: pre-wrap;"><div dir="auto" style="animation-name: none; font-family: inherit; transition-property: none;"><b><span style="font-size: medium;">Η Νιόβη, δεν είχε κοιμηθεί σχεδόν καθόλου…..αυτό το βάρος στο στήθος, η απογοήτευση, ο θυμός , την είχανε εξαντλήσει….χωμένη στα κουβαριασμένα σκεπάσματα, προσπαθούσε να επεξεργαστεί τα συναισθήματα, τις σκέψεις που τις τρυπάγανε το μυαλό…..από την 1η του επόμενου μήνα, όλο το προσωπικό θα πληρωνότανε 4ωρο ή 5άωρο, αλλά εννοείται ότι θα εργαζότανε κανονικά….8ωρο….και όποιος θέλει ….αυτά δήλωσε με χαμηλωμένα μάτια και αλλαγμένη φωνή η Τασούλα, η υπεύθυνη προσωπικού. Εργαζότανε 12 χρόνια σ΄αυτόν τον Οίκο Νυφικών, η δουλειά της τη γέμιζε χαρά, είχε ντύσει χιλιάδες νυφούλες κάνοντας ατέλειωτες απλήρωτες υπερωρίες, είχε δώσει την ψυχή της, όπως και οι περισσότερες συνάδελφοί της άλλωστε και τώρα….Τις στενάχωρες σκέψεις της διέκοψε το κουδούνισμα του τηλεφώνου….</span></b></div></div><div class="o9v6fnle cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x c1et5uql ii04i59q" style="animation-name: none; font-family: inherit; margin: 0.5em 0px 0px; overflow-wrap: break-word; transition-property: none; white-space: pre-wrap;"><div dir="auto" style="animation-name: none; font-family: inherit; transition-property: none;"><b><span style="font-size: medium;">Η Ροδάνθη γέμισε την τσαγιέρα με νερό, έριξε κι ένα ξυλάκι κανέλλα μέσα, εδώ και χρόνια έτσι έπινε το τσάΐ της, όπως η μάνα και η γιαγιά της, αρωματισμένο με κανέλλα, την ηρεμούσε και της γλύκαινε την ψυχή αυτή η ευωδιά…..Δεν είχε και την καλύτερη διάθεση αυτές τις γιορτές, το ατύχημα του άνδρα της του Φιλήμονα εδώ και 20 μέρες της είχε ρίξει το κλονισμένο ηθικό στα τάρταρα…..Στο φαρμακείο στη γωνία πήγε ο άνθρωπος και ένα πέσιμο στις γλιστερές πλάκες του πεζοδρομίου….τον έστειλε στο Νοσοκομείο, ο αριστερός ώμος και τρία πλευρά σπασμένα……πονούσε και υπέφερε πολύ αλλά παρέμενε σιωπηλός υπομένοντας αγόγγυστα για να μην τη στενοχωρήσει….τι άνθρωπος !!! Πήρε κοντά της το καλάθι με τα υλικά της ραπτικής, σήμερα είχε αποφασίσει να ξηλώσει εκείνο το υπέροχο βραδινό φουστάνι της μάνας της, με τα υφασμάτινα τριαντάφυλλα στη χαμηλή πλάτη, όχι ότι σκόπευε να το φορέσει, αλλά ο μπεζ ροζ ταφτάς και το θρόϊσμά του, της τη θυμίζανε τόσο πολύ… το γλυκό της πρόσωπο στεφανωμένο με τα σκούρα καστανά μαλλιά χτενισμένα περίτεχνα , είχανε αφήσει τόσο όμορφες και ανεξίτηλες εικόνες στη μνήμη της…..Ο Πατέρας της είχε μεγάλη θέση στο Υπουργείο Εξωτερικών και εκ των πραγμάτων, ήτανε δεδομένη η συνεχής παρουσία των γονιών της στην κοινωνική ζωή της Αθήνας του ΄60….Δεκαπέντε τουαλέττες και 5 γούνες της συχωρεμένης μάνας της είχε κρατήσει, για συναισθηματικούς λόγους, ραμμένες από τις διασημότερες ράφτρες της εποχής κι ένα σμόκιν του μακαρίτη του πατέρα της, που το φορούσε ο Φιλήμονας συνήθως τις απόκριες. Η Ροδάνθη, εδώ κι ένα χρόνο που βγήκε στη σύνταξη, βρήκε απασχόληση στη ραπτική, πήγε και σ΄ένα εργαστήρι όπου παρακολούθησε μαθήματα για 6 μήνες και ρίχτηκε με κέφι και δημιουργική διάθεση στη νέα της δραστηριότητα !!! Ξεκίνησε να μεταποιεί όλα τα παλιά της ρούχα και στα άμεσα σχέδιά της, ήτανε να περιλάβει και κάποιες από τις τουαλέττες της μάνας της !!! Δεν πρόλαβε να πιάσει το ξηλωτήρι , το κουδούνισμα του τηλεφώνου επιτακτικό και έντονο την καλούσε να απαντήσει.</span></b></div></div><div class="o9v6fnle cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x c1et5uql ii04i59q" style="animation-name: none; font-family: inherit; margin: 0.5em 0px 0px; overflow-wrap: break-word; transition-property: none; white-space: pre-wrap;"><div dir="auto" style="animation-name: none; font-family: inherit; transition-property: none;"><b><span style="font-size: medium;">Η Ευγενία άνοιξε τα παράθυρα, τα τζάμια θέλουνε καθάρισμα σκέφτηκε, αυτό το καυσαέριο κολλάει και μουντώνει τα πάντα…..η Μαριάννα και ο Λευτέρης, τα μικρά της, μόλις είχανε φύγει για το Πανεπιστήμιο η κόρη , για η δουλειά ο νεαρός, εκεί που έκανε την πρακτική του και τα μεγάλα της σκέφτηκε με καημό, στο ΄Αμστερνταμ ο Πέτρος της, στη Βιέννη η Αλίκη…. Δεν θα ερχόντουσαν στο σπίτι για τις γιορτές, πολλά τα έξοδα και δεν θέλανε να την επιβαρύνουνε περισσότερο, σπουδάζανε και εργαζόντουσαν περιστασιακά , ας τα έχει η Παναγιά στη σκέπη της σκέφτηκε και σταυροκοπήθηκε, τα δικά μου κι όλα τα παιδιά του κόσμου….ύστερα άρχισε να ετοιμάζεται για τη δουλειά…. , ο σύζυγος την είχε εγκαταλείψει πριν από 18 χρόνια, δεν την πλήγωσε η απόρριψη, τον είχε προ πολλού απορρίψει η ίδια γιατί ήτανε «πολυγαμικός» και είχανε αποξενωθεί εδώ και 10 χρόνια, όμως το να μεγαλώσει μόνη της 4 παιδιά, με τους πενιχρούς πόρους του ενοικίου μιάς γκαρσονιέρας που είχε στην ιδιοκτησία της, την ανάγκασε να ζει μία συμβατική ζωή με όλα όσα σημαίνει αυτό, ώσπου εκείνος στα 56 του, ερωτεύτηκε τρελά τη 23άχρονη γραμματέα του, την παντρεύτηκε θορυβωδώς και χωρίσανε εξ ίσου θορυβωδώς, μετά από δύο χρόνια. Στη συνέχεια εγκαταστάθηκε στο εξωτερικό, τώρα ζούσε με την 4η κατά σειράν συμβία στις ΗΠΑ, έστελνε κάρτες στα παιδιά τα Χριστούγεννα μαζί με ένα χρηματικό ποσό σαν δώρο , κάποιες φορές τους τηλεφωνούσε….Ευτυχώς τα παιδιά μεγαλώσανε ανέλπιστα φυσιολογικά, μιάς και την παρουσία του απόντα πατέρα, τη στοργή και όλα σχεδόν τα συμπαρομαρτούντα, υποκατέστησε ο θείος Χαρίτων, ο αδελφός της Ευγενίας, στο λογιστικό γραφείο του οποίου άρχισε πάλι να εργάζεται μετά το διαζύγιο… Ητανε ευγνώμων, δόξα το Θεό έλεγε καθημερινά και σταυροκοπιότανε……Ετοιμαζότανε να φτιάξει τον καφέ της, να πιεί δυό τρείς γουλιές και να ετοιμάσει τη φρυγανιά της με το ταχίνι γιατί η μέρα της προβλεπότανε πολύ γεμάτη, όπως όλες άλλωστε, έπρεπε να περάσει από την Εφορία, να πάει στην Τράπεζα, στο Επιμελητήριο, τσεκάριζε τη λίστα με τις υποχρεώσεις της ημέρας όταν χτύπησε το τηλέφωνο…..</span></b></div></div><div class="o9v6fnle cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x c1et5uql ii04i59q" style="animation-name: none; font-family: inherit; margin: 0.5em 0px 0px; overflow-wrap: break-word; transition-property: none; white-space: pre-wrap;"><div dir="auto" style="animation-name: none; font-family: inherit; transition-property: none;"><b><span style="font-size: medium;">Η Φιλομήλα αισθανότανε ότι ταξίδευε πάνω σε μεθυσμένο καράβι σε τρικυμισμένη θάλασσα……ευτυχισμένη και αναστατωμένη ταυτόχρονα, προβληματισμένη και αφόρητα πιεσμένη….την είχε πάρει τη δουλειά, μετά από μήνες προσμονής, ατέλειωτα βιογραφικά, αγωνία και στέρηση……..και μόλις χθές πήρε και τα αποτελέσματα του τεστ κυήσεως……θετικό…..ήθελε να ξεσπάσει, να ξεφωνήσει, να κλάψει, να γελάσει…..να μιλήσει σε κάποιον ….όχι στη μάνα της, ούτε στο Λεωνίδα της, που την παρακαλούσε δυό χρόνια να παντρευτούνε κι εκείνη αρνιότανε πεισματικά, γιατί ήθελε πρώτα να εξασφαλίσει δουλειά, το είχε θέσει σαν προϋπόθεση, θα βλέπανε μετά….. έπιασε το κινητό και σχημάτισε τον πρώτο αριθμό…. </span></b></div></div><div class="o9v6fnle cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x c1et5uql ii04i59q" style="animation-name: none; font-family: inherit; margin: 0.5em 0px 0px; overflow-wrap: break-word; transition-property: none; white-space: pre-wrap;"><div dir="auto" style="animation-name: none; font-family: inherit; transition-property: none;"><b><span style="font-size: medium;">«Σοράγια μου καλημέρα…………..(η Σοράγια ήτανε η κολλητή της, η πιο αγαπημένη της φίλη, ο άνθρωπος που την καταλάβαινε καλύτερα σ΄αυτόν τον κόσμο…τον Λεωνίδα τον αγαπούσε τρελά, όμως στο θέμα της κατανόησης ερχότανε δεύτερος….)</span></b></div></div><div class="o9v6fnle cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x c1et5uql ii04i59q" style="animation-name: none; font-family: inherit; margin: 0.5em 0px 0px; overflow-wrap: break-word; transition-property: none; white-space: pre-wrap;"><div dir="auto" style="animation-name: none; font-family: inherit; transition-property: none;"><b><span style="font-size: medium;">Επειτα από αρκετή ώρα, τον δεύτερο :</span></b></div><div dir="auto" style="animation-name: none; font-family: inherit; transition-property: none;"><b><span style="font-size: medium;">«Νιόβη μου καλημέρα, δεν σε ξύπνησα…. ( η Νιόβη ήτανε εξαδέλφη της, είχανε μεγαλώσει μαζί και ήτανε πολύ δεμένες αν και οι χαρακτήρες τους ήτανε εντελώς διαφορετικοί….)</span></b></div><div dir="auto" style="animation-name: none; font-family: inherit; transition-property: none;"><b><span style="font-size: medium;">Ακολούθησε το τρίτο τηλεφώνημα :</span></b></div></div><div class="o9v6fnle cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x c1et5uql ii04i59q" style="animation-name: none; font-family: inherit; margin: 0.5em 0px 0px; overflow-wrap: break-word; transition-property: none; white-space: pre-wrap;"><div dir="auto" style="animation-name: none; font-family: inherit; transition-property: none;"><b><span style="font-size: medium;">«Ροδάνθη μου σε καλημερίζω, πως τα πάει ο Φιλήμονας;;; (Με τη Ροδάνθη και το Φιλήμονα ήτανε συγκάτοικοι, αν και με αρκετή διαφορά ηλικίας, δημιουργήθηκε μια αμοιβαία συμπάθεια ανάμεσά τους από την πρώτη στιγμή της γνωριμίας τους…..Στο Φιλήμονα χρωστούσε και την πρόσληψή της στην Εταιρεία……)»</span></b></div><div dir="auto" style="animation-name: none; font-family: inherit; transition-property: none;"><b><span style="font-size: medium;">Μετά από λίγα λεπτά , το τέταρτο τηλεφώνημα :</span></b></div></div><div class="o9v6fnle cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x c1et5uql ii04i59q" style="animation-name: none; font-family: inherit; margin: 0.5em 0px 0px; overflow-wrap: break-word; transition-property: none; white-space: pre-wrap;"><div dir="auto" style="animation-name: none; font-family: inherit; transition-property: none;"><b><span style="font-size: medium;">«Ευγενία μου καλημέρα !!! Που σε πετυχαίνω, μπορώ να σου μιλήσω ή να πάρω το βράδυ….( Με την Ευγενία υπήρξανε συνάδελφοι, κάποτε φοιτήτρια, είχε εργαστεί για λίγο στο Λογιστικό Γραφείο του αδελφού της, μία μεγάλη συμπάθεια και αμοιβαία εκτίμηση που αναπτύχθηκε μεταξύ τους, κατέληξε σε κουμπαριά, της είχε βαφτίσει τη Μαριάννα !!!)</span></b></div></div><div class="o9v6fnle cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x c1et5uql ii04i59q" style="animation-name: none; font-family: inherit; margin: 0.5em 0px 0px; overflow-wrap: break-word; transition-property: none; white-space: pre-wrap;"><div dir="auto" style="animation-name: none; font-family: inherit; transition-property: none;"><b><span style="font-size: medium;">Το πέμπτο τηλεφώνημα έγινε στον Χαρίτωνα , το πρώην αφεντικό της και αδελφό της Ευγενίας….</span></b></div><div dir="auto" style="animation-name: none; font-family: inherit; transition-property: none;"><b><span style="font-size: medium;">Αυτές οι τόσο διαφορετικές γυναίκες με τα προβλήματα, τα άγχη, τα συναισθήματα, τα πάνω τους και τα κάτω τους , αυτή τη χρονιά, θα κάνουνε Ρεβεγιόν ρεφενέ για να ξορκίσουνε τη μιζέρια από τη ζωή τους, να διαχειριστούνε τους φόβους τους, να μοιραστούνε τις έγνοιες τους , να αποτιμήσουνε τις χαρές τους και να περάσουνε παρέα μια γιορτινή βραδιά δίνοντας ελπίδα στα όνειρά τους , φως στις σκέψεις τους και γλύκα στην ψυχή τους…..</span></b></div></div><div class="o9v6fnle cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x c1et5uql ii04i59q" style="animation-name: none; font-family: inherit; margin: 0.5em 0px 0px; overflow-wrap: break-word; transition-property: none; white-space: pre-wrap;"><div dir="auto" style="animation-name: none; font-family: inherit; transition-property: none;"><b><span style="font-size: medium;">Η Σοράγια προσφέρθηκε να διαθέσει το σπίτι της, ήταν ευρύχωρο και το πιό βολικό σε πρόσβαση . Μπήκε στη διαδικασία της ετοιμασίας, έβγαλε το καλό λινό τραπεζομάντηλο , φρεσκάρισε το "καλό" πορσελάνινο σερβίτσιο της και τα κρυστάλλινα ποτήρια , κατέβασε τις κούτες με τα στολίδια, το δέντρο, τις γιρλάντες, τα φωτάκια….Να είναι καλά τα παιδιά της Ευγενίας, ο Πέτρος και η Μαριάννα ήρθαν και βοήθησαν….γιά πότε στολίστηκε το δέντρο, γιά πότε τοποθετήθηκαν οι γιρλάντες στη σκάλα και το χριστουγεννιάτικο στεφάνι στην εξώπορτα!!! Τα λαμπιόνια φωτίσανε το χώρο, φωτίσανε και τις σκέψεις της, το χαμόγελο των παιδιών, η καλή τους διάθεση , η ζωντάνια τους, της μεταδόθηκαν σαν…..ίωση/ίαση …..και ένοιωσε για πρώτη φορά, μετά πολύ καιρό καλοδιάθετη ……</span></b></div><div dir="auto" style="animation-name: none; font-family: inherit; transition-property: none;"><b><span style="font-size: medium;"><br /></span></b></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhCZmUkJ9E5Ev9FU-iDSM043CM85gIXUSWnsHzAGtQ9m1IZC3-ucT4lW1ieyVbSv6AxQRcct-IWMjtfqZS62GODiiBFRyO-Xt8mu2IQb4y-COehViKwEn9X3aXK4m7ut716kDlV8ugm9aM/s640/15284085_1191595387603953_3092992372597680734_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><b><span style="font-size: medium;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhCZmUkJ9E5Ev9FU-iDSM043CM85gIXUSWnsHzAGtQ9m1IZC3-ucT4lW1ieyVbSv6AxQRcct-IWMjtfqZS62GODiiBFRyO-Xt8mu2IQb4y-COehViKwEn9X3aXK4m7ut716kDlV8ugm9aM/w300-h400/15284085_1191595387603953_3092992372597680734_n.jpg" width="300" /></span></b></a></div><b><span style="font-size: medium;"><br /></span></b><div dir="auto" style="animation-name: none; font-family: inherit; transition-property: none;"><b><span style="font-size: medium;"><br /></span></b></div></div><div class="o9v6fnle cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x c1et5uql ii04i59q" style="animation-name: none; font-family: inherit; margin: 0.5em 0px 0px; overflow-wrap: break-word; transition-property: none; white-space: pre-wrap;"><div dir="auto" style="animation-name: none; font-family: inherit; transition-property: none;"><b><span style="font-size: medium;">Η Ροδάνθη και η Νιόβη ανέλαβαν το ενδυματολογικό μέρος, είχανε την τρελή ιδέα να ντυθούνε «επίσημα» αυτή τη βραδιά, όπως παλιά, όταν οι γιορτές ήτανε λαμπερές και καταγραμμένες στις παιδικές μνήμες των περισσοτέρων…. Η Ροδάνθη έβγαλε τις τουαλέττες της μάνας της από ντουλάπες και μπαούλα… Μαζευτήκανε όλες στο σπίτι της ένα απόγευμα Σαββάτου και έγινε ένα απερίγραπτο πανηγύρι….Δοκιμάζανε, σχολιάζανε, γελούσανε μέχρι δακρύων….όλα τα άγχη και οι στενοχώριες τους σκορπίσανε μακριά , έστω προσωρινά….Ο Φιλήμονας ξέχασε τους πόνους του κι έκανε κριτική στις επιλογές τους, αποφάσισε κι εκείνος να φορέσει για την περίσταση, το σμόκιν του μακαρίτη του πεθερού του. Οι τουαλέττες μεταποιηθήκανε , φαρδύνανε, στενέψανε, κοντύνανε, μακρύνανε, τα ψαλίδια και τα βελόνια πήρανε φωτιά , οι γούνες βγήκανε από τις υφασμάτινες θήκες, αεριστήκανε και προβαριστήκανε μέσα σ΄ένα κλίμα ενθουσιασμού και αβίαστης χαράς… </span></b></div><div dir="auto" style="animation-name: none; font-family: inherit; transition-property: none;"><b><span style="font-size: medium;">Η Ροδάνθη φόρεσε εκείνο το μπεζ ροζ μακρύ φόρεμα από ταφτά, η Σοράγια το αέρινο γκρί ασημί με το λεπτό κέντημα, η Νιόβη το εντυπωσιακό τυρκουάζ με τις ασημένιες ρίγες, η Ευγενία το αριστοκρατικό καφέ σοκολά και η Φιλομήλα το σμαραγδί μεταξωτό με τη δαντέλα και τα λευκά τριαντάφυλλα στο κορσάζ …</span></b></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgM6HxtIanl-FO4vESNTPaPhjrVQmb3jLAj7X38IrxYj3nnrZm1kRwzAz6EoHWAD_iEJByPbVRTingqriwwT46Oy4GdvYE1Z1LqkiL20FJoNqi6lNfibG7FRr-rQnSDMn0-ONj0ElSAbR8/s640/15590540_1191595054270653_5727911871326897160_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><b><span style="font-size: medium;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgM6HxtIanl-FO4vESNTPaPhjrVQmb3jLAj7X38IrxYj3nnrZm1kRwzAz6EoHWAD_iEJByPbVRTingqriwwT46Oy4GdvYE1Z1LqkiL20FJoNqi6lNfibG7FRr-rQnSDMn0-ONj0ElSAbR8/w300-h400/15590540_1191595054270653_5727911871326897160_n.jpg" width="300" /></span></b></a></div><b><span style="font-size: medium;"><br /></span></b><div dir="auto" style="animation-name: none; font-family: inherit; transition-property: none;"><b><span style="font-size: medium;"><br /></span></b></div><div dir="auto" style="animation-name: none; font-family: inherit; transition-property: none;"><b><span style="font-size: medium;"><br /></span></b></div><div dir="auto" style="animation-name: none; font-family: inherit; transition-property: none;"><b><span style="font-size: medium;">Ολες με μεγάλη προθυμία ανέλαβαν το παραδοσιακό μενού, εξ άλλου δεν χρειαζόντουσαν πολλά ή ακριβά εδέσματα…. κουραμπιέδες και λαχανοντολμάδες και θα έφτιαχνε η Ευγενία, που συμβολίζουνε τα σπάργανα του Χριστού και πατροπαράδοτα τα έφτιαχνε τα Χριστούγεννα η μάνα της και η γιαγιά της, πολίτικη σαλάτα και μπακλαβά θα έφτιαχνε η Φιλομήλα. Η Σοράγια επέμεινε να κάνει τα μελομακάρονα με μπύρα, με την απίθανη συνταγή της θείας της και παραδοσιακό κατσικάκι με πατάτες στη γάστρα…..Η Νιόβη κράτησε μυστική τη συνεισφορά της στο ρεφενέ τραπέζι, έφτιαξε χοιρινά κότσια με δαμάσκηνα και ραβανί με καρύδα !!! Η Ροδάνθη δεν είχε και πολύ διαθέσιμο χρόνο για μαγειρική, το μόνο που πρόλαβε ήτανε μία εξαιρετική μακαρονοσαλάτα με σπιτική μαγιονέζα !!!</span></b></div><div dir="auto" style="animation-name: none; font-family: inherit; transition-property: none;"><b><span style="font-size: medium;"><br /></span></b></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjBKILQbkj0kUIoATsmCkOCVPjAywBeq3WOw95pezCCg72fR4or0mbghm_LpLFANk_uLg0w_vtRo53EWLbsRPGXXe32DxB173dvcIKGD-zLctXeoAMHe3i4AjseBva8paWri6OgHOpGYh8/s640/15622530_1191595480937277_5561712897249583619_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><b><span style="font-size: medium;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjBKILQbkj0kUIoATsmCkOCVPjAywBeq3WOw95pezCCg72fR4or0mbghm_LpLFANk_uLg0w_vtRo53EWLbsRPGXXe32DxB173dvcIKGD-zLctXeoAMHe3i4AjseBva8paWri6OgHOpGYh8/w300-h400/15622530_1191595480937277_5561712897249583619_n.jpg" width="300" /></span></b></a></div><b><span style="font-size: medium;"><br /></span></b><div dir="auto" style="animation-name: none; font-family: inherit; transition-property: none;"><b><span style="font-size: medium;"><br /></span></b></div><div dir="auto" style="animation-name: none; font-family: inherit; transition-property: none;"><b><span style="font-size: medium;">Ο Χαρίτωνας ετοίμασε με απόλυτη μυστικότητα τη δική του έκπληξη….μετά το τηλεφώνημα της Φιλομήλας, ενθουσιασμένος με την ιδέα, εκτός από το εισιτήρια που έστειλε από μέρες στ΄ανήψια του, για να έρθουνε να γιορτάσουνε μαζί τα Χριστούγεννα, σκέφτηκε κάτι ακόμη, πιο σπουδαίο, πιο συγκινητικό, πιο ουσιαστικό… «Να μη γιορτάσουμε Χριστούγεννα χωρίς Χριστό……όμορφα τα λαμπιόνια, τα χριστουγεννιάτικα δέντρα, οι μυρωδιές, τα παραδοσιακά γλυκά και εδέσματα…. όμως υπάρχουν τόσες ανάγκες εκεί έξω, τόση ανέχεια ….Το φως της Βηθλεέμ απαλό και λυτρωτικό, ας φωτίσει τις ψυχές μας…. Ανήμερα τα Χριστούγεννα, το απόγευμα , πρότεινε να επισκεφθούν έναν Οίκο Ευγηρίας και να περάσουν μερικές ώρες με τους τροφίμους , πρόταση που έγινε αποδεκτή από όλους…. και το χάρηκαν πραγματικά , τραγούδησαν, άκουσαν ιστορίες, χάρισαν πολλά χαμόγελα και μοιράστηκαν πρωτόγνωρη χαρά. Για την Πρωτοχρονιά είχε ήδη κανονίσει η νεαρή Μαριάννα, την επίσκεψη σ΄ένα ίδρυμα για παιδιά όπου μαζί με συμφοιτητές, θα παρουσίαζαν μία παράσταση κουκλοθεάτρου!!! Διακριτικά και αθόρυβα είχαν ετοιμαστεί από μέρες και κάμποσα δέματα, με την βοήθεια των συνεργατών και των περισσότερων πελατών του Χαρίτωνα, ενώ είχαν ήδη αποσταλεί , τρόφιμα , κούτες τσιγάρα και κλινοσκεπάσματα σ΄ένα δημόσιο ψυχιατρείο, επιτραπέζια παιχνίδια, γλυκά και ρουχισμός σε μία δομή φιλοξενίας παιδιών, φάρμακα κι ένα ειδικό ιατρικό μηχάνημα σε μία εθελοντική οργάνωση Νοσηλείας ….</span></b></div><div dir="auto" style="animation-name: none; font-family: inherit; transition-property: none;"><b><span style="font-size: medium;"><br /></span></b></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhG5lw2dHm_aHr8_yvWlafKraiAqq0G7aTJ85PJPkMqLPcP35SH65a9RV5AeU9zENvjKt_fumlL5GMDBZ9Q2DGfqVtCN4qSeN4gWgjx22uW3xwFyeotN6mRLVEhkf8YZXFiS1du_IVZoVE/s640/15672801_1191595600937265_7322108140491836076_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><b><span style="font-size: medium;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhG5lw2dHm_aHr8_yvWlafKraiAqq0G7aTJ85PJPkMqLPcP35SH65a9RV5AeU9zENvjKt_fumlL5GMDBZ9Q2DGfqVtCN4qSeN4gWgjx22uW3xwFyeotN6mRLVEhkf8YZXFiS1du_IVZoVE/w300-h400/15672801_1191595600937265_7322108140491836076_n.jpg" width="300" /></span></b></a></div><b><span style="font-size: medium;"><br /></span></b><div dir="auto" style="animation-name: none; font-family: inherit; transition-property: none;"><b><span style="font-size: medium;"><br /></span></b></div><div dir="auto" style="animation-name: none; font-family: inherit; transition-property: none;"><b><span style="font-size: medium;">Το ρεφενέ ρεβεγιόν ήτανε γεγονός !!! <span color="var(--primary-text)" style="font-family: inherit;">Ο Πέτρος και η Αλίκη είχαν φροντίσει γιά ένα μικρό συμβολικό δώρο γιά όλους !!! </span><span color="var(--primary-text)" style="font-family: inherit;">Ο Φιλήμονας, παρά τους πόνους του, καλοδιάθετος με το σμόκιν του, ο Θεόφιλος με τα πνευματώδες χιούμορ του και τα</span><span color="var(--primary-text)" style="font-family: inherit;"> αστεία του, ο Λεωνίδας με την κιθάρα του, ο Χαρίτωνας με το καλοσυνάτο βλέμμα , τα τέσσερα νεαρά παιδιά κεφάτα και ενθουσιώδη, οι κυρίες της συντροφιάς, καλοντυμένες, λαμπερές, χαμογελαστές, θα γιόρταζαν όλοι μαζί, παραμονή Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς, ακουμπώντας ο ένας στον άλλο, ξορκίζοντας τους φόβους και τα άγχη, παίρνοντας δύναμη και κουράγιο γιά ν΄αντιμετωπίσουν με ελπίδα το αύριο, ενδυναμωμένοι από τους δεσμούς της συγγένειας, της φιλίας, της αλληλεγγύης, του μοιράσματος……Θα το παλεύανε !!!</span></span></b></div><div dir="auto" style="animation-name: none; font-family: inherit; transition-property: none;"><b><span style="font-size: medium;"><br /></span></b></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEicZR0wOs37PLVrlZy5PrA3U1IQm2LD7K_VjcIeGR0czwKI3JBprOGeO5NPwB7LHb0lGHCOT9DJVdo-nSEcNCyUl-vQZZYMmmOAGff3nMoxhiKowJgrNF6YN3QqcAMUtthIGXmZpyO3Ksw/s640/15621814_1191601730936652_9141577192162456898_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><b><span style="font-size: medium;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEicZR0wOs37PLVrlZy5PrA3U1IQm2LD7K_VjcIeGR0czwKI3JBprOGeO5NPwB7LHb0lGHCOT9DJVdo-nSEcNCyUl-vQZZYMmmOAGff3nMoxhiKowJgrNF6YN3QqcAMUtthIGXmZpyO3Ksw/w300-h400/15621814_1191601730936652_9141577192162456898_n.jpg" width="300" /></span></b></a></div><b><span style="font-size: medium;"><br /></span></b><div dir="auto" style="animation-name: none; font-family: inherit; transition-property: none;"><b><span style="font-size: medium;"><br /></span></b></div><div dir="auto" style="animation-name: none; font-family: inherit; transition-property: none;"><b><span style="font-size: medium;">Σημείωση : Οι εικονιζόμενες πάνινες κούκλες είναι δικής μου κατασκευής....και αισθάνομαι ιδιαίτερο καμάρι γιατί με ενέπνευσαν γιά την ιστορία μου!!!</span></b></div><div dir="auto" style="animation-name: none; font-family: inherit; transition-property: none;"><br /></div></div></span></div></div></div></div></div></div><div style="animation-name: none; font-family: inherit; transition-property: none;"><div style="animation-name: none; font-family: inherit; transition-property: none;"><div class="l9j0dhe7" style="animation-name: none; font-family: inherit; position: relative; transition-property: none;"><div class="l9j0dhe7" style="animation-name: none; font-family: inherit; padding-top: 393.325px; position: relative; transition-property: none;"><div class="ni8dbmo4 stjgntxs pmk7jnqg" style="animation-name: none; font-family: inherit; inset: calc(0% + 0px) calc(50% + 1.01px) calc(40% + 1.01px) calc(0% + 0px); overflow: hidden; position: absolute; transition-property: none;"><a aria-label="Δεν υπάρχει διαθέσιμη περιγραφή για τη φωτογραφία." class="oajrlxb2 gs1a9yip g5ia77u1 mtkw9kbi tlpljxtp qensuy8j ppp5ayq2 goun2846 ccm00jje s44p3ltw mk2mc5f4 rt8b4zig n8ej3o3l agehan2d sk4xxmp2 rq0escxv nhd2j8a9 q9uorilb mg4g778l btwxx1t3 pfnyh3mw p7hjln8o kvgmc6g5 cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x tgvbjcpo hpfvmrgz jb3vyjys rz4wbd8a qt6c0cv9 a8nywdso pmk7jnqg i1ao9s8h esuyzwwr f1sip0of du4w35lb lzcic4wl abiwlrkh p8dawk7l i09qtzwb n7fi1qx3 j9ispegn kr520xx4 tm8avpzi" href="https://www.facebook.com/photo/?fbid=1191595054270653&set=pcb.1191607964269362&__cft__[0]=AZUYw3BgN_DZIYKxA9m4z5B3kyywOXE00XR0qbwxbEnaRFNsKvsN0vzIX5dE6kQObg5XtE_m2ruNcsx6dum_8v8rIzOQb3neERhyrw-qgQ8tU1ngazFpMs_DrZnlIIUySeOiO6Trca-rU6Y8VAK4phsf&__tn__=*bHH-R" role="link" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; align-items: stretch; animation-name: none; border-bottom-color: var(--always-dark-overlay); border-left-color: var(--always-dark-overlay); border-right-color: var(--always-dark-overlay); border-style: solid; border-top-color: var(--always-dark-overlay); border-width: 0px; box-sizing: border-box; color: #385898; cursor: pointer; display: inline-block; flex-basis: auto; flex-direction: row; flex-shrink: 0; font-family: inherit; inset: 0px; list-style: none; margin: 0px; min-height: 0px; min-width: 0px; outline: none; padding: 0px; position: absolute; text-align: inherit; text-decoration-line: none; touch-action: manipulation; transition-property: none; user-select: none; z-index: 0;" tabindex="0"><div class="stjgntxs ni8dbmo4" style="animation-name: none; font-family: inherit; overflow: hidden; transition-property: none;"><div class="do00u71z ni8dbmo4 stjgntxs l9j0dhe7" style="animation-name: none; font-family: inherit; height: 0px; overflow: hidden; padding-top: 235px; position: relative; transition-property: none;"><div class="pmk7jnqg kr520xx4" style="animation-name: none; font-family: inherit; height: 313.325px; position: absolute; top: 0px; transition-property: none; width: 235px;"><img alt="" class="i09qtzwb n7fi1qx3 datstx6m pmk7jnqg j9ispegn kr520xx4 k4urcfbm" src="https://scontent.fath3-3.fna.fbcdn.net/v/t1.0-9/15590540_1191595054270653_5727911871326897160_n.jpg?_nc_cat=104&ccb=2&_nc_sid=730e14&_nc_ohc=JaeqndgADaYAX_6W5gp&_nc_ht=scontent.fath3-3.fna&oh=6c4ce417d4d06c015d0c4427f5d61959&oe=60123FD6" style="animation-name: none; border: 0px; height: 313.325px; inset: 0px; position: absolute; transition-property: none; width: 235px;" /></div></div><div class="hzruof5a opwvks06 linmgsc8 kr520xx4 j9ispegn pmk7jnqg n7fi1qx3 rq0escxv i09qtzwb" style="animation-name: none; border-bottom: 1px solid var(--media-inner-border); border-top: 1px solid var(--media-inner-border); box-sizing: border-box; font-family: inherit; inset: 0px; pointer-events: none; position: absolute; transition-property: none;"></div></div><div class="n00je7tq arfg74bv qs9ysxi8 k77z8yql i09qtzwb n7fi1qx3 b5wmifdl hzruof5a pmk7jnqg j9ispegn kr520xx4 c5ndavph art1omkt ot9fgl3s" data-visualcompletion="ignore" style="animation-name: none; border-radius: inherit; font-family: inherit; inset: 0px; opacity: 0; pointer-events: none; position: absolute; transition-duration: var(--fds-duration-extra-extra-short-out); transition-property: none; transition-timing-function: var(--fds-animation-fade-out);"></div></a></div><div class="ni8dbmo4 stjgntxs pmk7jnqg" style="animation-name: none; font-family: inherit; inset: calc(0% + 0px) calc(0% + 0px) calc(40% + 1.01px) calc(50% + 1.01px); overflow: hidden; position: absolute; transition-property: none;"><a aria-label="Δεν υπάρχει διαθέσιμη περιγραφή για τη φωτογραφία." class="oajrlxb2 gs1a9yip g5ia77u1 mtkw9kbi tlpljxtp qensuy8j ppp5ayq2 goun2846 ccm00jje s44p3ltw mk2mc5f4 rt8b4zig n8ej3o3l agehan2d sk4xxmp2 rq0escxv nhd2j8a9 q9uorilb mg4g778l btwxx1t3 pfnyh3mw p7hjln8o kvgmc6g5 cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x tgvbjcpo hpfvmrgz jb3vyjys rz4wbd8a qt6c0cv9 a8nywdso pmk7jnqg i1ao9s8h esuyzwwr f1sip0of du4w35lb lzcic4wl abiwlrkh p8dawk7l i09qtzwb n7fi1qx3 j9ispegn kr520xx4 tm8avpzi" href="https://www.facebook.com/photo/?fbid=1191595387603953&set=pcb.1191607964269362&__cft__[0]=AZUYw3BgN_DZIYKxA9m4z5B3kyywOXE00XR0qbwxbEnaRFNsKvsN0vzIX5dE6kQObg5XtE_m2ruNcsx6dum_8v8rIzOQb3neERhyrw-qgQ8tU1ngazFpMs_DrZnlIIUySeOiO6Trca-rU6Y8VAK4phsf&__tn__=*bHH-R" role="link" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; align-items: stretch; animation-name: none; border-bottom-color: var(--always-dark-overlay); border-left-color: var(--always-dark-overlay); border-right-color: var(--always-dark-overlay); border-style: solid; border-top-color: var(--always-dark-overlay); border-width: 0px; box-sizing: border-box; color: #385898; cursor: pointer; display: inline-block; flex-basis: auto; flex-direction: row; flex-shrink: 0; font-family: inherit; inset: 0px; list-style: none; margin: 0px; min-height: 0px; min-width: 0px; outline: none; padding: 0px; position: absolute; text-align: inherit; text-decoration-line: none; touch-action: manipulation; transition-property: none; user-select: none; z-index: 0;" tabindex="0"><div class="stjgntxs ni8dbmo4" style="animation-name: none; font-family: inherit; overflow: hidden; transition-property: none;"><div class="do00u71z ni8dbmo4 stjgntxs l9j0dhe7" style="animation-name: none; font-family: inherit; height: 0px; overflow: hidden; padding-top: 235px; position: relative; transition-property: none;"><div class="pmk7jnqg kr520xx4" style="animation-name: none; font-family: inherit; height: 313.325px; position: absolute; top: 0px; transition-property: none; width: 235px;"><img alt="" class="i09qtzwb n7fi1qx3 datstx6m pmk7jnqg j9ispegn kr520xx4 k4urcfbm" src="https://scontent.fath3-4.fna.fbcdn.net/v/t1.0-9/15284085_1191595387603953_3092992372597680734_n.jpg?_nc_cat=101&ccb=2&_nc_sid=730e14&_nc_ohc=eErG9o6isLAAX_QqG9p&_nc_ht=scontent.fath3-4.fna&oh=9ff6604cac0ce525cb5f2c996d46eb13&oe=6012ACC4" style="animation-name: none; border: 0px; height: 313.325px; inset: 0px; position: absolute; transition-property: none; width: 235px;" /></div></div><div class="hzruof5a opwvks06 linmgsc8 kr520xx4 j9ispegn pmk7jnqg n7fi1qx3 rq0escxv i09qtzwb" style="animation-name: none; border-bottom: 1px solid var(--media-inner-border); border-top: 1px solid var(--media-inner-border); box-sizing: border-box; font-family: inherit; inset: 0px; pointer-events: none; position: absolute; transition-property: none;"></div></div><div class="n00je7tq arfg74bv qs9ysxi8 k77z8yql i09qtzwb n7fi1qx3 b5wmifdl hzruof5a pmk7jnqg j9ispegn kr520xx4 c5ndavph art1omkt ot9fgl3s" data-visualcompletion="ignore" style="animation-name: none; border-radius: inherit; font-family: inherit; inset: 0px; opacity: 0; pointer-events: none; position: absolute; transition-duration: var(--fds-duration-extra-extra-short-out); transition-property: none; transition-timing-function: var(--fds-animation-fade-out);"></div></a></div><div class="ni8dbmo4 stjgntxs pmk7jnqg" style="animation-name: none; font-family: inherit; inset: calc(60% + 1.01px) calc(66.6667% + 1.01px) calc(0% + 0px) calc(0% + 0px); overflow: hidden; position: absolute; transition-property: none;"><a aria-label="Δεν υπάρχει διαθέσιμη περιγραφή για τη φωτογραφία." class="oajrlxb2 gs1a9yip g5ia77u1 mtkw9kbi tlpljxtp qensuy8j ppp5ayq2 goun2846 ccm00jje s44p3ltw mk2mc5f4 rt8b4zig n8ej3o3l agehan2d sk4xxmp2 rq0escxv nhd2j8a9 q9uorilb mg4g778l btwxx1t3 pfnyh3mw p7hjln8o kvgmc6g5 cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x tgvbjcpo hpfvmrgz jb3vyjys rz4wbd8a qt6c0cv9 a8nywdso pmk7jnqg i1ao9s8h esuyzwwr f1sip0of du4w35lb lzcic4wl abiwlrkh p8dawk7l i09qtzwb n7fi1qx3 j9ispegn kr520xx4 tm8avpzi" href="https://www.facebook.com/photo/?fbid=1191595480937277&set=pcb.1191607964269362&__cft__[0]=AZUYw3BgN_DZIYKxA9m4z5B3kyywOXE00XR0qbwxbEnaRFNsKvsN0vzIX5dE6kQObg5XtE_m2ruNcsx6dum_8v8rIzOQb3neERhyrw-qgQ8tU1ngazFpMs_DrZnlIIUySeOiO6Trca-rU6Y8VAK4phsf&__tn__=*bHH-R" role="link" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; align-items: stretch; animation-name: none; border-bottom-color: var(--always-dark-overlay); border-left-color: var(--always-dark-overlay); border-right-color: var(--always-dark-overlay); border-style: solid; border-top-color: var(--always-dark-overlay); border-width: 0px; box-sizing: border-box; color: #385898; cursor: pointer; display: inline-block; flex-basis: auto; flex-direction: row; flex-shrink: 0; font-family: inherit; inset: 0px; list-style: none; margin: 0px; min-height: 0px; min-width: 0px; outline: none; padding: 0px; position: absolute; text-align: inherit; text-decoration-line: none; touch-action: manipulation; transition-property: none; user-select: none; z-index: 0;" tabindex="0"><div class="stjgntxs ni8dbmo4" style="animation-name: none; font-family: inherit; overflow: hidden; transition-property: none;"><div class="do00u71z ni8dbmo4 stjgntxs l9j0dhe7" style="animation-name: none; font-family: inherit; height: 0px; overflow: hidden; padding-top: 156.325px; position: relative; transition-property: none;"><div class="pmk7jnqg kr520xx4" style="animation-name: none; font-family: inherit; height: 208.425px; position: absolute; top: 0px; transition-property: none; width: 156.325px;"><img alt="" class="i09qtzwb n7fi1qx3 datstx6m pmk7jnqg j9ispegn kr520xx4 k4urcfbm" src="https://scontent.fath3-3.fna.fbcdn.net/v/t1.0-9/15622530_1191595480937277_5561712897249583619_n.jpg?_nc_cat=105&ccb=2&_nc_sid=730e14&_nc_ohc=4f91WqA51egAX9uJW4d&_nc_ht=scontent.fath3-3.fna&oh=f8eea5b11fed125bd634e28cac236424&oe=600FBBCC" style="animation-name: none; border: 0px; height: 208.425px; inset: 0px; position: absolute; transition-property: none; width: 156.325px;" /></div></div><div class="hzruof5a opwvks06 linmgsc8 kr520xx4 j9ispegn pmk7jnqg n7fi1qx3 rq0escxv i09qtzwb" style="animation-name: none; border-bottom: 1px solid var(--media-inner-border); border-top: 1px solid var(--media-inner-border); box-sizing: border-box; font-family: inherit; inset: 0px; pointer-events: none; position: absolute; transition-property: none;"></div></div><div class="n00je7tq arfg74bv qs9ysxi8 k77z8yql i09qtzwb n7fi1qx3 b5wmifdl hzruof5a pmk7jnqg j9ispegn kr520xx4 c5ndavph art1omkt ot9fgl3s" data-visualcompletion="ignore" style="animation-name: none; border-radius: inherit; font-family: inherit; inset: 0px; opacity: 0; pointer-events: none; position: absolute; transition-duration: var(--fds-duration-extra-extra-short-out); transition-property: none; transition-timing-function: var(--fds-animation-fade-out);"></div></a></div><div class="ni8dbmo4 stjgntxs pmk7jnqg" style="animation-name: none; font-family: inherit; inset: calc(60% + 1.01px) calc(33.3333% + 1.01px) calc(0% + 0px); overflow: hidden; position: absolute; transition-property: none;"><a aria-label="Δεν υπάρχει διαθέσιμη περιγραφή για τη φωτογραφία." class="oajrlxb2 gs1a9yip g5ia77u1 mtkw9kbi tlpljxtp qensuy8j ppp5ayq2 goun2846 ccm00jje s44p3ltw mk2mc5f4 rt8b4zig n8ej3o3l agehan2d sk4xxmp2 rq0escxv nhd2j8a9 q9uorilb mg4g778l btwxx1t3 pfnyh3mw p7hjln8o kvgmc6g5 cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x tgvbjcpo hpfvmrgz jb3vyjys rz4wbd8a qt6c0cv9 a8nywdso pmk7jnqg i1ao9s8h esuyzwwr f1sip0of du4w35lb lzcic4wl abiwlrkh p8dawk7l i09qtzwb n7fi1qx3 j9ispegn kr520xx4 tm8avpzi" href="https://www.facebook.com/photo/?fbid=1191595600937265&set=pcb.1191607964269362&__cft__[0]=AZUYw3BgN_DZIYKxA9m4z5B3kyywOXE00XR0qbwxbEnaRFNsKvsN0vzIX5dE6kQObg5XtE_m2ruNcsx6dum_8v8rIzOQb3neERhyrw-qgQ8tU1ngazFpMs_DrZnlIIUySeOiO6Trca-rU6Y8VAK4phsf&__tn__=*bHH-R" role="link" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; align-items: stretch; animation-name: none; border-bottom-color: var(--always-dark-overlay); border-left-color: var(--always-dark-overlay); border-right-color: var(--always-dark-overlay); border-style: solid; border-top-color: var(--always-dark-overlay); border-width: 0px; box-sizing: border-box; color: #385898; cursor: pointer; display: inline-block; flex-basis: auto; flex-direction: row; flex-shrink: 0; font-family: inherit; inset: 0px; list-style: none; margin: 0px; min-height: 0px; min-width: 0px; outline: none; padding: 0px; position: absolute; text-align: inherit; text-decoration-line: none; touch-action: manipulation; transition-property: none; user-select: none; z-index: 0;" tabindex="0"><div class="stjgntxs ni8dbmo4" style="animation-name: none; font-family: inherit; overflow: hidden; transition-property: none;"><div class="do00u71z ni8dbmo4 stjgntxs l9j0dhe7" style="animation-name: none; font-family: inherit; height: 0px; overflow: hidden; padding-top: 155.325px; position: relative; transition-property: none;"><div class="pmk7jnqg kr520xx4" style="animation-name: none; font-family: inherit; height: 207.087px; position: absolute; top: 0px; transition-property: none; width: 155.325px;"><img alt="" class="i09qtzwb n7fi1qx3 datstx6m pmk7jnqg j9ispegn kr520xx4 k4urcfbm" src="https://scontent.fath3-3.fna.fbcdn.net/v/t1.0-9/15672801_1191595600937265_7322108140491836076_n.jpg?_nc_cat=106&ccb=2&_nc_sid=730e14&_nc_ohc=MGPJpeJr-JgAX8CsQWM&_nc_ht=scontent.fath3-3.fna&oh=d52215706b7a18eae34e4cdf1725cc04&oe=60100646" style="animation-name: none; border: 0px; height: 207.087px; inset: 0px; position: absolute; transition-property: none; width: 155.325px;" /></div></div><div class="hzruof5a opwvks06 linmgsc8 kr520xx4 j9ispegn pmk7jnqg n7fi1qx3 rq0escxv i09qtzwb" style="animation-name: none; border-bottom: 1px solid var(--media-inner-border); border-top: 1px solid var(--media-inner-border); box-sizing: border-box; font-family: inherit; inset: 0px; pointer-events: none; position: absolute; transition-property: none;"></div></div><div class="n00je7tq arfg74bv qs9ysxi8 k77z8yql i09qtzwb n7fi1qx3 b5wmifdl hzruof5a pmk7jnqg j9ispegn kr520xx4 c5ndavph art1omkt ot9fgl3s" data-visualcompletion="ignore" style="animation-name: none; border-radius: inherit; font-family: inherit; inset: 0px; opacity: 0; pointer-events: none; position: absolute; transition-duration: var(--fds-duration-extra-extra-short-out); transition-property: none; transition-timing-function: var(--fds-animation-fade-out);"></div></a></div><div class="ni8dbmo4 stjgntxs pmk7jnqg" style="animation-name: none; font-family: inherit; inset: calc(60% + 1.01px) calc(0% + 0px) calc(0% + 0px) calc(66.6667% + 1.01px); overflow: hidden; position: absolute; transition-property: none;"><a aria-label="Δεν υπάρχει διαθέσιμη περιγραφή για τη φωτογραφία." class="oajrlxb2 gs1a9yip g5ia77u1 mtkw9kbi tlpljxtp qensuy8j ppp5ayq2 goun2846 ccm00jje s44p3ltw mk2mc5f4 rt8b4zig n8ej3o3l agehan2d sk4xxmp2 rq0escxv nhd2j8a9 q9uorilb mg4g778l btwxx1t3 pfnyh3mw p7hjln8o kvgmc6g5 cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x tgvbjcpo hpfvmrgz jb3vyjys rz4wbd8a qt6c0cv9 a8nywdso pmk7jnqg i1ao9s8h esuyzwwr f1sip0of du4w35lb lzcic4wl abiwlrkh p8dawk7l i09qtzwb n7fi1qx3 j9ispegn kr520xx4 tm8avpzi" href="https://www.facebook.com/photo/?fbid=1191601730936652&set=pcb.1191607964269362&__cft__[0]=AZUYw3BgN_DZIYKxA9m4z5B3kyywOXE00XR0qbwxbEnaRFNsKvsN0vzIX5dE6kQObg5XtE_m2ruNcsx6dum_8v8rIzOQb3neERhyrw-qgQ8tU1ngazFpMs_DrZnlIIUySeOiO6Trca-rU6Y8VAK4phsf&__tn__=*bHH-R" role="link" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; align-items: stretch; animation-name: none; border-bottom-color: var(--always-dark-overlay); border-left-color: var(--always-dark-overlay); border-right-color: var(--always-dark-overlay); border-style: solid; border-top-color: var(--always-dark-overlay); border-width: 0px; box-sizing: border-box; color: #385898; cursor: pointer; display: inline-block; flex-basis: auto; flex-direction: row; flex-shrink: 0; font-family: inherit; inset: 0px; list-style: none; margin: 0px; min-height: 0px; min-width: 0px; outline: none; padding: 0px; position: absolute; text-align: inherit; text-decoration-line: none; touch-action: manipulation; transition-property: none; user-select: none; z-index: 0;" tabindex="0"><div class="stjgntxs ni8dbmo4" style="animation-name: none; font-family: inherit; overflow: hidden; transition-property: none;"><div class="do00u71z ni8dbmo4 stjgntxs l9j0dhe7" style="animation-name: none; font-family: inherit; height: 0px; overflow: hidden; padding-top: 156.325px; position: relative; transition-property: none;"><div class="pmk7jnqg kr520xx4" style="animation-name: none; font-family: inherit; height: 208.425px; position: absolute; top: 0px; transition-property: none; width: 156.325px;"><img alt="" class="i09qtzwb n7fi1qx3 datstx6m pmk7jnqg j9ispegn kr520xx4 k4urcfbm" src="https://scontent.fath3-3.fna.fbcdn.net/v/t1.0-9/15621814_1191601730936652_9141577192162456898_n.jpg?_nc_cat=105&ccb=2&_nc_sid=730e14&_nc_ohc=Xz8-s8QtRYIAX8K2mAv&_nc_ht=scontent.fath3-3.fna&oh=ca1fe852c7ab952492abac47f1e12388&oe=601171AF" style="animation-name: none; border: 0px; height: 208.425px; inset: 0px; position: absolute; transition-property: none; width: 156.325px;" /></div></div><div class="hzruof5a opwvks06 linmgsc8 kr520xx4 j9ispegn pmk7jnqg n7fi1qx3 rq0escxv i09qtzwb" style="animation-name: none; border-bottom: 1px solid var(--media-inner-border); border-top: 1px solid var(--media-inner-border); box-sizing: border-box; font-family: inherit; inset: 0px; pointer-events: none; position: absolute; transition-property: none;"></div></div><div class="bp9cbjyn d6rk862h i09qtzwb j83agx80 n7fi1qx3 cbu4d94t taijpn5t hzruof5a pmk7jnqg j9ispegn kr520xx4" style="align-items: center; animation-name: none; display: flex; flex-direction: column; font-family: inherit; inset: 0px; justify-content: center; pointer-events: none; position: absolute; transition-property: none;"><div class="qrtewk5h mhxlubs3 lrazzd5p oqcyycmt" style="animation-name: none; color: var(--primary-text-on-media); font-family: inherit; font-size: 2rem; font-weight: 600; text-align: center; transition-property: none;">+7</div></div><div class="n00je7tq arfg74bv qs9ysxi8 k77z8yql i09qtzwb n7fi1qx3 b5wmifdl hzruof5a pmk7jnqg j9ispegn kr520xx4 c5ndavph art1omkt ot9fgl3s" data-visualcompletion="ignore" style="animation-name: none; border-radius: inherit; font-family: inherit; inset: 0px; opacity: 0; pointer-events: none; position: absolute; transition-duration: var(--fds-duration-extra-extra-short-out); transition-property: none; transition-timing-function: var(--fds-animation-fade-out);"><br /></div></a></div></div></div></div></div></div></div></div></div></div><div class="stjgntxs ni8dbmo4" style="animation-name: none; font-family: inherit; overflow: hidden; transition-property: none;"></div></div></div><div style="animation-name: none; font-family: inherit; transition-property: none;"><div class="stjgntxs ni8dbmo4 l82x9zwi uo3d90p7 h905i5nu monazrh9" data-visualcompletion="ignore-dynamic" style="animation-name: none; border-radius: 0px 0px 8px 8px; font-family: inherit; overflow: hidden; transition-property: none;"><div style="animation-name: none; font-family: inherit; transition-property: none;"><div style="animation-name: none; background-color: white; color: #1c1e21; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 12px; transition-property: none;"><div style="animation-name: none; font-family: inherit; transition-property: none;"><div class="ozuftl9m tvfksri0" style="animation-name: none; font-family: inherit; margin-left: 12px; margin-right: 12px; transition-property: none;"><div class="rq0escxv l9j0dhe7 du4w35lb j83agx80 pfnyh3mw i1fnvgqd gs1a9yip owycx6da btwxx1t3 ph5uu5jm b3onmgus e5nlhep0 ecm0bbzt nkwizq5d roh60bw9 mysgfdmx hddg9phg" style="align-items: stretch; animation-name: none; box-sizing: border-box; display: flex; flex-flow: row nowrap; flex-shrink: 0; font-family: inherit; justify-content: space-between; margin: -6px -2px; padding: 4px; position: relative; transition-property: none; z-index: 0;"><div class="rq0escxv l9j0dhe7 du4w35lb j83agx80 cbu4d94t g5gj957u d2edcug0 hpfvmrgz rj1gh0hx buofh1pr n8tt0mok hyh9befq iuny7tx3 ipjc6fyt" style="animation-name: none; box-sizing: border-box; display: flex; flex-direction: column; flex: 1 1 0px; font-family: inherit; max-width: 100%; min-width: 0px; padding: 6px 2px; position: relative; transition-property: none; z-index: 0;"><div aria-label="Μου αρέσει!" class="oajrlxb2 gs1a9yip g5ia77u1 mtkw9kbi tlpljxtp qensuy8j ppp5ayq2 goun2846 ccm00jje s44p3ltw mk2mc5f4 rt8b4zig n8ej3o3l agehan2d sk4xxmp2 rq0escxv nhd2j8a9 pq6dq46d mg4g778l btwxx1t3 pfnyh3mw p7hjln8o kvgmc6g5 cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x tgvbjcpo hpfvmrgz jb3vyjys rz4wbd8a qt6c0cv9 a8nywdso l9j0dhe7 i1ao9s8h esuyzwwr f1sip0of du4w35lb lzcic4wl abiwlrkh p8dawk7l" role="button" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; align-items: stretch; animation-name: none; background-color: transparent; border-bottom-color: var(--always-dark-overlay); border-left-color: var(--always-dark-overlay); border-right-color: var(--always-dark-overlay); border-style: solid; border-top-color: var(--always-dark-overlay); border-width: 0px; box-sizing: border-box; cursor: pointer; display: inline-flex; flex-basis: auto; flex-direction: row; flex-shrink: 0; font-family: inherit; list-style: none; margin: 0px; min-height: 0px; min-width: 0px; outline: none; padding: 0px; position: relative; text-align: inherit; touch-action: manipulation; transition-property: none; user-select: none; z-index: 0;" tabindex="0"><div class="rq0escxv l9j0dhe7 du4w35lb j83agx80 g5gj957u rj1gh0hx buofh1pr hpfvmrgz taijpn5t bp9cbjyn owycx6da btwxx1t3 d1544ag0 tw6a2znq jb3vyjys dlv3wnog rl04r1d5 mysgfdmx hddg9phg qu8okrzs g0qnabr5" style="align-items: center; animation-name: none; box-sizing: border-box; display: flex; flex-flow: row nowrap; flex: 1 1 0px; font-family: inherit; height: 44px; justify-content: center; margin: -6px -4px; min-width: 0px; padding-left: 12px; padding-right: 12px; padding-top: 0px; position: relative; transition-property: none; white-space: nowrap; z-index: 0;"><div class="rq0escxv l9j0dhe7 du4w35lb j83agx80 cbu4d94t pfnyh3mw d2edcug0 hpfvmrgz ph5uu5jm b3onmgus iuny7tx3 ipjc6fyt" style="animation-name: none; box-sizing: border-box; display: flex; flex-direction: column; flex-shrink: 0; font-family: inherit; max-width: 100%; min-width: 0px; padding: 6px 4px; position: relative; transition-property: none; z-index: 0;"><span class="pq6dq46d" style="animation-name: none; display: inline-flex; font-family: inherit; transition-property: none;"><i class="hu5pjgll m6k467ps sp_tYJd9xrQg5o_1_5x sx_4c8c2b" style="animation-name: none; background-image: url("/rsrc.php/v3/yT/r/bDYHUTkLH5V.png"); background-position: 0px -180px; background-repeat: no-repeat; background-size: 26px 792px; display: inline-block; filter: var(--filter-secondary-icon); height: 18px; transition-property: none; vertical-align: -0.25em; width: 18px;"><br /></i></span></div></div></div></div><div class="rq0escxv l9j0dhe7 du4w35lb j83agx80 cbu4d94t g5gj957u d2edcug0 hpfvmrgz rj1gh0hx buofh1pr n8tt0mok hyh9befq iuny7tx3 ipjc6fyt" style="animation-name: none; box-sizing: border-box; display: flex; flex-direction: column; flex: 1 1 0px; font-family: inherit; max-width: 100%; min-width: 0px; padding: 6px 2px; position: relative; transition-property: none; z-index: 0;"><div aria-label="Αφήστε ένα σχόλιο" class="oajrlxb2 gs1a9yip g5ia77u1 mtkw9kbi tlpljxtp qensuy8j ppp5ayq2 goun2846 ccm00jje s44p3ltw mk2mc5f4 rt8b4zig n8ej3o3l agehan2d sk4xxmp2 rq0escxv nhd2j8a9 pq6dq46d mg4g778l btwxx1t3 pfnyh3mw p7hjln8o kvgmc6g5 cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x tgvbjcpo hpfvmrgz jb3vyjys rz4wbd8a qt6c0cv9 a8nywdso l9j0dhe7 i1ao9s8h esuyzwwr f1sip0of du4w35lb lzcic4wl abiwlrkh p8dawk7l" role="button" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; align-items: stretch; animation-name: none; background-color: transparent; border-bottom-color: var(--always-dark-overlay); border-left-color: var(--always-dark-overlay); border-right-color: var(--always-dark-overlay); border-style: solid; border-top-color: var(--always-dark-overlay); border-width: 0px; box-sizing: border-box; cursor: pointer; display: inline-flex; flex-basis: auto; flex-direction: row; flex-shrink: 0; font-family: inherit; list-style: none; margin: 0px; min-height: 0px; min-width: 0px; outline: none; padding: 0px; position: relative; text-align: inherit; touch-action: manipulation; transition-property: none; user-select: none; z-index: 0;" tabindex="0"><div class="n00je7tq arfg74bv qs9ysxi8 k77z8yql i09qtzwb n7fi1qx3 b5wmifdl hzruof5a pmk7jnqg j9ispegn kr520xx4 c5ndavph art1omkt ot9fgl3s" data-visualcompletion="ignore" style="animation-name: none; border-radius: 4px; font-family: inherit; inset: 0px; opacity: 0; pointer-events: none; position: absolute; transition-duration: var(--fds-duration-extra-extra-short-out); transition-property: none; transition-timing-function: var(--fds-animation-fade-out);"></div></div></div></div></div></div></div><div class="cwj9ozl2 tvmbv18p" style="animation-name: none; color: #1c1e21; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 12px; margin-bottom: 4px; transition-property: none;"><span class="rfua0xdk pmk7jnqg pfx3uekm ay7djpcl ema1e40h q45zohi1" data-html2canvas-ignore="true" style="animation-name: none; clip-path: inset(50%); clip: rect(0px, 0px, 0px, 0px); font-family: inherit; height: 1px; overflow: hidden; position: absolute; transition-property: none; width: 1px;"></span></div></div></div></div>Κλαυδίαhttp://www.blogger.com/profile/01273263921938607914noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-2165322750865893085.post-54900498778487833552020-12-25T07:20:00.004+02:002020-12-25T07:40:35.660+02:00<p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCNBiylzPXLfiyxqRLAo3DCCihhyphenhyphen-PNQ0y1NDS2dzOQ_psxvENcMfryeJ8Nz3FH2qBT5uyysyEFfSSZ8gW20ezZmPXBFnnuocKz9RC2A4boHaT1WlK8LDIaOeQrY_7CWpLGbfDZmB55Bs/s500/eyxes-xristoygennwn-eikones.top_.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="500" data-original-width="500" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCNBiylzPXLfiyxqRLAo3DCCihhyphenhyphen-PNQ0y1NDS2dzOQ_psxvENcMfryeJ8Nz3FH2qBT5uyysyEFfSSZ8gW20ezZmPXBFnnuocKz9RC2A4boHaT1WlK8LDIaOeQrY_7CWpLGbfDZmB55Bs/w400-h400/eyxes-xristoygennwn-eikones.top_.jpg" width="400" /></a></div><br /><p><br /></p><b><span style="font-size: medium;">https://youtu.be/vuLSGqSfIh4 </span></b><div><b><span style="font-size: medium;">Ο Χερουβικός Υμνος όπως ακουγόταν στην Αγία Σοφία μέχρι και το 1453</span></b></div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/vuLSGqSfIh4" width="320" youtube-src-id="vuLSGqSfIh4"></iframe></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><br /><br /><span style="font-size: medium;"><b><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/jRhE4SXBFDg" width="320" youtube-src-id="jRhE4SXBFDg"></iframe></div><div><span style="font-size: medium;"><b><br /></b></span></div> Ας χαρούμε φίλοι μου, τα Χριστουγεννιάτικα και πρωτοχρονιάτικα Κάλαντα από όλη την Ελλάδα !!! Η Χορωδία «Δόμνα Σαμίου», ένα φωνητικό σύνολο που δημιουργήθηκε στα 1993 από την μεγάλη κυρία της δημοτικής μας μουσικής, τα παρουσίασε στο ΜΕΓΑΡΟ την παραμονή των Χριστουγέννων. Από τους τραγουδιστές της θα ακούσουμε παραδοσιακούς σκοπούς που καλωσορίζουν τη Θεία Γέννηση και την καινούργια χρονιά από τη Σάμο, την Καππαδοκία, τη Ρόδο, τον Τσεσμέ και τα Κοτύωρα. Τη Χορωδία «Δόμνα Σαμίου» διευθύνει η Κατερίνα Παπαδοπούλου, η οποία παίζει επίσης πολίτικο λαούτο και κρουστά. Προσκεκλημένοι τους, ο δεξιοτέχνης της φλογέρας και της τσαμπούνας Χαρίτωνας Χαριτωνίδης και ο σολίστ της πολίτικης λύρας και του πολίτικου λαούτου Σωκράτης Σινόπουλος.<br /><br /><br /><br />Χριστουγεννιάτικα κάλαντα Καππαδοκίας<br /><br />Καλην εσπέραν άρχοντες κι αν είναι ορισμός σας,<br />Χριστός γεννάται σήμερον εν Βηθλεέμ τη πόλη.<br /><br />Εν τω σπηλαίο τίκτεται, εν φάτνη των αλόγων,<br />οι ουρανοί αγάλλονται, χαίρει κι η φύσις όλη.<br /><br />Εκ της Περσίας έρχονται τρεις Μάγοι με τα δώρα,<br />άστρον λαμπρόν τους οδηγεί, χωρίς να λείψη ώρα.<br /><br />Γονατιστοί τον προσκυνούν και δώρα του χαρίζουν,<br />σμύρνα, χρυσόν και λίβανον, Θεόν τον ευφημίζουν.<br /><br />Και επληρώθη το ρηθέν, προφήτου Ησαΐου,<br />μετά των άλλων προφητών και του Ιερεμίου.<br /><br />Φωνή ηκούσθη εν Ραμά, Ραχήλ τα τέκνα κλαίει,<br />παραμυθήν ουκ ήθελεν, ότι αυτά ουκ έχει.<br /><br />Ιδού όπως σας είπαμεν όλην τήν υμνωδίαν,<br />του Ιησού μας του Χριστού, γέννησιν την αγίαν.<br /><br />Χρόνους πολλούς να χαίρεσθε, πάντα ευτυχισμένοι,<br />σωματικώς και ψυχικώς να είσθε πλουτισμένοι.<br /><br /><br /><br /><br />Τα Βυζαντινά Χριστουγεννιάτικα Κάλαντα θυμίζουν αλφαβητάρι, κάθε στίχος τους ξεκινάει από ένα γράμμα του αλφαβήτου κατά σειρά, με Θεολογικό περιεχόμενο.<br /><br />Βυζαντινά Κάλαντα Χριστουγέννων – Τα 24 γράμματα του αλφαβήτου<br /><br /><br /><br />Άναρχος Θεός καταβέβηκεν και εν τη Παρθένω κατώκησεν<br />Βασιλεύς των όλων και Κύριος, ήλθε τον Αδάμ αναπλάσασθαί<br />Γηγενείς σκιρτάτε και χαίρεσθε, τάξεις των αγγέλων ευφραίνεσθε<br />Δέξαι Βηθλεεμ τον Δεσπότην σου, Βασιλέα πάντω και Κύριον<br />Εξ ανατολών Μάγοι έρχονται, δώρα προσκομίζοντες άξια<br />Ζητούν προσκυνήσαι τον Κύριον, τον εν τω σπηλαίω τικτόμενον<br />Ήνεγγεν αστήρν μάγους οδηγών, ένδον του σπηλαίου εκόμισεν<br />Θεός, βασιλεύς προαιώνιος, τίκτεται εκ κόρης Θεόπαιδος<br />Ιδών ο Ηρώδης ως έμαθεν, όλω εξεπλάγη ο δείλαιος<br />Κράζει και βοά προς τους ιερείς, τους δοξολογούντας τον Κύριον<br />Λέγετε σοφοί και διδάκαλοι άρα που γεννάται ο Κύριος;<br />Μέγα και φρικτόν το τεράστιον, ο εν ουρανοίς επεδήμησεν<br />Νύκτα Ιωσήφ ρήμα ήκουσε, άγγελος Κυρίου ελάλησεν<br />Ξένον και παράδοξον άκουσμα και η συγκατάβασις άρρητος<br />Ο μακροθυμίσας και εύσπλαχνος, πάντων υπομένει τα πταίσματα<br />Πάλιν ουρανοί ανεώχθησαν άγγλοι αυτού ανυμνήτωσαν<br />Ρήτορες ελθόντες προσέπεσον βασιλέα μέγαν και ένδοξον<br />Σήμερον η κτίσις αγάλλεται και πανηγύρίζει κι ευφραίνεται<br />Τάξεις των αγγέλων εξέστησαν επί το παράδοξον θέαμα<br />Ύμνους και δεήσεις ανέμελπον των πάντων δεσπότην και άνακτα<br />Φως εν τω σπηλαίω ανέτειλε και τοις εν τω σκότει επέλαμψε<br />Χαίρουσα η φύσις αγάλλεται και πανηγυρίζει κι ευφραίνεται<br />Ψάλλοντες Χριστόν, τον Θεόν ημών, τον εν τω σπηλαίω τικτόμενον<br />Ω Παρθενομήτορ και Δέσποινα, σώζε του εις Σε καταφεύγοντας.</b></span></div><div><span style="font-size: medium;"><b><br /></b></span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/zKZKEqd4lVQ" width="320" youtube-src-id="zKZKEqd4lVQ"></iframe></div></div><div><span style="font-size: medium;"><b><br /></b></span><span style="font-size: medium;"><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><br /><br /></span></div>Κλαυδίαhttp://www.blogger.com/profile/01273263921938607914noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-2165322750865893085.post-48252178858149975842020-12-16T08:12:00.005+02:002020-12-16T09:16:17.879+02:00Τo στολίδι μου στο Χριστουγεννιάτικο Δέντρο των Bloggers<p> </p><p class="MsoNormal"></p><div class="separator" style="clear: both; font-weight: bold; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgo2-v7yJN9p01jkfofH-4sJOFXumW_Pdym1MWF9idzESZG1sLuY_UgnFN2d1f3pMdvWZ7wK0BgiIU0xLQ1KIW6Mf4fdJrCZremvq-VMBec6vrDEW25lDs0AYnD2Y29kJybKKxLDw60YkA/s640/banner-%25CE%25B4%25CF%2581%25CF%258E%25CE%25BC%25CE%25B5%25CE%25BD%25CE%25BF%25CF%2585-%25CE%2595%25CE%25BA%25CE%25B5%25CE%25AF-%25CF%2580%25CE%25BF%25CF%2585-%25CE%25B5%25CF%2581%25CF%2589%25CF%2584%25CE%25B5%25CF%258D%25CE%25BF%25CE%25BC%25CE%25B1%25CE%25B9-%25CF%2584%25CE%25B7-%25CE%25B6%25CF%2589%25CE%25AE.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="384" data-original-width="640" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgo2-v7yJN9p01jkfofH-4sJOFXumW_Pdym1MWF9idzESZG1sLuY_UgnFN2d1f3pMdvWZ7wK0BgiIU0xLQ1KIW6Mf4fdJrCZremvq-VMBec6vrDEW25lDs0AYnD2Y29kJybKKxLDw60YkA/w400-h240/banner-%25CE%25B4%25CF%2581%25CF%258E%25CE%25BC%25CE%25B5%25CE%25BD%25CE%25BF%25CF%2585-%25CE%2595%25CE%25BA%25CE%25B5%25CE%25AF-%25CF%2580%25CE%25BF%25CF%2585-%25CE%25B5%25CF%2581%25CF%2589%25CF%2584%25CE%25B5%25CF%258D%25CE%25BF%25CE%25BC%25CE%25B1%25CE%25B9-%25CF%2584%25CE%25B7-%25CE%25B6%25CF%2589%25CE%25AE.png" width="400" /></a></div><br /><span style="font-size: medium;"><br /><b><br /><br /><br /><br />Το γράμμα μου είναι το Π και η λέξη που επιλέγω να στολίσω το δέντρο μας είναι : Παραμύθι <br /><br />Προβληματίστηκα πολύ φίλοι μου είναι η αλήθεια και το βασάνισα το θέμα, το έψαξα και όσο το έψαχνα τόσο πιο πολλές όμορφες λέξεις/έννοιες με προκαλούσαν να γίνουν στολίδι του δέντρου μας … Πνεύμα, προσευχή, προσπάθεια, πάθος, παράδεισος, προσδοκία, προστασία, παιχνίδι, περιπέτεια, πνοή, περιέργεια, πραγματικότητα, πίστη, πρόοδος….και ξαφνιάστηκα όταν συνειδητοποίησα ότι το Π είναι παγκοσμίως το πιο φημισμένο γράμμα από τα 24 που απαρτίζουν το ελληνικό αλφάβητο. Το «π» δεν είναι μόνο γράμμα, είναι ένας υπερβατικός αριθμός. Πιο απλά, το «π» δεν θα μπορέσει ποτέ να γραφτεί ως ένας συγκεκριμένος αριθμός, διότι τα ψηφία του δεν τελειώνουν ποτέ. Αυτή είναι και η μαγεία της συγκεκριμένης σταθεράς. Τα πρώτα 50 δεκαδικά ψηφία του π είναι: <br /><br />3,14159 26535 89793 23846 26433 83279 50288 41971 69399 37510 <br /><br />Το «π» δηλώνει το λόγο της περιφέρειας ενός κύκλου προς τη διάμετρό του ότι εκείνος ο οποίος θεωρείται ότι ήταν ο πρώτος που προσέγγισε τον υπολογισμό π σε μια πιο θεωρητική βάση ήταν ο Αρχιμήδης, γι' αυτό και το π είναι γνωστό και ως σταθερά του Αρχιμήδη. Όμως έμαθα και τα εξής εκπληκτικά !!! Η σπουδαιότητά της είναι τόσο μεγάλη που οι μαθηματικοί τη γιορτάζουν κάθε 14 Μαρτίου, διότι τότε είναι 14/3 και σύμφωνα με τους Αμερικάνους που διαβάζουν πρώτα το μήνα και μετά τη μέρα 3/14 (όμως π=3,14). Επίσης στην Ευρώπη τη γιορτάζουν και κάθε 22/7 αφού 22 δια 7 είναι 3,14 . H ημέρα αυτή ονομάζεται Pi day προς τιμήν της σταθεράς και γιορτάζεταtι τρώγοντας πίτες ( PIE)!!!..<br /><br /> Για τη διευκόλυνση της απομνημόνευσης μέρους τού αριθμού π θα συναντήσει κανείς σε πολλές γλώσσες στιχάκια στα οποία ο αριθμός γραμμάτων κάθε λέξης συμπίπτει με τα πρώτα δεκαδικά ψηφία τού π, ένα προς ένα. Στα ελληνικά επινοήθηκε τετράστιχο που προσπαθεί να περιγράψει τον π:<br /> <br /> Αεί ο Θεός ο μέγας γεωμετρεί<br /> το κύκλου μήκος ίνα ορίση διαμέτρω<br /> παρήγαγεν αριθμόν απέραντον<br /> και ον φευ! ουδέποτε όλον θνητοί θα εύρωσι. <br /><br />Τέλος πάντων , με μεγάλη δυσκολία και αμφιταλαντεύσεις , κλασική ΙΧΘΥΣ γαρ, κατέληξα στην λέξη ΠΑΡΑΜΥΘΙ για να στολίσω το δέντρο μας…. Και η πληθωρική μου φύση εδώ αντιμετώπισε πολλά διλήμματα….. ανάμεσα σε χιλιάδες πανέμορφα παραμύθια, ποιο να διαλέξω για στολίδι ;;; Κατέληξα σε 3 τελικά….</b><br /><br /><br /><b>ΤΟ εκπληκτικό έμμετρο : Η ΚΑΛΩΣΥΝΗ (αγνώστου δημιουργού) </b><br /><br />Ἐλήφθη ἀπὸ τὸν ἐκλεκτὸ ἱστοχῶρο «<a href="http://archimidis.sitesled.com/">Παιδικὴ Ἀνθολογία</a>» τοῦ Ἀρχιμήδη Ἀναγνώστου. Ὁ Ἀ.Ἀ. σημειώνει: «Δὲν γνωρίζω τὴν ἀκριβῆ προέλευση τοῦ παρακάτω ἐμμέτρου παραμυθιοῦ. Μᾶς τὸ ἐδιηγεῖτο ἡ μάννα μου, ποὺ τὸ ἤξερε ἀπὸ τὴ γιαγιά μου, ποὺ τὸ εἶχε μάθει ἀπὸ τὸν παπποῦ μου, ποὺ τοῦ τὸ ἔλεγε ἡ προγιαγιά μου ὅταν ἦταν μικρός. Εἶχε δημοσιευτεῖ σὲ κάποια παλιὰ ἐφημερίδα τοῦ προηγουμένου αἰώνα. Ἀποστηθίζεται πολὺ εὔκολα». <br /> <br /> <br /> <br /><br /> <b><br /><br /></b></span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEisN4LEVlhZrItUsbMvyk63sb_pgglCspynZY4IdIP66Azg_8VErr_Ck8BKILJ5w7omNfCNeXnf_WmuJM6lAnJsUNG7YA2aLR54yQLh2NloiFDcW7mG42wKgYLuYcrlonzFM_wb9tsNpac/s700/image2.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="483" data-original-width="700" height="276" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEisN4LEVlhZrItUsbMvyk63sb_pgglCspynZY4IdIP66Azg_8VErr_Ck8BKILJ5w7omNfCNeXnf_WmuJM6lAnJsUNG7YA2aLR54yQLh2NloiFDcW7mG42wKgYLuYcrlonzFM_wb9tsNpac/w400-h276/image2.jpeg" width="400" /></a></div><br /><span style="font-size: medium;"><b>Ἡ καλωσύνη εἶπε ἡ γιαγιά, μονάχα ἡ καλωσύνη,<br /> ὅλα στὸν κόσμο χάνονται, μόνη ἀπομένει ἐκείνη.<br /> Στὰ λόγια της μαζεύτηκαν προσεχτικὰ τὰ ἐγγόνια,<br /> ὦ, χρόνια τῶν παραμυθιῶν, ἀθῶα ὡραῖα χρόνια.<br /> Ἔξω τὸ χιόνι ἀναγελᾶ στὴν ἄγρια ἀνεμοζάλη<br /> κι ἐδῶ στὰ μισοσκότεινα, τριγύρω στὸ μαγκάλι<br /> ποὺ κρύβει ἀνάρια χόβολη κι ὀνείρατα ἀνασταίνει,<br /> ἄλλο ἀπ᾿ τὰ ἐγγόνια πρόσχαρο τὰ χέρια του ζεσταίνει<br /> κι ἄλλο στέκεται παρ᾿ ἔκει<br /> κι ὅλα μὲ μιὰ ψυχή, μὲ μιὰ καρδιά,<br /> κοιτοῦν στὰ μάτια τὴ γιαγιά, ποὺ ἀρχίζει παραμύθι.<br /> Ἡ ρόκα ξεκουράζεται στ᾿ ἄσαρκο μέσα χέρι,<br /> ὥσπου ν᾿ ἀρχίσει τὸ μακρὺ κι ἀκούραστο νυχτέρι. <br /><br />Ἦταν, τοὺς λέει, μιὰ φορὰ κι ἕναν καιρὸ<br /> μιὰ πόλη πανώρια, μαρμαρόχτιστη,<br /> καληώρα σὰν τὴν Ἀθήνα. Πιὸ τρανὴ κι ἄλλη τόση<br /> κι εἶχε ἕναν γέρο βασιλιὰ μὲ φρόνηση, μὲ γνώση.<br /> Κι αὐτὸς ὁ γερο-βασιλιάς, βλαστάρια του μονάχα<br /> εἶχε δυὸ βασιλόπουλα, δυὸ γιοὺς νὰ ποῦμε τάχα.<br /> Ὁ πρῶτος ἄγριος καὶ κακός, τὸν κόσμο τυραννοῦσε,<br /> μήτε φτωχὸ σπλαχνίζονταν μηδ᾿ ἄρχοντ᾿ ἀψηφοῦσε.<br /> Ὁ δεύτερος εὐγενικός, γενναῖος ὅσο πρέπει,<br /> ἤξερε χάρες νὰ σκορπᾶ, χαρὰ παντοῦ νὰ φέρνει.<br /> Κι ὁ πρῶτος τοὖπε κάποτε «τὸν κόσμο δὲν τὸν ξέρεις,<br /> εἶναι ἄκαρδος, εἶναι σκληρὸς κι ὅλα κακὰ τὰ βλέπει.<br /> Ἂν θὲς νὰ γίνεις βασιλιὰς κι ἂν θὲς καὶ δόξα,<br /> πρέπει νὰ γίνεις ἄκαρδος, σκληρὸς ὡσὰν ἐμένα.<br /> Ὁ φόβος μόνο κυβερνᾶ τὸν κόσμο καὶ τὰ πλούτη».<br /> Ἐγύρισεν ὁ δεύτερος κι εὐγενικὰ ἀπεκρίθη,<br /> «ὁ φόβος δὲν τὸν κυβερνᾶ, προσωρινὰ τὸν δένει,<br /> εἶναι νὰ ποῦμε φυλακὴ μὲ φρύγανα χτισμένη,<br /> ποὺ ἡ θύρα της συχνὰ κι εὔκολα ἀνοίγει<br /> κι ὁρμᾶ μὲ μιὰ ὁ κατάδικος καὶ τὸν φρουρό του πνίγει.<br /> Τὸ χαλινάρι βάλε του τῆς Θεϊκῆς ἀγάπης,<br /> γίνου πατέρας βασιλιὰς κι ὄχι σκληρὸς σατράπης». <br /><br />Νὰ μὴ σᾶς τὰ πολυλογῶ, ὕστερα ἀπὸ ἕνα χρόνο,<br /> πέθανε ὁ γερο-βασιλιὰς κι ἀνέβηκε στὸ θρόνο,<br /> ὁ γιός του ὁ πρῶτος ὁ κακός, τρόμος παντοῦ καὶ φρίκη,<br /> βασίλευε μὲ τὸ σπαθὶ βγαλμένο ἀπὸ τὴ θήκη.<br /> Οἱ φυλακὲς ἐγέμισαν, τὸ ψέμα, ἡ ἀδικία,<br /> ἡ ψευτιά, ἡ ἀπάτη, ἡ κολακεία,<br /> ὅ,τι κακὸν εὑρέθηκε τὴ μαύρη ἐκείνη ὥρα,<br /> ἐφούντωσε καὶ θέριεψε στὴ μαύρη ἐκείνη χώρα.<br /> Ὡσότου τὰ παράπονα ἐφτάσαν μιὰν ἡμέρα,<br /> ὡσὰν αὐτὸς ὁ βασιλιὰς δὲ θὲ ν᾿ ἀλλάξει γνώμη,<br /> νὰ κυβερνᾶ τὴ χώρα του μὲ τοῦ Θεοῦ τὸ νόμο,<br /> εὐθὺς αὐτὴ θὰ σηκωθεῖ γιὰ νὰ τὸν ξεθρονίσει,<br /> νὰ φέρει τὸ μικρότερο γιὰ νὰ τὴν κυβερνήσει.<br /> Σὰν τ᾿ ἄκουσε ὁ βασιλιάς, τὸν ἀδελφό του κράζει<br /> κι ἄδικα καὶ παράπονα μονάχος τὸν δικάζει.<br /> Τὸν βρῆκε ψεύτη κι ἔνοχο καὶ δίχως ἄλλα λόγια,<br /> τὸν ἔκλεισε στοῦ παλατιοῦ τὰ σκοτεινὰ κατώγια,<br /> τὶς μέρες καὶ τὶς νύχτες του μὲ πίκρες νὰ περνάει<br /> Μὰ τὸ ἄδικο δὲ ζεῖ πολὺ καὶ δὲν πολυχρονάει.<br /> Κάποιος μεγάλος βασιλιὰς ἀπὸ ἄλλη πολιτεία,<br /> κάκιωσε δίχως ἀφορμὴ καὶ δίχως ἄλλη αἰτία<br /> καὶ παίρνει τὰ φουσάτα του καὶ ξεκινάει καὶ μπαίνει,<br /> στὴ χώρα τὴν πολύπαθη, κακοκυβερνημένη<br /> καὶ σὲ μιὰ μάχη μοναχὰ νικάει καὶ δεκατίζει<br /> καὶ πιάνει καὶ τὸν βασιλιὰ καὶ σκλάβο τὸν ὁρίζει.<br /> «Καὶ ὁ ἀδελφός;», ἐρώτησαν τὰ ἐγγόνια μ᾿ ἕνα στόμα;<br /> «Τώρα θὰ δεῖτε μάτια μου, δὲν τέλειωσεν ἀκόμα». <br /><br />Ὅταν ἡ μάχη ἀπόσωσε καὶ εἰρήνευσε τὸ ἀσκέρι,<br /> ἔστειλε ὁ νέος βασιλιὰς τὴν κόρη του νὰ φέρει,<br /> μὲ ἄλογα χρυσοστόλιστα καὶ μὲ χιλιάδες ἄτια,<br /> νὰ δεῖ τὰ μαρμαρόχτιστα, νὰ δεῖ τὰ ὡραῖα παλάτια.<br /> Κι ἔτρεξε ἐκείνη βιαστικὴ νὰ δείξει τὴ χαρά της,<br /> σὲ κάθε τι πολύτιμο ποὺ βλέπει ὁλόγυρά της.<br /> Μὰ ὅταν ἔφτασε καὶ στοῦ παλατιοῦ τὰ σκοτεινὰ κατώγια,<br /> ὅπου ὁ ἀδελφὸς τοῦ βασιλιᾶ βρισκόταν ἕνα χρόνο,<br /> ἔνοιωσε θλίψη στὴν ψυχὴ καὶ στὴν καρδιά της πόνο.<br /> Καὶ δίχως νὰ τὸ στοχαστεῖ, δίχως νὰ ξέρει τὶ ἔχει,<br /> στὸ βασιλιὰ πατέρα της ἀλαφιασμένη τρέχει<br /> καὶ κλαίει, κλαίει γονατιστὴ μὲ τὸν κρυφό της πόθο<br /> κι ὁ βασιλιὰς πατέρας της «σήκω», τῆς λέει, «σὲ νοιώθω».<br /> Ἔφερε τὸ μικρὸ ἀδελφὸ ἀπ᾿ τὰ σκοτεινὰ κατώγια<br /> καὶ δίχως νὰ μακρηγορεῖ, δίχως μεγάλα λὀγια,<br /> τοῦ λέει: ἡ κόρη μου σ᾿ ἀγάπησε, γυναίκα σοῦ τὴ δίνω<br /> καὶ γίνανε οἱ γάμοι τους τὸ ἴδιο βράδυ ἐκεῖνο,<br /> μὲ ὄργανα μὲ τούμπανα καὶ μὲ χαρὲς μεγάλες.<br /> Καὶ τὸν κακὸ τὸ βασιλιὰ τὸν ξαναφέραν πάλι,<br /> μαζὶ μὲ δούλους νὰ κερνᾶ τὸ ἀσκέρι στὴ χαρά τους<br /> καὶ ζήσανε αὐτοὶ καλὰ κι ἐμεῖς καλύτερά τους. </b></span><br /><br /> <br /><span style="font-size: medium;"><br /><br /> <br /><br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhc9RaTYDZXKodwuUYwPsg2dC-gijzsr8DeMWfL3Zt1Z0Biy-ywGxdCMX0h2VXKZ5i5fQ-nS1ll03I_w7sIgvSbRymRaW5htxmlOlqbbakZfniAd2JTg7mLQLIPPs_4y6voxYvU_33VsCY/s1296/king-throne-sitting.jpg"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhc9RaTYDZXKodwuUYwPsg2dC-gijzsr8DeMWfL3Zt1Z0Biy-ywGxdCMX0h2VXKZ5i5fQ-nS1ll03I_w7sIgvSbRymRaW5htxmlOlqbbakZfniAd2JTg7mLQLIPPs_4y6voxYvU_33VsCY/w355-h400/king-throne-sitting.jpg" /></a><br /><br /><b> Το θαυμάσιο παραμύθι που δεν είχε τέλος (του Κώστα Βάρναλη) <br /><br /> <br />Ζούσε κάποτε πέρα στην Ανατολή ένας τεμπέλης βασιλιάς. Δεν έκανε καμιά δουλειά. Ολημερίς ξαπλωμένος σε ντιβάνι με πολλά μαλακά μαξιλάρια, έβαζε να του λένε παραμύθια κι αυτός άκουε μαχμουρλίδικα.<br /> Αμολούσε σ’ όλο του το βασίλειο πλήθος αυλικούς να μαζεύουνε και να στέλνουνε στο παλάτι όσους ξέρανε παραμύθια, άντρες ή γυναίκες, γέρους ή νέους, ντόπιους ή ξένους. Γιατί δε χόρταινε ν’ ακούει. Όταν τέλειωνε το παραμύθι, έπεφτε σε βαθιά πλήξη και δυστυχία. Γι’ αυτό ήθελε πάντα το ένα παραμύθι ν’ ακολουθάει το άλλο. Ακόμα κι όταν έτρωγε κι έπινε ή έπαιρνε το μπάνιο του στη χαβούζα* του παλατιού, ήθελε ν’ ακούει παραμύθια. Μονάχα αργά πολύ, μετά τα μεσάνυχτα, όταν τον έπαιρνε ο ύπνος, τότε σιωπούσανε κι οι παραμυθάδες και, πατώντας στα νύχια τους απάνω στα παχιά κιλίμια, φεύγανε σιγά σιγά να πάνε να ξεκουραστούνε κι αυτοί, οι βασανισμένοι!<br /> Όσο πιο μεγάλο και μπερδεμένο ήταν το παραμύθι, τόσο περισσότερο του άρεσε. Ήταν παραμύθια που βαστούσανε μέρες και βδομάδες ολάκερες. Μα όσο μεγάλα και να ήτανε, ερχότανε επιτέλους η ώρα τους να τελειώσουν. Ε, τότε ο βασιλιάς γινότανε τρομερά δυστυχής. Αρρωστούσε, που έλεγες πως θα πεθάνει.<br /> Είδε κι απόειδε αυτός, η δωδεκάδα του (το συμβούλιό του) κι ο γιατρός του, αποφασίσανε όλοι μαζί να στείλουνε τελάληδες* σ’ όλες τις επαρχίες και σε όλα τα χωριά του βασιλείου, να διαλαλήσουνε:<br /> – Όποιος ξέρει ένα παραμύθι που να μην τελειώνει ποτέ, ας παρουσιαστεί να το πει του πολυχρονεμένου βασιλιά, κι αυτός θα του δώσει ένα σακί φλουριά και την κόρη του για γυναίκα.<br /> Όσοι ακούγανε αυτά τα λόγια, αστράφτανε τα μάτια τους από τον πόθο να γίνουνε πολύ πλούσιοι και να παντρευτούν τη βασιλοπούλα. Κι όλοι νομίζανε πως θα τα καταφέρνανε να διηγηθούνε παραμύθι χωρίς τέλος. Το κάτω της γραφής, αν αποτυχαίνανε, δε θα είχανε να χάσουνε τίποτα.<br /> Μα οι τελάληδες προσθέτανε στο τέλος:<br /> – Όποιος όμως δε τα καταφέρει να διηγηθεί το ατέλειωτο παραμύθι, τότε ο βασιλιάς θα του κόψει το κεφάλι!<br /> Όταν ακούγανε αυτήν την ποινή, τους έπιανε τρόμος και φόβος. Τότε νιώθανε πως ο βασιλιάς δε ζητούσε εύκολο πράμα. Και λέγανε συναμεταξύ τους:<br /> – Αδύνατα πράγματα ζητάει.<br /> Ωστόσο παρουσιαστήκανε στο βασιλιά δυο τρεις αποφασισμένοι ή να κερδίσουνε το στοίχημα ή να χάσουνε το κεφάλι τους. Ο πρώτος, που δοκίμασε να πει το ατέλειωτο παραμύθι, μπόρεσε να το βαστάξει τρεις μήνες. Μα ύστερα η φαντασία του είχε στερέψει. Μασούσε τα λόγια του, δεν έβρισκε τίποτα να πει και έτσι έχασε το κεφάλι του.<br /> Τότε οι άλλοι δυο φοβηθήκανε κι ούτε καν τολμήσανε ν’ αρχίσουνε. Φύγανε, κι ευχαριστούσανε μάλιστα το Θεό που γλυτώσανε απ’ του Χάρου τα δόντια.<br /> Πέρασε πολύς, πάρα πολύς καιρός, και κανένας δεν ερχόταν στο παλάτι γι’ αυτή τη δουλειά.<br /> Όπου νά σου μια μέρα και παρουσιάζεται ένας ξένος –από πού ήταν, κανένας δεν ήξερε. Μα η εξυπνάδα του και το θάρρος του ήταν μεγάλα.<br /> – Μεγάλε βασιλιά, είπε, αφού έκανε τον απαραίτητο τεμενά.* Άκουσα πως δίνεις μεγάλη αμοιβή σε κείνον που θα σου διηγηθεί ένα παραμύθι χωρίς τέλος. Του δίνεις ένα σακί φλουριά και τη βασιλοπούλα. Είναι αλήθεια;<br /> – Αλήθεια, απάντησε ο βασιλιάς. Αν όμως δεν πετύχει, τότε του παίρνω το κεφάλι.<br /> – Το ξέρω κι αυτό, είπε ο ξένος. Κι είμαι αποφασισμένος να σου διηγηθώ εγώ μια ιστορία που δεν τελειώνει.<br /> – Περιμένω ν’ αρχίσεις, είπε ο βασιλιάς και ξαπλώθηκε στον καναπέ απάνω στα πολλά μαξιλάρια.<br /> Τότε ο ξένος στρογγυλοκάθισε στο πάτωμα απάνω στο κιλίμι μπροστά στο βασιλιά κι άρχισε:<br /> «Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας μεγάλος βασιλιάς, που μάζεψε όλο το σιτάρι της απέναντι χώρας του και το κλείδωσε σε μιαν αποθήκη τόσο μεγάλη, που για να πας από την μιαν άκρη της έως την άλλη θα έπρεπε να περπατάς από το πρωί ίσαμε το βράδυ.<br /> »Μια μέρα έπεσε στην πρωτεύουσα ένα μαύρο σύννεφο ακρίδες τόσο μεγάλο, που σκοτείνιασε ο ήλιος κι όλοι νομίσανε πως ήρθε η συντέλεια του κόσμου. Γιατί γεμίσανε οι δρόμοι, τα σπίτια, ο αέρας, από ακρίδες τόσο πυκνές, που δεν μπορούσες ν ’ανασάνεις.<br /> »Αυτές οι αμέτρητες ακρίδες, αφού φάγανε όλα τα αμπέλια και τα δάση και δε χορτάσανε, μυριστήκανε τελευταία και την αποθήκη του σιταριού. Μα η αποθήκη ήταν πολύ καλά κλεισμένη από παντού, κι όχι μονάχα δεν είχε παράθυρα ή καμινάδες, μα ούτε και καμιά σκισμάδα για να μπορέσουνε να τρυπώσουνε μέσα και να φάνε το σιτάρι.<br /> »Κάμποσες μέρες φέρνανε βόλτα γύρω στην αποθήκη και κοιτάζανε με προσοχή όλες τις μεριές, μπας και βρεθεί πουθενά καμιά τρυπίτσα ή καμιά χαραμάδα. Μα επιτέλους μια τυχερή ακρίδα ανακάλυψε στην ανατολική πλευρά της αποθήκης μια μικρούλα σκισμάδα, που μόλις χωρούσε μοναχή της. Μπήκε το λοιπόν μέσα, πήρε ένα σπειρί σιτάρι και βγήκε.<br /> »Άμα βγήκε αυτή, μπήκε μια δεύτερη ακρίδα, πήρε κι αυτή ένα δεύτερο σπειρί σιτάρι και βγήκε. Άμα βγήκε κι αυτή, μπήκε μια τρίτη ακρίδα, πήρε κι αυτή ένα τρίτο σπειρί σιτάρι και βγήκε. Ύστερα μπήκε μια τέταρτη ακρίδα και πήρε ένα τέταρτο σπειρί σιτάρι, κι άμα βγήκε κι αυτή, μπήκε μια πέμπτη ακρίδα κτλ…»<br /> Περάσανε μέρες, βδομάδες, μήνες, χρόνια, κι ο ξένος αξακολουθούσε να λέει από το πρωί ώς το βράδυ το ίδιο πράμα:<br /> «Ύστερα μπήκε μια άλλη ακρίδα και πήρε άλλο σπειρί σιτάρι. Άμα βγήκε αυτή, μπήκε άλλη ακρίδα και πήρε ένα άλλο σπειρί σιτάρι…»<br /> Περάσανε έτσι δυο χρόνια κι ο ξένος έλεγε και ξανάλεγε από το πρωί ώς το βράδυ το ίδιο χαβά.* Ο βασιλιάς στενοχωριότανε πολύ, ώσπου μια μέρα τονε ρώτησε θυμωμένος:<br /> – Δε μου λες, πόσον καιρό αυτές οι ακρίδες θα μπαίνουνε και θα βγαίνουνε;<br /> – Μα, βασιλιά μου πολυχρονεμένε, ώς τώρα οι ακρίδες αδειάσανε μια πιθαμή σιτάρι από την αποθήκη. Και μένουνε ακόμα τριακόσιες πιθαμές και μιλιούνια ακρίδες. Ίσως μετά εξακόσια χρόνια θα κατορθώσουν να μπούνε στην αποθήκη όλες οι ακρίδες μια μια και ν’ αδειάσουνε το σιτάρι. Και πάλι βλέπουμε…<br /> Τότε πια ο βασιλιάς δε βάσταξε. Γούρλωσε τα μάτια του, τινάχτηκε από το ντιβάνι και ξεφώνισε με όλη του τη δύναμη:<br /> – Καταραμένε άνθρωπε. Θα με τρελάνεις! Άι στο καλό! Έχασα το στοίχημα! Πάρε το σακί τις λίρες και την κόρη μου κι άφησέ με ήσυχο.<br /> Έτσι ο έξυπνος αυτός ξενοτοπίτης πήρε τα χρήματα, πήρε τη βασιλοπούλα κι έγινε και διάδοχος του θρόνου.<br /> Ο βασιλιάς είχε γεράσει πολύ κι ευχαριστιότανε τώρα ν’ ακούει παραμύθια κι ιστορίες που είχανε τέλος. Κάθε τόσο συνήθιζε να λέει:<br /> – Είμαι ευχαριστημένος, που έμαθα πως μονάχα οι ιστορίες που τελειώνουν είναι όμορφες κι έχουνε ενδιαφέρον.<br /> Άμα πέθανε, έγινε βασιλιάς ο έξυπνος γαμπρός του. Και το κράτος ευτύχησε. Μα οι ιστορικοί δε συμφωνήσανε ακόμα από ποιον τόπο ήταν αυτός ο ξένος.<br /> <br /> <br /> <br /> * χαβούζα: δεξαμενή.<br /> * τελάλης: κήρυκας.<br /> * ο τεμενάς: η υπόκλιση.<br /> * χαβάς: τραγούδι, τα ίδια λόγια. <br /><br /></b> <br /><b>Και το λατρεμένο μου διδακτικό , που μας αφορά όλους…. <br /></b><br /> <br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgaBjeOv2syNEi4D94UOq58mJGpw0mnMJ_xIVmItTGMr6Hp_Qvq5NSXK5-dV3iINYxdZbAKh5rOSxkps2n4JjbllOl5XR6ev5EFbeOMUGbN04tbLNu4Oum9dySnuhYSNqpsYsEYQN1_WrA/s1502/20160330104546_ef9d09e4.jpeg"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgaBjeOv2syNEi4D94UOq58mJGpw0mnMJ_xIVmItTGMr6Hp_Qvq5NSXK5-dV3iINYxdZbAKh5rOSxkps2n4JjbllOl5XR6ev5EFbeOMUGbN04tbLNu4Oum9dySnuhYSNqpsYsEYQN1_WrA/w400-h270/20160330104546_ef9d09e4.jpeg" /></a><br /><br /><br /><b>Ένα ποντικάκι κάποτε, παρατηρούσε από την τρυπούλα του τον αγρότη και τη γυναίκα του που ξεδίπλωναν ένα πακέτο. Τι λιχουδιά άραγε έκρυβε εκείνο το πακέτο; Αναρωτήθηκε. Όταν οι δύο αγρότες άνοιξαν το πακέτο, δεν φαντάζεστε πόσο μεγάλο ήταν το σοκ που έπαθε, όταν διαπίστωσε πως επρόκειτο για μια ποντικοπαγίδα! <br /><br />Τρέχει γρήγορα λοιπόν στον αχυρώνα για να ανακοινώσει το φοβερό νέο!.Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι! Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι! <br /><br />Η κότα κακάρισε, έξυσε την πλάτη της και σηκώνοντας το λαιμό της είπε: " ποντικέ μου, καταλαβαίνω πως αυτό αποτελεί πρόβλημα για σένα, αλλά δεν βλέπω να έχει καμιά επίπτωση σε μένα! Δε με ενοχλεί καθόλου εμένα η ποντικοπαγίδα στο σπίτι!". <br /><br />Το ποντικάκι γύρισε τότε στο γουρούνι και τού φώναξε: "Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Το γουρούνι έδειξε συμπόνια αλλά απάντησε: "Λυπάμαι πολύ ποντικέ μου, αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο από το να προσευχηθώ. Να είσαι σίγουρος ότι θα το κάνω. Θα προσευχηθώ." Τότε το ποντίκι στράφηκε προς το βόδι και τού φώναξε κρούοντας τον κώδωνα τού κινδύνου: <br /><br />"Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!" Και το βόδι απάντησε:"Κοιτάξτε, ποντικέ μου, πολύ λυπάμαι για τον κίνδυνο που διατρέχεις, αλλά εμένα η ποντικοπαγίδα το μόνο που μπορεί να μου κάνει, είναι ένα τσιμπηματάκι στο δέρμα μου! " <br /><br />Έτσι, ο ποντικούλης, έφυγε με κατεβασμένο το κεφάλι, περίλυπος και απογοητευμένος γιατί θα έπρεπε ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ, να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο της ποντικοπαγίδας! <br /><br />Την επόμενη νύχτα, ένας παράξενος θόρυβος, κάτι σαν το θόρυβο που κάνει η ποντικοπαγίδα όταν κλείνει, ξύπνησε τη γυναίκα τού αγρότη που έτρεξε να δει τι συνέβη. Μέσα στη νύχτα όμως, δεν πρόσεξε πως στην παγίδα πιάστηκε από την ουρά ένα φίδι .... Φοβισμένο το φίδι δάγκωσε τη γυναίκα. Ο άντρας της έτρεξε γρήγορα και την πήγε στο νοσοκομείο. Αλλοίμονο όμως, την έφερε στο σπίτι με πολύ υψηλό πυρετό. Ο γιατρός τον συμβούλεψε να της κάνει ζεστές σουπίτσες.. Έτσι ο αγρότης *έσφαξε την κότα* για να κάνει μια καλή κοτόσουπα! <br /><br />Η γυναίκα όμως πήγαινε από το κακό στο χειρότερο και όλοι οι γείτονες ερχόταν στη φάρμα να βοηθήσουν. Ο καθένας με τη σειρά του καθόταν στο προσκεφάλι της γυναίκας από ένα 8ωρο. Για να τους ταΐσει όλους αυτούς ο αγρότης αναγκάστηκε να *σφάξει το γουρούνι*. Τελικά όμως η γυναίκα δε τη γλύτωσε! Πέθανε! Στη κηδεία της ήρθε πάρα πολύς κόσμος, γιατί ήταν καλή γυναίκα και την αγαπούσαν όλοι. Για να φιλοξενήσει όλον αυτόν τον κόσμο ο αγρότης αναγκάστηκε να *σφάξει το βόδι* <br /><br />Ο κυρ Ποντικός μας, έβλεπε όλο αυτό το πήγαιν' έλα από την τρυπούλα του με πάρα πολύ μεγάλη θλίψη....... <br /><br /> <br />ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ: Χάσαμε την ανθρωπιά μας. και ενισχύσαμε τον ατομισμό μας..! Όταν κάποιος δίπλα μας κινδυνεύει, βρισκόμαστε όλοι σε κίνδυνο! Είμαστε όλοι συνεπιβάτες σ' αυτό το πλοίο που λέγεται ζωή! Ο καθένας μας αποτελεί τον κρίκο της ίδιας αλυσίδας! Είμαστε σαν τις ίνες ενός υφάσματος. Και αν ένα μέρος του υφάσματος χαλάσει, το ύφασμα είναι άχρηστο.... <br /><br />Είναι αδύνατον να γελάμε, αν δεν γελάει ολόκληρη η γειτονιά. <br /><br />*Αγαπητοί φίλοι.* <br /><br />Πραγματικά η ιστοριούλα είναι πολύ διδακτική. Δεν είναι, λοιπόν, καθόλου τυχαίο το ότι όλοι οι μεγάλοι φιλόσοφοι δίδαξαν την αλληλεγγύη όχι μονάχα ως μια μεγάλη αρετή, αλλά και ως αναγκαία τέτοια. <br /><br />Και αφού σας παραμύθιασα για τα καλά, σας χαρίζω και τα αγαπημένα μου ελληνόφωνα κάλαντα ΑSTRINA (ΑΣΤΕΡΙ) της κάτω Ιταλίας μαζί με τις γιορτινές ευχές μου για Υγεία, χαρές, αντοχές και κάθε καλό σε εσάς και τους αγαπημένους σας !!!</b><br />https://youtu.be/apJln6-a52M<br /><br /><br /><i><b>Ἀστέρι<br /><br />1. Μόλις που φτάνω σ’ αυτό το σπίτι<br />ευλογώ την πόρτα και το κατώφλι<br />ευλογώ τη μάνα και όλα τα παιδιά<br />και τον κύρη που είναι ο αρχηγός.<br />2. Ήρθαμε να σας φέρουμε το αστέρι<br />από το Κοριλάνο<br />και να μας δώσετε γρήγορα μποναμά.<br />Ήρθαμε να σας φέρουμε το αστέρι.<br />3. Ακόμη ευλογώ και το τσουκάλι,<br />τη χύτρα, την κουτάλα, τον τρίφτη,<br />που εκεί γίνεται το τυρί. Να γιατί:<br />ήρθαμε να σας φέρουμε τη χαρά.<br />4. Ωραία που ‘ναι τα σπίτια φτιαγμένα,<br />ωραίες οι πόρτες με όλα τα κλειδιά<br />και η κυρά που ‘ναι μια νεράιδα,<br />ήρθαμε να της φέρουμε τη χαρά.<br /></b></i><br /><br /><br /><b>Τον 8ο αι π.Χ. άποικοι από την Ελλάδα φθάνουν στα παράλια της Μεσημβρινής Ιταλίας και τις Σικελίας (Μεγάλη Ελλάδα). Το ήδη υπάρχον ελληνικό στοιχείο της Κάτω Ιταλίας τονώθηκε με την εγκατάσταση νέων αποίκων κατά τη Βυζαντινή περίοδο.<br /> Τα Κάλαντα αυτά, από το ελληνόφωνο χωριό Σαλέντο, λέγονται και \"Στρίνα\": Το νόμισμα των καλαντιστών λέγονταν στα βυζαντινά χρόνια «ευαρχισμός» ή «Στρίνα», από το λατινικό strena (στα λατινικά σημαίνει αίσιος οιωνός, αλλά και δώρο της πρωτοχρονιάς, ή «επινομίς» όπως το έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες - κοινώς μπουναμάς). Πολυπληθής μπάντα μεταφέρει το μήνυμα της Γέννησης από γειτονιά σε γειτονιά, ευλογώντας τη γη ώστε να είναι γόνιμη, αλλά και την πόρτα του σπιτιού, τη μάνα, τα παιδιά και τον αφέντη φυσικά, τον τζενεράλη.<br /> <br /> Στην εποχή μας υπάρχουν ελληνόφωνοι κάτοικοι που ομιλούν μία γλώσσα που έχει ρίζες την Αρχαία. Υπάρχουν κάποια κάλαντα που έφτασαν ως τις ημέρες μας και έχουν την ίδια φιλοσοφική εστίαση με την αρχαία κοσμοθεωρία, γεμάτα ευχές και χωρίς θρησκευτικές αναφορές.<br /> <br /> <br />Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο δρώμενο της Μαρίνας<a href="https://marinaslovelylife.com/"> ''Εκεί που ερωτεύομαι τη ζωή...''</a><br /><br />Ευχαριστώ Μαρίνα μου που μου έδωσες την δυνατότητα να συμμετέχω σε αυτό το υπέροχο δρώμενο. Γεμάτη χαρά και προσμονή , ανυπομονώ για την συνέχεια.</b></span><div><span style="font-size: medium;"><b><br /></b></span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/apJln6-a52M" width="320" youtube-src-id="apJln6-a52M"></iframe></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><br />Αstrina<br /><br />Arte pu ettasa ettu sti massaria<br />ivloo tin porta ce to limbitari<br />ivloo ti mmana c' ola ta pedia<br />apoi to ciuri pu ene o generali.<br /><br />Apoi' vo vloo ce to merciali<br />ti ccazza, ti skutedda, to rotuli<br />ce tis varti, varti merci na cai<br />irtame na tis kanome allegria.<br /><br />Oria pune ta spiddia fabricata<br />Orrie tes porte mola ta klidia<br />Ka i patruna pu ne mia fata<br />Irtame na tis kanome allegria.<br /><br />Irtame na sas ferme tin astrina<br />coriliana pu ti mate se tolo<br />e na mas doki presto ma to prima<br />irtame na sas ferme tin astrina.<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><p></p></div>Κλαυδίαhttp://www.blogger.com/profile/01273263921938607914noreply@blogger.com42tag:blogger.com,1999:blog-2165322750865893085.post-47547465733340483032020-10-18T08:19:00.002+03:002020-10-18T08:25:26.887+03:00ΝΑ ΔΙΝΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΙΡΝΕΙΣ ΑΓΑΠΗ....<br /><b><span style="font-size: medium;"><br /> Το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή είναι να μάθεις πώς να δίνεις αγάπη και πώς να την αφήνεις να έρχεται.</span></b><div><span style="font-size: medium;"><b><br /></b></span><div><b><span style="font-size: medium;">Morrie Schwartz</span></b></div><div><span style="font-size: medium;"><b><br /></b></span><div><span style="color: #555555; font-family: Roboto Slab, serif;"><span style="font-size: 16.8px;"><b><br /></b></span></span></div><div><span style="color: #555555; font-family: Roboto Slab, serif;"><span style="font-size: 16.8px;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjo2gA7IFkPoktj7Yu0GR_SwKnOpYgyvFUdgffBumYCJB-OG9faLZ90HSJxXXoGVnsBa4xdiP7KbHja4GtVktu8u8j6TI2u6dkX_Jo63QHBSeYpy-naxCW6Ti3hiigV5_AuUr0hggO67E8/s768/love-photos-wallpaper-5-768x480+%25281%2529.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="768" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjo2gA7IFkPoktj7Yu0GR_SwKnOpYgyvFUdgffBumYCJB-OG9faLZ90HSJxXXoGVnsBa4xdiP7KbHja4GtVktu8u8j6TI2u6dkX_Jo63QHBSeYpy-naxCW6Ti3hiigV5_AuUr0hggO67E8/w640-h400/love-photos-wallpaper-5-768x480+%25281%2529.jpg" width="640" /></a></div><br /><b><br /></b></span></span></div><div><span style="color: #555555; font-family: Roboto Slab, serif;"><span style="font-size: 16.8px;"><b><br /></b></span></span></div><div><span style="color: #555555; font-family: Roboto Slab, serif;"><span style="font-size: 16.8px;"><b><br /></b></span></span><br /><br />"Θα περιμένω μήνυμά σου, ότι έφτασες σπίτι.<br />Μου λείπεις.<br />Σου μαγείρεψα.<br />Θα περάσω σε λίγο να σου φέρω.<br />Έπεσε ο πυρετός;<br />Φόρεσε το κράνος μου.<br />Έχει αέρα σήμερα, μην βγεις για ποδήλατο.<br />Σου αρέσει; Στο χαρίζω!<br />Έκπληξη!!! Χρόνια πολλά!!!<br />Άστο, πάω εγώ να ανοίξω.<br />Κλείσε, θα σε πάρω εγώ, έχω μονάδες.<br />Πρόσεχε.<br />Σε κάλυψα, δεν πήρες απουσία.<br />Μην κλαις, με στεναχωρείς.<br />Πήγαινε εσύ με το ασανσέρ αφού δεν χωράει άλλο άτομο, ανεβαίνω με τα σκαλιά εγώ!<br />Άσε το κινητό να χτυπάει, συνέχισε αυτό που μου έλεγες.<br />Φύγε εσύ, θα πω ότι το έκανα εγώ. Φύγε!<br />Είμαι από έξω, άνοιξε το παράθυρό σου.<br />Αυτό το λουλούδι είναι για εσένα.<br />Πώς πήγε σήμερα στη δουλειά;<br />Αν δεν καπνίσεις σήμερα, θα έχεις μία έκπληξη!<br />Σε έχω καλέσει 100 φορές. Ανησύχησα.<br />Πώς κοιμήθηκες;<br />Χόρτασες;<br />Πάρε και από το δικό μου.<br />Σου αγόρασα αυτή τη σοκολάτα, θυμάμαι που μου είχες πει ότι είναι η αγαπημένη σου.<br />Έλα εδώ να σου κάνω μασάζ.<br />Σου έφτιαξα θερμοφόρα, θα σου κάνει καλό στον πόνο.<br />Πώς νιώθεις;<br />Τί σκέφτεσαι;<br />Σε κάλεσα γιατί ήθελα να σε ακούσω, δεν έγινε κάτι σοβαρό.<br />Πιες κι εσύ νερό, στην υγεία μας!<br />Μην τρέχεις στον δρόμο.<br />Φόρα την ζώνη σου.<br />Σου έστιψα πορτοκαλάδα.<br />Εχθές άκουσα αυτό το τραγούδι και σε σκέφτηκα..<br />Κράτα με, μην πέσεις.<br />Είναι βράδυ και επικίνδυνα, θα περάσω εγώ να σε πάρω, μην βγαίνεις με τα πόδια.<br />Ότι χρειαστείς, είμαι εγώ εδώ.<br />Θα σε βοηθήσω εγώ με την εργασία σου, θα την προσπαθήσουμε μαζί.<br />Μην βάζεις μόνο λάδι, βάλε πρώτα αντιηλιακό.<br />Διάβασες για αύριο;<br />Κλείνω το θερμοσίφωνο.<br />Μπες για μπάνιο πρώτη εσύ τώρα που έχει ζεστό νερό, θα μπω μετά εγώ.<br />Φορά το μπουφάν μου, δεν κρυώνω.<br />Έφαγες σήμερα;<br />Μην καμπουριάζεις.<br />Καλημέρα.<br />Καληνύχτα.<br />Αν είσαι τυχερός και αγαπάς, έχεις σίγουρα αναφέρει κάποια από τις προηγούμενες φράσεις.<br />Αν είσαι τυχερός και αγαπιέσαι, έχεις σίγουρα απαντήσει σε μία από αυτές τις φράσεις.<br />Αν είσαι τόσο τυχερός...μην ξεχάσεις ποτέ πόσο τυχερός είσαι.<br />Μην εκμεταλλευτείς το άτομο που σε αγαπά.<br />Να είσαι μαλακός μαζί του, ήρεμος, στοργικός.<br />Μην το πληγώσεις.<br />Σκέψου προτού πράξεις.<br />Δείξε του πόσο τον αγαπάς κι εσύ.<br />Δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα στη ζωή από το να βιώνεις και να δείχνεις την αγάπη..."<br />(Via: Akrivi Kollia)<br /><div class="o9v6fnle cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x c1et5uql ii04i59q" style="animation-name: none; margin: 0.5em 0px 0px; overflow-wrap: break-word; transition-property: none;"><div dir="auto" style="animation-name: none; font-family: inherit; font-size: 15px; transition-property: none;"><b><br /></b></div><div dir="auto" style="animation-name: none; background-color: white; color: #050505; font-family: inherit; font-size: 15px; transition-property: none; white-space: pre-wrap;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgyzfOBVNC9cwbmmmweLBhSRacaesUKE3KyWmOYGXWOMDDxoTa1iFnWkJgFsl-aNqaUJaWm8r8bmkQKZRVZnhm-UpYkVpjhbyzgT8qt9wfas_-_E41fiUzWhaWXzBcU6AhgM6iphTgN20A/w480-h640/25CE259525CE259925CE259A25CE259F25CE259D25CE259525CE25A325CE259C25CE259525CE259B25CE259F25CE259325CE259925CE2591019-giortazo.gr_.jpg" width="480" /></div><br /><b><br /></b></div><div dir="auto" style="animation-name: none; background-color: white; color: #050505; font-family: inherit; font-size: 15px; transition-property: none; white-space: pre-wrap;"><b><br /></b></div><div dir="auto" style="animation-name: none; background-color: white; color: #050505; font-family: inherit; font-size: 15px; transition-property: none; white-space: pre-wrap;"><b><br /></b></div><div dir="auto" style="animation-name: none; background-color: white; color: #050505; font-family: inherit; font-size: 15px; transition-property: none; white-space: pre-wrap;"><b><br /></b></div><div dir="auto" style="animation-name: none; background-color: white; color: #050505; font-family: inherit; transition-property: none; white-space: pre-wrap;"><b><span style="font-size: medium;"><span style="color: #555555; font-family: "Roboto Slab", serif; white-space: normal;">Το να αγαπιέσαι βαθιά από κάποιον σου δίνει δύναμη, όμως το να αγαπάς κάποιον βαθιά σου δίνει θάρρος.</span></span></b></div><div dir="auto" style="animation-name: none; background-color: white; color: #050505; font-family: inherit; transition-property: none; white-space: pre-wrap;"><b><span style="font-size: medium;"><br style="box-sizing: border-box; color: #555555; font-family: "Roboto Slab", serif; white-space: normal;" /><span style="box-sizing: border-box; color: #555555; font-family: "Roboto Slab", serif; white-space: normal;">Lao Tzu</span></span></b></div></div></div></div></div>Κλαυδίαhttp://www.blogger.com/profile/01273263921938607914noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-2165322750865893085.post-77582426147739877422020-10-02T18:20:00.004+03:002020-10-03T08:18:40.181+03:00ΛΕΜΟΝΙΑ η προσφυγοπούλα<p> Η συμμετοχή μου σηματοδοτεί την έναρξη της 6ης ΦΩΤΟΣΥΓΓΡΑΦΙΚΗΣ ΣΚΥΤΑΛΗΣ που οργανώνει η Μαίρη από την ΓΗΙΝΗ ΜΑΤΙΑ.https://ghinimatia.blogspot.com/ Την φωτό και την λέξη ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ διάλεξε γιά εμένα η Ελένη Φλογερά και την ευχαριστώ πολύ γιατί η επιλογή της μου χάρισε έμπνευση που ξεδιπλώθηκεεεε......αρκετά και ελπίζω να μην αγανακτήσετε διαβάζοντας....Αν αντέξετε πάντως θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλιά σας...</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcq0OUOhODdZHtp0Zsedei_0UnruFdt10aeuIW96sKR5ps1UNTdMmMcIDGl8jo-AIR29DGaWFmjbPBB4RE4X1ebqrNA8w7hF_tO7aPT9e3F36mcipWjJSKfWQG7LYChO7r1BREyuH9ImY/s324/thumbnail.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="324" data-original-width="324" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcq0OUOhODdZHtp0Zsedei_0UnruFdt10aeuIW96sKR5ps1UNTdMmMcIDGl8jo-AIR29DGaWFmjbPBB4RE4X1ebqrNA8w7hF_tO7aPT9e3F36mcipWjJSKfWQG7LYChO7r1BREyuH9ImY/s320/thumbnail.jpg" /></a></div><br /><p class="MsoNormal"><br /></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Τι μέρα και τούτη !!! Η Μυρτάλη ανέβαινε με βιάση το
πετρώδες μονοπάτι και η καρδιά της βροντοχτυπούσε στο στήθος, αγωνιούσε αν και ήξερε
που θα τους βρεί, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τη μάνα της, τη
Λεμονιά του ΄Ομηρου και τον χαμένο αδελφό της τον Νώντα που είχε έρθει μαζί με
τον αδελφό της τον Οδυσσέα μόλις το προηγούμενο βράδι….Πόσα δάκρυα, πόση
συγκίνηση , πόσος πόνος σ΄αυτό το<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>σμίξιμο των αδελφών μετά από 50 χρόνια !!! Ολη νύχτα σιγομιλούσαν
αγκαλιασμένοι κλαίγοντας ασταμάτητα από χαρά… Νωρίς το πρωϊ πήγανε και άναψαν
κεριά στην εκκλησία, προσκύνησαν όλες τις εικόνες και μετά πέρασαν από το
κοιμητήριο, η Λεμονιά ήθελε να αναγγείλει τα χαρμόσυνα νέα στον Ομηρο….<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Νωρίς το απόγευμα πήγαν όλοι μαζί της στον
Συμβολαιογράφο και ήξεραν όλοι καλά, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>πως αυτή ήταν από τις σπουδαιότερες μέρες της
ζωής της….χρόνια την καρτερούσε και είχε υπομείνει πολλά μέχρι να την αξιώσει ο
Θεός να λευτερωθεί η ψυχή της όπως έλεγε…. Ο Οδυσσέας και ο Νώντας είχαν ήδη
κανονίσει την αγορά του κτήματος στο όνομά της, όμως δεν της αποκάλυψαν ότι είχαν
ήδη πληρώσει τα συμφωνημένα….σε συνεννόηση με τον Συμβολαιογράφο<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>όμως, θα την άφηναν να πιστεύει ότι πλήρωσε
μόνη της το αντίτιμο.....<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Τεσσάρων χρονών,<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>κρατημένη από το χέρι του μεγάλου της αδελφού, του Επαμεινώνδα βρέθηκε
μέσα στην κοσμοχαλασιά της Σμύρνης, εκείνες τις άγριες κι αλησμόνητες μέρες….Η
μάνα της , λεχώνα μόλις 15 ημερών , στο σπίτι με την πρωτοκόρη της, την 13χρονη
Περσεφόνη, τα δύο μικρότερα παιδιά ο Μιλτιάδης και η ΄Αρτεμις μαζί με την
γιαγιά Καλυψώ στο κτήμα τους έξω από την πόλη….γιά να μαζέψουν τα σύκα ….ο
πατέρας της, έμπορος κρασιών ,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ούτε που
ήξερε που βρισκόταν εκείνη την ημέρα….<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Ξαφνικά βρέθηκε μόνη μέσα σ΄ένα πλήθος που έτρεχε
αλαφιασμένο και πανικόβλητο προς την προκυμαία καθώς έχασε την ασφάλεια και το
ζεστό κράτημα του αδελφικού χεριού…..Παραζαλισμένη άρχισε να κλαίει και να
φωνάζει « Νώντα ! Νώντα !...» αλλά η φωνή της πνιγότανε μέσα στη βουή του
πλήθους και ούτε που κατάλαβε πως βρέθηκε <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>σ΄ένα πλεούμενο καθισμένη πάνω σε μπόγους δίπλα σε μια κουλούρα σχοινιών που μύριζαν έντονα ψαρίλα….<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Εκλαιγε και ψέλιζε το όνομα του αδελφού της, της μάνας της,
της γιαγιάς Καλυψώς… χωρίς να την ακούει κανείς….ώρες πέρασαν κι
αποκαμωμένη,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>κάποια στιγμή αποκοιμήθηκε.
Όταν ξύπνησε είχε αρχίσει να χαράζει, πεινούσε , διψούσε, η μυρωδιά του καπνού
ανακατεμένη μ΄αυτή της θάλασσας είχε γεμίσει τα πνευμόνια της και ήταν τόσο
φοβισμένη….όλα γύρω της άγνωστα και το κούνημα του πλεούμενου της έφερνε
ζαλάδα…..παραδίπλα διέκρινε μια οικογένεια… 2-3 παιδιά κοιμόντουσαν πάνω σε
μπόγους , δίπλα τους η γιαγιά<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>κρατούσε
ένα μικρό στην αγκαλιά της και στήριζε την κόρη της που θήλαζε ένα λεχούδι…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Ο χρόνος κυλούσε, ο ήλιος ανέβηκε ψηλά , ασυναίσθητα έβαλε το
χέρι στην τσέπη της ποδιάς της ….ο Νώντας της την είχε γεμίσει με φουντούκια,
στραγάλια, καρύδια, σταφίδες…..έκλαιγε μασουλώντας ένα καρύδι μέχρι που είδε τα
μάτια των παιδιών απένταντί της, στηλωμένα επάνω της…..πλησίασε και έβαλε το
χέρι στην τσέπη, τους πρόσφερε από τα<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>λιγοστά καλούδια της . Η γιαγιά την ρώτησε: <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">« Ποια είσαι εσύ, πού θε είσαι ;;;» <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Είμαι η Λεμονιά απάντησε μέσα στ΄αναφυλλητά της ….είμαι του
Περικλή με τα κρασιά….<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Και πούθε βρέθηκες
εδώ μονάχη σου;;;» <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Δεν είχε απάντηση σ΄αυτή την ερώτηση έτσι έμεινε
σιωπηλή….Ούτε που μπόρεσε να λογαριάσει πόσο κράτησε αυτό το ταξίδι , όμως όταν
ήρθε η ώρα ν΄αποβιβαστούν η γιαγιά της είπε : «Λεμονιά κρατήσου από το φουστάνι
μου» κι αυτό έκανε. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Εζησε μαζί τους τις κακουχίες της προσφυγιάς μέχρι τα 8 της
χρόνια, έγιναν η οικογένειά της. Η γιαγιά Βιργινία, η κόρη της η Ιοκάστη και τα
παιδιά : Ο Παναγής, η Ροδάμνη, η Χαρίκλεια και ο μικρός<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>, που αν και αβάπτιστος τον φώναζαν Λευτέρη.
Τότε πρωτάκουσε την λέξη «ελευθερία» η Λεμονιά. Όταν βρέθηκαν σ΄εκείνο τον ξένο
τόπο που όμως , όπως είπε η γιαγιά Βιργινία «τουλάχιστον εδώ θα είμαστε
ασφαλείς και θα έχουμε ελευθερία».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Η γιαγιά ξενοδούλευε όπου εύρισκε, η Ιοκάστη που είχε μια
έμφυτη επιδεξιότητα στα χέρια , κατάφερε να εξελίξει το ταλέντο της και έγινε
περιζήτητη από τις αρχόντισσες του τόπου για τα χτενίσματα και την περιποίηση
των μαλλιών τους. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Ετσι όταν στο αρχοντικό των Μπρατσέων ζήτησαν μια μικρή για
παρακόρη….εκείνη πρότεινε την Λεμονιά. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;">Καθαρή και φρεσκολουσμένη με το μπαλωμένο της φουστανάκι, </span>ένα πρωϊνό, η 8χρονη Λεμονιά με τον μικρό της μπόγο, βρέθηκε σε έναν αλλιώτικο κόσμο, πολύ
διαφορετικό από αυτόν του πατρικού της, που τον είχε σχεδόν ξεχάσει και
της<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>προσφυγικής παράγκας που μοιραζότανε
με την θετή της οικογένεια….Τους αποχωρίστηκε με πόνο και δάκρυα, ήξερε όμως
πως δεν μπορούσε να μείνει για πάντα μαζί τους.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Με τους Μπρατσέους έζησε μέχρι τα 17 της….μεγάλη οικογένεια,
γιαγιάδες, θειάδες, παιδιά, ανήψια, ξαδέλφια…..τραπεζώματα, βεγγέρες….Οι άνδρες
της οικογένειας ήταν παλατιανοί με υψηλές θέσεις, οι γυναίκες αριστοκράτισσες ,
εκλεπτυσμένες και ….απαιτητικές.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Εχοντας
έμφυτη εξυπνάδα και σιδερένια θέληση, η Λεμονιά κατάφερε κι<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>έμαθε γράμματα παρακολουθώντας τα μαθήματα
των παιδιών της οικογένειας…..δάσκαλοι μπαινόβγαιναν στο σπίτι κι εκείνη
φρόντιζε να βρίσκεται τριγύρω πότε σιδερώνοντας βουνά ασπρόρουχα, πότε
τρίβοντας ασημικά, γυαλίζοντας παπούτσια, μαντάροντας κάλτσες…..ότι άκουγε το
κατέγραφε επιμελώς και της φαινόταν περίεργο που δυσκολεύονταν τόσο<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τα αρχοντόπουλα με την προπαίδεια, την
ιστορία, την γεωγραφία και την κλίση των ουσιαστικών και των ρημάτων….τις
αντωνυμίες…..Μάζευε τα πεταμένα χαρτιά και τα λιωμένα μολύβια και στο μικρό
καμαράκι κάτω από την σκάλα της κουζίνας που μοιραζότανε με την Κατίνα την
μεγαλύτερη παρακόρη της οικογένειας και έγραφε ...., αφού έμαθε μονάχη της το αλφάβητο , λέξεις και προτάσεις αρχικά και στη συνέχεια όσα είχε μπορέσει να συγκρατήσει από τα μαθήματα....<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Βοηθούσε όποτε μπορούσε και την μαγείρισσα την κυρά Ευθαλία
και μάθαινε όσα της έδειχνε, ενώ πολύ πρόθυμα έκανε όλα τα θελήματα που της
ανέθεταν. Ο καλός της χαρακτήρας και η φυσική της εξυπνάδα και ευγένεια την
έκαναν πολύ αγαπητή σε όλους και η ζωή της κυλούσε στους ρυθμούς του αρχοντικού
με πρόγραμμα και υποχρεώσεις…..πολλές υποχρεώσεις. Τον χειμώνα στην Αθήνα, τα
καλοκαίρια στο μεγάλο κτήμα στο νησί….Εκείνο το καλοκαίρι γνώρισε τυχαία τον
΄Ομηρο…..Τον είχε συστήσει ένας καθηγητής για να κάνει ιδιαίτερα μαθήματα στον
μικρότερο γιό και τις 2 ανηψιές του Ευκλείδη Μπρατσέου.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Ερωτας με την πρώτη ματιά. Συνέβη στ ΄αλήθεια και η αθώα και
άμαθη Λεμονιά βίωσε με τρόμο το πρωτόγνωρο συναίσθημα. Ο Ομηρος 9 χρόνια
μεγαλύτερός της, επίσημα ζήτησε το χέρι της από τον Ευκλείδη Μπρατσέο για να
εισπράξει την άρνησή του. Δεν το έβαλε κάτω, επανήλθε σε λιγότερο από ένα χρόνο
αργότερα….και πάλι<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ο Ε. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Μπρατσέος ισχυρίστηκε ότι η Λεμονιά είναι
ακόμη μικρή και έχει πολλές υποχρεώσεις σαν έμπιστη της οικογένειας….<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Για την τρίτη και τελευταία απόπειρα,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μεταχειρίστηκε ένα τέχνασμα…..με το οποίο
είχε συγκατατεθεί και η Λεμονιά . Ενημέρωσε τον<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Αριστοκλή Μπρατσέο<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αυτή τη φορά. ότι η σχέση είχε προχωρήσει και
ότι ο γάμος<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>έπρεπε να επισπευσθεί,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>……οπότε προ του τετελεσμένου ο Αριστοκλής
Μπρατσέος έδωσε την συγκατάθεσή του αφού βεβαίως κατσάδιασε την Λεμονιά με μάλλον
ήπιο τρόπο : «Λεμονιά γνωρίζεις ότι σε θεωρούμε μέλος της οικογενείας μας και
απολαμβάνεις όλα αυτά τα χρόνια την εκτίμηση και την εμπιστοσύνη μας….μάλιστα
μην αμφιβάλεις ότι θα φροντίζαμε και για την αποκατάστασή σου με άτομο
αξιοπρεπές και καλού χαρακτήρος…..η μητέρα μου μάλιστα είχε ήδη υπόψη κάποιον
κατάλληλο…αλλά τέλος πάντων οφείλομεν να αντιμετωπίσωμεν τα γεγονότα…….Μας
εξέπληξε η προκύψασα κατάστασις αλλά……..υπάρχουν και τα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ηλικιωμένα άτομα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>της οικογενείας που<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>έχουν την ανάγκην των φροντίδων σου, η μητέρα
μας, η θεία Ελεονώρα, η θεία Καλλισθένη…. » <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Η Λεμονιά με χαμηλωμένα μάτια άκουγε σιωπηλή, την είχε
προειδοποιήσει ο ΄Ομηρος ότι σίγουρα θα υπήρχε<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>αναφορά στις ανάγκες της οικογένειας και ψυχολογική πίεση,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αλλά το μόνο που θα έπρεπε να την απασχολεί
δεν ήταν παρά να κάνει το επόμενο μεγάλο βήμα στην ζωή της !!!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Και το έκανε !!! Ντύθηκε νύφη με ένα από τα βραδινά φορέματα
της αρχόντισσας που προς μεγάλη της έκπληξη, της παραχωρήθηκε με χαρά και
προικίστηκε με<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μερικά είδη οικοσκευής,
κάμποσα ασπρόρουχα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και 80 λίρας χρυσάς
!!! Η Θεία Ελεονώρα της χάρισε ένα χρυσό βραχιόλι , η θεία Καλλισθένη ένα
μενταγιόν με σάπφειρον κυανόν και η γιαγιά<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>έναν χρυσό σταυρό με χοντρή χρυσή αλυσσίδα και ένα εικόνισμα της
Παναγίας βρεφοκρατούσας. Η κυρά Ευθαλία της έφερε ένα μεγάλο τέντζερη κι ένα
τηγάνι τυλιγμένα σε ένα καρώ τραπεζομάντηλο και η Κατίνα δυό προσόψια κεντημένα
στο χέρι και μία τσάντα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο ΄Ομηρος διορίστηκε δημοδιδάσκαλος σ΄ένα
παραθαλάσσιο χωριό , εκεί οι Μπρατσέοι, σ έναν ορμίσκο μια σταλιά, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>διατηρούσαν ένα μικρό κτίσμα που παλιά
χρησιμοποιούσαν σαν<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«σαπουναριό» και
αργότερα ο <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μικρότερος γιός της κυρά
Κατίνας φύλαγε το βαρκάκι του. Τους το παραχώρησαν γιά να στήσουν το σπιτικό τους.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Αρχικά εγκαταστάθηκαν σ΄ένα δωμάτιο πάνω από το
υποδηματοποιείο/ τσαγκάρικο του Ευάγγελου . Η μάνα του , η κυρά Γεσθημανή ,
νοίκιαζε δυό δωμάτια του σπιτιού της ενώ κρατούσε για εκείνη και τον γιό της ,
δυό κάμαρες και μια ευρύχωρη σάλα/τραπεζαρία. . Στο διπλανό δωμάτιο,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>έμενε ένας ναυτικός όποτε ξεμπάρκαρε στο
νησί.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Ο Ομηρος γεμάτος συγκίνηση και ενθουσιασμό ανέλαβε τα
καθήκοντά του με αφοσίωση στο έργο και τους μαθητές του, η Λεμονιά μετά το
φορτωμένο πρόγραμμα του αρχοντικού, βρέθηκε σχεδόν άπραγη και άρχισε τις βόλτες
στα ακρογιάλια και τα απόκρημνα βράχια απολαμβάνοντας μια πρωτόγνωρη ελευθερία
! Φρόντιζε και την κυρά Γεσθημανή που είχε, λόγω της ηλικίας της, κινητικά
κυρίως προβλήματα, όμως απολάμβανε την συντροφιά της γιατί ήταν γυναίκα <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>καλλιεργημένη από αρχοντοοικογένεια που
βρέθηκε σ΄αυτόν τον τόπο γιατί αγάπησε και παντρεύτηκε τον Αυξέντιο τον
υποδηματοποιό ! « Πρόσεξε της τόνισε, ο Αυξέντιος ήταν υποδηματοποιός
σπουδασμένος στο εξωτερικό, δεν ήταν απλός τσαγκάρης….. είχε το καλύτερο
κατάστημα στη Χώρα ,όμως αρρώστησε σοβαρά από τα νεφρά του και<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ήρθαμε εδώ γιατί είχε πηγή με καλό νερό ……Δυό
παιδιά έχασα , ένα αγόρι κι ένα κορίτσι, γεννήθηκαν νεκρά και τα δύο…..όμως η
Παναγία άκουσε τις προσευχές μας και μας χάρισε τον Ευάγγελο» …..Η Κυρά
Γεσθημανή της έμαθε να πλέκει με τις βελόνες και το βελονάκι «πρόσεχε τους
πόντους, ισομεγέθεις….μην σφίγγεις πολύ το νήμα….μην το αφήνεις πολύ χαλαρό….»
Πλέκοντας με τα πολύχρωμα νήματα,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>η
Λεμονιά απελευθέρωσε την δημιουργικότητά της και γνώρισε μιά εντελώς
διαφορετική μορφή ελευθερίας που την γέμισε ικανοποίηση !!! <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Τα απογεύματα ο Ομηρος μελετούσε και προετοίμαζε τα μαθήματα
της επομένης<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>καθισμένος στην μια άκρη
του τραπεζιού κι εκείνη έπλεκε καθισμένη απέναντί του…..που και που σήκωναν και
οι δυό τα μάτια τους και τα βλέμματά τους γεμάτα τρυφερότητα
διασταυρώνονταν…Λεμονή μου ψιθύριζε εκείνος….΄Ομηρε αγαπημένε μου…..έλεγε
εκείνη<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ψιθυριστά…..<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Τα Σαββατοκύριακα έκαναν περιπάτους και προσπαθούσαν με την
βοήθεια του Νικήτα του μάστορα και του γιού του του Θρασύβουλου,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>που αν και κωφός εκ γενετής ήταν άριστος
χτίστης, σοβατζής και βαφέας, να συμμαζέψουν το Σαπουναριό και να το
μετατρέψουν σε κατοικήσιμο σπίτι !!! Πράγμα που το κατάφεραν μετά από ενάμισι
χρόνο περίπου με πολύ κόπο και αρκετή προσωπική δουλειά…..<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Εκεί έστησαν το φτωχικό σπιτικό τους και στέγασαν την αγάπη
τους…..με <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>την προίκα της Λεμονιάς, μία
γκαζιέρα, μερικά πιατικά, έναν τέντζερη κι ένα τηγάνι, ένα διπλό σιδερένιο
κρεββάτι, ένα μεγάλο ξύλινο τραπέζι , 6 καρέκλες 3 σκαμνιά, τα βιβλία του
Ομηρου,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τα προικώα ασπρόρουχα, τα
μαλλιά, τις βελόνες και τα βελονάκια της Λεμονιάς….<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Εκεί γεννήθηκε ο Οδυσσέας, ο πρωτότοκός τους, δύο χρόνια
αργότερα, ο Αχιλλέας, τρίτη γέννα η Ανδρομάχη, τέσσερα χρόνια αργότερα η
Μυρτάλη και τελευταίος<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ο Έκτορας… Τα
παιδιά τους, ο μεγαλύτερος θησαυρός τους !!!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Ο ΄Ομηρος παράλληλα με την διδασκαλία, ασχολήθηκε και με την
γή….του άρεσε να σκάβει, να φυτεύει …..αν και το χώμα στο νησί ήταν ξερό και
γεμάτο πέτρες, εκείνος το έβαλε σκοπό να φτιάξει ένα μπαξέ, ένα μικρό μποστάνι
για να εξασφαλίσει στην οικογένεια τ΄αναγκαία , αλλά και για να έχει την χαρά
της ενασχόλησης με την καλλιέργεια…..Ετσι νοίκιασε ένα κομμάτι γης παραδίπλα
από το σπιτικό τους κι άρχισε μεθοδικά, με υπομονή και υπέρμετρους κόπους να
σκάβει, να σκαλίζει, να ποτίζει την άνυδρη και σκληρή γή και να φυτεύει……είχε
ένα πάθος με τις λεμονιές…..έφτιαχνε τοιχαλάκια, πέτρα πέτρα, ώστε να τους
δημιουργεί μια προστατευτική αγκαλιά και να τις προφυλάσσει από τους<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Αιγαιοπελαγίτικους αέρηδες και τα
μπουρίνια….κι εκείνες ξεπετάγονταν σιγά σιγά καταπράσινες και έδιναν τους
μυρωδάτους καρπούς τους απλόχερα….δίφορες οι περισσότερες, ανταπέδιδαν την
φροντίδα με θαυμαστή παραγωγή των μοσχομυριστών καρπών τους.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Ομορφα χρόνια….ώσπου ήρθαν και τα δίσεκτα, τα δύσκολα και τα
αφόρητα….ένα απόγευμα Φθινοπώρου </span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 18.6667px;">ο Οδυσσέας</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 18.6667px;"> </span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;">, </span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 18.6667px;"> </span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 18.6667px;">βρήκε</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 18.6667px;"> </span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;">τον ΄Ομηρο ξέπνοο , πεσμένο στην ρίζα μιας
λεμονιάς…..κρατούσε ακόμη το κλαδευτήρι στο παγωμένο χέρι του…..η Ανδρομάχη
αρρώστησε στα 14 χρόνια της , χωρίς οι γιατροί να μπορέσουν να κάνουν διάγνωση
και μετά από μία εβδομάδα με υψηλό πυρετό, βυθισμένη σχεδόν σε κώμα,
ταξίδεψε</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt; mso-spacerun: yes;"> </span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;">στον ουρανό γιά να συναντήσει
τους παππούδες και τον πατέρα της…..</span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Η Λεμονιά τότε άρχισε να ξυπνάει τις νύχτες παγωμένη,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>με την αίσθηση της απώλειας τόσο έντονη και
βαριά που την έκανε να ξημερώνεται πνιγμένη στα δάκρυα….είχε ξανά την αίσθηση
του παιδικού της χεριού που βρέθηκε ξαφνικά μέσα σ΄εκείνον το χαλασμό, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ελεύθερο….Το παγωμένο μαξιλάρι δίπλα της ,
υπογράμμιζε την απουσία του Ομήρου και η θέα του άδειου κρεββατιού της
Ανδρομάχης της τρύπαγε τα σωθικά…..Κάποιο βράδυ της φάνηκε ότι χτύπησε η πόρτα
και ήρθε η μάνα της με το μωρό στην αγκαλιά και ο Νώντας πρόβαλλε απλώνοντας το
χέρι του να την πάρει, να πάνε στον πατέρα,<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>που τους περίμενε μαζί με την γιαγιά και τ΄άλλα αδέλφια της στο
καϊκι…..να φύγουν μακριά από τον κίνδυνο….να αναζητήσουν την ελευθερία…..<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Ένα απόγευμα που μάζευε λεμόνια στο μεγάλο κοφίνι, την έπιασε
μια ζαλάδα, τα μάτια της θάμπωσαν και σχεδόν λιποθύμησε και της φάνηκε πως εκεί
στο πεζούλι που συνήθιζε να κάθεται με τον Ομηρο καμαρώνοντας τις λεμονιές και ατενίζοντας το πέλαγος
στο βάθος, τον είδε ολοζώντανο να κουβεντιάζει με τους Μπρατσέους<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>…κι εκείνη αισθάνθηκε άβολα που ήταν
απεριποίητη , με ένα ξεθωριασμένο μαντήλι στα μαλλιά και λασπωμένα παπούτσια κι έκανε ασυναίσθητα μιά προσπάθεια να συμμαζέψει τα μαλλιά της και να κρύψει την παλιά μπαλωμένη ποδιά της….<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Ο Οδυσσέας ήταν αποφασισμένος να μπαρκάρει. Τους το είχε
δηλώσει από νωρίς και ο πατέρας του την είχε προειδοποιήσει…: «.είναι στη φύση
του τα ταξίδια και η θάλασσα….δεν μπορούμε να τον εμποδίσουμε»….έτσι δέχτηκε
την απόφασή του στωϊκά…ο Αχιλλέας πάλι έδειξε νωρίς την κλίση του στα γράμματα,
Δάσκαλος ήθελε να γίνει σαν τον πατέρα του κι εκείνη για να στηρίξει την
οικογένεια και τα όνειρα των παιδιών της,<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>ρίχτηκε με πάθος στην φροντίδα του μικρού τους κτήματος, άρχισε να
φτιάχνει γλυκό λεμόνι που σε λίγο έγινε περιζήτητο σ΄όλο το νησί και αξιοποίησε
την συνταγή που της είχε εμπιστευτεί η κυρά Γεσθημανή κι έφτιαχνε εκείνο το
περίφημο Λιμοντσέλο τόσο πετυχημένα , που δεν πρόφθαινε τις παραγγελίες….<o:p></o:p></span></p>
<p style="margin-bottom: 14.4pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 14.4pt; vertical-align: baseline;"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 14pt;">Η
Μυρτάλη μεγάλωνε και η ομορφιά και οι χάρες της επίσης……από τα 15 της άρχισαν
να έρχονται τα προξενιά. Είχε γίνει άξια πλέκτρια και κεντήστρα …..ζωγράφιζε,
έγραφε ποιήματα και ξεχώριζε ανάμεσα στις συνομίληκές της για τον συγκροτημένο
χαρακτήρα και τους καλούς της τρόπους. Αυτή φρόντισε στον τάφο της αδελφής της
να γραφτούν οι στίχοι του<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Κ. ΠΑΛΑΜΑ από
το ποίημα Ο Θάνατος της Κόρης<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>:<o:p></o:p></span></p>
<p style="margin-bottom: 14.4pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 14.4pt; vertical-align: baseline;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 11pt; mso-bidi-font-size: 14.0pt;">«</span></i></b><b><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="background: rgb(242, 239, 232); color: #474534; font-size: 11pt; mso-bidi-font-size: 8.5pt;">Η θεία του παντός
δικαιοσύνη<br />
η ολάγρυπνη, την άφραστην ανάπαυση σου δίνει<br />
γιατί από τη στιγμή τη μακρινή που ήρθες, ξεχώρισες<br />
ψυχή λευκή σαν γαλαξίας απ’ τη γαλήνη της ανυπαρξίας,<br />
άδολη, πάναγνη έζησες, έλαμψες, μοσχομύρισες.<o:p></o:p></span></i></b></p>
<p style="background: rgb(242, 239, 232); margin-bottom: 14.4pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 14.4pt; vertical-align: baseline;"><strong><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="color: #474534; font-size: 11pt; mso-bidi-font-size: 8.5pt;">Γι αυτό μες’ τη γαλήνη την παντοτινή,</span></i></strong><b><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="color: #474534; font-size: 11pt; mso-bidi-font-size: 8.5pt;"><br />
<strong><span face=""Arial","sans-serif"">μες’ στην ασάλευτη
γαλήνη εγύρισες.»<o:p></o:p></span></strong></span></i></b></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Είχε μια έμφυτη ευγένεια και καλοσύνη αυτό το παιδί που δεν
περνούσαν απαρατήρητα….Εγινε Νοσηλεύτρια και υπηρέτησε τον πάσχοντα άνθρωπο για
όλη της την ζωή…..παντρεύτηκε σε σχετικά μεγάλη ηλικία,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>έναν γιατρό χωρίς να αποκτήσουν παιδιά.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Ο ΄Εκτορας το στερνοπαίδι της, έγινε Μηχανικός , Ναυπηγός
για την ακρίβεια. Από μικρός έδειξε την κλίση του για τα πλεούμενα, δεν ήτανε
γεννημένος ταξιδευτής σαν τον αδελφό του αλλά κατασκευαστής. Εκείνο το μικρό
βαρκάκι του γιού της κυρά Κατίνας, φυλαγμένο για χρόνια στο μικρό υπόστεγο πίσω
από το σπιτάκι τους, το είχε καλαφατίσει, του είχε φτιάξει καινούργιο τιμόνι
και κουπιά, είχε βάλει κι ένα πανάκι άσπρο και μαζί με τον Οδυσσέα πήγαιναν για
ψάρεμα….<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Ο Ομήρος τους καμάρωνε και καθησύχαζε τους φόβους
της…".άστους να ακολουθήσουν την κλίση και τα΄όνειρό τους….." έτσι έγινε… και τα
χρόνια κυλούσαν με τις χαρές και τις λύπες να μπαινοβγαίνουν στο σπιτικό και
την ψυχή της….Παρακαλούσε την Παναγία και τους Αγίους να είναι καλά στα πόδια
της, να είναι καλά και να προκόψουν τα παιδιά της , <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ν΄αξιωθεί να δεί εγγόνια και να αποκτήσει επί
τέλους<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>εκείνο το μικρό κομμάτι γης, το
κτηματάκι που ανάσταινε τις λεμονιές της !!!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Οι αρχικοί ιδιοκτήτες είχαν πεθάνει από χρόνια και οι
κληρονόμοι βλέποντας την φροντίδα και την ομορφιά εκείνης της χέρσας βραχώδους
γής που είχε μεταμορφωθεί σε μικρό Παράδεισο, αξίωναν όλο και μεγαλύτερο
ενοίκιο κάθε τόσο….<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Της είχε γίνει εμμονή η απόκτηση αυτής της γής…..μάζευε
δεκάρα δεκάρα , σε μια παλιά κάλτσα, όσα μπορούσε να εξοικονομήσει ώστε κάποια
στιγμή να μπορέσει να την αγοράσει…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Στο μεταξύ τα παιδιά της είχαν<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>άλλη εμμονή…. να βρούν τις άκρες της ζωής της
κι είχαν αρχίσει μυστικά να ερευνούν το παρελθόν, σε μια προσπάθεια…να
συνδέσουν το παρελθόν με το παρόν….<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Η Μυρτάλη αναζήτησε και βρήκε τους Μπρατσέους….όσους είχαν
απομείνει δηλαδή….οι κόρες είχαν παντρευτεί και ζούσαν η μία στην Αθήνα και η
άλλη στο εξωτερικό, ο μεγάλος γιός είχε γίνει Δικηγόρος, ο μικρός Στρατιωτικός, τα ανήψια είχαν τοποθετηθεί
σε δημόσιες θέσεις σε Υπουργεία…οι ανηψιές είχαν παντρευτεί στρατιωτικούς και
Δημόσιους Λειτουργούς. Η κυρά Ευθαλία είχε συχωρεθεί δυό χρόνια μετά τον γάμο
της Λεμονιάς και η Κατίνα είχε παντρευτεί το καλό της, έναν παραγιό στο μεγάλο
Παντοπωλείο του ΚΑΡΑΣΜΕΣΟΥΤΗ που αργότερα έγινε και κληρονόμος του άτεκνου
αφεντικού του.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Ο Εκτορας <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>εντελώς
τυχαία και με απρόσμενο τρόπο,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>κατάφερε
να βρεί τα παιδιά της οικογένειας που είχε προστατέψει και μεγαλώσει την μητέρα
του…. Μετά από ένα ατύχημα στο Ναυπηγείο που εργαζόταν, μεταφέρθηκε μαζί με
άλλους τραυματισμένους εργαζόμενους στο εφημερεύον Νοσοκομείο, Ευτυχώς μόνον
δύο εργάτες ήταν πιο σοβαρά τραυματισμένοι, εκείνος και δύο εργοδηγοί, ευτυχώς
είχαν ελαφρά τραύματα και δεν κρίθηκε αναγκαία η παραμονή τους στο Νοσοκομείο,
όμως καθημερινά πήγαινε και επισκεπτόταν τους τραυματισμένους συναδέλφους του.
Εκεί γνωρίστηκε με την γιατρό Βιργινία Τ. που είχε αναλάβει την νοσηλεία των
συναδέλφων και συζητούσαν καθημερινά για την πορεία της υγείας τους….δεν άργησε
να αναπτυχθεί και <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ειδύλλιο ανάμεσά τους…..οπότε οι
συζητήσεις, οι συναντήσεις έφεραν και τις απρόσμενες αποκαλύψεις….Η γιατρός
Βιργινία ήταν η μοναχοκόρη της Χαρίκλειας….κι από εκεί άρχισε να ξετυλίγεται το
κουβάρι των αναμνήσεων που πήγαιναν πίσω….σ΄εκείνον τον χαλασμό του 22 , το
καϊκι της σωτηρίας…, την προσφυγιά, τον αγώνα της επιβίωσης…. Η γιαγιά Βιργινία
είχε από χρόνια συχωρεθεί όπως και η κόρη της η Ιοκάστη, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>που είχε καταφέρει να ανοίξει σπουδαίο
κομμωτήριο και <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>σαλόνι ομορφιάς που
σύχναζε όλη η αριστοκρατία, τώρα το είχαν αναλάβει οι<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>κόρες της ,<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>η Χαρίκλεια που είχε παντρευτεί και είχε κάνει την δική της οικογένεια
και η Ροδάμνη που είχε παραμείνει ανύπαντρη. Ο Παναγής είχε γίνει ιερέας και <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>υπηρετούσε ως ιεραπόστολος κάπου στην Αφρική ,
ο μικρός Λευτέρης<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>είχε γίνει έμπορος και
διατηρούσε κοσμηματοπωλείο σε κεντρικό δρόμο της Αθήνας, ποτέ δεν
είχαν μάθει τι είχε απογίνει ο πατέρας τους , οι θείοι, τα ξαδέλφια τους ……κάποτε
η μάνα τους είχε συναντήσει μια παλιά τους γειτόνισσα που όμως δεν γνώριζε
τίποτα για τους δικούς τους…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Ο Οδυσσέας δεν ήξερε από πού να αρχίσει….όπου συναντούσε
έλληνα κουβέντιαζε γι΄αυτό το ζήτημα ώσπου μετά από κάποια χρόνια, είχε
μπαρκάρει σ΄ένα γκαζάδικο, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>με <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ένα πολύπειρο Χιώτη καπετάνιο…..ένα βράδι που
έκανε μαζί του βάρδια<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και υπήρχε διάθεση
για κουβέντα….έπιασε το προσφιλές του θέμα….εκείνος με μεγάλο ενδιαφέρον άκουσε
αμίλητος την ιστορία της μάνας του της Λεμονιάς…γυάλωσαν τα μάτια του, του
έκανε κάποιες ερωτήσεις, έδειχνε προβληματισμένος και εμβρόντητος….τις επόμενες
μέρες επεδίωκε να συναντιέται μαζί του και να κουβεντιάζουν, του έκανε
ερωτήσεις για τον πατέρα, τα΄αδέλφια του αλλά κυρίως για την μάνα του,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ώσπου στο τέλος της εβδομάδας φανερά συγκινημένος
και έντονα φορτισμένος του είπε : «Οδυσσέα παιδί μου, νομίζω ότι ο καλός Θεός
θέλησε τώρα, στο τελευταίο μου μπάρκο να μου κάνει ένα σπουδαίο δώρο
ζωής…..είμαι σχεδόν βέβαιος, από όσα μου διηγήθηκες, ότι είμαι ο θείος σου ο
Επαμεινώνδας » Ο Οδυσσέας κατάπληκτος δυσκολεύτηκε να καταλάβει <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αμέσως το νόημα των λέξεων, όμως μετά το αρχικό
σοκ , άρπαξε το χέρι του γέρο καπετάνιου κι έσκυψε να το φιλήσει….εκείνος το
τράβηξε και τον έκλεισε στην αγκαλιά του, ενώ τα δάκρυα αυλάκωναν τα
θαλασσοδαρμένα του μάγουλα και κατρακυλούσαν ανεμπόδιστα …..Του διηγήθηκε
κλαίγοντας ανακουφισμένος την δική του ζωή, τις κακουχίες, τις περιπέτειες και
τις φρικτές τύψεις που τον βασάνιζαν,<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>γιατί εκείνη την μαύρη ημέρα είχε ξεγλιστρήσει από την παλάμη του το
μικρό χεράκι της Λεμονιάς…..την είχε χάσει μέσα σ΄εκείνο το πλήθος που
αναζητούσε απελπισμένα την σωτηρία…..δεν είχε καταφέρει να επιστρέψει στο σπίτι
τους, τρομοκρατημένος και ψάχνοντας απελπισμένα για την Λεμονιά,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>είχε πέσει μπροστά στις ρόδες ενός κάρου και
από τύχη δεν σκοτώθηκε, όμως ο καραγωγέας, Ανέστη τον έλεγαν, τον αναγνώρισε
γιατί ήταν συνεργάτης του πατέρα του και τον ανέβασε στο κάρο που είχε την
οικογένειά του μαζί με κάμποσους μπόγους…..Τον πήρανε μαζί τους, ο Ανέστης είχε
συγγενείς στη Σάμο και κανόνισε με φιλικό καίκι να πάνε εκεί , τον κράτησε μαζί
με τα δικά του παιδιά, πήγε στο σχολείο <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και στα 17 του μπάρκαρε…..γύρισε τον κόσμο 5-6
φορές…..έγινε καπετάνιος, γνώρισε φουρτούνες και ναυτικές τραγωδίες,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τροπικές καταιγίδες, μπουρίνια και
ανεμοστρόβιλους….δυό φορές κόντεψε να πνιγεί σε ναυάγιο, την δεύτερη φορά
μάλιστα με κίνδυνο της ζωής του έσωσε τον καπετάνιο…..εκείνος σε ένδειξη
ευγνωμοσύνης τον πάντρεψε με την κόρη του και του χάρισε το 50% του
πλοίου….Ατυχος όμως, η γυναίκα του πέθανε στην γέννα του πρώτου τους παιδιού
και το παιδάκι γεννήθηκε θνησιγενές…..δεν τα κατάφερε…Συνέχισε να ταξιδεύει χωρίς
σταματημό και πολλά βράδια τα όνειρά του στοίχειωναν οι<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>εφιάλτες του, το ποδοβολητό και οι κραυγές
του πλήθους στην προκυμαία της Σμύρνης εκείνο τον Σεπτέμβρη του 22
….αλαφισμένος και κάθιδρος αφυπνιζόταν από τις δικές του κραυγές….: «Λεμονιά,
Λεμονιάαααα !!!!» Δεν είχε πάψει κι εκείνος να ερευνά γιά τους δικούς του. Είχε πάει μάλιστα ο ίδιος στην Σμύρνη να τους αναζητήσει.....δεν βρήκε κανέναν τους , το μόνο που κατάφερε να μάθει ήταν πως ο Περικλής, ο πατέρας του κάηκε μέσα στο μαγαζί του προσπαθώντας να σώσει τους δύο εργάτες του που είχαν εγκλωβιστεί...<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Ξεμπάρκαραν το συντομώτερο θείος κι ανηψιός και περίμεναν κι
οι δύο ανυπόμονα τη μέρα που θα έσμιγαν τα δύο χαμένα αδέλφια….Ο Οδυσσέας ήταν
ανήσυχος όσο και ενθουσιασμένος….πως αντέχεται η μεγάλη χαρά;;; Αισθανόταν μία
παράξενη αίσθηση πληρότητας ν’ <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αναβλύζει
από μέσα του, είχε βρεί τις ρίζες της οικογένειας, είχε βρεί τον χαμένο αδελφό
της μάνας του, έναν κρίκο από την σπασμένη οικογενειακή αλυσίδα….από το σόϊ του
πατέρα του γνώριζαν ήδη ότι δεν είχε απομείνει κανείς… πρόσφυγες κι εκείνοι από
την Ανατολική Ρωμυλία είχαν όλοι χαθεί πριν φτάσουν στα ελληνικά εδάφη….μόνο ο
Ομηρος είχε σωθεί χάρη στον Νονό του,<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>που τον είχε πάρει κοντά του να τον σπουδάσει…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Η Μυρτάλη τους βρήκε καθισμένους στο πεζούλι κρατημένους
χέρι χέρι γερμένους τον ένα πάνω στον άλλο….είχαν τα μάτια κλειστά και
.χαμογελούσαν μ΄ένα γαλήνιο χαμόγελο….η μάνα της κρατούσε σφιχτά στον κόρφο της
το συμβόλαιο ιδιοκτησίας του κτήματος….Οι λεμονιές ήταν ανθισμένες και
μοσχοβολούσε όλος ο τόπος… Η ψυχή της , γεμάτη προσμονή, φτερούγισε ελεύθερη να
συναντήσει τους αγαπημένους της…ο Νώντας γεμάτος ευγνωμοσύνη και ανείπωτη
ευτυχία κρατούσε εκείνο το ίδιο <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>χέρι που
του είχε ξεγλιστρήσει τότε….και είχε στοιχειώσει την ζωή του. Η ψυχή του ήταν
ανάλαφρη κι ελεύθερη πιά να αφεθεί στην απεραντοσύνη του σύμπαντος… Εριξε απάνω
τους το σάλι που κρατούσε, είχε πέσει ο ήλιος από ώρα και η βραδινή ψύχρα ήταν
έντονη….Αχ βρε μάνα σκέφτηκε….άντεξες τις πίκρες , την προσφυγιά, τις δυσκολίες
της ζωής, αγάπησες κι αγαπήθηκες, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μας
μεγάλωσες, μας έπλεξες,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μας έπλυνες ,
μας<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τάϊσες …κουβάλησες χιλιάδες
τενεκέδες με νερό για τις λεμονιές, πέτρες, χώμα…..ξεβοτάνισες, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>….έβρασες και σιρόπιασες σωρούς λεμονόφλουδες,
έστιψες άπειρα λεμόνια…..κι εσύ καπετάν Νώντα, όργωσες τους ωκεανούς κι
απόμεινες μονάχος κι άκληρος με τις μνήμες και τις τύψεις σου και τώρα στο
γέρμα της ζωής σου , βρήκες την χαμένη σου αδελφή, τ΄ανήψια σου, τους χαμένους
κρίκους της οικογένειάς σου… κι όλα αυτά γιατί<span style="mso-spacerun: yes;">
</span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>« …..</span><b><span face=""Arial","sans-serif"" style="background: rgb(255, 255, 244); color: #5f1919; font-size: 10.5pt; letter-spacing: 0.1pt; line-height: 115%;">Οι άνθρωποι χρειάζονται
δυσκολίες και αντιστάσεις για να αποκτήσουν ψυχική δύναμη…..»<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;"><o:p> </o:p></span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;">Σκούπισε ασυναίσθητα τα δάκρυά της και πήρε τον δρόμο του γυρισμού…..</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;"><br /></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;">Παραδίδω την ΣΚΥΤΑΛΗ στην ΑΧΤΙΔΑ μας, με την βεβαιότητα ότι θα εμπνευσθεί μία θαυμάσια ιστορία από την φωτό που επέλεξα και την λέξη : ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑ </span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgm_8hkJyuPzhsld0Mqo_r9ABK8Gtt1Tb1Jh4N2HLdiS8Zzw6rNQSI0_9ILeYBsPYlSFVV6ENgleT1wgdYmXNvCHutLyCXv-YjayGXYpHqiS2wrkkQzG4gbGs8qlieI3coY5R22OrK3DcE/s640/%25CE%259A%25CE%25BF%25CF%2581%25CE%25AF%25CF%2584%25CF%2583%25CE%25B9+%25CF%2580%25CE%25BF%25CF%2585+%25CF%2580%25CE%25BB%25CE%25AD%25CE%25BA%25CE%25B5%25CE%25B9.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="485" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgm_8hkJyuPzhsld0Mqo_r9ABK8Gtt1Tb1Jh4N2HLdiS8Zzw6rNQSI0_9ILeYBsPYlSFVV6ENgleT1wgdYmXNvCHutLyCXv-YjayGXYpHqiS2wrkkQzG4gbGs8qlieI3coY5R22OrK3DcE/s320/%25CE%259A%25CE%25BF%25CF%2581%25CE%25AF%25CF%2584%25CF%2583%25CE%25B9+%25CF%2580%25CE%25BF%25CF%2585+%25CF%2580%25CE%25BB%25CE%25AD%25CE%25BA%25CE%25B5%25CE%25B9.jpg" /></a></span></div><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14pt;"><br /></span><p></p>Κλαυδίαhttp://www.blogger.com/profile/01273263921938607914noreply@blogger.com48tag:blogger.com,1999:blog-2165322750865893085.post-37927026545821485492020-09-23T09:53:00.006+03:002020-09-23T09:58:53.314+03:00H αλληλεγγύη διδάσκεται.<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhH7dYU1nHK371_HfhHRe_MaExp-LnMbnAZPXndQDs3aHspbLpgSX6rsZgMN7eNzLDnkBOvGxbAYetDQhsTaHmQOAs2RXBFVBsB1oKKnfEzXJCIBDNPh8_bRzVGbeDT_vsQzt3n3KteBnM/s891/119936378_3680424431969311_2582496497269132337_o.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="891" data-original-width="843" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhH7dYU1nHK371_HfhHRe_MaExp-LnMbnAZPXndQDs3aHspbLpgSX6rsZgMN7eNzLDnkBOvGxbAYetDQhsTaHmQOAs2RXBFVBsB1oKKnfEzXJCIBDNPh8_bRzVGbeDT_vsQzt3n3KteBnM/s320/119936378_3680424431969311_2582496497269132337_o.jpg" /></a></div><br /><p></p><span style="font-size: medium;">Παρασκευή, 13 Μαρτίου του 1964.Ήταν τρεις το πρωί και η Κάθριν Τζενοβέζε γύριζε σπίτι από τη βραδινή της βάρδια. Έμενε στο Κουίνς της Νέας Υόρκης, σε μια πολυκατοικημένη αστική περιοχή.<br />Αφού πάρκαρε το αυτοκίνητο της προχώρησε προς την είσοδο της πολυκατοικίας της.<br />Εκεί αντιλήφθηκε, μέσα στις σκιές, έναν άντρα –που πιθανότατα της φάνηκε ύποπτος- και γύρισε για να ξαναμπεί στο αυτοκίνητο της ή να τηλεφωνήσει στην αστυνομία.<br />Δεν πρόλαβε. Ο άντρας, ονόματι Γουίνστον Μόουζλι, την πρόφτασε και της έχωσε ένα μαχαίρι στην πλάτη. Καθώς εκείνη στράφηκε να τον αντιμετωπίσει τη μαχαίρωσε και στην κοιλιά.<br />Η Κάθριν άρχισε να φωνάζει: «Βοήθεια! Με σκοτώνουν! Βοηθήστε με!»<br />Φώτα άναψαν στις κοντινές κατοικίες και κουρτίνες κουνήθηκαν στα παράθυρα. Αλλά κανείς δε βγήκε να δει τι συνέβαινε.<br />Ο Μόουζλι στην κατάθεση του αργότερα δήλωσε: «Αισθάνθηκα ότι κανείς από αυτούς τους ανθρώπους δε θα κατέβαινε τις σκάλες.»<br />Και έτσι έγινε.Μόνο ένας άντρας φώναξε: «Άσε ήσυχο το κορίτσι.»<br />Ο Μόουζλι έφυγε γρήγορα και η Κάθριν σύρθηκε μέχρι την είσοδο του σπιτιού της.<br />Όμως όλα τα φώτα στα σπίτια έσβησαν ξανά. Ο Μόουζλι πλησίασε την Κάθριν και τη μαχαίρωσε ξανά. Εκείνη ούρλιαξε και ζήτησε για άλλη μια φορά βοήθεια. Τα φώτα άναψαν πάλι, αλλά κανείς δε μίλησε, κανείς δε βγήκε.<br />Ο Μόουζλι απομακρύνθηκε και περίμενε. Λίγα λεπτά μετά πλησίασε πάλι την κοπέλα που ανέπνεε ακόμα και την αποτελείωσε, κόβοντας ‘την από το λαιμό ως τα γεννητικά όργανα. Μετά κατέβασε το παντελόνι του και ασέλγησε πάνω στο νεκρό σώμα.Η απεχθής αυτή εγκληματική πράξη διήρκεσε 35 λεπτά. Η πρώτη επίθεση έγινε στις 3:15 και ο Μόουζλι έφυγε στις 3:50.<br />38 αυτόπτες μάρτυρες παρατηρούσαν την κοπέλα να μαχαιρώνεται (τρεις φορές) μέχρι θανάτου, χωρίς να κάνουν τίποτα, χωρίς καν να τηλεφωνήσουν στην αστυνομία.<br />Η αστυνομία ειδοποιήθηκε στις 4 το πρωί και όταν έφτασε ήταν πολύ αργά. Για όλους.Το έγκλημα αυτό ίσως να χανόταν ανάμεσα τους φακέλους της αστυνομίας, αν δεν το μάθαιναν δύο κοινωνικοί ψυχολόγοι, ο Ντάρλεϊ και ο Λατανέ. Αυτοί δεν ενδιαφέρθηκαν για τη διεστραμμένη προσωπικότητα του δολοφόνου, αλλά για κάτι ίσως πιο συνταρακτικό: Την απάθεια των παρατηρητών, την απροθυμία τους να βοηθήσουν. Τι ήταν αυτό που τους εμπόδισε να αντιδράσουν;Κάποιοι ψυχολόγοι και ψυχίατροι αναφέρθηκαν στη «συναισθηματική άρνηση» των αυτόπτων μαρτύρων: Ότι εξαιτίας του σοκ έμειναν αδρανείς, απαθείς. Ένας άλλος μίλησε για τον αρνητικό ρόλο της τηλεόρασης, η οποία είχε εθίσει τους τηλεθεατές στη βία και στην κοινωνική απάθεια.<br />Όμως ο Ντάρλεϊ με τον Λατανέ δεν πείστηκαν. Ένιωθαν, χωρίς να μπορούν ακόμα να το εξηγήσουν, ότι αυτή η συμπεριφορά δεν είχε να κάνει με την τηλεόραση ή με το συναισθηματικό κλονισμό, αλλά με κάτι βαθύτερο, ίσως και πιο αρχέγονο.<br />Έτσι προχώρησαν στο περίφημο πείραμα τους, αυτό που αποκάλυψε την έννοια της «διάχυσης της ευθύνης».Όπως είναι ευνόητο δεν μπορούσαν να αναπαραστήσουν μια δολοφονία, έτσι έκαναν αναπαράσταση μιας επιληπτικής κρίσης.<br />Ένας φοιτητής, με μικρόφωνο και ακουστικά, καθόταν μόνος σε ένα μικρό δωμάτιο. Θα μιλούσε για 2 λεπτά για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει στη φοιτητική ζωή, αφού πρώτα θα άκουγε τους υπόλοιπους φοιτητές, στα άλλα δωμάτια, να μιλάνε για τη δική τους ζωή.<br />Όπως είναι προφανές –σε μας που γνωρίζουμε τη φύση του πειράματος- δεν υπήρχε κανείς άλλος φοιτητής, πέρα από το υποκείμενο. Οι φωνές που άκουγε ήταν μαγνητοφωνημένες.<br />Κάποια στιγμή ξεκινούσε να μιλάει ένας «φοιτητής», ο οποίος έλεγε ότι είναι επιληπτικός και αυτό συχνά του δημιουργεί προβλήματα κλπ κλπ.<br />Μέχρι που ο επιληπτικός ηθοποιός άρχιζε να παθαίνει κρίση και να ζητάει βοήθεια: «Νομίζω ότι παθαίνω κρίση… Βοηθήστε με… Θα πεθάνω…»<br />Η ψεύτικη επιληπτική κρίση διαρκούσε έξι λεπτά. Σε αυτό το χρονικό διάστημα μόλις το 31% των φοιτητών που άκουγαν σηκώθηκαν και ζήτησαν βοήθεια από τον υπεύθυνο του προγράμματος.<br />Το υπόλοιπο 69% των φοιτητών, ενώ είχαν ταραχτεί –καταρρίπτοντας έτσι την υπόθεση της απάθειας και της τηλεοπτικής αποχαύνωσης- δεν ήξεραν τι να κάνουν. Περίμεναν ότι κάποιος άλλος θα βοηθούσε τον επιληπτικό, έτσι δεν έκαναν τίποτα.Η «διάχυση της ευθύνης» φάνηκε πιο καθαρά όταν οι πειραματιστές άλλαξαν τον αριθμό των φοιτητών-μαγνητοφωνημένων φωνών που συμμετείχαν στο πείραμα.<br />Όταν το υποκείμενο πίστευε ότι είναι μόνος του με τον επιληπτικό φοιτητή, αναζητούσε βοήθεια μέσα στα τρία πρώτα λεπτά -συγκεκριμένα το 85% των φοιτητών αντέδρασε έτσι.<br />Το συμπέρασμα των Ντάρλει και Λατανέ ήταν:<br />«Όσο περισσότεροι είναι οι μάρτυρες κάποιου δυσάρεστου γεγονότος, όπως επίθεση ή ατύχημα, τόσο λιγότερο υπεύθυνος αισθάνεται ο καθένας, γιατί η ευθύνη καταμερίζεται ισομερώς στο πλήθος.»Με διαφορετικά λόγια είναι λάθος να αισθανόμαστε περισσότερο ασφαλείς μέσα σε ένα μεγάλο πλήθος, όπως αυτό της πόλης. Είναι πιο πιθανό να σε βοηθήσει ο ένας και μοναδικός σου γείτονας, παρά όλοι αυτοί οι άνθρωποι –οι οποίοι συνήθως είναι και άγνωστοι- που συνωστίζονται στις πολυκατοικίες τριγύρω σου και σε προσπερνούν στους πολυσύχναστους δρόμους.<br />Και δεν είναι τυχαίο αυτό που λένε οι ποιητές: Ότι η μοναξιά μας γίνεται μεγαλύτερη μέσα στο πλήθος.Όμως οι Ντάρλει και Λατανέ έβγαλαν άλλο ένα συμπέρασμα, πιο αισιόδοξο, με κάποιο άλλο πείραμα που δε θα αναφέρω αυτή τη στιγμή, παρότι είναι εξίσου ενδιαφέρον: Ό,τι η αλληλεγγύη διδάσκεται.<br />Αν ένας άνθρωπος απλά ακούσει για τη «διάχυση της ευθύνης», είναι έτοιμος, την επόμενη φορά που θα συμβεί κάτι «μπροστά στα μάτια του», να αντιδράσει διαφορετικά. Υπάρχουν περισσότερες πιθανότητες να μην προσπεράσει το γέρο που έπεσε στη μέση του δρόμου επειδή κάποιοι άλλοι ήδη στέκονται από πάνω του, λέγοντας –στον εαυτό του: «Ας τον βοηθήσουν αυτοί, εγώ τι μπορώ να κάνω παραπάνω;»<br />Είναι πιο πιθανό να μην αφήσει αβοήθητη μια γυναίκα ή ένα παιδί ή έναν άγνωστο ή έναν σκύλο που ξυλοκοπούνται, πιστεύοντας ότι δεν είναι δική του ευθύνη –αφού τόσοι παρακολουθούν χωρίς να κάνουν τίποτα. Γιατί ξέρει ότι όλοι έχουμε ευθύνη -την ίδια ακριβώς, χωρίς διάχυση- για ό,τι συμβαίνει στην κοινωνία μας, και δε θέλει να είναι ένας από τους 38 αυτόπτες μάρτυρες που άφησαν το Μόουζλι να κατακρεουργήσει την Κάθριν Τζενοβέζε.<br />Και ίσως τότε, αν τα συμπεράσματα των Ντάνλεϊ και Λατανέ είναι σωστά, ακόμα και αυτό το ασήμαντο κείμενο μπορεί να βοηθήσει την επόμενη Κάθριν να επιζήσει.(Περισσότερα για το πείραμα των Ντάνλει και Λατανέ: «Το κουτί της Ψυχής», της Lauren Slater, από τις εκδόσεις Οξύ.) πηγή: sanejoker.info<br /></span><br />Κλαυδίαhttp://www.blogger.com/profile/01273263921938607914noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-2165322750865893085.post-54445128419750254632020-08-21T14:01:00.000+03:002020-08-21T14:05:09.055+03:00ΓΥΝΑΙΚΑ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<b><i></i></b><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<b><i><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjBQaW_EihxcDVnzjg9M5savWx-McRNkYNfNRKZcO3Z01t-jDljP0AC2NHDJLIgWW18sAOYttrlkmF3NlAJ1GYsBzZHxb2XMLpRJCRH1c1EVJnVkt-_t_hdVh8sYa8UF4cGXRxgyHegAck/s700/04134c83a56318eb6bcbfac1aa18c8fa.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="700" data-original-width="529" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjBQaW_EihxcDVnzjg9M5savWx-McRNkYNfNRKZcO3Z01t-jDljP0AC2NHDJLIgWW18sAOYttrlkmF3NlAJ1GYsBzZHxb2XMLpRJCRH1c1EVJnVkt-_t_hdVh8sYa8UF4cGXRxgyHegAck/s640/04134c83a56318eb6bcbfac1aa18c8fa.jpg" /></a></i></b></div>
<b><i><span style="font-family: "georgia"; font-size: x-large;"><br /></span></i></b>
<div style="margin: 1em 0px 0px;">
<b style="background-color: white; color: #666666;"><i><span style="font-family: "georgia"; font-size: x-large;"><br />...............................................</span></i></b><span style="font-size: large;"><br /><br />Μάζεψα σε μια βαλίτσα όλα τα «και αν..» της ζωής μου.<br />Τα κοίταξα ένα ένα και τα χάιδεψα τρυφερά. Μείναν μαζί μου πολύ καιρό.<br /><br /><br /><br /><br />Κάποια τα κουβαλάω από παιδί. Μεγαλώσαμε μαζί.. μόνο που όσο παίρναγε ο καιρός μεγάλωναν εκείνα, και μίκραινα εγώ.<br /><br />Τα πήρα στα χέρια μου προσεκτικά. Δεν τα μισώ, δεν θέλω να εξαφανιστούν, δεν θέλω να ρίξω πάνω τους λάθη και ανάθεμα.<br /><br />Πορευτήκαμε χρόνια ολόκληρα μαζί κι ας μην καταλάβαινα ποτέ πώς καταφέρνουν να πολλαπλασιάζονται.<br /><br />Ένα ένα τα έβαλα μέσα στην μπλε βαλίτσα. Εκείνη την κατά-ταλαιπωρημένα από τα ταξίδια μου. Τους άφησα και χώρο μεταξύ τους για ν’απλωθούν αν θέλουν.. Τους άφησα και μια φωτογραφία μου μαζί, μην τυχόν και τους λείψω, κι έκλεισα την βαλίτσα.<br /><br />Έβαλα τον κωδικό που κουβαλώ από τα εφηβικά μου χρόνια.. και την έβαλα στο πατάρι.<br /><br />Κουράστηκα να κουβαλώ τόσα «και αν..». Πνίγηκα μέσα τους. Τους χάρισα το χαμόγελο και την ξεγνοιασιά μου. Τους χάρισα το πιο αθώο, το πιο αγνό, το πιο παιδικό κομμάτι του εαυτού μου.<br /><br />Και αν.. κάποιος στεναχωρηθεί;<br />Και αν.. δεν είμαι εκεί να σώσω την παρτίδα;<br />Και αν.. γίνουν όλα λάθος;<br />Και αν.. δεν τους αρέσει και πρέπει κάποιος να το αλλάξει;<br />Και αν.. δεν είναι ασφαλές;<br />Και αν.. και αν.. και αν..<br /><br />Και αν ξέχασες να ζήσεις; Αν ξέχασες προσπαθώντας να χτίσεις μια ασφάλεια και μια τελειότητα να ζήσεις, όχι απλά να προετοιμάσεις μια ζωή;<br /><br />Αν ξέχασες να παίξεις στην ίδια την ταινία της ζωής σου;<br />Αν για να τα κάνεις όλα «τέλεια», «σωστά» και «ασφαλή» δεν πρόλαβες ούτε μια σκηνή να ζήσεις από την ζωή σου;<br /><br />Λάθη θα γίνονται πάντα. Άνθρωποι θα σε στεναχωρούν και θα τους στεναχωρείς. Άνθρωποι θα μπαίνουν για να βολευτούν κι όταν τους ξεβολέψεις, δεν θα θυμούνται ούτε το όνομά σου. Άνθρωποι θα μπαίνουν για να σε κάνουν την καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου κι εσύ αν χαθείς στα «και αν..» δεν θα το παρατηρήσεις ποτέ.<br /><br />Δεν μπορείς να τα προβλέψεις όλα. Δεν μπορείς να είσαι εκεί που είναι η έννοια σου κάθε στιγμή, δεν μπορείς να είσαι η ασπίδα για τα βέλη των ανθρώπων σου. Δεν είναι καν ηρωικό να νομίζεις πως μπορείς να σώσεις τους πάντες και τα πάντα.<br /><br />Μπορείς όμως να ζήσεις. Μπορείς να γίνεις πρωταγωνιστής της ταινίας σου. Να την κόψεις και να τη ράψεις στα δικά σου μέτρα. Να χωρέσεις μέσα της όσους ζητά η ψυχή σου. Μπορείς να τη ζήσεις. Οφείλεις να τη ζήσεις.<br /><br />Γιατί υπάρχει ένα μυστικό πολυειπωμένο τόσο, που το ακούμε και το ξεχνάμε. Δεν έχει πρόβα, δεν έχει επανάληψη, δεν έχει δεύτερη προβολή αυτή η ταινία. Είναι μια κι έξω..</span></div>
<div class="text_exposed_show" style="background-color: white; color: #666666; display: inline;">
<div style="margin: 1em 0px 0px;">
<b><i><span style="font-family: "georgia"; font-size: x-large;">Σοφία Παπαηλιάδου</span></i></b></div>
</div>
</div>
Κλαυδίαhttp://www.blogger.com/profile/01273263921938607914noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-2165322750865893085.post-14477853712848348642020-05-06T10:48:00.002+03:002020-05-06T10:50:15.326+03:00Το πουκάμισο του φιδιού ή το κουκούλι της πεταλούδας;<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div id="item-tags" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: white; direction: ltr; font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 0.75rem; line-height: 1.6; margin-bottom: 1.25em; padding: 0.8rem 0px 0px; text-rendering: optimizelegibility;">
<span class="inv" style="box-sizing: border-box; left: -99999px; position: absolute;">ΕΤΙΚΕΤΕΣ:</span></div>
<div class="freetext" style="border-top: 1px solid rgb(230, 230, 230); box-sizing: border-box; direction: ltr; line-height: 1.2; margin: 0px; padding: 0.8rem 0px 0px;">
<br /><br />Της Μαρίας Ευθυμίου <br /><br /><br /><br /><br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh80yq1A0XV8mLSrsXRxuWY15_ppwznG4qR5_kApz1dMJG07WnF68PeAs2zI2U4lCJVbjP9H_UZq9F0areACB8Bz8SSdWMogPYD7DB9z1o3yN4KSnmbPvr9krYOpAIun_FO2v-mzjhxHBI/s1600/441d5591a2ca0a79bac442518c041847.jpg"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh80yq1A0XV8mLSrsXRxuWY15_ppwznG4qR5_kApz1dMJG07WnF68PeAs2zI2U4lCJVbjP9H_UZq9F0areACB8Bz8SSdWMogPYD7DB9z1o3yN4KSnmbPvr9krYOpAIun_FO2v-mzjhxHBI/s640/441d5591a2ca0a79bac442518c041847.jpg" width="435" /></a><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br />Η τρέχουσα πανδημία χτύπησε τις δυτικές κοινωνίες –και την Ελλάδα– σε μια φάση της ζωής τους κατά την οποία έχει προηγηθεί μακρά ειρήνη και ευημερία εβδομήντα πέντε χρόνων. Δύο γενιές δεν έχουν ζήσει τον πόλεμο παρά από διηγήσεις, και δεν γνωρίζουν –ούτε μπορούν καν να φανταστούν– τις στερήσεις, τις απώλειες, την ανασφάλεια και τον πόνο που έζησαν οι δικοί τους τρεις και περισσότερες γενιές πίσω. Στις προηγούμενες γενιές, ο θάνατος ήταν πιο κοντά και η αναστροφή της μοίρας πιο αναμενόμενη για σένα και τους διπλανούς σου. Εξ αυτού, είχες αναπτύξει στάσεις και άμυνες που στηρίζονταν στο πείσμα και στην καρτερία, σε στέρεες ιδεολογίες ή στη θρησκευτικότητα που απάλυνε τον πόνο και σε ενίσχυε απέναντι στις –συχνά φριχτές– αβεβαιότητες της καθημερινότητας.<br /><br /><br /><br /><br />Σήμερα, η πανδημία μάς βρήκε πάνω σε έπαρση, σε αλαζονεία. Στην ελαφρότητα να νομίζουμε ότι όλα δικαιωματικά μάς ανήκουν λες και είμαστε το κέντρο της Γης – αθάνατοι που όλοι και όλα πρέπει να τους υπηρετούν. Από την πλευρά αυτή, το χτύπημα που δεχτήκαμε έχει μια ευεργετική διάσταση: δημιουργεί ευκαιρία για στοχασμό, αναστοχασμό, αποτίμηση, επανάκτηση του μέτρου και της ουσίας. Κυρίως, δίνει ευκαιρία να ξαναποκτήσουμε την αίσθηση του συνανήκειν – όχι μόνο στο ίδιο εύθραυστο ανθρώπινο είδος, αλλά και σε μία συγκεκριμένη κοινωνία, τη δικιά μας κοινωνία, που χρειάζεται, σε καιρούς πραγματικά κρίσιμους, να βρει κοινούς βηματισμούς για να επιβιώσει.<br /><br /><br /><br /><br />Αυτήν την αίσθηση την είχαμε ξεχάσει, εν πολλοίς, καθώς τα τελευταία εβδομήντα χρόνια, μαζί με τα τεράστια βήματα προόδου, δεν έπαυσαν να εμφιλοχωρούν οι πολώσεις ενός επιτηδείως σερνάμενου εμφυλίου. Μαζί με την πρόοδο, πορεύονταν έτοιμα λόγια μίσους και προκάτ δήθεν σκέψεις που τροφοδοτούσαν ανάπηρα, διχαστικά, απορριπτικά, υπεροπτικά, ρηχά και μονίμως επιτιμητικά εγώ.<br /><br /><br /><br /><br />Οι εικόνες, όμως, που έρχονταν από την Ιταλία και την Ισπανία με τα πολύ τραγικότερα ημών δεδομένα, ήταν άλλης κατεύθυνσης. Εκεί, οι τόσο βαριά πληττόμενοι γείτονές μας, την ώρα του τρόμου και του θανάτου, άντλησαν δύναμη όχι από τον διχασμό αλλά από την ενότητα και την αλληλεγγύη. Από την ευγνωμοσύνη, την ευγένεια, την αξιοπρέπεια, την αγάπη. Τραγουδώντας από τα μπαλκόνια για να υμνήσουν την ομορφιά της χώρας τους, της κοινωνίας τους και της παράδοσής τους. Χειροκροτώντας νοσηλευτές και γιατρούς για την αφοσίωση στο τόσο επικίνδυνα εκτεθειμένο στον ιό έργο τους. Βοηθώντας ο ένας τον άλλον όσο και όπου μπορούσαν.<br /><br /><br /><br /><br />Το άτομο που επελέγη να μας πληροφορεί και να μας καθοδηγεί, ο κ. Τσιόδρας, αποδείχθηκε πως ήταν της ίδιας ποιότητας, του ίδιου ήθους με τις παραπάνω στάσεις. Ηρεμος, σοβαρός, μετρημένος, αισθαντικός, ευγενής, ουσιαστικός, ευαίσθητος, αναπτέρωνε το ηθικό χωρίς να χαϊδεύει τα αυτιά μας, την ίδια ώρα που μας υπεδείκνυε την πειθαρχία μέσα από διαδρομές πειθούς και όχι από εκβιαστικά διογκωμένους εκφοβισμούς. Στην ίδια γραμμή, και η πολιτική ηγεσία. Και ο πρωθυπουργός.<br /><br /><br /><br /><br />Αυτή η ανατροπή των πραγμάτων δεν εμπόδισε την εμφάνιση του διχαστικού λόγου. Παραδείγματος χάριν, η κυρία (και άλλοι, όχι λίγοι) που διατυμπάνιζε, διά του Τύπου και των μέσων μαζικής δικτύωσης, την αγανάκτησή της για το γεγονός ότι σύζυγος πολιτικού τόλμησε να χειροκροτήσει από το μπαλκόνι της τους γιατρούς και τους νοσηλευτές της χώρας. Ενώ είναι γνωστό πως μόνο οι «διαμαρτυρόμενοι» έχουν ευαισθησίες και αισθήματα, ενώ οι «άλλοι» –της αντίθετης παράταξης, βεβαίως– είναι φανερό ότι δεν έχουν. Και δεν τους επιτρέπεται να έχουν. Γιατί αλλιώς, καταρρέει το οικοδόμημα υπονόμευσης των δεσμών συνοχής μιας ολόκληρης κοινωνίας, που «διαμαρτυρόμενοι», όπως εκείνη, έχουν –μετά ηθικής υπεροχής, βεβαίως– επί μακρόν στήσει.<br /><br /><br /><br /><br />Κάτι, όμως, έχει αλλάξει. Η επιχείρηση αυτή τη φορά δεν βρήκε εύφορο έδαφος. Σαν έτοιμοι από παλιά, σαν να αισθανθήκαμε πως θα θέλαμε να ανταλλάξουμε το πουκάμισο του φιδιού με το κουκούλι της πεταλούδας, βγάλαμε από μέσα μας έναν επιμελώς, ως φαίνεται, κρυμμένο ευγενή, ουσιαστικό, αισθαντικό, υπεύθυνο εαυτό. Πειθαρχήσαμε μετά ελευθερίας, συμπαρασταθήκαμε μετά αξιοπρεπείας, νοιαστήκαμε μετά εμπιστοσύνης. Γίναμε πιο φίλοι, πιο συγγενείς, πιο εραστές, πιο πολίτες. Γίναμε οι όμορφοι εμείς. Που θα είναι πιο δύσκολο, τώρα που θα τελειώσει η πανδημία, να ξαναφορέσουμε το πουκάμισο του φιδιού. Γιατί θα έχουμε νέες πηγές μέσα μας να μας καθοδηγούν και να μας φωτίζουν.<br /><br /><br /><br /><br />Γιατί θα είμαστε όμορφοι ξανά. Αταλάντευτα όμορφοι. Και θα ξαναστήσουμε τη λαβωμένη κοινωνία και οικονομία μας ακουμπώντας ο ένας στον άλλον, και όχι υπονομεύοντας ο ένας τον άλλον.<br /><br /><br /><br /><br />Κι έχω να πω ένα μυστικό. Θα τα καταφέρουμε!<br /><br /><br /><br /><br />* Η κ. Mαρία Δ. Ευθυμίου είναι καθηγήτρια Ιστορίας στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του<br /><br /><br /><br /><br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhL4JEHze3bzZF4h6nvbOyjBZ0ignas0MNLrKgoh6vhWaFSJCt_xKmMOfOlzsCt64i-tGwj27lMorOpC8MwZ2Cq6NVe549_9BIFhiGQqwTT5o_hlxe12FtuvrE-tErAjwFmVE43gx06_r4/s1600/60017151_1091846530999417_1778530461031596032_n.jpg"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhL4JEHze3bzZF4h6nvbOyjBZ0ignas0MNLrKgoh6vhWaFSJCt_xKmMOfOlzsCt64i-tGwj27lMorOpC8MwZ2Cq6NVe549_9BIFhiGQqwTT5o_hlxe12FtuvrE-tErAjwFmVE43gx06_r4/s400/60017151_1091846530999417_1778530461031596032_n.jpg" /></a><div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; direction: ltr; font-family: inherit; font-size: 1em; line-height: 1.4; margin-bottom: 1rem; padding: 0px;">
<em style="box-sizing: border-box; line-height: inherit;"><br /></em></div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; direction: ltr; font-family: inherit; font-size: 1em; line-height: 1.4; margin-bottom: 1rem; padding: 0px;">
<em style="box-sizing: border-box; line-height: inherit;"> Πανεπιστημίου Αθηνών.</em></div>
</div>
</div>
Κλαυδίαhttp://www.blogger.com/profile/01273263921938607914noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-2165322750865893085.post-20473374790658324162020-04-12T13:09:00.000+03:002020-04-19T09:37:19.977+03:00ΓΡΙΕΣ ΕΣΩΚΛΕΙΣΤΕΣ…χλωρίνη και DEΤTOL και βόλτα ως το χωλ….<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhxYh6MdyKlRN7Uw545CzH0_37khodz9HccPW_oU4PabMDftGtJaGNG1HbYH-e8wlfYBRKZopyIp7cQ1AoJZxPntASpFYtOkSxg6t_FKbZ3c1midmSFBezK7FRr1HcH1r-eAH0hAb41mX0/s1600/4dd8674c7157f73cc81119070e801d4e.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="416" data-original-width="236" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhxYh6MdyKlRN7Uw545CzH0_37khodz9HccPW_oU4PabMDftGtJaGNG1HbYH-e8wlfYBRKZopyIp7cQ1AoJZxPntASpFYtOkSxg6t_FKbZ3c1midmSFBezK7FRr1HcH1r-eAH0hAb41mX0/s640/4dd8674c7157f73cc81119070e801d4e.jpg" width="361" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial black" , "sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">-ΝΤΡΙΙΙΙΙΝΝΝΝΝ !!! Ελα βρε πουλάκι μου αγανάχτησα
μέχρι να δείξει το ρολόϊ 8.00 να σε πάρω…<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial black" , "sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Τι ;;; Κι εσύ από τις 6.30 στο πόδι;;; Εχω πιεί δυό
φασκόμηλα, έχω φάει τρία παξιμάδια, 8 ελιές και τώρα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μόλις έψησα και τον καφέ να τον πιώ με εσένα
στο τηλέφωνο παρέα….<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial black" , "sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Τι είναι αυτό το κακό που μας βρήκε Κυριακούλα μου;
Ποιος να το φανταζόταν ποτέ πως θα κλειδαμπαρωθούμε στα σπίτια και δεν θα
κοτάμε να ξεμυτίσουμε ντίπ και θα έχουμε και τον φόβο των παιδιών, των εγγονιών
μην κολλήσουν και μας κολλήσουν….των γειτόνων μην μας καλημερίσουν, των
περαστικών μην τυχόν και φταρνιστούν….<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial black" , "sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Τι να λέμε, την είχαμε την μοναξιά μας και
πρώτα….εγώ 28 χρόνια χήρα και με 3 παιδιά <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και 5 εγγόνια σκορπισμένα στις άκρες του
κόσμου κι εσύ τα ίδια<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>κι η Κανέλλα δίπλα
, ακόμη χειρότερα, μην πω για την έρμη την ξαδέρφη μας την <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Παρασκευή που από φαμίλια 8 νοματαίων ξέμεινε
ολομόναχη με το κορίτσι τ΄άρρωστο….Τι να πω, ο Θεός ορίζει…..είχαμε μια
παρηγοριά τις λειτουργίες και τους εσπερινούς πάνε κι αυτά….ξεμείναμε με την
τηλεόραση που μας μαυρίζει τα τζιέρια με τα θανατικά, τα εγκλήματα, τις
ασχήμιες του κόσμου….και τώρα μας βρήκε και τούτο το κακό, που απλώθηκε
ολούθε…Η οργή του Θεού για τις αμαρτίες μας, τα ύστερα του κόσμου ζούμε…..τα
γράφουν όλα τα ιερά βιβλία, τα έχουν πεί οι προφήτες….λιμοί, σεισμοί,
αρρώστιες, πόλεμοι, πείνα…..<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial black" , "sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Ε……..όσο για πείνα δεν μπορώ να πω, έρχεται εκείνος
ο βαφτιστικός μου και η γυναίκα του, η Κελαϊδινή, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>χρυσή κοπέλλα, ο Θεός να τους δίνει κάθε καλό
και μου έχουν γεμίσει το ψυγείο, τον καταψύκτη, τα ντουλάπια….Αφού τους έβαλα
τις φωνές τις προ άλλες, βρε σείς τι να τα κάνω 10 πακέτα των 8 +2 δώρο χαρτιά
υγείας;;; Ενας άνθρωπος είμαι με έναν πισινό….και τα μπετόνια τις χλωρίνες, τα
μακαρόνια, τα ρύζια, τα όσπρια, τα αλεύρια, τις κονσέρβες τα ντοματάκια, τα
ντολμαδάκια και τις ρέγγες ;;; Ελεγα….έλεγα… δεν καταλάβαιναν ντιπ….όσα δεν
χώρεσαν στα ντουλάπια<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τα έβαλαν σε
χαρτόκουτα και τα στοίβαξαν το ένα πάνω στο άλλο…άσε τα κατεψυγμένα….έτσι και
κοπεί το ρεύμα ή χαλάσει ο καταψύκτης, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>δεν θέλω ούτε να φανταστώ τι έχουμε να
πετάξουμε, άσε που θα βρωμίσει ο τόπος από ψάρια <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και πουλερικά…<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial black" , "sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Μωρέ <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>, τους
λέω… έχω κάνει τα κουμάντα μου εγώ, τι νομίσατε ;;; Εχω την σπιτική μου σάλτσα
ντομάτα στα βάζα, τα γλυκά μου του κουταλιού, τις χυλοπίτες μου, τον τραχανά
μου, τα τουρσιά μου, τις ελιές μου, το λαδάκι μου, τα παξιμάδια μου, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ξύδι και αλάτι δεν μου λείπουν ποτέ, σαπούνι
πράσινο μπόλικο σπιτικό….και κρασάκι έχω, να΄ναι καλά ο συμπέθερος ο Λάμπης,
όσο για τα φάρμακά μου, χίλια καλά να έχει, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μου τα φέρνει στο σπίτι κάθε μήνα <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ο Νότης ο Φαρμακοποιός, χρυσό παλληκάρι, τυχερή
όποια τον πάρει…<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial black" , "sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Και μια και το έφερε η κουβέντα, για σκέψου ποια
καλή κοπέλα έχουμε στο σόϊ να του προξενέψουμε;<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Είναι σου λέω, λαχείο…..ομορφόπαιδο με χαρακτήρα διαμάντι,
επιστήμονας….ναι... δικό του το Φαρμακείο, το κληρονόμησε από τον θειό του, τον
Λυκούργο τον Λιάμπουρη αν θυμάσαι….Τι μου λές;;; Σου τον είχανε προξενέψει τον
μπάρμπα του, αλλά που εσύ….δεν είχες έγνοια παρά για τον Κοσμά σου…<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial black" , "sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Ποιά ;;; Την Τριάδα του Σαλταπήδα;;; Τι λες μωρέ,
αυτή θ΄αφήσει τα μεγαλεία της πρωτεύουσας για να έρθει εδώ στην ταπεινή κωμόπολη
…..ούτε Λαμπρή δεν πατάει το πόδι της …άσε που η μάνα της είχε πει στη Σιδερινή,
την αδελφή του Δήμαρχου, που έχουν κουμπαριάσει, ότι με κάποιον γιό Βουλευτή
τραβολογιέται ….κι ο πατέρας της το φυσάει και δεν κρυώνει, είναι να πεθάνει,
γιατί ο λεγάμενος είναι ….ΣΥΡΙΖΑΙΟΣ !!!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial black" , "sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial black" , "sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuShQelPprYJw99Ke8w4b-w1beE7sbdiZREUhTpvDQJQ7rU7rl4sKcebGEflxZMl94nuPP4kZNF7lLkBG9o5gZyRV9buQqmHllhIdej_V7VeEgj3oXVDuV2chLlcO2jVIqj1hXn6UuBK0/s1600/depositphotos_2354269-stock-photo-happy-senior-woman-using-cell.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="398" data-original-width="600" height="424" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuShQelPprYJw99Ke8w4b-w1beE7sbdiZREUhTpvDQJQ7rU7rl4sKcebGEflxZMl94nuPP4kZNF7lLkBG9o5gZyRV9buQqmHllhIdej_V7VeEgj3oXVDuV2chLlcO2jVIqj1hXn6UuBK0/s640/depositphotos_2354269-stock-photo-happy-senior-woman-using-cell.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial black" , "sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial black" , "sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial black" , "sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial black" , "sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Πήραν εντολή από τα παιδιά μου είπαν, να με
φροντίσουν , αλλά κι από μόνοι τους δεν μπορώ να πω, κάθε βδομάδα μου φέρνουν
τα φρέσκα ζαρζαβατικά και φρούτα από το μαγαζί τους…..ας τα βλέπει ο Θεός και
να τους χαρίσει ένα παιδάκι που τόσο πολύ το θέλουν, προσεύχομαι γι΄αυτό
συνέχεια, τέτοια καλά παιδιά, αγαπημένο ζευγάρι , εργατικοί, αυτόν τον καημό
έχουν…..τι να πω …..μακάρι να τους αξιώσει ο Θεός…..7 εξωσωματικές έχει κάνει η
κοπέλα και πάλι ελπίζει, άσε τα τάματα και τις παρακλήσεις….<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial black" , "sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Τώρα μ΄αυτό το κακό που μας βρήκε θα ερημώσουν και
οι εκκλησιές…..μα είναι απο τ΄άγραφα να παρακολουθήσουμε τους χαιρετισμούς<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και τις Ακολουθίες της Μ. Εβδομάδας από την
τηλεόραση!!!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial black" , "sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Τι να πω…..δεν το χωράει ο νούς μου αυτό που μας
βρήκε…..από σήμερα ξέρεις κλείνουνε και τα κομμωτήρια. Ναι σου λέω,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>χθές βράδι με πήρε η συμπεθέρα η Κρυστάλλω,
πούχει ανηψιά την Γιαννούλα ….ντε….με το Κομμωτήριο <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>στην πάνω πόλη…<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial black" , "sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Η Γιωργίτσα του Μαυραντώνη πούχει το
Κομμωτήριο<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>εδώ παρακάτω, έχει κλείσει
από προχτές, είχε κάτι πελάτισσες λέει που βήχανε του σκοτωμού <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>είχανε και δέκατα κι έχει τρομοκρατηθεί η
κοπέλα γιατί είναι και 5 μηνών έγκυος….και δεν θα το πιστέψεις, εκείνη η
λολέγκω η Πλουσία και η θυγατέρα της, πήγανε και της βροντάγανε την πόρτα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>του σπιτιού αξημέρωτα, για να τους βάψει την
ρίζα…<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial black" , "sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Βρε τι μας βρήκε, ανταλλάζαμε καμιά κουβέντα,
μαθαίναμε τα νέα της γειτονιάς, σχολιάζαμε….τώρα κλειδαμπαρωμένες με τις
τηλεοράσεις και το τηλέφωνο άντε να κάνουμε χαϊρι….<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial black" , "sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Αστα να πάνε, είχαμε τις πολλές διασκεδάσεις;<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Το κομμωτήριο είχαμε και ξεδίναμε λίγο, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>φτιάχναμε τα ποδάρια μας <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>που τα ΄χουν ρημάξει οι κάλοι και τα
κότσια,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>συμμαζεύαμε τα μαλλιά μας ,
περνάγαμε καμιά βαφή κι<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>οι
περισσότερες<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>γριές γινήκαμε ξανθιές και
κοκκινομάλλες εκτός από την Ελπινίκη του Κούδουνα που δεν λέει ν ΄αλλάξει το
μαύρο του κοράκου εδώ και 45 χρόνια…. Εσύ κι εγώ μονάχα μείναμε γκριζομάλλες κι
η συμπεθέρα μου η Κρυστάλλω που αν και μικρότερη , τ΄άφησε κάτασπρα τα μαλλάκια
της……Ναι καλά το λές….και η παπαδιά,<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>αλλά φαίνεται έχεις καιρό να την δείς , γιατί τώρα τα έχει λουλακιά….!!!
Εμ και οι δυό<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μεγαλύτεροι γιοί της
γινήκανε κομμωτές και την πρακτική τους, στης μάνας τους το κεφάλι την
εξασκήσανε, πάνε οι κοτσίδες, οι κότσοι , οι φουρκέττες,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>οι φιλέδες, την κουρέψανε και της το
λουλακιάσανε το μαλλί χωρίς να βγάλει άχνα !!! <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial black" , "sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Όχι….ο μικρός έγινε μάγειρας….ναι καλά λες, σέφ
τους λένε τώρα και δουλεύει σε ένα μεγάλο Ξενοδοχείο…για την κόρη δεν ξέρω,
είναι η μικρότερη αυτή, το στερνοπαίδι….θα πηγαίνει στο σχολειό ακόμη… Μπα ! Τι μου λές ;;; Ηθελε να παρατήσει το σχολειό να γίνει τραγουδίστρια....<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial black" , "sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Τελικά επειδή όλοι έπεσαν καταπάνω να την μεταπείσουν, το παράτησε το σχολειό και τώρα θέλει να
κολογερέψει ;;; Πω πω στεναχώρια που θα την έχουνε τα γονικά της….Τι να πω,
κάθε παιδί τραβάει τον δρόμο του, άντε να τα μεταστρέψεις…<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial black" , "sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Τι μου λες ;;; Η Τασσώ του Φουρνόδαυλου θα κάνει έκθεση
τα προικιά<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>της από ιστοσελίδα;;; <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Σοβαρά μιλάς τώρα ;;; Ακουσον άκουσον !!! Την έφτιαξε ο αδελφός
της και μάλλον από εκεί θα δούμε και την Στέψη ….!!! Μπα…τώρα οι κοπέλες αυτά
τα καροϊδεύουνε, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τα θεωρούν χωριάτικα
συνήθεια , εντύπωση μου κάνει…Α!…. η μάνα της !!! Αυτή πάντα φιγουρατζού ήτανε
και ξιπασμένη,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>δεν την θυμάσαι νιόπαντρη, που στην εκκλησιά στολιζότανε σαν τον Επιτάφιο και κάθε Σάββατο έβγαζε κι
έλιαζε στο μπαλκόνι όλα τα ρουχικά της, ακόμη και τα βρακιά μαζί με τα ξεσκονόπανα ;;; Ασε τις
χρυσές βέργες τα βραχιόλια , μέχρι τον αγκώνα τα φορούσε και πήγαινε στην αγορά
αλλά δεν μπορούσε να<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>κρατήσει τα ψώνια, γιατί δεν λυγούσανε τα χέρια της !!!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial black" , "sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial black" , "sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial black" , "sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhoEAnhFshG3Dzm_dCbdCH6Cec-etWmR0yelhYNIZgno7YhsogLBiC36PKhGLbTc9vN78dPLtM_JfrsySEt1Fiy32luBdCRt9ComK7V4Uy3LnmVRQtfbNqNcrk3xBdOtOS0Ipox56Ilmuc/s1600/unnamed.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="229" data-original-width="370" height="395" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhoEAnhFshG3Dzm_dCbdCH6Cec-etWmR0yelhYNIZgno7YhsogLBiC36PKhGLbTc9vN78dPLtM_JfrsySEt1Fiy32luBdCRt9ComK7V4Uy3LnmVRQtfbNqNcrk3xBdOtOS0Ipox56Ilmuc/s640/unnamed.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial black" , "sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial black" , "sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial black" , "sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial black" , "sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Άλλο και τούτο, τα Μυστήρια θα τα παρακολουθούμε από
τις τηλεοράσεις και τα τάμπλετ….<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial black" , "sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Εχεις κι εσύ από δαύτο <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>;;; Μου έφεραν ένα μαραφέτι τα παιδιά, κάτι
μου εξήγησαν….πως δουλεύει δηλαδή, γρι δεν κατάλαβα….το έχω πάνω στο τραπέζι
και το ξεσκονίζω που και που…..αλλά η συμπεθέρα η Κρυστάλλω μια χαρά το έχει
μάθει και μιλάει με τα παιδιά και τα εγγόνια και βλέπονται κιόλας….<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial black" , "sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Αυτό το ζηλεύω….δεν το κρύβω…δεν μπορώ να πω, μου
πρότεινε η συμπεθέρα να μου το μάθει….αλλά έλα που τώρα δεν μπορούμε να
ανταμώσουμε….έχει και τον συμπέθερο με την καρδιά και τα αναπνευστικά και δεν
κοτάει να πάει ρούπι….<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial black" , "sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Τι θα μαγειρέψω σήμερα ;;; Τι να σου πω, μια ψυχή
είμαι κι έχω δόξα τον Θεό<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>πληθώρα απ΄ όλα
τ΄ αγαθά…. Και μόλις πάω να σκεφτώ τι θα μαγειρέψω, ένας κόμπος μου κλείνει τον
λαιμό και σφίγγεται το στομάχι μου….σκέφτομαι όλους αυτούς που στερούνται και
τι να σου πω ….μου κόβεται η όρεξη…..<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial black" , "sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Είχα κι εκείνη την Δεσποινιώ που ερχότανε 2-3 φορές
την εβδομάδα και της έδινα μερικές μερίδες φαγητό και φρούτα για δύο
οικογένειες που γνώριζε, αλλά<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>από τότε
που έπεσε κι έσπασε το πόδι της, την πήραν τα παιδιά της <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και την έχασα, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>είχα και τον γέρο Ναθαναήλ που πέρναγε τ΄΄απομεσήμερα
και τον φίλευα ότι είχα… πίττα, αυγά, τυρί, μουστοκούλουρα, σταφιδόψωμο….συχωρέθηκε
κι αυτός πρόπερσι….<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial black" , "sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Τι τα θυμηθήκαμε τώρα…..τότε που τα σπίτια μας
μοσχοβολούσαν φρεσκομαγειρεμένο φαγητό…..χοχλάκιζε ο μεγάλος τέντζερης…
κρεατόσουπα, ψαρόσουπα, φασολάδα, φακές, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μοσχαράκι κοκκινιστό, σιγόβραζαν στον ταβά
φασολάκια φρέσκα, μελιτζάνες ιμάμ, τουρλού, λαχανοντολμάδες, κοτόπουλο με
μπάμιες….στο φούρνο<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ξεροψήνονταν<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>στο μεγάλο ταψί<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ντοματοπιπεριές και κολοκυθάκια γεμιστά,
παστίτσιο, αρνάκι με πατάτες, σπανακόπιτες, τυρόπιτες, γαλατόπιτες,
μπακλαβάδες, γαλακτομπούρεκα, κουλουράκια κανέλλας, κουραμπιέδες,
μελομακάρονα….<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial black" , "sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Καημό τόχω να φουρνίσω στο μεγάλο ταψί…..Α ! Σε
καλό μας , σχώρα με Παναγία μου, άρχισα και λέω παλαβομάρες…συμπάθα με Παρθένα
μου , αλλά με τη σκέψη ότι με τα παιδιά και τα εγγόνια μου ποιος ξέρει πόσον
καιρό θα κάνουμε να βρεθούμε κι αν θα με προλάβουν ζωντανή, παραλογιάζομαι και
λέω ανοησίες, μην με ξεσυνερίζεσαι την αστόχαστη , δώσε μου άφεση Μεγαλόχαρη …..<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial black" , "sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial black" , "sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Ναι καλά το λες, τη Μ. Πέμπτη να βάψουμε τ΄αυγά και
να φουρνίσουμε κουλούρια΄ να μυρίσει το σπίτι να μην ξεχάσουμε τα έθιμά μας…..Τέτοια
μέρα θυμάσαι, ντυνόμασταν οι κοπέλες λαζαρίνες , στολισμένες με λουλούδια και
με τα καλαθάκια μας στο χέρι, γυρίζαμε πόρτα πόρτα και λέγαμε τα κάλαντα του
Λάζαρου… και όσο κι αν έχουν περάσει τα χρόνια, τα θυμάμαι τα λόγια …. ενώ δυσκολεύομαι να θυμηθώ αν πήρα τα χάπια μου, περίεργο
δεν είναι ;;;<o:p></o:p></span></div>
<br /><br /><br /><br /><br /><br />Αν είναι με το θέλημα και με τον ορισμό σας<br /> Λαζάρου την Ανάσταση να πω στ’ αρχοντικό σας<br /> <br /> Σήμερον έρχεται ο Χριστός,<br /> ο επουράνιος Θεός<br /> εν τη πόλει Βιθανία<br /> Μάρθα κλαίει και η Μαρία<br /> Λάζαρο τον αδερφό του<br /> τον γλυκό και καρδιακό τους<br /> <br /> Τον μοιρολογούν και λέουν<br /> τον μοιρολογούν και κλαίουν<br /> τρεις ημέρες τον θρηνούσαν<br /> και τον εμοιρολογούσαν<br /> <br /> Την ημέρα την τετάρτη<br /> κίνησε ο Χριστός για να `ρθει<br /> και εβγήκεν η Μαρία<br /> έξω από τη Βιθανία<br /> και εμπρός το γόνυ κλει<br /> και τους πόδας Του φιλεί.<br /> <br /> Αν εδώ ήσουν, Χριστέ μου,<br /> δεν θ’ απέθνησκε ο αδερφός μου<br /> Πλήν και τώρα `γω πιστεύω<br /> και καλότατα ηξεύρω<br /> ότι δύνασ’ αν θελήσεις<br /> και νεκρούς να αναστήσεις !<br /> <br /> Τον τάφο να μου δείξετε<br /> και `γω τον ανασταίνω<br /> Τραπέζι να `τοιμάσετε<br /> κι εγώ θε να πηγαίνω<br /> <br /> Και παρευθύς επήγαν<br /> και τον τάφο του εδείξαν.<br /> Επήγαν και του έδειξαν<br /> τον τάφο του Λαζάρου<br /> τους είπε και εκύλησαν<br /> τον λίθο που `χε απάνου<br /> <br /> Τότε ο Χριστός δακρύζει<br /> και τον Άδη φοβερίζει:<br /> Αδη, Τάρταρε και Χάρο,<br /> Λάζαρο θα σου τον πάρω<br /> Δεύρω έξω Λάζαρέ μου<br /> φίλε και αγαπητέ μου<br /> <br /> Παρευθύς από τον Άδη<br /> ως εξαίσιο σημάδι<br /> Λάζαρος απελυτρώθη<br /> ανεστήθη κι εσηκώθη<br /> Λάζαρος σαβανωμένος<br /> και με το κερί ζωσμένος<br /> <br /> Εκεί Μάρθα και Μαρία<br /> εκεί κι όλη η Βηθανία<br /> Μαθητές και Αποστόλοι<br /> τότε ευρεθήκαν όλοι<br /> Δόξα το Θεώ φωνάζουν<br /> και το Λάζαρο ξετάζουν<br /> <br /> Πες μας Λάζαρε, τι είδες<br /> εις τον Άδη όπου πήγες ;<br /> <br /> Είδα φόβους, είδα τρόμους<br /> είδα βάσανα και πόνους.<br /> Δώστε μου λίγο νεράκι<br /> να ξεπλύνω το φαρμάκι<br /> της καρδιάς και των χειλέων<br /> και μη με ρωτάτε πλέον<br /> <br /> Του χρόνου πάλι γιορτάσωμε<br /> με υγεία να σας βρούμε<br /> στον οίκο σας χαρούμενοι<br /> τον Λάζαρο να πούμε<br /><br /><br /><div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial black" , "sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Τώρα τι να μαγειρέψω ….ένα στόμα… δεν σου κάνει
καρδιά….βολεύομαι και με μία ντομάτα, 3-4 ελιές, λίγο ταχίνι στον καφέ , ένα
παξιμάδι… Προχτές έβρασα μια χούφτα τραχανά νηστήσιμο, τον είναι λαχταρίσει….τι να σου πω
ότι έχω και για σήμερα ;;; <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial black" , "sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Το φαγητό δεν μας λείπει ή τουλάχιστον δεν μας έχει
λείψει ακόμη στους περισσότερους, η συντροφιά, η ανθρωπιά, η αλληλεγγύη, το
νοιάξιμο….αυτά μας λείπουν και δεν μιλάω προσωπικά, μάρτυς μου ο Θεός….<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial black" , "sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Μπορεί τα παιδιά μου να είναι μακριά και να μου
λείπουν, όπως και τα εγγόνια μου….αλλά δεν αισθάνομαι εγκατάλειψη….και πιστεύω
ότι κι αυτή η δοκιμασία θα περάσει και ίσως μας κάνει σοφότερους και σωστότερους
στις σχέσεις μας με τους συνανθρώπους μας…στο μεταξύ ξεσκέπασα την ραπτομηχανή
και άνοιξα το σεντούκι με τα υφάσματα….με το φως της ημέρας και όσο τα μάτια
μου βοηθούν, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>θα ράβω μικροπράγματα για
να τα προσφέρω σε όποιον τα χρειάζεται , τα βράδια έχω παρέα τις βελόνες, το
βελονάκι και τα μαλλιά….πλέκω σκουφιά, κασκόλ, γάντια , εσάρπες και μικρές
κουβερτούλες…. έρχεται<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και τα παίρνει
στο τέλος κάθε μήνα η Αγγελίνα , την θυμάσαι την μοναχοκόρη της γιατρίνας της
Ναυσικάς ;;; Εγινε κι αυτή γιατρέσσα , μου γράφει και τα φάρμακα, μου παίρνει
την πίεση, μετράει το ζάχαρο…..καλό να έχει , με κοιτάζει σαν δικό της
άνθρωπο,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ότι ιατρικό<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>χρειάζομαι αυτή το φροντίζει και δεν θα το
πιστέψεις , πλέκει !!! Τα μερόνυχτα των εφημεριών, όταν όλα είναι ήρεμα , χωρίς
περιστατικά , μαζί με άλλες συναδέλφισσες πλέκουν !!! Μου έχει φέρει από πέρσι
μπόλικα μαλλιά πλεξίματος…. Έτσι κι εγώ ξανάρχισα να πλέκω και το χαίρομαι
γιατί περνάει η ώρα μου δημιουργικά, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αλλά
έχω και την ικανοποίηση ότι συμμετέχω σε έναν καλό σκοπό….όλα αυτά πηγαίνουν σε
Νοσοκομεία, σε μονάδες για πρόωρα μωράκια, σε Ορφανοτροφεία αλλά και σε
γηροκομεία…<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial black" , "sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial black" , "sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimh4_guKrX92-2g7D9IJh0HCUE1rDhiddp9OEV2JZ3nbcjwBXZQFs1uKuNE5LGPOtrm9VSjaOLAi4Fd6EQuXNUKfl0qxmD3Z7Bw2pzsxYRAsjbQaOATydbT69JLdiCBpGty7Radw3E0xQ/s1600/53325239_2591883667494519_893477893353504768_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="960" data-original-width="875" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimh4_guKrX92-2g7D9IJh0HCUE1rDhiddp9OEV2JZ3nbcjwBXZQFs1uKuNE5LGPOtrm9VSjaOLAi4Fd6EQuXNUKfl0qxmD3Z7Bw2pzsxYRAsjbQaOATydbT69JLdiCBpGty7Radw3E0xQ/s400/53325239_2591883667494519_893477893353504768_n.jpg" width="363" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial black" , "sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial black" , "sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial black" , "sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial black" , "sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Μα και βέβαια μπορείς κι εσύ, θα της το πω όταν
έρθει να πάρει την πραμάτεια μου , δεν φαντάζεσαι πόση χαρά παίρνω, κάθε φορά
που μου δείχνει φωτογραφίες από μωράκια που φορούν τα σκουφάκια και τα
καλτσάκια μου,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>παιδάκια που φορούν τα κασκόλ και τα
πουλοβεράκια μου και γεροντάκια σε αναπηρικές καρέκλες με σκεπασμένα τα γόνατα
με τα κουβερτάκια μου…. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial black" , "sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Κι η Κρυστάλλω πλέκει, όχι για προίκες κι ας έχει
τρείς κοπελούδες, αυτές τώρα δεν θέλουν ούτε προικιά, ούτε πλεκτά, ούτε
κεντήματα , ούτε δαντέλες….τίποτα απ΄αυτά …..τα δίνει κι αυτή στην γιατρέσσα…<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial black" , "sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Εσύ που είσαι και μερακλού,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>θα κάνεις θαύματα και θα με θυμηθείς πόση
χαρά θα πάρεις…..πολλαπλάσια από αυτήν που θα δώσεις…<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial black" , "sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Τι μου λές;;; Η εγγονή της Αμαλίας έστησε αργαλειό
και ζητάει βοήθεια<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>από γριές, για να
περάσει στημόνια !!! Ελα Χριστέ, μα αυτή η κοπέλα αν θυμάμαι καλά,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ήτανε χρόνια στην Αγγλία και κάτι <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>σχετικό με οικονομικά σπούδασε….Α μπα !!!
Σπούδασε και τις βαφές και τις κλωστές…..και<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>έγινε καλλιτέχνης υφάσματος….τώρα θα υφαίνει καλλιτεχνικά….<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Για να δούμε, είμαι πολύ περίεργη να δω της
νέας γενιάς την τέχνη , γιατί όσες παλιές υφάντρες ήξερα, όλες καλλιτέχνες
ήτανε και φτιάχνανε αριστουργήματα…..Μπατανίες, κουβέρτες, φλοκωτά, πετσέτες,
χράμια…..χαλιά, κιλίμια…αλλά η τέχνη τους ξεχάστηκε, καμία νέα δεν ήθελε την
σκλαβιά του αργαλειού και τώρα μου λές πως ή εγγονή της Αμαλίας έστησε τον
αργαλειό της γιαγιάς της…πάλι καλά που τον φυλάξανε και τον βρήκε , οι
περισσότεροι έχουν γίνει καυσόξυλα…<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial black" , "sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Το ξέρω πως οι νέες τώρα δεν τα θέλουν, εγώ πάντως
πολύ τα καμαρώνω τα υφάντά μου, τα στρώνω όλα και τα χαίρομαι, αθάνατα , μου
φέρνουν μνήμες και είναι κομμάτια της ζωής μου όπως τα παλιά μου εικονίσματα, το
καντήλι, το θυμιατό μου,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>οι φωτογραφίες,
τα έπιπλα και τα ντουβάρια τούτου του σπιτιού…. Της προίκας μου τα έχω όλα,
ακόμα και <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τα ελάχιστα που έχουν
απομείνει της μάνας μου , ακόμα και μια κουβέρτα της πεθεράς μου, μ΄αυτήν
σκεπάζομαι… <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Θυμάμαι κι εκείνο το χαλί το
δικό σου, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>που έχεις στρωμένο στη σάλα,
τι χαλασμός είχε γίνει με το σχέδιο , που το «έκλεψε» η θειά η Σαββούλα <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>από ένα Μοναστήρι κι έκανε Σαρανταλείτουργα
για να ξεπλύνει την αμαρτία…. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial black" , "sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Εμείς να δούμε πως θα ξεπλύνουμε τις δικές μας, που
γινήκαμε απάνθρωποι και ζούμε χωρίς φόβο Θεού, αφήσαμε το χρήμα και τις
επιθυμίες να μας διαφθείρουν και τώρα που οι αρρώστιες και δυστυχίες έχουν μπεί
σε κάθε σπιτικό, ψάχνουμε την αιτία….<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial black" , "sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Θυμιατίζω βέβαια…..και πρόσφορο ζυμώνω και τα κόλλυβα
για τις ψυχούλες δεν παραλείπω, αλλά βρε Κυριακούλα μου, το βλέπουμε γύρω μας,
το κακό έχει κατακλύσει τον κόσμο….<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial black" , "sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Σκοτώνουνε στο δρόμο με τα αυτοκίνητα και
εγκαταλείπουν τον τραυματία να ξεψυχίσει μόνος κι αβοήθητος στην
άσφαλτο….Τέτοια απονιά κι ασυνειδησία…..άκουσα τις προάλλες στο Κομμωτήριο, ότι
φταίει ο Νόμος….άμα μείνεις λέει να βοηθήσεις τον συνάνθρωπο που τραυμάτισες ή
σκότωσες, σε πάνε, δικαίως, για κακούργημα….αν τον εγκαταλείψεις αβοήθητο και
ολομόναχο ….τότε , τον απάνθρωπο εγκληματία<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>τον τιμωρούν ελαφρύτερα, σχεδόν καθόλου….τον πάνε για πλημμέλημα…..άκουσον
άκουσον….ποιοί τους φτιάχνουν αυτούς τους Νόμους και ποιοι τους ψηφίζουν ;;;
Υπάρχει δικαιοσύνη σ΄αυτόν τον τόπο άραγε ;;;<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial black" , "sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial black" , "sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Ασε αυτήν την κουβέντα Κυριακούλα μου, γιατί με
αναστατώνει κι <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αρχίζουν οι ταχυκαρδίες
….κι ας έχω πιεί όλα μου τα χάπια από τα χαράματα….Δεν βλέπω την ώρα να πιάσω
το ράψιμο και το πλέξιμο να βρώ την ηρεμία μου….<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial black" , "sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Αν έχει λάδι το καντήλι μας,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>θα την περάσουμε κι αυτή τη δοκιμασία
Κυριακούλα μου, κάθε μία κλειδαμπαρωμένη στο σπίτι της βέβαια……με τις χλωρίνες
και τα </span><span lang="EN-GB" style="font-family: "arial black" , "sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">DETTOL</span><span lang="EN-GB" style="font-family: "arial black" , "sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">
</span><span style="font-family: "arial black" , "sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">ε….ας
μην μιζεριάσουμε, οι γονείς μας περάσανε<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>πολέμους, κατατρεγμούς, δυστυχίες, απώλειες,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και δεινά πολύ χειρότερα……ας μην ξεχνάμε
αυτούς που αγωνίζονται νύχτα και μέρα στα Νοσοκομεία να περιθάλψουν τον
πάσχοντα άνθρωπο και αυτούς που υπηρετούν για την προστασία της πατρίδας……<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial black" , "sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Προσευχόμαστε για όλους !!! Εμείς θα υπομονέψουμε
και θα καλογερέψουμε !!! Καλά το είπες !!! Μακάρι όταν περάσει αυτό το κακό, οι
άνθρωποι να έχουν κάνει την αυτοκριτική τους και να βάλουν νέες συντεταγμένες στη
ζωή τους με φόβο Θεού…δίνοντας προτεραιότητα στον ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ , την Κοινωνική
ευθύνη, στο ΕΜΕΙΣ και όχι το ΕΓΩ……..<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial black" , "sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial black" , "sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Κλαυδία</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial black" , "sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Απρίλιος<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>2020<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial black" , "sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEge9r4VPzHWdtQUVWd8kuz4t3vTEbU8X-9kWvtCBccN5iveIA28Sj5jeZRE2j7lmAMIaDkUgf3FwOFpe6nnBJT5Uxm9wAaRgURLbU1QxSapwR4KpDP0srNySSiU2BopHz5syQOb9FciWbA/s1600/2cccfad665a765658241f43992a544ab.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="676" data-original-width="500" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEge9r4VPzHWdtQUVWd8kuz4t3vTEbU8X-9kWvtCBccN5iveIA28Sj5jeZRE2j7lmAMIaDkUgf3FwOFpe6nnBJT5Uxm9wAaRgURLbU1QxSapwR4KpDP0srNySSiU2BopHz5syQOb9FciWbA/s400/2cccfad665a765658241f43992a544ab.jpg" width="295" /></a></div>
<span style="font-family: "arial black" , "sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial black" , "sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<br /></div>
Κλαυδίαhttp://www.blogger.com/profile/01273263921938607914noreply@blogger.com19