Αν θέλουμε, όχι μόνο να λεγόμαστε, αλλά και να είμαστε Άνθρωποι, μόνη λύση μας η αλληλεγγύη και η προσφορά

Σε μια εποχή σαν τη δική μας, που επικρατεί η άποψη ότι όλα πωλούνται κι αγοράζονται: αντικείμενα, άνθρωποι, αγώνες, αισθήματα, συνειδήσεις, υπολήψεις, αξιοπρέπεια, που όλα θυσιάζονται στο βωμό του χρήματος και του συμφέροντος, των ψευδεπίγραφων διακρίσεων και των αξιωμάτων. Σε αυτή την εποχή, επικρατεί ο παραλογισμός και η παράνοια.

Τα κτηνώδη ένστικτα, συχνά, κυριαρχούν στην ψυχή, όχι όλων ευτυχώς, αρκετών όμως, με αποτέλεσμα να συντελούνται πράξεις που προσβάλουν την ανθρώπινη ύπαρξη και συνθλίβουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια: βασανισμοί, κακοποιήσεις, απαγωγές, βιασμοί, εμπρησμοί, εγκλήματα, φόνοι, θάνατος. Το τίμημα της αποκτήνωσης; Η απόγνωση μπροστά στην αναλγησία, «η οδύνη που προκαλούν οι αποτρόπαιες πράξεις», ο θρήνος και ο σπαραγμός που συνοδεύει την απώλεια και το θάνατο.

Πώς να αντέξει τόσο πόνο η ανθρώπινη ψυχή; Από πού να αντλήσει δύναμη, για να καταφέρει να συνεχίσει να αγωνίζεται; Πού οδηγείται η κοινωνία μας; Και πού μπορεί να αναζητήσει ηθικά ερείσματα κι αξίες, προκειμένου να εξυγιανθεί; Σαν θεατές αρχαίας τραγωδίας, στεκόμαστε με δέος μπροστά στο θέατρο αυτό του παραλόγου και παρακολουθούμε αμήχανοι τα τεκταινόμενα, που προκαλούν στην ψυχή μας τον Έλεο και το Φόβο.

Συμπάσχουμε, θρηνούμε κι εμείς για όλα αυτά, στα οποία γινόμαστε μάρτυρες, αλλά και για όλα εκείνα που μας πονάνε και ταλανίζουν την ψυχή μας, αναμένοντας την πολυπόθητη Κάθαρση. Στις οδυνηρές μνήμες του καθενός από μας, που μας ξεπερνούν και υπερβαίνουν τις δυνάμεις μας, έρχονται να προστεθούν και τα «σημεία και τέρατα» των ημερών μας.

Μόνη λύση για τον εξαγνισμό της δικής ψυχής μας αλλά και της κοινωνίας ολόκληρης αποτελεί η αλληλεγγύη και η ανιδιοτελής προσφορά. Η παροχή υλικής βοήθειας σε όσους πάσχουν και τη χρειάζονται, χωρίς όμως να τους κάνουμε να αισθάνονται κατώτεροί μας. Το σκούπισμα των δακρύων που αυλακώνουν τα πρόσωπα όσων πονούν. Η κουβέντα και η πρόθεσή μας να ακούσουμε, όποιον έχει την ανάγκη να μας ανοίξει την καρδιά του, χωρίς να τον κρίνουμε.

Η διάθεση του ώμου μας για εκείνον που θέλει να ακουμπήσει κάπου και να κλάψει. Μια ζεστή αγκαλιά σε όποιον υποφέρει και νιώθει την ψυχή του να αιμορραγεί. Το άπλωμα του χεριού μας σε όσους είναι πεσμένοι και αδυνατούν να σηκωθούν. Η κατανόηση, η συμπαράσταση, ο σεβασμός στα συναισθήματα και τις επιθυμίες όλων.

Καθένας κουβαλάει το Σταυρό του και παλεύει να τον σηκώσει, άλλος βαρύτερο άλλος λιγότερο βαρύ. Κι όλοι μαζί πασχίζουμε να ανέβουμε στο Γολγοθά της ζωής. Μοιρασμένο βάρος, είναι υποφερτό βάρος. Μοιρασμένος πόνος, είναι λιγότερο αιχμηρός πόνος. Ας τα μοιραστούμε, λοιπόν, κι ας στηρίξουμε ο ένας τον άλλον κι όλοι μαζί τους πιο αδύναμους. Αν θέλουμε, όχι μόνο να λεγόμαστε, αλλά και να είμαστε Άνθρωποι

Συγγραφέας Ιωάννα Λένη

Απόφοιτος του τμήματος Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Εργάζομαι στην ιδιωτική εκπαίδευση κι έχω την πολυτέλεια να μοιράζομαι, με τους μαθητές που προετοιμάζω, την αγωνία τους για τις Πανελλήνιες εξετάσεις. Σταθμοί της ζωής μου, ο γάμος μου με έναν καταπληκτικό άνθρωπο, από τον οποίο έμαθα τι σημαίνει να αγωνίζεται κάποιος, για να κρατηθεί στη ζωή, η γέννηση των γιων μου, που δίνουν νόημα στη ζωή μου και η κοινή «μοίρα», που με έφερε σε επαφή με επίγειους «φύλακες αγγέλους». Βασική μου αρχή, ο αγώνας για το καλύτερο!