Τ΄απομεινάρια μιας ζωής....

Αλλη μία κούκλα και μία ιστορία που γράφτηκε παλαιότερα ,σαν συμμετοχή στο αγαπημένο παιχνίδι των λέξεων....(Το όνομα Ουρανία δόθηκε σ΄αυτή την κούκλα προς τιμήν των συνονόματων φιλενάδων μου....)

Τ΄ απομεινάρια μιάς ζωής…..

Πάντα μου άρεσαν τα παλιά αντικείμενα, οι φωτογραφίες, οι ιστορίες, αλλά αυτή η έντονη νοσταλγία που έχει τρυπώσει στη σκέψη μου με έκανε να πάρω την απόφασή μου και να ανέβω αξημέρωτα σχεδόν, τη στριφογυριστή σιδερένια σκάλα στην ταράτσα του πατρικού μου.
Εκεί πάνω, το άλλοτε ευρύχωρο πλυσταριό, έχει μεταμορφωθεί σε αποθήκη.
Αποπνέει μία μαγική έλξη για μένα αυτός ο χώρος, άνοιξα με το παλιό σιδερένιο κλειδί και διαβαίνοντας το κατώφλι, είχα την αίσθηση μια άλλης εποχής.
Προχώρησα και περιεργάστηκα γύρω μου, στον τοίχο το καρυδένιο πορτ-μαντώ της γιαγιάς, κουτιά με βιβλία, το ξύλινο αλογάκι του αδελφού μου, το μεγάλο ξύλινο κουκλόσπιτο, δύο πολυθρόνες σκεπασμένες με λευκά σεντόνια και εκεί στο βάθος οι καπελιέρες και τα δύο τεράστια μαύρα μπαούλα με τους μπρούτζινους καμπαράδες, οι θησαυροί της Μαριόν όπως έλεγε η μητέρα μου.
Η γιαγιά μου γεννήθηκε από έλληνες γονείς στην Αγία Πετρούπολη το 1909 και την ίδια χρονιά, ο πατέρας της βρήκε ταλαιπωρημένο και περιπλανώμενο στο λιμάνι ένα μικρό κορίτσι 3-4 ετών που το περιμάζεψε και το υιοθέτησε, τη Μαριόν. Είπανε πως το κοριτσάκι ξέμεινε από κάποιο μπουλούκι θεατρίνων ή ότι το παράτησε μια ομάδα τσιγγάνων που είχε μπαρκάρει προ ημερών, όμως κανείς δεν ήτανε σίγουρος για την αλήθεια.
Η Μαριόν και η γιαγιά μου η Ουρανία, έγιναν αγαπημένες αδελφές και αχώριστες φίλες, μεγαλώσανε μαζί σε ένα μικρό διαμέρισμα στο Παρίσι όπου βρεθήκανε με τους γονείς τους και άλλους ρώσους εμιγκρέ μετά το ξέσπασμα της Επανάστασης.
Η Μαριόν έγινε σπουδαία ηθοποιός και η γιαγιά Ουρανία, μοδίστρα, σε έναν από τους σπουδαιότερους οίκους μόδας της εποχής.
Η γιαγιά παντρεύτηκε με προξενιό, έναν ΄Ελληνα έμπορο, και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα το 1930, η Μαριόν ερωτεύτηκε τον Φιλίπ, έναν αριστοκράτη φλαουτίστα και έζησε μαζί του έναν παθιασμένο έρωτα, μέχρι τον τραγικό θανατό του, στις 6 Μαϊου 1937 όταν το Ζέπελιν ΧΙΝΤΕΜΠΟΥΡΓΚ, το καύχημα της γερμανικής αεροναυπηγικής καταστράφηκε κατά την προσγείωση στο
21ο ταξείδι του στις ΗΠΑ.
Η Μαριόν μετά το ξέσπασμα του πολέμου έγινε ενεργό μέλος της αντίστασης, τη συνέλαβαν, καταδικάστηκε σε θάνατο, διέφυγε στην τότε ελεύθερη Ισπανία και από εκεί στις ΗΠΑ.
Διατηρούσε τακτική αλληλογραφία επι 50 χρόνια με τη γιαγιά, αντάλλασσαν φωτογραφίες, δώρα, κάρτες, μέχρι την ημέρα που η Μαριόν έγραψε με την πέννα της και τα ωραία καλλιγραφικά της γράμματα, «Ουρανία, ο δρόμος μου τελείωσε, θέλω να γυρίσω κοντά σου»
Πράγματι γύρισε και πέθανε στην αγκαλιά της γιαγιάς ένα χρόνο περίπου αργότερα.
Ανασηκώνω το καπάκι του μπαούλου ,είναι γεμάτο επιστολές, καρτ ποστάλ, άλμπουμ με φωτογραφίες, η Μαριόν με τον Φιλίπ σε ένα αερόστατο, με φίλους σε ένα μπιστρό, στην ΄Οπερα, η Μαριόν σε διάφορους ρόλους στο θέατρο, ο Φιλίπ και ο σκύλος του ο Αρνώ ,το σημειωματάριο με τα ποιήματά της, όλα γραμμένα στα γαλλικά, « Η πνοή της ελευθερίας» «Μορφές της αλισάχνης» «Σπαραγμός» « Για σένα»….
Στο δεύτερο μπαούλο μερικά από τα φορέματά της, δαντελλένιες εσάρπες, μία τράπουλα ΤΑΡΩ, δύο βεντάλιες κοκκάλινες, 3 ζευγάρια γάντια, το παράσημο εξαίρετων πράξεων μέσα στο μπλέ βελουδένιο του κουτί, τ’ απομεινάρια μιάς ζωής ……