Γαϊδουράκια....(εννοείται τετράποδα)

Λατρεύω τα γαϊδουράκια, τα τετράποδα εννοείται !!! Μελετώντας τα κεντημένα Δειγμαστολόγια ανακάλυψα ότι το γαϊδουράκι έχει τη θέση του σ΄αυτά, συμβολίζοντας την πραότητα, την ταπεινότητα, τη γλυκύτητα και την ειρήνη....και όλα αυτά βασισμένα στις αναφορές της Βίβλου όπου το γαϊδουράκι έχει τη θέση του σε πολύ σημαντικά γεγονότα, όπως στη γέννηση του Ιησού, στη Φυγή στην Αίγυπτο αλλά και στη θριαμβευτική είσοδό του στα Ιεροσόλυμα...
Με αφορμή τη διήγηση μιά φίλης, σχετικής με την αληθινή ιστορία ενός πολύ τυχερού γαϊδαράκου, αισθάνθηκα την ανάγκη να την καταγράψω συμμετέχοντας στο προσφιλές μου παιχνίδι των 5 λέξεων....ενω παράλληλα συγκέντρωσα και σχέδια με θέμα το γαϊδουράκι για κέντημα. Ομολογώ ότι το Δειγματολόγιο της 11χρονης Louise Deliot κεντημένο το 1888 μου έχει κλεψει την καρδιά !!!) Φίλες και φίλοι μου,  σας εύχομαι καλό Παρασκευοσαββατοκύριακο !!!


Η διαθήκη του μπάρμπα Μάνθου

Εκείνη την ηλιόλουστη ημέρα, το μικρό αφράτο σύννεφο, ταξίδευε απαλά στον γαλανό ουρανό σπρωγμένο από το ανάλαφρο αερά-κι… απολαμβάνοντας τη διαδρομή πάνω από την καταπράσινη κοιλάδα, τα χωριουδάκια, τις πολιτείες, τα βουνά, τα ποτάμια….
Σ΄αυτό το συγκεκριμένο μέρος προσπαθούσε να χασομερίσει όσο μπορούσε περισσότερο, γιατί το γοήτευε η θέα του μεγάλου περι-ποιημένου αγροκτήματος με το μικρό αγροτόσπιτο στην άκρη, τις δυό πελώριες κουκουναριές στην μεγάλη μπροστινή αυλή, το σταύλο, το κοτέτσι, το σκιάχτρο που ανέμιζε τα απλωμένα χέρια του καταμεσίς του λαχανόκηπου , τις βραγιές με τα κηπευτικά και τα μυρωδικά, τον ξύλινο φράχτη του….
Δεν χόρταινε να κοιτάζει το σύννεφο αυτό το αγρόκτημα, που με αγάπη και περισσή φροντίδα, έσκαβαν, φύτευαν, πότιζαν, ξεχορ-τάριαζαν ο μπάρμπα Μάνθος και η γυναίκα του η κυρά Φρόσω.
Ο μπάρμπα Μάνθος από το χάραμα μέχρι τη δύση του ήλιου είτε δούλευε στη γή του, είτε φόρτωνε το γαιδουράκι του, τον δουλευτή του όπως τον έλεγε, με καλάθια γεμάτα φρέσκα ζαρζαβατικά, αυγά, βότανα και μέλι και τριγυρνούσε στα γύρω χωριά και τις κοντινές κωμοπόλεις για να πουλήσει την πραμάτεια του.
Καλοκάγαθος και αγαπητός σε όλους ο μπάρμπα Μάνθος, ποτέ δε βαρυφόρτωνε το γαιδουράκι του, το πρόσεχε και του καλομιλούσε, εκείνο πότιζε πρώτα και μετά έπινε ο ίδιος νερό και όταν κουρασμένοι και οι δυό γυρίζανε πριν βραδιάσει πίσω στο σπίτι, πρώτη δουλειά του μπάρμπα Μάνθου ήτανε να το ξεφορτώσει , να το οδηγήσει στο σταύλο όπου του έβγαζε το σαμάρι, του έβαζε μπόλικο φρέσκο άχυρο και βρώμη στο παχνί του, το χαιδολογούσε σιγοκουβεντιάζοντάς του «μπράβο δουλευτή μου , καλά τα πήγαμε σήμερα …» ύστερα του πρόσφερε στη χούφτα του πότε ένα – δυό δροσερά καρότα, πότε μήλα και κάποτε κάποτε τα αγαπημένα του βατόμουρα που μάζευαν ένα-ένα οι γιοί του, από τη ρεματιά στην άκρη του κοντινού λόφου.
Ξαφνικά, ακούστηκε ο ήχος της φυσαρμόνικας, και το σύννεφο χαμήλωσε για να απολαύσει τη μελωδία….
Κοίταξε προσεκτικά, ο μεγαλύτερος γιός έπαιζε στην παλιά φυσαρμόνικα το σκοπό του παιδικού τραγουδιού «Ή-τα-νε έ-νας γά-ι-δα-ρος με με-γά-λα αυ-τι-ά ….» και ο μικρότερος χάιδευε τρυφερά την άσπριδερή μουσούδα ψιθυρίζοντας τα λόγια του τραγουδιού στο γέρικο γαιδουράκι, κι όταν τέλειωσε το τραγούδι , άπλωσε τη χούφτα του και το φίλεψε τ΄αγαπημένα του βατόμουρα….
Ο κυρ. Μάνθος και η κυρά Φρόσω είχανε από καιρό συχωρεθεί και το κτήμα τώρα είχανε αναλάβει τα παιδιά τους τηρώντας πιστά το θέλημα των γονιών τους και κυρίως τον τελευταίο όρο της διαθήκης του μπάρμπα Μάνθου πού όριζε ρητά : « Παιδιά μου επιθυμία μου είναι το γαιδουράκι , ο καλός δουλευτής και σύντροφος, που με τη βοήθειά του, κερδίζαμε το ψωμί μας και ζούσε η φαμίλια μας, τα γεράματά του να τα περάσει ειρηνικά και γαληνεμένα στο σταύλο και στη σκιά της κουκουναριάς με χαιδολογήματα και φιλέματα, όπως το είχα μαθημένο , την ευχή μου να έχετε και να ζήσετε καλά και τίμια όπως ζήσαμε εγώ και η μάνα σας»……..