Πάνινη κούκλα και μία ιστορία.....

Εγώ που ως παιδί δεν έπαιξα ποτέ με κούκλες γιατί.....δεν μου άρεσαν, τώρα στα γεράματα έχω ξετρελαθεί με τις πάνινες, τις χειροποίητες και όχι μόνον χαίρομαι να τις φτιάχνω αλλά η μεγαλύτερη χαρά που εισπράττω, είναι αυτή των χαμόγελων και της ικανοποίησης που έχουν οι φίλες, τις οποίες έχω μυήσει στα μυστικά της κατασκευής της πάνινης κούκλας.....Νέα Σεμινάρια τον Οκτώβριο στις ΧΡΥΣΣΟΜΕΛΙΣΕΣ....ελάτε και δεν θα το μετανιώσετε....

Αυτή η ιστορία μπορεί γράφτηκε γιά το Παιχνίδι των λέξεων, αλλά θα μπορούσαμε στη θέση της Ροδάνθης , να φανταστούμε αυτή την κούκλα.... η φαντασία δεν μας λείπει άλλωστε....

H κόρη του απέθαντου

Το πένθιμο αγγελτήριο στην κολώνα, μου άσκησε μια περίεργη έλξη…. πέθανε η κυρία Ροδάνθη, η παλιά αγαπημένη φίλη και συγκάτοικος και δεν το πήρα είδηση εγκαίρως….
Στη μνήμη μου ήρθε η καλοσυνάτη μορφή της με τα κάτασπρα περιποιημένα μαλλάκια στερεωμένα σε κότσο ψηλά στο κεφάλι , το απλό αλλά κομψό μαύρο της φόρεμα με το δαντελένιο γιακαδάκι,  το παιδικό χαμόγελο ζωγραφισμένο πάντοτε στο πρόσωπό της  και ο γλυκός, παρηγορητικός της λόγος :
«Ελα καλότυχη, πέρασε να σου φτιάξω ένα καφεδάκι, να σου γυρίσω και το κουπάκι….!»
« Υπομονή καλότυχη, αγάντα και τούτος ο ανήφορος κατήφορο θα φέρει….»
«Εγώ είμαι η κόρη του απέθαντου , να με ακούτε καλότυχες, ξέρει ο Κύριος τι δοκιμασίες στέλνει στον καθένα, ποτέ δεν στέλνει περισσότερα απ΄όσα μπορούμε να αντέξουμε….»
Χρόνια ζούσε στο μικρό ισόγειο διαμέρισμα της πολυκατοικίας μας, φροντίζοντας τις γλάστρες με τα καλλωπιστικά στη μικρή αυλή, ενώ παράλληλα εκτελούσε  εθελοντικά, χρέη καντηλανάφτισσας στο εκκλησάκι της Αγίας Ειρήνης.
Πριν δυό χρόνια περίπου , μετά από ένα εγκεφαλικό, ένας ανεψιός της Μητροπολίτης, φρόντισε και τη μετέφερε στο γηροκομείο. Tην είχαμε επισκεφθεί με τη μητέρα μου, λίγο πριν τα Χριστούγεννα, αν και καταβεβλημένη, μας υποδέχτηκε χαμογελαστή ανακαθισμένη στα μαξιλάρια του κρεβατιού της, «καλώς τες τις καλότυχες, για πείτε μου τα νέα σας, τι κάνει η γειτονιά ;» Η μάνα μου, που την γνώριζε από τα νιάτα της, μιάς κι ήτανε γειτονοπούλες, μου είχε πολλές φορές μιλήσει για την ομορφιά, την έμφυτη χάρη και την κομψότητά της. Ητανε η ωραιότερη κοπέλα της γειτονιάς, ντυμένη με απλά φορεματάκια από τσίτι,  που  της τα έραβε η μεγαλύτερη αδελφή της  στην χειροκίνητη μηχανή της , έδινε την εντύπωση ότι ήτανε ντυμένη στα μετάξια.... Είχε ακουστεί μάλιστα στη γειτονιά, ότι κάποιος  είχε αυτοκτονήσει γιατί δεν ένέδωσε στον έρωτά του. Κρυφός καημός της ήταν το Θέατρο, αλλά άλλες εποχές τότε… οι δικοί της ούτε που να ακούσουνε .τις θεατρίνες  τότε δεν  τις είχανε  σε υπόληψη ...…. Η μάνα μου της έδωσε πλήρη αναφορά για όλες τις κοινές γνωστές κι αφού ολοκληρώθηκε η ενημέρωση, εκείνη άρχισε τη διήγηση :…. « λοιπόν εγώ, γεννήθηκα στη Σύρα, είμαι η κόρη του Απέθαντου, καραβοκύρης ήτανε ο πατέρας μου από το Τσιρίγο, αλλά επειδή είχε επιζήσει από τρομερές φουρτούνες και ναυάγια , δεν τον λέγανε καπετάν Σίμο αλλά καπετάν Απέθαντο. Εγώ ήμουνα το πέμπτο θηλυκό στην οικογένεια, πριν από μένα γεννηθήκανε η Θάλεια, η Κλειώ, η Τερψιχόρη και η Μελπομένη, μετά γεννήθηκε, ανήμερα 15 Αύγουστο, ο Παναγιωτάκης, το μοναδικό αρσενικό παιδί, που πέθανε το άμοιρο,  δυόμισυ χρονών από τη σκαρλατίνα. ΄Υστερα ήρθα στον κόσμο εγώ κι η μάνα μου έγραψε: «Καπετάνιε μου, άλλη μία Μούσα ήρθε στη φαμελιά μας» , ο πατέρας μου απάντησε : « Καλότυχη να ΄ναι, αυτό το παιδί θα τ’ ονοματίσει ο νουνός που θα το βαφτίσει» έτσι ο νουνός , μου έδωσε τ΄όνομα της πεθαμένης αδελφής του και μ΄έβγαλε Ροδάνθη, βάζοντάς μου μαζί με το λάδι και μια γερή δόση από χαρίσματα , υπομονή, εγκαρτέρηση, αισιοδοξία, πίστη και φόβο Θεού, ας είναι αγιασμένα τα κοκαλάκια του»
Οι αδελφές μου παντρευτήκανε και σκορπίσανε στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, ο πατέρας μου πέθανε από συγκοπή κάπου στη μέση του Ειρηνικού και η μάνα μου, στα χέρια μου.
Εγινα καπελού κι εργάστηκα στα καλλίτερα ατελιέ της Αθήνας, στα 22 μου παντρεύτηκα, από έρωτα, έναν νεαρό αριστοκράτη, που οι δικοί του τον αποκλήρωσαν. Χήρεψα στα 35 , ο Θεός δεν θέλησε να μου χαρίσει παιδιά , πέντε φορές απέβαλα, περάσαμε πολλά βάσανα με το συχωρεμένο, όμως αγαπιόμασταν και σε κάθε δυσκολία, μου έλεγε : «και τούτος ο ανήφορος, κατήφορο θα φέρει» Δεν έχω παράπονο, η ζωή μου χάρισε πολλά καλά, γνώρισα καλούς ανθρώπους, όπως εσείς καλότυχες καληώρα, να σας έχει ο Θεός καλά….»
Ας είσαι αναπαυμένη γιαγιά Ροδάνθη, κόρη του καπετάν Απέθαντου, Καλό Παράδεισο να ΄χεις !!!