Η συμμετοχή μου στο 7ο Παιχνιδι των λέξεων...

Το 7ο παιχνίδι  ολοκληρώθηκε με επιτυχία και  η επιμελήτρια/ διοργανώτρια Μαρία  http://mytripssonblog.blogspot.gr/μας επαναλαμβάνει, γιά μία ακόμη φορά, αυτό που συνήθιζε να λέει και η Φλώρα από το TEXNIS STORIES που το είχε εμπνευστεί!
Είμαστε όλοι νικητές!
Οι ιστορίες και τα ποιήματα που στόλισαν  και αυτό το παιχνίδι , μας έκαναν να ταξιδέψουμε να σκεφτούμε, να ονειρευτούμε, να θαυμάσουμε, να γελάσουμε, ακόμα και να θυμώσουμε.
Πολλά συγχαρητήρια σε όλες τις συμμετοχές, αλλά και σε εκείνη που ξεχώρισε!

Τα μανουσάκια της κυρά - Πολυξένης, που στην ουσία είναι τα μανουσάκια της Μαρίας της Κανελλάκη, μας γοήτευσαν  και η ψηφοφορία τα έφερε στην πρώτη θέση!

 

Η δική μου συμμετοχή :

Read more: http://mytripssonblog.blogspot.com/2016/04/b-7.html#ixzz44gRrjZct

 

 

Μοίρα

Είχε βάλει τη σακούλα με τα κρεμμυδάκια του στιφάδου στο τραπέζι της κουζίνας και τα καθάριζε με  περισσή προσήλωση , που και που σκούπιζε τα μάτια της με το χαρτομάντηλο  που είχε στην τσέπη και έριχνε το βλέμμα στο παράθυρο παρατηρώντας τις στάλες της βροχής που κατρακυλούσανε στο τζάμι. Από τότε που έκλεισε την μικρή τους επιχείρηση ,  βρήκε διέξοδο στη μαγειρική…Μαγείρευε  εθελοντικά  ποσότητες  τροφίμων που αγόραζε η ίδια, ή της προσφέρανε  φίλοι και γνωστοί και σε συνεργασία με τους  γείτονές της , το Φάνη και τη Σόνια ,  οι χύτρες, τα  ταψιά και τα τάπερ  μεταφερόντουσαν  σε συγκεκριμένους φορείς που τα διαθέτανε…

Αναλογιζότανε πως άλλη μία αυλαία είχε πέσει, προχτές που έλαβε το τηλεφώνημα από το Λονδίνο , ο γαμπρός της Αμανάτιος Γκουντούλης  είχε βρεθεί νεκρός στο γραφείο του…η κόρη της, τον είχε εγκαταλείψει πριν έξι μήνες….Η  κόρη της, ποτέ δεν της ανοιγότανε ούτε έλεγε πολλά,  μόνο μία δήλωση τηλεγραφική  : « Φεύγω, θα πάρω τη θέση της υποδιευθύντριας στο Γραφείο της Εταιρείας στο Τόκυο»… Από μικρή τη χαρακτήριζε η άκρατη φιλοδοξία, η φιλαρέσκεια και η φιλαυτία στον υπερθετικό βαθμό , ο γιός της πάλι , καλόψυχος μα  επιπόλαιος και άστατος  πριν την ολοκλήρωση των σπουδών του ,γνωρίστηκε με μία Βραζιλιάνα χωρισμένη με δύο παιδιά που τον περνούσε οκτώ χρόνια , την ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα και την ακολούθησε στη Βραζιλία, την παντρεύτηκε 15 ημέρες  μετά τη γνωριμία τους…. ζήσανε μαζί έξι χρόνια, τώρα συζεί  με κάποια άλλη στην Αργεντινή…

Σκούπισε ξανά τα μάτια της  και χαμογέλασε πικρά , στο νού της ήρθε το δίστιχο που έλεγε ο άντρας της : «Εμένα η μοίρα τις χαρές τις δίδει στάλα στάλα γιατί’μαι λέει άξιος για βάσανα μεγάλα…»

Με το Σήφη είχανε γνωριστεί όταν εκείνος δούλευε στο υφασματάδικο του Ιντζίδη κι εκείνη μάθαινε μοδιστρική στο ατελιέ της μαντάμ Αμελί που βρισκότανε ακριβώς απέναντι.  Αγαπηθήκανε , παντρευτήκανε, αγωνιστήκανε μαζί να στεριώσουνε το μικρό μαγαζάκι τους με είδη ραπτικής και σιγά σιγά με σκληρή δουλειά, καταφέρανε να δημιουργήσουνε μία μικρή επιχείρηση εισαγωγής μαντηλιών ….

Καημό είχε ο Σήφης ν΄αποκτήσει ένα «καλό» αυτοκίνητο, τα κατάφερε στα 43  του, το χάρηκε μόλις πέντε χρόνια,  μετά έγινε το ατύχημα, εκείνη η νταλίκα που δίπλωσε και τον πέταξε στο χαντάκι, τρείς μήνες στην εντατική κι από τότε παραπληγικός,  14 χρόνια τώρα, τα τελευταία τέσσερα κατάκοιτος….

Αναστέναξε βαθειά, «Κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από τη σκιά της μοίρας του» έλεγε η μαντάμ Αμελί, είχε δίκιο , το συνειδητοποιούσε κάθε μέρα που κοίταζε το λεβέντη το Σήφη της, καθηλωμένο στο κρεβάτι, ανήμπορο, να βασανίζεται ….Τον φρόντιζε  με τη βοήθεια της Σόνιας και του Φάνη που ήτανε νοσηλευτές, ο Φάνης μάλιστα είχε εκπαιδευτεί και σαν χειροπράκτης…και πρόσφερε πραγματικά πολύτιμες υπηρεσίες στο Σήφη.

Αυτοί οι δύο άνθρωποι είχανε γίνει οι προσφιλείς της, η οικογένιά της….κι είχανε γνωριστεί χάρη σε μία πρόσκληση για εθελοντική προσφορά…Περίεργη η μοίρα σκέφτηκε και στο μυαλό της ήρθε κάτι, που ο Φάνης  της είχε πεί κάποτε, κάτι που έλεγε η μάνα του :«Της μοίρας αντιμίλησα κι εδά με δοκιμάζει γιατί μου δίνει μια χαρά και δέκα μου αρπάζει»