Δυό μισά πενηντάρικα

Δυό  μισά  πενηντάρικα

Μόλις είχε τελειώσει η βάρδιά της στο Μαιευτήριο  που πρόσφερε εθελοντικά τις υπηρεσίες της καθημερινά η Ροδάνθη και αποφάσισε να καθίσει λίγο στο παγκάκι του μικρού πάρκου.  ΄Ηθελε να καταλαγιάσει η χαρά μέσα της…..και  μετρούσε τα λεπτά μέχρι να μπορέσει να συναντηθεί με τις κολλητές της. Τηλέφωνο δεν ήθελε να χρησιμοποιήσει , θα τις συναντούσε όπως ήταν κανονισμένο άλλωστε,  στις 7.00 .

Τι επιφυλάσσει η ζωή, μονολογούσε….κανείς δεν γνωρίζει….κανείς δεν φαντάζεται….Ορφανή  μεγάλωσε με θετούς γονείς , τους έχασε όμως νωρίς, μόλις είχε εισαχθεί στη σχολή Μαιών…..Παντρεύτηκε από έρωτα τρελό,  τον Θέμη, τον ονειροπόλο γιατρό  με την μεγάλη καρδιά,  που πήρε εθελοντικά την θέση ενός συναδέλφου σε μία διάσωση με ελικόπτερο…. και χάθηκε…Εμεινε μόνη στα 34 με δυό μικρά παιδιά….δυό στάλες χαράς στην καρδιά της  που είχε γεμίσει στάχτη…

Η ΄Αννα της,   δεν απέκτησε οικογένεια, η  Δικαστική εξουσία της ασκούσε  ακατανίκητη έλξη από παιδί  και ο Τίμος της,  ακολούθησε τον δικό δρόμο , που χάραξε η αγάπη του γιά κάθε ζωντανό πλάσμα…έγινε Κτηνίατρος και παντεύτηκε μία συμφοιτήτριά του….απέκτησαν και μία κορούλα ….

Βασανιστικά πέρασε η ώρα, η Ροδάνθη , συγκρατώντας με κόπο τον ξέφρενο ενθουσιασμό της ,  πήγε να συναντήσει το dream team ,  τη Νιόβη, την Αρετή, τη Φώφη , τη Ρόη και  την  Τασία …..χήρες όλες ,  δεμένες περισσότερο από αδελφές, συναντιόντουσαν σχεδόν καθημερινά και έτρωγαν παρέα, μοιραζόντουσαν τα νέα, τις χαρές και τις λύπες τους,  όλες εθελόντριες σε διάφορα  Σωματεία είχαν τόσα κοινά ….

Ασυγκράτητη ξεκίνησε να τους διηγείται :

«Λοιπόν θυμάστε που σας έλεγα για εκείνο το μισό πενηντάρικο που είχα βρεί  κάτω από το στρώμα της εγγονής μου πέρυσι το καλοκαίρι ;;; Είχε γραμμένα κάτι νούμερα  επάνω…. Σήμερα το πρωί, ο γλυκύτατος  νεαρός που παίρνω τον καφέ μου απέναντι από το Νοσοκομείο, ήταν περίλυπος και σχεδόν δακρυσμένος γιατί του είχανε κλέψει το μπουφάν και το κινητό και δεν τον ένοιαζε για τίποτε από αυτά τα δύο,  αλλά για ένα μισό πενηντάρικο που είχε γραμμένο το τηλέφωνο μια κοπέλας που είχε γνωρίσει πέρσι το καλοκαίρι….»

Το φαντάζεστε ;;; Αμέσως μπήκε σε δράση το χάρισμα μου  των συνειρμών  …. 

-Καλά βρε αγόρι μου, δεν τηλεφωνηθήκατε από πέρισυ το καλοκαίρι  ρώτησα….

-Δεν μπόρεσα να την βρω δυστυχώς…έλειπαν  κάποια  νούμερα, το μόνο που ξέρω , το όνομά της  και ότι έκανε μεταπτυχιακό στη Ζυρίχη….κι εγώ εκεί έχω κάνει το μεταπτυχιακό μου….

- Ούτε εκείνη επικοινώνησε μαζί σου ;;;

- Όχι δυστυχώς , γιατί και από τον δικό μου αριθμό τηλεφώνου έλειπαν νούμερα, έτσι άτσαλα που σχίσαμε το πενηντάρικο….όμως έχω την ελπίδα ότι θα την βρώ και θα ξανασυνατηθούμε ….!!! Εχω αλωνίσει τα κοινωνικά δίκτυα, μέχρι και με την Γραμματεία της Σχολής της επικοινώνησα, αλλά αρνήθηκαν να μου δώσουν πληροφορίες….όλες μου οι προσπάθειες άκαρπες….

Εδώ  φίλες μου, δίνω άφεση  σε όλα τα στραπάτσα της ζωής μου και εννοείται ότι αφού σιγουρεύτηκα ότι πρόκειται για την μονάκριβη εγγονή μου, τη Ρομίνα μου,  με την οποία επικοινώνησα πάραυτα,  έπραξα τα δέοντα !!!

Στην υγεία μας και στην υγειά τους, κερνάω εγώ απόψε !!!

Ήταν η δική μου συμμετοχή στο παίζοντας με τις λέξεις #19, που διοργάνωσε με ιδιαίτερη  φροντίδα και αγάπη για μια ακόμη φορά η Memaria, λογοτεχνικό σπιτικό της My trips on blog.Ευχαριστώ θερμά για τη φιλοξενία. Συγχαρητήρια σε όλους τους συμμετέχοντες και στην , γιά πολλοστή φορά, άξια  νικήτρια, Μαρία Κανελλάκη.