Συμμετοχή στο δρώμενο.....ΦΩΤΟ-ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΗ ΣΚΥΤΑΛΗ

Απροσδόκητα άνοιξα αυτόν τον κύκλο του Δρώμενου ΦΩΤΟ ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΗ ΣΚΥΤΑΛΗ   , επιλέγοντας τη φωτό γιά το πρώτο κείμενο, της Μαίρης,  που είχε  και την ευτυχή έμπνευση της οργάνωσης,  χαρίζοντάς μας  20 υπέροχες συμμετοχές εμπνευσμένες αντίστοιχα από 20 εκπληκτικές φωτογραφίες !!!

Μπορείτε να απολαύσετε όλες τις συμμετοχές εδώ : https://ghinimatia.blogspot.gr/2018/02/1_20.html


Την έμπνευση για τη δική μου συμμετοχή, έδωσε η φωτό που επέλεξε για εμένα η Μαρίνα, την οποία ευγνωμονώ πραγματικά, γιατί δεν θα μπορούσε να κάνει ιδανικότερη επιλογή....δεν μπορείτε να φανταστείτε πόση συγκίνηση και ενθουσιασμό αισθάνομαι !!!  Εχω αγαπήσει τα τραίνα και έχω μιά καρμική σχέση μαζί τους.....εργάστηκα γιά 40 χρόνια στην θρυλική Εταιρεία Compagnie Internationale des Wagons Lits .( στο ΣΣ Αθηνών στο Σταθμό Λαρίσης)...η ιστορία μου είναι σε μεγάλο μέρος βιωματική και γράφτηκε..... αστραπιαία......δεν χρειάστηκε έμπνευση, όλες οι εικόνες, οι αναμνήσεις, οι μυρωδιές, οι ήχοι....ξεπήδησαν στη στιγμή και απλώς άρχισα να γράφω......ελπίζω να είναι ένας ωραίος επίλογος για το τόσο επιτυχημένο δρώμενό μας....και οπωσδήποτε περιμένω την έναρξη του νέου κύκλου

Ο σκύλος του Σιδ. Σταθμού





Εντελώς τυχαία έγινα ο σκύλος «σήμα κατατεθέν»  του Σταθμού Λαρίσης…… Καμία σχέση βεβαίως με τον άλλο, τον διάσημο σκύλο  Χάτσικο,  που η ιστορία του έγινε ταινία και το  άγαλμά του υπάρχει στο  Σιδ. Σταθμό  Σιμπούγια της Ιαπωνίας.

Γεννήθηκα κάτω από μία παροπλισμένη Κλινάμαξα στο αμαξοστάσιο του Ρέντη.  Η μάνα μου εξαφανίστηκε  δύο μήνες αργότερα, το ίδιο και τα άλλα τέσσερα αδέλφια μου.    Τον πατέρα μου,  δεν τον γνώρισα ποτέ κι  εγώ  επιβίωσα σ΄ αυτόν τον αχανή και επικίνδυνο χώρο,  μάλλον χάρη στη

Θεία πρόνοια και την έμφυτη κλίση  μου στις δημόσιες σχέσεις . Από νωρίς κατάφερα να γίνω αγαπητός στους περισσότερους εργαζόμενους, τριγυρίζοντας  ολημερίς στο εργοτάξιο, στις αποθήκες, στις ρεμίζες,  στα πλυντήρια… Έμαθα να ξεχωρίζω εύκολα από τη «φυσιογνωμία»   αυτούς που με βλέπανε με συμπάθεια και αυτούς που δεν θέλανε πολλά- πολλά, έτσι για τους πρώτους επεφύλασσα ενθουσιώδες κούνημα ουράς,  γαυγίσματα χαράς,  συνοδευόμενα ενίοτε  και από μεγαλύτερες διαχύσεις, ενώ κρατούσα  αποστάσεις ασφαλείας από τους δεύτερους.   Ο Λουκάς ο Αρχιτεχνίτης ,  μου έδειξε ιδιαίτερη αδυναμία από κουτάβι,  με βάφτισε Πειρατή ,  γιατί ήμουνα κάτασπρος με ένα μαύρο « μπάλωμα» γύρω από το δεξί μου μάτι, μου έβαλε τσιπ και κολάρο  και με πήγαινε τακτικά στον κτηνίατρο  . 

Ο Λουκάς  έγραφε στιχάκια,  ήτανε πολύ θρήσκος, φανατικός Ολυμπιακός και  ταλαντούχος ψήστης. Κάθε πρωί  άναβε το καντηλάκι στο σκαλιστό εικονοστάσι που είχε φτιάξει στη μία γωνία του εργαστηρίου του, ενώ στην πίσω αποθήκη ,  είχε στήσει  ένα  μεγάλο  τραπέζι που φιλοξενούσε τα τσιμπούσια, γιατί στο εργοτάξιο, μετά τη λήξη της βάρδιας,   το τραπέζωμα των συναδέλφων , ήτανε άγραφος νόμος, σε κάθε  ευχάριστο γεγονός και κυρίως στις απεργίες,…. Πόσο απολάμβανα το  τζερτζελέ , το κουβεντολόι και   το μπόλικο φαγητό…. δεν λέγεται !!!

Σ΄ αυτά τα γλέντια  πρωτοστατούσανε οι συνδικαλιστές,  πολύ τους εκτιμούσα τους συνδικαλιστές , γιατί μετά τις πορείες, τις ντουντούκες και τα πανό, καταφθάνανε στο στέκι των τεχνιτών και ξαποσταίνανε από τους αγώνες,  με κρασιά, τσίπουρα και μπύρες  , καταβροχθίζοντας κοκορέτσια, σουβλάκια, μπιφτέκια, λουκάνικα  και παϊδάκια,   που είχανε αγοραστεί ρεφενέ και τα έψηνε με ξεχωριστή μαστοριά ο Λουκάς στην αυτοσχέδια ψησταριά του. Συνήθως  τότε εύρισκε την ευκαιρία να απαγγείλει και τους στίχους του….



Κι εγώ το Σιδηρόδρομο

είχα για πεπρωμένο,

βίδες και ανταλλακτικά,

των βαγονιών στο τραίνο.



Σαν ράγες έχουνε στρωθεί

μέσα μου οι αναμνήσεις

και στην ψυχή έχουν χαραχτεί

χιλιάδες ενθυμήσεις.



Γνώριμοι οι ήχοι των τροχών,

το στρίγκλισμα των φρένων,

οι αποβάθρες των σταθμών,

το σφύριγμα των τραίνων.



Η μετάθεση του Λουκά στο Σταθμό  Λαρίσης, με αναστάτωσε, μπήκα μάλιστα σε πειρασμό να μην τον ακολουθήσω, γιατί εκείνη την περίοδο είχα ξελογιαστεί με μια χρυσόμαλλη σκυλίτσα , αλλά εκείνος,  με πήρε μαζί του σχεδόν με το ζόρι και έστησε εκεί,  στην  εφεδρική αποθήκη , το εικονοστάσι,  το τραπέζι των συμποσίων  και την ψησταριά, οπότε δεν άργησα να προσαρμοστώ.

Τα αγαπημένο μου στέκι όμως, ήτανε η πεζογέφυρα, γιατί από εκεί πάνω παρατηρούσα με την ησυχία μου την πλατφόρμα, την κίνηση των επιβατών, την άφιξη και αναχώρηση των συρμών και  δεν άφηνα το πόστο μου παρά μόνο μετά την αναχώρηση της βραδινής αμαξοστοιχίας  για Θεσσαλονίκη,  μιας και μου άρεσε ιδιαίτερα  η εικόνα  των φωτισμένων τραίνων που χάνονταν σφυρίζοντας στο βάθος του ορίζοντα….

Κοιμόμουν στο σπιτάκι που μου είχαν φτιάξει  στην αποθήκη αποσκευών και ξεκινούσα τη μέρα μου περιδιαβαίνοντας στην αποβάθρα,  στην αίθουσα αναμονής, στα εκδοτήρια…. ακόμα και τώρα, το πνεύμα μου περιπλανιέται ελεύθερο στα ίδια ακριβώς μέρη, στο Σιδηροδρομικό  Σταθμό , εκεί που έζησα 14  ολόκληρα ευτυχισμένα χρόνια….