Η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ της Αρτεμισίας

Η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ της Αρτεμισίας

Σκασμένη η Αρτεμισία, αφού γλίτωσε το εγκεφαλικό μετά τη λήψη της επιστολής Καρούμπαλου, πήρε ένα ΛΕΞΟΤΑΝΙΛ, έριξε κι ένα υπογλώσσιο στην τσέπη και πήγε στην Τράπεζα να εισπράξει τη σύνταξή της....Οσο προετοιμασμένη και να ήτανε από την ενημέρωση των ΜΜΕ, όσο και να το είχε δουλέψει στο μυαλό της.....όταν είδε ότι το επικουρικό της, μετά τις αλλεπάλληλες περικοπές, ανερχότανε στο ιλιγγιώδες ποσό των 8.00 ΕΥΡΩ .....δεν άντεξε η δόλια και σωριάστηκε μπροστά στο ΑΤΜ ....!!! Ευτυχώς τη συντρέξανε όλοι οι δυστυχείς που περιμένανε στην ουρά να πάρουνε κι αυτοί τα καλά χαμπέρια, οι περισσότεροι γνωστοί και φίλοι, γείτονες και συγκάτοικοι, ανάμεσά τους και ο συνταξιούχος γιατρός που χρόνια τους κουράριζε....!!! Τη συνεφέρανε, βοήθησε κι εκείνο το υπογλώσσιο , καθίσανε όλοι παρέα στο διπλανό καφενεδάκι συντροφιά με την πίκρα και την αγανάκτησή τους....όλοι είχανε δουλέψει μιά ζωή στο μεροκάματο, στον ιδιωτικό τομέα, στο δημόσιο, σ΄εργοστάσια, σε νυκτερινές βάρδιες, σε βαρειές κι ανθυγιεινές δουλειές, σε γραφεία, σε καταστήματα.....ήτανε συνεπείς στις υποχρεώσεις τους στο κράτος, πληρώνανε για χρόνια ολόκληρα τις εισφορές στα Ταμεία τους, τις δόσεις στα δάνειά τους, τους φόρους και τους λογαριασμούς τους, αναστήσανε και μορφώσανε τα παιδιά τους, με κόπους και θυσίες και τώρα.....Κάποιοι αφήσανε το θυμό τους να ξεσπάσει, βρίζανε κι αναθεματίζανε, κάποιοι με βουρκωμένα μάτια πλαντάζανε βουβοί πνιγμένοι στο παράπονο, κάποιοι προσπαθούσανε να το φιλοσοφήσουνε το πράγμα ανατρέχοντας στις συμφορές των πολέμων, άλλοι στις αρώστειες και τις φυσικές καταστροφές....Πέρασε η ώρα, τα είπανε, εκτονωθήκανε και τραβήξανε για το σπίτι σέρνοντας την πίκρα και το παράπονό τους από το χέρι.....Η Αρτεμισία πέρασε από το φούρνο, πήρε μιά ξεροψημένη φρατζόλα ψωμί, αγόρασε και μισό κιλό κριθαρένια παξιμάδια "θα το παλαίψουμε" σκέφτηκε, μιά μικρή φλόγα αισιοδοξίας άρχισε να τρεμοπαίζει μέσα της..... Μόλις έφθασεσε στο σπίτι, έφτιαξε ένα τσάΐ του βουνού το έβαλε στο φλυτζάνι, πήρε και δυό παξιμάδια, ένα τετράδιο και μολύβι κι άρχισε να γράφει....
Εξομολόγηση…

Προχθές που λέτε, πέρασα απο την Εφορία
τα φράγκα μου κατέθεσα με πλήρη δυσφορία
πάντοτε ήμουν συνεπής και έντιμη πολίτης
μα τώρα νοιώθω ανόητη , κατηγορίας τρίτης.
Το κράτος δεν αντάμειψε ούτε την προσφορά μου
ούτε δικαίωσε ποτέ, κάποια απ΄τα όνειρά μου….
Σαν ξύλο μένω ασάλευτη στις σκέψεις βυθισμένη,
ποιό μέλλον θά΄χει η νέα γενιά και τι την περιμένει,
θα ορθοποδήσει άραγε, ο τόπος μας και πότε ;
και θα μπορέσουν τα παιδιά να πορευτούνε τότε;
Θα τάχει αρπάξει η ξενητιά , της ανεργίας η δίνη,
θάχουν ακόμη όνειρα μέχρι την ώρα εκείνη ;;;
Το μέλλον αδιόρατο , σαν κάρβουνου μαυρίλα,
σαν χτύπος αδυσώπητος , σαν βράχου κατρακύλα,
η πίστη δοκιμάζεται κι οι άνθρωποι λυγίζουν
η δυστυχία απλώνεται και οι καρδιές ραγίζουν,
τα μάτια στρέφουνε παντού , υψώνουνε τα χέρια,
όμως δεν βρίσκουν διέξοδο, σκοτάδι και δυσχέρεια
που υπομένουνε αυτοί, που φταίξιμο δεν έχουν
μα η σοφία των δυνατών έκρινε πως αντέχουν,
σαν ζωντανά απροστάτευτα κάτω από το ζυγό
με τη μουσούδα χαμηλά, το βλέμμα τους θολό.
Φουντώνει μέσα μου ο θυμός κι η απόγνωση επίσης
και προσπαθώ ν΄αντισταθώ, αναζητώντας λύσεις,
στις δυσκολίες που ζωές ανθρώπων αφανίζουν
και σε ανάγκες πιεστικές που βίαια γονατίζουν,
κάθε ελπίδα και χαρά και κάθε προσδοκία
γιατί παραδοθήκαμε , φεύ ! στη φαυλοκρατία!
Αφανιστήκανε σχεδόν το μέτρο κι οι αξίες,
ισοπεδώθηκαν αρχές, πίστη, ιδεολογίες,
ξεπουληθήκανε με μιάς , στη φτήνια όσο-όσο
και αποφασίσανε αυτοί, που για όλα, έφταιξαν τόσο!
Δεν μένω όμως άπραγη, ούτε το βάζω κάτω
και το πικρό ποτήρι μου θα πιώ μέχρι τον πάτο,
ασήμι είναι οι φίλοι μου, χρυσάφι τα παιδιά μου
και θησαυρός ατίμητος η πίστη στην καρδιά μου,
η ελπίδα σ΄ένα αύριο, που τη χαρά θα φέρει,
σαν μελωδία αξέχαστη, σαν δροσερό αγέρι,
θα σβήσει κάθε πίκρα μας και θα μας χαλυβδώσει
και για ένα νέο ξεκίνημα, δύναμη θα μας δώσει !!