Η σατιρική ποίηση είναι, ακόμα, εδώ (ευτυχώς για μας!!!)

Με αφορμή τη συμμετοχή μου, στο Παιχνίδι των λέξεων που ξεκίνησε η Φλώρα στο texnistories.blogspot.gr και συνεχίζει η Μαρία στο mytripsonblog.blogspot.gr σας παραθέτω το σατιρικό ποίημά μου « Τα ψώνια» και σας προτρέπω να διαβάσετε όλες τις εξαιρετικές συμμετοχές σ΄αυτό το θαυμάσιο παιχνίδι…!!!

http://www.sarantakos.com/language/satirika.html 

Τα ψώνια

 

Σου τα ΄γραψα και στο χαρτί για να μην τα ξεχάσεις,

μην τύχει και παρασυρθείς και άλλα μ΄αγοράσεις,

έλα όμως που έκανες πάλι του κεφαλιού σου,

και ψώνισες  με οδηγό, το εύρος….του μυαλού σου !!!

Χθές δεν τα συζητάγαμε και κάναμε αναλύσεις,

πόσο ακρίβυνε η ζωή και πόσα θες να ζήσεις,

χθές μόλις βρε δεν πιάσαμε, χαρτάκι και μολύβι

και γράψαμε λεπτομερώς κάθε έξοδο που επείγει…

Κι εσύ μωρέ τ΄αψήφισες όλα,  λες κι είναι ψέμα

κι από το πενηντάευρω δεν έμεινε ούτε κέρμα !!!

Και το ΄δα χθές το όνειρο,  βιολέττες ανθισμένες,

λαχτάρες είπα θα με βρούν, μάλλον ξεγυρισμένες,

μέσα σε δευτερόλεπτα, στα όρια με φτάνεις,

γιατί ποτέ σου δε μ΄ακούς, του κεφαλιού σου κάνεις !!!

Σου τα ΄γραψα λεπτομερώς, μία ρέγγα, αυγουλάκια,

δυό σόδες, ένα βούτυρο και δύο γιαουρτάκια ,

όμως εσύ αγάπη μου,  ακόμα ζείς στο χθές,

αστακό, ουίσκια και κρασιά , πανάκριβα μου θές,

δεν έχω άλλη υπομονή για να σου εξηγήσω,

μήπως και να δοκίμαζα να σου τα ζωγραφίσω;;;

΄Εχουνε γίνει  αλλαγές στου χρήματος το χρώμα,

 τα έσοδά μας βρίσκονται πιά μόνιμα σε κώμα !!!

Πως ζούμε με ένα μισθό, δεν πήρες πιά χαμπάρι

και τα έξοδα αυγατέψανε, φτάσανε στο φεγγάρι,

τι να σου πω βρε άνθρωπε, εσύ έχεις παραμείνει,

πίσω στο ενεννήντα εννιά , στην εποχή εκείνη !!!

Γιά σύνελθε και πρόσεξε, με τα καμώματά σου,

γιατί σε στέλνω σ0ύμπιτο, στην κάργια τη μαμά σου !!!

 

Με την ευκαιρία αυτή  , σκέφτηκα πως δεν θα ήταν αταίριαστο να σας παρουσιάσω εδώ μια μικρή ανθολογία ελληνικών σατιρικών ποιημάτων.

 Με την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους αρχίζει και η πολιτική σάτιρα, ήδη από την εποχή του Καποδίστρια.

Σαν αντίδραση στο «τυποκτόνον ψήφισμα του Ι. Καποδίστρια», ο Αλέξανδρος Σούτσος (1803-1863) γράφει μερικούς στίχους που έμειναν παροιμιώδεις:

 

 

Είν’ ελεύθερος ο Τύπος, φθάνει μόνον να μην βλάψεις
της Αρχής τους Υπαλλήλους,
τους Κριτάς, τους Υπουργούς μας και των Υπουργών τους φίλους·
είν’ ελεύθερος ο Τύπος, φθάνει μόνον να μη γράψεις.

ενώ σε άλλο ποίημά του σατιρίζεται «Ο επιστάτης των εθνικών οικοδομών επί Ι. Καποδίστρια» που ρημάζει ατιμωρητί τα ταμεία επειδή είναι ημέτερος και χαφιεδίζει καλά:

 Φοίνικες και ταλαράκια το πουγκί μου κουδουνίζει,
και το στόμα μου σαμπάνιες και ριζόγαλο μυρίζει·
χαιρετάτε με, με σέβας, με βαθύν προσκυνισμόν·
επιστάτης, κύριοί μου, έγινα οικοδομών.
     Τερερέμ, λαλά, λαλά·
     η δουλειά πάγει καλά.

            (…)

Η αυτού Πανεξοχότης μ’ αγκαλιάζει κάθε μέρα·
μα ρημάζω το ταμείον; Αλλού βλέπει· βλέπει πέρα.
Φθάνει μόνον πουρνό βράδυ να τον λέγω εις τ’ αυτί
τι φρονεί ο ένας κι άλλος και τι δρόμο περπατεί.

 Ο Αλ. Σούτσος αν και είχε υποδεχτεί με ενθουσιασμό τον Καποδίστρια, τελικά απογοητεύτηκε από τη διακυβέρνησή του και μάλιστα εξορίστηκε όταν του έκανε κριτική· χαιρέτισε τη δολοφονία του, υποδέχτηκε με ενθουσιασμό τον Όθωνα, αλλά η ιστορία επαναλήφθηκε: μόλις του άσκησε κριτική, κυνηγήθηκε, δικάστηκε και αναγκάστηκε σε εξορία. Η πολιτική σάτιρα ήταν ανθυγιεινό επάγγελμα στην Ελλάδα του 19^ου αιώνα. Ο Κλεάνθης Τριαντάφυλλος (1850-1889) , εκδότης της πολιτικοσατιρικής εφημερίδας Ραμπαγάς, αυτοκτόνησε αφού πρώτα αναγκάστηκε από τις διώξεις να κλείσει την εφημερίδα του. Ένα δικό του ποίημα, ο Αβδηριτοβασιλιάς:

 

Δεν είναι πιο τεμπέλικη δουλειά στην οικουμένη
παρά να είσαι βασιλιάς με σύνταγμα, θαρρώ...
στο καλαμάρ’ η πέννα σου να είναι βουτημένη
και μόνο σε υπογραφές να χάνεις τον καιρό!...
 
Λουφέ να παίρνεις δυνατό κι ο τόπος να μη παίρνει
ποτέ απ’ το χεράκι σου παρά σου τσακιστό!...
Απόξω από το παλάτι σου το πράμα του να φέρνει
και ώς και το λαδόξιδο... Για το ευχαριστώ!
 
Να μην πλερώνεις τίποτε ποτέ του τελωνείου
και επειδήτις ο λουφές δε σούρχεται πολύς
να τ’ αποσώνεις όσα θες και... χάριν εμπορίου...
ξύλα κι αυγά και πρόβατα και κότες να πουλείς!...
 
Τέτοια μακαριότητα και ποιος δεν τη ζηλεύει;
Ανεύθυνος ν’ απλώνεσαι, κανείς να μη μπορεί
λογαριασμό στο ξάπλωμα ποτέ να σου γυρεύει,
κι αν μουρμουρίζει ο λαός να κάνεις το βαρύ!...
 
Να μελετάς τον Πωλ ντε Κοκ, ως μόνην ιστορία,
να είναι παιδοφάμπρικα η πρώτη σου δουλειά...
Κι αν τα τινάξεις, να γραφεί στην πλάκα σου την κρύα:
«Ενθάδε κείται το κορμί βαρβάτου βασιλιά!»

Σε πιο ανώδυνα θέματα, μάστορας στο επίγραμμα αναδείχτηκε ο Κων. Σκόκος (1854-1929), όπως το:

 ΣΕ ΘΕΑΤΡΙΚΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

«Μην ακούς τι φλυαρούνε

μήπως ξέρουνε τι λένε;

Γράφεις δράματα  - γελούνε,

γράφεις κωμωδίες – κλαίνε!»

 

Επιγράμματα βεβαίως έγραψαν πολλοί. Να ένα του Λασκαράτου (1811-1901):

 

Εδώ τα οστά τού δικαστή Σκουτέρη,

που επληρωνότουν κι απ’ τα δύο μέρη,

γιατί, εις αποφυγήν παντοίου μώμου

ήθελε ισότητα έναντι του νόμου.

 

Ο Λασκαράτος αφορίστηκε για το έργο του Μυστήρια της Κεφαλονιάς, όπου καυτηριάζει τα κακώς κείμενα στον τόπο του και ειδικά του κλήρου. Το ανέκδοτο λέει πως ως αντίδραση στον αφορισμό πήγε στους παπάδες τα παπούτσια του, ζητώντας τα να τ’ αφορίσουν κι αυτά, ώστε να μη λιώσουν. Έγραψε αργότερα:

 

Γιατί αν εκειό το ράσο που φορείτε
δεν σας δικάει να ζείτε με τιμή,
γιατί δεν το πετάτε να γενείτε
πραματευτάδες ή αμαξοδηγοί;
Κλέφτουν κι εκείνοι, ναι, κλέφτουν και γδυούνε,
μα τουλάχιστον δεν ιεροσυλούνε.

 

Φυσικά, θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρουμε τον Γεώργιο Σουρή, ο οποίος επί 35 χρόνια έβγαζε κάθε βδομάδα την εφημερίδα ο Ρωμηός, που ήταν ολόκληρη έμμετρη, έως και τις μικρές αγγελίες.

 

Ας δούμε πώς περιγράφει τον μέσο Έλληνα, τον Ρωμηό δηλαδή, ο Σουρής:

Ο Ρωμηός

 Στον καφενέ απ’ όξω σαν μπέης ξαπλωμένος,
του ήλιου τις ακτίνες αχόρταγα ρουφώ,
και στων εφημερίδων τα νέα βυθισμένος,
κανέναν δεν κοιτάζω, κανέναν δεν ψηφώ.

Σε μία καρέκλα το’ να ποδάρι μου τεντώνω,
το άλλο σε μίαν άλλη, κι ολίγο παρεκεί
αφήνω το καπέλο, και αρχινώ με τόνο
τους υπουργούς να βρίζω και την πολιτική.
Ψυχή μου! τί λιακάδα! τί ουρανός ! τί φύσις !
Αχνίζει ομπροστά μου ο καϊμακλής καφές,
κι εγώ κατεμπνευσμένος για όλα φέρνω κρίσεις,
και μόνος μου τις βρίσκω μεγάλες και σοφές.
Βρίζω Εγγλέζους, Ρώσους, και όποιους άλλους θέλω,
και στρίβω το μουστάκι μου αγέρωχο πολύ,
και μέσα στο θυμό μου κατά διαόλου στέλλω
τον ίδιον εαυτό μου, και γίνομαι σκυλί.
Φέρνω τον νουν στον Διάκο και εις τον Καραΐσκο,
κατενθουσιασμένος τα γένια μου μαδώ,
τον Έλληνα εις όλα Ανώτερο τον βρίσκω,
κι απάνω στην καρέκλα χαρούμενος πηδώ.
Την φίλη μας Ευρώπη με πέντε φασκελώνω,
απάνω στα τραπέζι τον γρόθο μου κτυπώ...
εχύθη ο καφές μου, τα ρούχα μου λερώνω,
κι όσες βλαστήμιες ξέρω αρχίζω να τις πω.
Στον καφετζή ξεσπάω... φωτιά κι εκείνος παίρνει.
αμέσως άνω κάτω τού κάνω τον μπουφέ,
τον βρίζω και με βρίζει, τον δέρνω και με δέρνει,
και τέλος... δεν πληρώνω δεκάρα τον καφέ.

 Όμως ο Σουρής έγραψε και αιχμηρούς αντιμοναρχικούς στίχους όπως τους παρακάτω σε συμπαράσταση στον διωκόμενο κοινωνιστή αντιμοναρχικό βουλευτή Ρόκκο Χοϊδά:

 

Μακράν του Ρόκκου Χοϊδά κακούργοι εστεμμένοι

αγχόνη και παλούκωμα δεινόν σάς περιμένει.

Ο κόσμος εις την πτώσιν σας τας χείρας θα κρατήσει

κι οι τόσοι αρχιτρίκλινοι μ’ εμέ θα γίνουν ίσοι

κι οι τόσες οι πριγκίπισσες κι οι άλλες οι φακλάνες

θε να’ ρθουνε στο σπίτι μου να γίνουν παραμάνες.

 

Ιδιαίτερα καυστικός είναι απέναντι στον διάδοχο Κωνσταντίνο με αφορμή την ταπεινωτική ήττα του 1897.

 Εκ Δομοκού, πυρ ομαδόν και συμπλοκή μεγάλη

ο δε κλεινός Διάδοχος, το ξίφος αναπάλλων

από μακρυά εκοίταζε το φονικό με κιάλι

καθώς εκείνην έβλεπε την μάχην των Φαρσάλων

 κι ενώ συνεκλονίζετο με γδούπους κάθε γη

μια κόρη σαν θεόπνευστος, που λέγεται Φυγή

και πάλιν τον ενέπνευσεν τον ρέκτην αρχηγόν

εκείνων των φυγών

κι ορμά ξιφήρης

κι ανδρείας πλήρης

πετά το κιάλι

κι εδώ παν' κι οι άλλοι.

 

Όμως σάτιρες έχει γράψει και ο Κωστής Παλαμάς. Τα σατιρικά του γυμνάσματα, 44 ποιήματα δημοσιευμένα το 1908-9, σπάνε κόκαλα:

 Πρόγονους πάρε, απόγονους, δαιμόνους,
όλα της Ιστορίας τα συναξάρια,
όλους του Ελληνισμού τους φανφαρόνους,

όλα της Ρωμιοσύνης τα καμάρια,
του Λόγου τις κορφές, τους παραλήδες,
τους σοφούς, των πολέμων τα λιοντάρια,

Όμηρους, Αρχιμήδες, Αχιλλήδες,
καθώς περνούν ανάκατα στη στράτα,
Καποδίστρηδες, Διάκους, Κοραήδες.

Όλα φκιάστα γκιουβέτσι και σαλάτα,
νά και το ρετσινάτο στην ταβέρνα,
και τα βιολιά, και ρίξου τους και φά’ τα.

Κέρνα, ρούφα, ξεφάντωνε, και ξέρνα.

 

Κι άλλο ένα:

 Ζαγάρια και τσακάλια και κοκόροι,
σηκωτοί κάθε τόσο στο ποδάρι,
μόρτηδες, λούστροι, αργοί, λιμοκοντόροι.

Στον αφέντη χαρά που τούς λανσάρει!
Και ποια είναι τα σωστά, ποια τα μεγάλα
που την ορμή τούς δίνουν και τη χάρη;

Προδότες οι Τρικούπηδες. Κρεμάλα!
Κι οι Ψυχάρηδες; Γιούχα! Πλερωμένοι.
Νά η Ελλάδα! Αρσακιώτισσα δασκάλα,

με λογιότατους παραγιομισμένη.
Κι ο Ρωμιός; Αφερίμ! Μυαλό; Κουκούτσι.
Από τον καφενέ στην Πόλη μπαίνει,
του ναργελέ κρατώντας το μαρκούτσι.

 

Μια μορφή σάτιρας είναι και η παρωδία. Για να σατιρίσει την πολυθεσία του καλού λογοτέχνη Ζαχαρία Παπαντωνίου, ο οποίος ευνοήθηκε από τον Βενιζέλο με αλλεπάλληλους διορισμούς, ο Κώστας Βάρναλης δημοσίευσε, με το ψευδώνυμο Καρχαρίας Παπαφαταούλας, την πιο κάτω αριστουργηματική παρωδία της «Προσευχής του ταπεινού», γνωστού ποιήματος του Παπαντωνίου:

 

 

Κύριε, σαν ήρθεν η βραδιά και μάτι δεν μας βλέπει

βρέχε σωρό διορισμούς στην ταπεινή μου τσέπη.

Την προσευχή μου, Κύριε, σου λέω με προθυμία

καμιά ψυχή δεν έβλαψα, μονάχα τα Ταμεία.

 Εκείνοι που με πλήγωσαν ήσαν αγαπημένοι.

Που να μην την εβούτηξα θέση καμιά δε μένει.

Ήσυχα εγώ κι αθόρυβα τα έργα μου έχω πράξει

κι από Γραικύλους και Γραικούς το σύμπαν έχω αρπάξει

 Στην πόρτα μου άλλος δεν χτυπά κανείς απ’ τον αέρα

κι όλες εγώ τις χτύπησα (δουλειά μου κάθε μέρα).

Ήμουνα των μικρών παιδιών και των σκυλιών ο φίλος

κι όλων εγώ των αρχηγών πιστός χαδιάρης σκύλος.

 Σ’ ευχαριστώ για τα βουνά και για τους κάμπους που είδα.

Αφού το κράτος πλήρωνε, ζήτω η γλυκειά Πατρίδα!

Σ’ ευχαριστώ που μου’ δωκες χωρίς να μου ανήκει

τη θέση της Εκδοτικής και την Πινακοθήκη.

 Για την καπατσοσύνη μου οι εχθροί θα με μισήσουν.

Ευδόκησε ν’ αφανιστούν χωρίς να ξαναζήσουν.

Με τρόπο της Ποιήσεως δώσε μου, Κύριε, τώρα

τα πενήντα χιλιάρικα, τ’ αληθινά «θεία δώρα».

 Βέβαια, μπορεί κανείς να χτυπήσει καίρια και με πολύ λιγότερους στίχους. Ο Ασημάκης Πανσέληνος έγραψε το εξής αριστουργηματικό τετράστιχο για τον θάνατο του δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά:

Στα χέρια επάνω οι φίλοι μου οι πιστοί
με φέρανε στο σπίτι το στερνό μου,
δι’ εγκυκλίου με κλάψαν όλοι οι Έλληνες
που με είχαν αγαπήσει δια νόμου.

 

 

Και θα κλείσουμε την περιδιάβαση αυτή με ένα σατιρικό ποίημα ενός ποιητή που δεν είναι γνωστός για την ενασχόλησή του με τη σάτιρα, του Γιώργου Σεφέρη. Γραμμένο το 1944, δείχνει την απελπισία του μπροστά στη διαφθορά και τη φαυλότητα των πολιτικών της εξόριστης κυβέρνησης της εποχής:

 

Το απομεσήμερο ενός φαύλου

Τράβα αγωγιάτη, καρότσα τράβα,
τράβα να φτάσουμε γοργά στην Κάβα!
Φύσα βαπόρι, βόα μηχανή,
να 'ρθούμε πρώτοι εμείς! - οι στερνοί.

Τα στερνοπαίδια και τ' αποσπόρια
και τ' αποβράσματα και τ' αποφόρια
μιας μάχης που ήτανε γι' άλλα κορμιά
για μάτια αλλιώτικα κι άλλη καρδιά.

Πολιτικάντηδες, καραβανάδες,
ψιλικατζήδες, κολλυβιστάδες,
μούργοι, μουνούχοι και θηλυκά -
τράβα αγωγιάτη! βάρα αμαξά!

Φτωχή Πατρίδα, στα μάγουλά σου
μαχαίρια γράφουνε το γολγοθά σου·
μάνα λιοντόκαρδη, μάνα ορφανή,
κοίτα αν αντέχεις τέτοια πομπή:

το ματσαράγκα, το φαταούλα
με μπογαλάκια και με μπαούλα·
τη χύτρα που έβραζε κάθε βρωμιά
λες και την άδειασαν όλη μεμιά

σ' αυτούς ανάμεσα τους ήπιους λόφους
όπου μας κλείσανε σαν υποτρόφους
ενός αδιάντροπου φρενοβλαβή
που στο βραχνά του παραμιλεί.

Δες το σελέμη, δες και το φάντη
πώς θυμιατίζουνε τον ιεροφάντη
που ρητορεύεται λειτουργικά
μπρος στα πιστά του μηρυκαστικά.

Μαυραγορίτες από τα Νάφια
της προσφυγιάς μας άθλια σινάφια,
γύφτοι ξετσίπωτοι κι αρπαχτικοί,
λένε, πατρίδα, πως πάνε εκεί

στα χώματά σου τα λαβωμένα
γιατί μαράζωσαν, τάχα, στα ξένα
και δεν μπορούνε χωρίς εσέ -
οι φαύλοι: τρέχουνε για το λουφέ.

Cava dei Tirreni, 7. 10. 1944

 

http://www.sarantakos.com/language/satirika.html

 

 

ΕΑΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ : Η ΣΥΝΕΧΙΣΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ....

 

 

Της διατροφολόγου Ορσαλίας Ψαρίδη

Ο κύκλος του κάθε χρόνου για τον πλανήτη μας, το θαύμα της διαδοχικής εναλλαγής των τεσσάρων εποχών, ορίζεται από τέσσερις ημερομηνίες:

-Την Εαρινή Ισημερία 21/3 έναρξη της Άνοιξης (ίσες ημέρα-νύχτα)

-Το Θερινό Ηλιοστάσιο 21/6 έναρξη του Θέρους (η μεγαλύτερη ημέρα)

-Την Φθινοπωρινή Ισημερία 21/9 έναρξη του Φθινοπώρου (ίσες ημέρα-νύχτα)

-Το Χειμερινό Ηλιοστάσιο 21/12 έναρξη του Χειμώνα (η μικρότερη ημέρα)
(Αυτά ισχύουν για το βόρειο ημισφαίριο,για το νότιο ημισφαίριο ισχύουν τα ακριβώς αντίθετα δηλ.Εαρινή Ισημερία 21/9 κ.λ.π. ενώ στην τροπική ζώνη και στις πολικές ζώνες υπάρχει ελάχιστη η καμία εποχική διαφοροποίηση )

Αστρονομικά και με δεδομένο ότι η γη είναι σφαιρική και γυρίζει γύρω από τον ήλιο, η επιστημονική γλώσσα για την αλλαγή και τη σταθερή διαδοχή των εποχών λέει: Ο άξονας της γης ως προς την κίνησή της γύρω από τον ήλιο, δεν είναι κάθετος. Έτσι, η ηλιακή ακτινοβολία διαφέρει περιοδικά σε κάθε τόπο, με κομβικές στιγμές αυξομείωσης του φωτός και του σκότους, της ημέρας και της νύχτας, τις τέσσερις πιο πάνω ημερομηνίες.

Οι μεταβολές αυτές στη σχέση φωτός και σκότους, δεν είχαν περάσει απαρατήρητες από τους αρχαίους λαούς. Οι μακρινοί μας πρόγονοι, σε στενή ακόμα σύνδεση με τη Φύση, αντιλήφθηκαν, παρατήρησαν και στήριξαν την επιβίωση τους, στις σταθερές αυτές εναλλαγές. Η σπορά και η συγκομιδή των ζωογόνων σπόρων, το κυνήγι ή το ψάρεμα, η προετοιμασία για τους κρύους και σκοτεινούς μήνες, είχαν ως προϋπόθεση την αντίληψη και την κατανόηση της επίδρασης των διαφορών, ανά εποχή.

Αρχαία μνημεία, ευθυγραμμισμένα με την ανατολή του ήλιου τις συγκεκριμένες αυτές ημέρες, που λειτουργούσαν ως ηλιακά ημερολόγια, κοσμικά παρατηρητήρια η και για άλλες χρήσεις που μόνον να εικάσουμε μπορούμε, μας εντυπωσιάζουν με την εκπληκτική αρχιτεκτονική-μαθηματική τους ακρίβεια

 

 

Grianán Ailigh Ιρλανδία                              Mnajdra Μάλτα

 .

Κατά την εαρινή ισημερία, αχτίδες του ήλιου διχοτομούν και φωτίζουν τον κεντρικό άξονα μεγαλιθικών μνημείων ( Grianán Ailigh Ιρλανδία, Mnajdra Μάλτα). Εμφανίζουν τον μυθικό Θεό-ερπετό Kukulkan (Quetzalcoatl στη γλώσσα nahuatl), που με τη διπλή του φύση συνδέει τον ουρανό και τη γη, Θεός δημιουργός των κοσμικών νόμων, να γλιστράει στις σκάλες της πυραμίδας Chichen Itza των Μάγια.

     

Η Σφίγγα στην Γκίζα της Αιγύπτου είναι κατασκευασμένη και προσανατολισμένη με τέτοιο τρόπο ώστε να ευθυγραμμίζεται και να υποδέχεται τον πρώτο ήλιο της εαρινής ισημερίας.

 

Ο Ναός Angkor Wat στην Καμπότζη, αριστούργημα ασιατικής θρησκευτικής αρχιτεκτονικής και γλυπτικής, αφιερωμένος στον Θεό Βισνού που τηρεί το «ντάρµα», την τάξη του κόσµου, την ίδια μέρα λούζεται από το φως του ήλιου, ο οποίος ανατέλλει από την κορυφή του ψηλότερου πυργίσκου του.

Λες και εμπεριέχουν την συλλογική συνειδητή ή μη, Γνώση του Νόμου. Του Νόμου που αναφέρουν ο Αριστοτέλης και ο Στράβωνας, που καθόριζε την θέση και την ίδρυση των ιερών. Οι Έλληνες, οι Αιγύπτιοι, οι Σουμέριοι, οι Χετταίοι, οι Βαβυλώνιοι, οι Ίνκας, οι Κινέζοι κ.α. ήταν λαοί που ο πολιτισμός τους, τους επέτρεπε να κατανοήσουν την σημαντικότητα της περιόδου της Εαρινής Ισημερίας, να την γιορτάζουν και οι περισσότεροι να την ορίζουν ως Πρώτη ημέρα του Νέου Χρόνου (Πρωτοχρονιά).

Η Εαρινή ισημερία σηματοδοτεί την έναρξη μιας εποχής, που η ημέρα όλο και μεγαλώνει, όλο και ζεσταίνει. Ο Ήλιος, με το φως του και την θέρμη του, ξυπνάει όλη τη ζωή στη Φύση. Οι σπόροι που είχαν κουρνιάσει τον χειμώνα κυοφορώντας, τώρα γεννούν νέα ζωή. Ευχάριστη ζέστη, βλάστηση, ανάπτυξη, άνθιση, χρώματα, μυρωδιές, κελαϊδίσματα και κελαρύσματα συνθέτουν ένα σκηνικό χαράς και αρμονίας, φωτός και χρωμάτων.

Όλα είναι μέρος ενός ζωντανού οργανισμού που πάλλεται και σφύζει από ζωή – διέπεται από Φυσικούς Νόμους που αφορούν όλα τα μέλη του εξίσου.

Ο άνθρωπος ως μέλος, του ζωντανού αυτού οργανισμού, λειτουργεί αντίστοιχα. Τις κρύες και σκοτεινές, συχνά υγρές και κάποτε παγωμένες μικρές μέρες και ατελείωτες νύχτες του χειμώνα, είχε περιορίσει τις δραστηριότητές του, στις αναγκαίες προς την επιβίωση. Οι αλλαγές στην Φύση την Άνοιξη, επιδρούν πάνω του βιοχημικά και κατά συνέπεια ψυχο-συναισθηματικά με αποτέλεσμα να είναι πιο ευδιάθετος, χαρούμενος, φωτεινός και ζωντανός σε σχέση με τον χειμώνα. Δραστηριοποιείται και αξιοποιεί το φως και την θέρμη του Ήλιου για να δημιουργήσει.

Και το γιορτάζει με επισημότητα. Γιορτάζει την επιβίωσή του. Οι γιορτές ήταν αφιερωμένες εξίσου σε ανδρικές ηλιακές θεότητες (Ήλιος, Μίθρας, Άδωνις, Όντιν, Διόνυσος κ.α.) και σε γυναικείες γήινες γονιμικές θεότητες (Ιστάρ, Αστάρτη, Ισις, Ανάτ, Οστάρα, Κυβέλη, Περσεφόνη κ.α.). Θεϊκά ζευγάρια πολλές φορές, που ο ένας από τους δύο πεθαίνει η κατεβαίνει στον Κάτω Κόσμο για να αναστηθεί ή να επανέλθει στον Μέσο Κόσμο αυτόν του φωτός και της ζωής, συμβόλιζαν τον άχρονο κοσμικό ενθαρρυντικό μύθο της αιώνιας επιστροφής, του θανάτου και της ανάστασης, στη Φύση και στον άνθρωπο.*

Είναι η τελευταία φορά , μέχρι τον επόμενο χειμώνα που ιέρειες, γυναίκες, μητέρες, η Δήμητρα, θα ψάλλουν τον ύμνο της Περσεφόνης, της Κόρης, που την προσκαλούν, την ικετεύουν να ξαναγυρίσει στη Γη, να ξαναδώσει καρπούς και ζωή.

ΟΡΦΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ ΤΗΣ ΠΕΡΣΕΦΟΝΗΣ

«Περσεφόνη, θυγατέρα του μεγάλου Διός, έλα, μακαρία,
μονογενής θεά, δέξου τις προσφερόμενες θυσίες,
πολυτίμητη σύζυγε του Πλούτωνος, σεβαστή, ζωοδότρα,
που κατέχεις τις πύλες του Άδη στα βάθη της γης,
Πραξιδίκη, ωραιοπλόκαμη, αγνέ βλαστέ της Δηούς,
γεννήτρια των Ευμενίδων, βασίλισσα των υπογήινων,
κόρη που ο Ζευς τη γέννησε με απόρρητους γόνους,
ω μητέρα του βροντόηχου πολύμορφου Ευβουλέως,
συμπαίκτρια των Ωρών, φωτοφόρα, λαμπρόμορφη,
σεμνή, παντοκράτειρα, κόρη που βρίθεις με καρπούς,
λαμπρόφεγγη, κερασφόρα, συ μόνη στους θνητούς ποθητή,
εαρινή, που χαίρεσαι με τις λιβαδίσιες πνοές,
που φανερώνεις το ιερό σώμα με βλαστάρια χλωρόκαρπα,
που αρπαγμένη νυμφεύθηκες σε γάμους φθινοπωρινούς,
συ μόνη ζωή και θάνατος στους πολύμοχθους θνητούς,
ω Περσεφόνη. Γιατί πάντοτε τρέφεις και φονεύεις τα πάντα.
Εισάκουσε, θεά μακάρια, και καρπούς απ’ τη γη ξαναστείλε
σε ειρήνη και απλόχερη υγεία που θάλλεις
και σε βίο ευτυχή που φέρνει το ανέφελο γήρας
στον δικό σου τον τόπο, ω βασίλισσα, και στον πανίσχυρο Πλούτωνα».

"Pluto and Persephone", Hendrik van Balen I & Jan Brueghel the elder

Αυτή είναι η ημέρα όπου η πανέμορφη Περσεφόνη, επιστρέφει επιτέλους στη Γη και στην Μητέρα, φέρνοντας μαζί της το δώρο που της έδωσε ο χθόνιος Πλούτωνας, το ρόδι. Το ρόδι της αφθονίας, της γονιμότητας, της θεραπείας. Το ρόδι που την συνδέει με τον Κάτω κόσμο.

Η άνοδος της Κόρης στη Γη, φέρνει το φως, τη χαρά και την γονιμότητα. Άλλωστε και ο Πλούτωνας γι ‘αυτό την άρπαξε. «Μια γυναίκα όμορφη θα φώτιζε λίγο τη ζωή μου εκεί κάτω, στο πιο δύσκολο, σκοτεινό και μοναχικό βασίλειο που έχω» είπε στον αδελφό του Δία, όταν τη είδε να παίζει με τις Νύμφες, στα λιβάδια της άκρης του κόσμου.

Ο μύθος συμβολίζει, τον συνεχή κύκλο της Ζωής από την άνθιση, τη βλάστηση και τη καρποφορία, στην απουσία από τη ζωή, στο μαρασμό, τον θάνατο και το πένθος. Τα αρώματα, τα χρώματα και οι καρποί, μπορούν να συμβολίσουν την ανθρώπινη ψυχή που βλασταίνει και ανθίζει μετά την “χειμερία νάρκη” και τα γεννήματα της εσωτερικής εργασίας, τροφή για το πνεύμα, το οποίο προορίζεται σε θεία πνευματική ανάταση και ανάσταση.

Άλλωστε, τώρα γιορτάζονταν τα Μικρά Ελευσίνια προς τιμήν της Περσεφόνης και της Δήμητρας. Ήταν μέρος της προετοιμασίας για τα Μεγάλα Ελευσίνια Μυστήρια όπου μετά από καθαρμούς, θυσίες και όρκους εχεμύθειας, οι μύστες δεχόντουσαν την πρώτη διδασκαλία, βάσει της οποίας θα μπορούσαν να συμμετάσχουν και να αντιληφθούν τα Μεγάλα Ελευσίνια Μυστήρια.

Ο μύθος της Κόρης περιγράφει τον αέναο κύκλο της Ζωής στο κάθε τι. Την άνοδο και την κάθοδο, τη μέρα και τη νύχτα, τη κίνηση και την ακινησία. Συμβολίζει όλες τις αλληλοσυμπληρούμενες αντίθετες ενέργειες που συνθέτουν τη Ζωή. Το δίπολο της εσωτερικής και εξωτερικής αρμονίας.

Η αλληγορία υπενθυμίζει τη συνεχή μετάβαση της ψυχής από τη νύχτα στη μέρα, από τη μέρα στη νύχτα. Την κάθοδο της ψυχής στο σκοτάδι, τον εσωτερικό θάνατο και την άνοδο της ψυχής στο φως, στη Μητέρα. Συμβολίζει το ταξίδι της εξέλιξης της ψυχής, ανάμεσα στον υλικό και πνευματικό κόσμο, όλες τις μεταβολές και τις αλλαγές που σηματοδοτούν τη Ζωή μας.

Οι πανανθρώπινες θεότητες, οι μύθοι και οι αρχαίοι εορτασμοί της Εαρινής Ισημερίας, είχαν μία κοινή γλώσσα να εκφράσουν, τον εγγεγραμμένο στο συλλογικό ασυνείδητο Φυσικό Νόμο της Ζωής, που ορίζει ότι η Ζωή, νομοτελειακά, συνεχίζεται.

*Η Χριστιανική θρησκεία ενσωμάτωσε τις αρχαίες τελετές και παραδόσεις σε μεγάλο βαθμό, με αποκορύφωμα την Ορθόδοξη Ανάσταση, που έχει καθορισθεί να γιορτάζεται σε σχέση με την εαρινή ισημερία (την πρώτη Κυριακή μετά την πανσέληνο της εαρινής ισημερίας).

ΟΡΣΑΛΙΑ ΨΑΡΙΔΗ – ΔΙΑΤΡΟΦΟΛΟΓΟΣ TCM

Read more: http://enallaktikidrasi.com/2015/03/earini-ishmeria-i-synexish-tis-zois/#ixzz3UliD1W9o